Ο Ιούνης του 2011 έχει ήδη γράψει μια σημαντική σελίδα στην ιστορία των κινημάτων της χώρας μας. Εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στον δρόμο για να διεκδικήσουν την πτώση της κυβέρνησης. Τα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος κατέρρευσαν σε κάτω από 15% του εκλογικού σώματος. Τα ποσοστά και των δύο κομμάτων εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δεν ξεπερνούν μαζί το 30%! Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δίνουν πάνω από το 50% του εκλογικού σώματος να δηλώνει «κανένα» στο ερώτημα «τι θα ψηφίζατε;». Το κίνημα των Αγανακτισμένων στις πλατείες ήταν καταλύτης για όλα αυτά, καθώς και για κάτι ακόμα: η ηγεσία της ΓΣΕΕ αναγκάστηκε να καλέσει για πρώτη φορά από την εποχή της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, πριν από 20 περίπου χρόνια, 48ωρη γενική απεργία!
Η κυβέρνηση, στις 15 Ιούνη, τη μέρα της 10ης γενικής απεργίας από τις αρχές του προηγούμενου χρόνου όταν ξεκίνησε η κρίση, έφτασε μια ανάσα από την πτώση όταν ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε και ξε-παραιτήθηκε. Κάθε όριο γελοιότητας έχει ξεπεραστεί! Και στη συνέχεια ο γελοίος πρωθυπουργός μετακίνησε τους ξεφτιλισμένους υπουργούς του σε διαφορετικές καρέκλες, για να εφαρμόσουν ακριβώς την ίδια πολιτική! Μας προκαλούν – ξύνουν τις πληγές και ρίχνουν και αλάτι! Θα πληρώσουν!
Εξαγριωμένοι
Ο ελληνικός λαός δικαιούται να είναι εξαγριωμένος. Η βαρβαρότητα των πολιτικών που εφαρμόζονται από τη μια και η υποκρισία και τα ψέματα από την άλλη δεν έχουν προηγούμενο!
Επιμένουν στο χονδροειδές ψέμα ότι χρειαζόμαστε τα νέα δάνεια για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις όταν η κοινωνία πλατιά, πια, συνειδητοποιεί ότι τα νέα δάνεια πηγαίνουν απλά στην αποπληρωμή των παλιών, σχεδόν στο 100%! Παρουσιάζουν τη διαφθορά των δικών τους στελεχών σαν το πρόβλημα της κοινωνίας, για το οποίο πρέπει να πληρώσει όλη η κοινωνία. Βγάζουν μέσους όρους μισθών χωρίς να λένε πόσα παίρνουν οι διευθυντές και πόσα οι εργαζόμενοι.
Κυβέρνηση κρίσης, να πέσουν!
Αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντέξει. Πρέπει να πέσει, και πρέπει να πέσει κάτω από τη δική μας πίεση και αγώνες.
Το βασικό δεν είναι ότι «πρέπει», αλλά ότι «μπορούμε» να τους ρίξουμε. Το απέ δειξε η 15η του Ιούνη. Το αποδεικνύει το μίσος με το οποίο τους βλέπει το 90% της ελληνικής κοινωνίας. Το γεγονός πως δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν ελεύθερα, φοβούνται να βγουν στον δρόμο να πάνε σε μια ταβέρνα!
Έτσι τους αξίζει κι έτσι πρέπει να είναι – να τρέχουν σαν ποντίκια να γλιτώσουν από την οργή του κόσμου, να τους διασώζουν οι λιμενικοί από τη θάλασσα, όπως έγινε στην Κέρκυρα. Ας κλαψουρίζουν απ’ τα κανάλια για τα δημοκρατικά τους, δήθεν, δικαιώματα, αυτοί που έχουν ισοπεδώσει τα δικαιώματα και τις ζωές εκατομμυρίων εργαζομένων, νέων και συνταξιούχων.
Τα κινήματα της βάσης – ένας νέος παράγοντας
Οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν με ευχές. Πέφτουν μέσα από την ανάπτυξη μεγάλων κινημάτων που συγκλονίζουν την κοινωνία.
Τέτοια κινήματα είναι και το «δεν πληρώνω» και των «Αγανακτισμένων». Πρόκειται για κινήματα εκπληκτικά, ιστορικά, που έχουν γεννηθεί μέσα από τα σπλάχνα και τους σπασμούς της κοινωνίας, κινήματα της βάσης, έξω από τον έλεγχο των διάφορων μηχανισμών, σε αναζήτηση ριζοσπαστικών, ή ακόμα και επαναστατικών, λύσεων. Είναι κινήματα που δεν αναγνωρίζουν την αστική νομιμότητα και κινούνται σε κατευθύνσεις ανατρεπτικές – μέσα από την ίδια την εμπειρία τους. Είναι κινήματα που έχουν τη δυνατότητα να λειτουργούν σαν καταλύτης για την κοινωνία, αναπτύσσοντας μεγάλες διεργασίες ανατροπών. Και την ίδια στιγμή αποδεικνύουν ότι η ελληνική κοινωνία θα συνεχίσει να πάλλεται και να εκρήγνυται όσους συμβιβασμούς και αν κάνουν οι κορυφές.
Τα κινήματα αυτά, της βάσης, είναι η ελπίδα για την επόμενη περίοδο. Αυτή την ελπίδα θα έπρεπε να την προσφέρανε οι ηγεσίες του εργατικού/συνδικαλιστικού κινήματος και των κομμάτων της αριστεράς. Όμως αυτές οι ηγεσίες αποτύχανε για μια ακόμη φορά. Καθόλου τυχαία, το 51% λέει «δεν ψηφίζω κανένα» στις δημοσκοπήσεις, αλλά δεν στρέφεται προς την αριστερά, το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ. Και καθόλου τυχαία, το κίνημα των Αγανακτισμένων ανάρτησε ψηλά στα αιτήματά του, από την αρχή το «έξω τα κόμματα».
Και τα όρια τους
Όμως την ίδια στιγμή αυτά τα κινήματα έχουν και τα όριά τους – όσο κι αν σε κανένα από εμάς δεν αρέσει αυτή η διαπίστωση!
Το πρώτο, βασικό τους, όριο είναι ότι δεν μπορούν να προκαλέσουν παράλυση της οικονομίας και του κράτους, και γι’ αυτό η κάθε κυβέρνηση έχει την πολυτέλεια να αφήνει τον χρόνο μέχρι τα κινήματα αυτά να ξεθυμάνουν. Η πτώση μιας κυβέρνησης από μια αυθόρμητη έκρηξη της κοινωνίας δεν είναι εύκολη – η σύνδεσή της με το εργατικό–απεργιακό κίνημα είναι απαραίτητη. Μια κυβέρνηση μπορεί να αντέξει να είναι κατειλημμένο το Σύνταγμα και ένα και δύο μήνες, όμως δεν μπορεί να αντέξει μια γενική απεργία μίας ή δύο βδομάδων!
Το δεύτερο σημαντικό όριο που εμφανίζεται είναι η απουσία αντιπρότασης. Οι αυθόρμητες εκρήξεις της κοινωνίας, μπορούν να ρίξουν κυβερνήσεις κάτω από κάποιες συνθήκες, όμως δεν μπορούν να προσφέρουν μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Αυτή όμως είναι απαραίτητη.
Από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα στην πρόσφατη κοινωνία, είναι η Αργεντινή: το κίνημα έριξε τον χειμώνα του 2001-2 5 προέδρους, αλλά δεν μπόρεσε να καλύψει το κενό εξουσίας που δημιουργήθηκε, κι έτσι η εξουσία παρέμεινε στην ίδια αντιδραστική άρχουσα τάξη, παρότι το κίνημα κατάφερε να επιβάλει την άρνηση τη στάση πληρωμής και τη διαγραφή μεγάλου μέρους την στάση πληρωμής και τη διαγραφή μεγάλου μέρους του εξωτερικού χρέους της χώρας. Με βάση τα πιο πάνω, λοιπόν, τι χρειάζεται;
Πώς να νικήσουμε;
Με κατανόηση από τη μια των εκπληκτικών δυνατοτήτων των κινημάτων που γεννά η ελληνική κοινωνία και από την άλλη των ορίων τους, τα συμπεράσματα με βάση τα οποία χρειάζεται να κινηθούμε είναι, κατά τη γνώμη του «Ξ» τα ακόλουθα:
- Σύνδεση της αυθόρμητης κίνησης και των πρωτοβουλιών των αγανακτισμένων και εξαγριωμένων νέων και εργαζομένων στις πλατείες και αλλού με το εργατικό – απεργιακό κίνημα.
- Καταλυτικές πιέσεις από τα κάτω για μεγάλης διάρκειας απεργιακές κινητοποιήσεις, με επαναλαμβανόμενες 48ωρες ή πενθήμερες απεργίες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ΔΕΚΟ κλπ) και επαναλαμβανόμενες γενικές πανελλαδικές απεργίες του συνόλου των εργαζομένων.
- Όσο και αν οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες έχουν φθαρεί και είναι ανυπόληπτες στην κοινωνία, χρειάζεται ένας διαχωρισμός ανάμεσα στην ηγεσία και τη βάση του συνδικαλιστικού κινήματος. Η πίεση από τα κάτω μπορεί να εξαναγκάσει τις ηγεσίες να προχωρήσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να καλεστούν απεργιακές κινητοποιήσεις στη σημερινή συγκυρία, με τα σημερινά ισοζύγια δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα.
- Η έννοια των τοπικών συνελεύσεων και επιτροπών, χαρακτηριστικό και του κινήματος των Αγανακτισμένων αλλά και του Δεν Πληρώνω πρέπει να επεκταθεί πλατιά σε όλη την κοινωνία, και στις γειτονιές και, ακόμα σημαντικότερο, στους εργατικούς χώρους, στις απεργιακές κινητοποιήσεις και, βέβαια, στους χώρους της νεολαίας στις σχολές και τα Λύκεια.
- Ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να ρίξει οποιαδήποτε κυβέρνηση, μπορεί να ρίξει όχι μία αλλά και δύο και περισσότερες, όπως έκαναν οι Αργεντινέζοι εργαζόμενοι και νέοι, είτε είναι κομματική, είτε «εθνική» (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ κλπ).
- Κι όχι μόνο, όμως: πέρα από την πτώση των όποιων ανδρεικέλων της Τρόικας, ένα τέτοιο κίνημα θα έχει θέσει και τις βάσεις για μια εναλλακτική εξουσία, ουσιαστικά και πραγματικά δημοκρατική, που να αντικαταστήσει τη σάπια βουλή και τους βουλευτές-λαμόγια και που να εκλέγει αντιπροσώπους, ανά πάσα στιγμή ανακλητούς από τις συνελεύσεις που εκπροσωπούν – αντί της θητείας των 4 χρόνων στη σημερινή βουλή, στην οποία ο κάθε κλέφτης εκλέγεται με βάση το πόσα ψέματα θα πει και μετά για 4 ολόκληρα χρόνια δεν μπορεί να τον μετακινήσει κανείς γιατί έτσι προνοεί η ψευτοδημοκρατία τους. Σ’ αυτή τη βάση και μόνο σ’ αυτή θα μπορούμε να μιλάμε για μια κυβέρνηση στην υπηρεσία των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, που να εκλέγεται και να ελέγχεται διαρκώς από τη βάση της κοινωνίας.
- Η ελληνική κοινωνία περνά μια ιστορική φάση σπασμών, στην ουσία επαναστατικών. Το υπάρχον σύστημα στο οποίο 5 οικογένειες ελέγχουν τα ΜΜΕ για να διαμορφώνουν με τα ψέματά τους την κοινή γνώμη, και 50 οικογένειες όλες κι όλες, όλη την οικονομία, πρέπει να ανατραπεί. Οι τράπεζες κι όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις πρέπει να περάσουν στα χέρια της κοινωνίας και να διοικούνται με διαφάνεια και δημοκρατία, κάτω από ένα καθεστώς εργατικού-κοινωνικού ελέγχου και διαχείρισης. Έτσι μπορούν να αξιοποιηθούν για το καλό της κοινωνίας τα 350 δις € χρέος που δεν πρέπει να επιστρέψουμε στους τραπεζίτες-τοκογλύφους, έτσι μπορούν να αξιοποιηθούν τα 200 δις€ των δικών μας καταθέσεων που βρίσκονται στις ελληνικές τράπεζες, έτσι μπορούν να αξιοποιηθούν τα μεγάλα κέρδη της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και των άλλων ΔΕΚΟ αντί να ξεπουληθούν στους ιδιώτες Έλληνες και ξένους μεγαλο-καπιταλιστές.
