Τρία εργατικά ατυχήματα και μια αυτοκτονία μετά από απόλυση ήρθαν στη δημοσιότητα μέσα στις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Τα απανωτά περιστατικά, αφενός υπογραμμίζουν με τον πιο ωμό τρόπο ότι οι ζωές των εργαζομένων είναι αναλώσιμες για τους εργοδότες και την κυβέρνηση, ενώ αφετέρου μας κάνουν να αναρωτιόμαστε «πόσα ακόμη είναι αυτά που συμβαίνουν, αλλά δε θα τα μάθουμε ποτέ;».
Νεκρή εν ώρα τηλεργασίας
Η περίπτωση της 27χρονης εργαζόμενης της Voadfone στη Θεσσαλονίκη που πέθανε όσο δούλευε για την εταιρεία (ως επινοικιαζόμενη της ICAP) από το σπίτι της, είναι ίσως η πιο γνωστή περίπτωση των τελευταίων ημερών. Η κοπέλα κατέρρευσε την ώρα της δουλειάς, μόνο που δεν δούλευε στα γραφεία της εταιρείας αλλά από το σπίτι, μιας και τα μέτρα για την προστασία από τον κορονοϊό έχουν από πολλές επιχειρήσεις μετατραπεί σε άλλοθι προκειμένου να «ξεχειλώσουν» τη χρήση της τηλεεργασίας και να την εφαρμόζουν όπως τις βολεύει. Οι συνάδελφοί της διεκδίκησαν και ανάγκασαν την ICAP να αναγνωρίσει το περιστατικό ως εργατικό ατύχημα*, έτσι ώστε να αποζημιωθεί η οικογένεια και βέβαια να διερευνηθούν τα αίτια του θανάτου της εργαζόμενης.
Μετρό Θεσσαλονίκης
Άλλο ένα περιστατικό συνέβη στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στις εργασίες του Μετρό, με έναν 54χρονο εργάτη να πεθαίνει ακαριαία μετά από πτώση. Μάλιστα, παρότι ο εργαζόμενος έπεσε από ύψος τριών μέτρων (περίπου ενός ορόφου) το κράνος που φορούσε όχι απλά δεν τον προστάτευσε, αλλά έσπασε και το ίδιο. Παρόλα αυτά, ο πρόεδρος της «Αττικό Μετρό» έχει το θράσος να μιλάει για «επίμονη» τήρηση των μέσων ασφαλείας. Οι εργαζόμενοι από την πλευρά τους κάνουν λόγο για ανύπαρκτα μέτρα προστασίας στο χώρο των εργασιών του Μετρό, αλλά και για συχνά ατυχήματα, πολλά από τα οποία δε φτάνουν ποτέ στη δημοσιότητα.
Νεκρός συντηρητής από ηλεκτροπληξία
Στη Ζάκυνθο στις 9 Σεπτέμβρη, ένας 32χρονος εργαζόμενος που πραγματοποιούσε εργασίες συντήρησης σε κολώνα της ΔΕΗ σκοτώθηκε όταν τον χτύπησε το ρεύμα από καλώδιο υψηλής τάσης που κόπηκε και έπεσε πάνω του. Όπως καταγγέλλει το Εργατικό Κέντρο Ζακύνθου, ο συντηρητής που σκοτώθηκε ανήκε σε συνεργείο ιδιώτη εργολάβου, ενώ ο ιδιωτικός πλέον ΑΔΜΗΕ, υπεύθυνος για τη συντήρηση του δικτύου ηλεκτροδότησης, έχει ουσιαστικά σταματήσει να ελέγχει και να επιδιορθώνει βλάβες σε εγκαταστάσεις όπως αυτή της υψηλής τάσης που σκότωσε τον 32χρονο. Πέρα από το ζήτημα των ανύπαρκτων μέσων ατομικής προστασίας, το συγκεκριμένο περιστατικό αναδεικνύει ξανά δυο σημαντικά θέματα: αυτό των τραγικών αποτελεσμάτων των ιδιωτικοποιήσεων δημόσιων υπηρεσιών, αλλά και αυτό των άθλιων συνθηκών εργασίας για τους εργολαβικούς εργαζομένους.
Ανεργία και απελπισία
Στην περίπτωση της 40χρονης μητέρας δύο παιδιών από τον Άλιμο που έχασε τη ζωή της στις αρχές Σεπτέμβρη, αιτία δεν ήταν κάποιο εργατικό ατύχημα, αλλά η απελπισία της ανεργίας. Σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης, η γυναίκα αυτοκτόνησε πηδώντας από τον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας στην οποία έμενε, αφού λίγο καιρό πριν είχε απολυθεί. Το παραπάνω περιστατικό δεν προκαλεί βέβαια εντύπωση, καθώς είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα της κρίσης, όπου οι εργαζόμενοι είναι αναλώσιμοι και αυτό που μετράει είναι τα κέρδη των εργοδοτών και των μεγάλων επιχειρήσεων, μεταξύ 2009 και 2015 οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί κατά 33% σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Χρειαζόμαστε μαζικούς, οργανωμένους αγώνες
Μια από τις πιο επείγουσες ανάγκες κατά τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης του κορονοϊού, είναι η τήρηση των μέτρων ασφάλειας στους εργασιακούς χώρους, όχι μόνο στο επίπεδο της ανάσχεσης της εξάπλωσης της πανδημίας, αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα. Αυτό που βλέπουμε όμως να συμβαίνει, είναι σε πολλές περιπτώσεις το αντίθετο. Εργοδότες εκμεταλλεύονται την κατάσταση για να αποφύγουν όσο περισσότερες υποχρεώσεις τους απέναντι στους εργαζόμενους είναι δυνατό, επωφελούνται από την τηλεεργασία για να περικόψουν δαπάνες, ενώ ταυτόχρονα τα μέτρα προστασίας και πρόληψης ατυχημάτων αγνοούνται συστηματικά.
Αν θέλουμε να σταματήσουμε να θρηνούμε θύματα αυτών των εγκληματικών πρακτικών, δεν μπορούμε να περιμένουμε την κυβέρνηση και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς να κάνουν τη δουλειά τους. Την ασφάλεια στους χώρους εργασίας μπορούν να τη διεκδικήσουν μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, μέσα από μαζικούς οργανωμένους αγώνες, μέσα από τη μάχη για το χτίσιμο πραγματικά μαχητικών σωματείων που θα παλεύουν για τα συμφέροντα των εργαζομένων και όχι των γραφειοκρατικών ηγεσιών τους.
*Σύμφωνα με τη νομοθεσία, οποιοδήποτε ατύχημα συμβεί κατά τη διάρκεια της εργασίας χαρακτηρίζεται ως «εργατικό», ανεξάρτητα από το εάν έχει άμεση σχέση με αυτήν.
