Η Νέα Δημοκρατία, που στην προηγούμενη θητεία της έδωσε ρεσιτάλ αντεργατικών επιθέσεων, από τις πρώτες κιόλας βδομάδες της νέας της διακυβέρνησης δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την πορεία που πρόκειται να ακολουθήσει και πάλι την επόμενη περίοδο στα εργασιακά.
Έτσι, κατά τη διάρκεια του καλοκαιρινού καύσωνα του Ιουλίου και των πυρκαγιών, πέρασε διάταξη με την οποία ανοίγει σιγά-σιγά ο δρόμος για τη γενικότερη αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, ενώ αρχές Αυγούστου ο Άδωνις Γεωργιάδης ανακοίνωσε επί της ουσίας τη νομιμοποίηση της 16ωρης ημερήσιας εργασίας!
Ποιος/α επιθυμεί να δουλεύει δύο 8ωρα τη μέρα;
Αυτοί οι σχεδιασμοί θα περιλαμβάνονται στο νέο νομοσχέδιο που ετοιμάζει το Υπουργείο Εργασίας, «επιτρέποντας σε όποιον επιθυμεί» να δουλεύει δύο 8ωρα ημερησίως σε διαφορετικούς εργοδότες. Μια τέτοια διάταξη κάνει τον νόμο Χατζηδάκη που κατήργησε το 8ωρο να μοιάζει… φιλεργατικό!
Ακόμα και ο Άδωνις όμως, αυτός ο εξαιρετικά κυνικός και αλαζόνας υποστηρικτής της άρχουσας τάξης, είχε αρκετή αντίληψη ώστε να δηλώσει πως αυτές οι διατάξεις «δεν θα αρέσουν στους ανθρώπους της Αριστεράς». Στην πραγματικότητα όμως, όπου «άνθρωποι της Αριστεράς» έπρεπε να βάλει τους «ανθρώπους της εργασίας» αφού, οι μόνοι στους οποίους αρέσει ένα τέτοιο μέτρο είναι οι εργοδότες και σε καμία περίπτωση οι εργαζόμενοι!
Βέβαια, λίγο αργότερα έσπευσε να δηλώσει ότι δεν πρόκειται να αλλάξει η διάταξη που προβλέπει 11ώρες συνεχόμενης ανάπαυσης μέσα στο 24ωρο. Ακόμα μια προσχηματική δήλωση, καθώς δεν φτάνουν οι ώρες της ημέρας για να δουλεύει κανείς και δύο 8ωρα και να αναπαύεται 11ώρες. Κάτι τέτοιο βέβαια ούτε καν απασχολεί τη ΝΔ και τον Άδωνι – πότε άλλωστε σεβάστηκαν την εργατική νομοθεσία ή πότε «μάτωσαν» δουλεύοντας συνεχόμενα 8ωρα για να αντιλαμβάνονται ή πόσο μάλλον να νοιάζονται για τα εργατικά δικαιώματα;
6μηνα «δοκιμαστικά» χωρίς αποζημίωση
Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, ένα ακόμα μέτρο που ανακοινώθηκε είναι αυτό του θεσμού του «δόκιμου» εργαζόμενου, ο οποίος εάν απολύεται εντός 6μήνου τότε ο εργοδότης δεν θα έχει υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης (για σύμβαση ορισμένου χρόνου).
Πρόκειται για τη θεσμοθέτηση των κανόνων της ζούγκλας που επικρατούν στην αγορά εργασίας και πάλι με μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των εργοδοτών. Ας ονομαστεί και το αντίστοιχο υπουργείο «Υπουργείο Εργοδοσίας», για να μην μπερδευόμαστε…
Σύνταξη στα 74;
Στο Άρθρο 61 του νομοσχεδίου με τίτλο «Προγράμματα απασχόλησης ανέργων ηλικίας πενήντα πέντε (55) ετών και άνω – Τροποποίηση παρ. 6 άρθρου 74 ν. 3863/2010» που ψηφίστηκε στα τέλη Ιούλη αναφέρεται ότι:
«…είναι δυνατή η ένταξη ανέργων, εγγεγραμμένων στο Ψηφιακό Μητρώο της Δ.ΥΠ.Α. (σ.σ. πρώην ΟΑΕΔ), ηλικίας πενήντα πέντε (55) έως εξήντα επτά (67) ετών, σε προγράμματα που καταρτίζονται από τη Δ.ΥΠ.Α. …»
και παρακάτω
«Με την ίδια απόφαση δύνανται να καθορίζονται οι προϋποθέσεις υπό τις οποίες είναι δυνατή η εφαρμογή του παρόντος σε ανέργους ηλικίας άνω των εξήντα επτά (67) και έως εβδομήντα τεσσάρων (74) ετών, που δεν έχουν συμπληρώσει τον απαιτούμενο συντάξιμο χρόνο για θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, και να ορίζονται οι όροι, οι προϋποθέσεις, η χρηματοδότηση και κάθε αναγκαία λεπτομέρεια για την υλοποίηση του προγράμματος».
Ποιο είναι το πρόβλημα που (υποτίθεται) πάει να λύσει;
Για να πάρει ένας εργαζόμενος/η την κατώτατη σύνταξη-ψίχουλα των 300 και κάτι ευρώ, θα πρέπει μέχρι την ηλικία των 67 ετών να έχει συμπληρώσει 15 χρόνια ασφάλισης ή 4.500 ένσημα. Όσοι/ες δεν τα έχουν συμπληρώσει, δεν έχουν δικαίωμα καθόλου σύνταξης.
Το γεγονός ότι «ή έχεις 4.500 ένσημα και παίρνεις την κατώτατη ή σου λείπουν 10 και δεν παίρνεις τίποτα» συνιστά από μόνο του ωμή κλεψιά από τις εισφορές που κατέβαλαν για όσα χρόνια δούλευαν ασφαλισμένοι οι εργαζόμενοι!
Ένα πρόβλημα που δημιούργησε η εργασιακή εκμετάλλευση και όχι οι εργαζόμενοι/ες
Οι εργαζόμενοι/ες που φτάνουν τα 67 χωρίς να θεμελιώνουν δικαίωμα σύνταξης είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία άνθρωποι που έκαναν δουλειές του «ποδαριού», δούλευαν «μαύρα» γιατί δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική, δηλαδή με εργασιακές συνθήκες που αποτελούσαν τον κανόνα σε μια σειρά κλάδους τις προηγούμενες δεκαετίες, όπως για παράδειγμα στον κλάδο του επισιτισμού-τουρισμού, στις οικοδομές, στα χωράφια κ.α.
Η «εργασιακή ζούγκλα» είναι όρος που όσοι/ες τον ακούν καταλαβαίνουν ακριβώς σε τι αναφέρεται: εργοδοτική αυθαιρεσία, αδήλωτη ή υποδηλωμένη εργασία, εισφοροδιαφυγή κλπ. Και είχαμε βέβαια και το τζογάρισμα-καταλήστευση που έγινε με τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων τις προηγούμενες δεκαετίες, χασούρα την οποία δεν πλήρωσε κανένας άλλος εκτός από τους ίδιους τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους.
Και αντί να παρέχεται σε όλους/ες η κατώτατη σύνταξη χωρίς προϋποθέσεις, έρχεται τώρα η κυβέρνηση και παριστάνει πως «λύνει» το πρόβλημα, «επιτρέποντας» στους άνω των 67 να συμμετέχουν μέχρι τα 74 έτη σε προγράμματα απασχόλησης του ΟΑΕΔ, μήπως και καταφέρουν να συμπληρώσουν τα ελάχιστα έτη ασφάλισης! Και όλα αυτά βέβαια κάτω από όρους και προϋποθέσεις που δεν αναφέρονται στη νομοθεσία.
Το ρητό «θα δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε» αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά…
Όλα για τον διακαή πόθο της άρχουσας τάξης
Το συγκεκριμένο μέτρο, υπό τον μανδύα της «επίλυσης» ενός προβλήματος», αποτελεί στην ουσία αύξηση των προβλημάτων για τους εργαζόμενους και ικανοποίηση των επιδιώξεων των εργοδοτών. Ανοίγει τον δρόμο για τον διακαή πόθο της άρχουσας τάξης που δεν είναι άλλος από την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και γιατί όχι, μελλοντικά, και την πλήρη κατάργησή τους. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την αλησμόνητη φράση του Ανδρέα Λοβέρδου, σε μια προσπάθειά του να εξηγήσει πόσο «κοστίζει» το συνταξιοδοτικό, ο οποίος είπε –φανερά εκνευρισμένος– ότι «…οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν κιόλας, ζουν πολλά χρόνια μετά την συνταξιοδότηση τους»;
Και μαζί με τα σχέδια για 16ωρη εργασία, απολύσεις χωρίς αποζημίωση κλπ, συνθέτουν το νέο τοπίο διάλυσης κάθε εργασιακού δικαιώματος που οραματίζεται και χτίζει μεθοδικά η ΝΔ.
Εν έτει 2023, ενώ η συζήτηση που θα έπρεπε (και θα μπορούσε) να γίνεται είναι το πώς η τεχνολογική πρόοδος, τα επιτεύγματα της τεχνητής νοημοσύνης κλπ, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν προς το συμφέρον της πλειοψηφίας της κοινωνίας ώστε να μειωθεί ο εργάσιμος χρόνος και όχι να αποτελεί όπλο της άρχουσας τάξης για την αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, συζητάμε το γιατί δεν πρέπει να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε. Το μέλλον που μας ετοιμάζουν θα μοιάζει περισσότερο με Μεσαίωνα – εκτός κι αν απαλλαγούμε από τα δεσμά που το σύστημα και οι κυβερνήσεις του μας επιβάλλουν!
