Το περιβόητο νομοσχέδιο για την ενδοοικογενειακή βία ψηφίστηκε αφού πρώτα “συζητήθηκε” με τους ενδιαφερομένους φορείς. Όπως ήταν αναμενόμενο ο νόμος δεν ανταποκρίνεται στη λύση του προβλήματος με αποτέλεσμα να έχει χωρίσει το γυναικείο κίνημα στα δύο. Ο ένας πόλος των γυναικείων οργανώσεων πιστεύει ότι ο νόμος αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την πάταξη του προβλήματος, αφού υποστεί τις κατάλληλες τροποποιήσεις. Ο άλλος όχι μόνο επιδιώκει την απόσυρση του αλλά πιστεύει ότι δημιουργεί επιπλέον προβλήματα. Ας δούμε κάποια άρθρα του νόμου..
Σύμφωνα με το άρθρο 2 του νόμου απαγορεύεται ρητά η κάθε μορφή άσκησης βίας μεταξύ των μελών(!) Καλή αρχή. Ακόμα στο άρθρο 6 ορίζονται οι ποινές που επιβάλλονται στον θύτη αν προκαλέσει βαριά σωματική βλάβη η κίνδυνο για τη ζωή. Η ποινή φυλάκισης αυξάνεται όταν το θύμα βρίσκεται σε ιδιαίτερη κατάσταση (π.χ. έγκυος, άτομο με ειδικές ανάγκες). Επιπλέον ο νόμος στο άρθρο 7 προβλέπει όταν ένα μέλος της οικογένειας αναγκάσει το άλλο σε πράξη χωρίς το θύμα να θέλει, κάνοντας χρήση βίας ή απειλής τιμωρείται με φυλάκιση. Ενώ σύμφωνα με το άρθρο 15 ο θύτης απαγορεύεται να προσεγγίσει και να έχει σχέση με άλλο μέλος της οικογένειας και απομακρύνεται από την κατοικία. Μπορούμε να πούμε πώς ως άρθρα ασχολούνται με αρκετές πτυχές του προβλήματος. Αρκούν όμως? Μήπως κάποια σημεία θα έπρεπε να γράφονται πιο συγκεκριμένα και όχι τόσο γενικά? Για την πλήρη λύση του προβλήματος πρέπει να παρθούν υπ΄οψιν όλες οι παράμετροι ώστε να μην υπάρξουν επιπλέον προβλήματα. Η έλλειψη πληρότητας του νόμου διαπιστώθηκε στην ευρεία σύσκεψη γυναικείων οργανώσεων όπου έγινε αναλυτική κριτική. Ο νόμος δεν κάλυπτε το πρόβλημα των γυναικών μέσα στην οικογένεια. Αλλά και να τους κάλυπτε όμως μήπως θα εφαρμοζόταν? Αυτό είναι άλλο θέμα…
Ναταλία Λαγγίδου
