Άρθρο της Σύνταξης από το νέο φύλλο του «Ξ» που κυκλοφορεί
Η Τρόικα έχει ξεπεράσει κάθε όριο στην Κύπρο! Έχουν σκοπό να μην αφήσουν όρθιο τίποτα, να προκαλέσουν την κατάρρευση των βάσεων πάνω στις οποίες μπόρεσε η κυπριακή οικονομία να αναπτυχθεί τις προηγούμενες δεκαετίες. Κτυπιούνται οι τραπεζικές καταθέσεις, χτυπιούνται τα συνταξιοδοτικά ταμεία και τα ταμεία προνοίας, κλέβουν τα λεφτά του Πανεπιστημίου της Κύπρου, καταστρέφουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, προχωρούν σε απολύσεις τραπεζοϋπαλλήλων και σε μειώσεις μισθών…
…Κι όλα αυτά για να δανειστεί στη συνέχεια η Κύπρος άλλα 10 δίσ. από την Τρόικα! Το Μνημόνιο που θα συνοδεύει το δάνειο προβλέπει ιδιωτικοποιήσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, αύξηση φορολογίας, ανεργία, φτώχεια, συνεχόμενη ύφεση στην οικονομία και ένα χρέος που δεν θα μπορεί να πληρώσει ούτε η μεθεπόμενη γενιά! Αυτή είναι η «λύση» που προτείνουν για να βγει η Κύπρος από την κρίση!
Η απάντηση πρέπει να είναι: ΟΧΙ!
Αυτή τη στιγμή οι Κύπριοι εργαζόμενοι καλούνται να δώσουν μεγάλες μάχες για να υπερασπίσουν τα πιο βασικά τους δικαιώματα, τους μισθούς, τις συντάξεις, την Υγεία, την Παιδεία – καθώς κι ενάντια στην ανεργία που θα πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις για την Κύπρο.
Τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να διασφαλιστεί, αν οι Κύπριοι εργαζόμενοι δεν προχωρήσουν, μέσα από τους αγώνες τους, σε δραστικές ανατροπές στην κυπριακή κοινωνία, σε μια σειρά μέτρων εντελώς απαραίτητων για τη διάσωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Τέτοια μέτρα είναι:
-
Άρνηση αποπληρωμής του χρέους – δεν είναι του λαού, είναι των τραπεζιτών!
-
Εθνικοποίηση/κοινωνικοποίηση των τραπεζών που καταρρέουν! Δεν μπορούν οι τράπεζες να παραμένουν στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου, αυτού που έπαιξε στον τζόγο όλο τον πλούτο του νησιού!
Οι τράπεζες πρέπει να σταματήσουν να έχουν κερδοσκοπικό ρόλο. Και για να γίνει αυτό πρέπει να περάσουν στην κοινωνία, δηλαδή πρέπει να εθνικοποιηθούν κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση! Μόνο έτσι θα μπορεί να υπάρχει εγγύηση των αποταμιεύσεων και τα όποια δάνεια να δίνονται με προσοχή και για παραγωγικούς σκοπούς που θα βοηθούν την ανάπτυξη του τόπου κι όχι τον τζόγο και την κερδοσκοπία.
-
Και με το ευρώ; Είναι αφέλεια να νομίζει κανείς ότι μπορεί η Κύπρος να πει όχι στη Γερμανία και την Τρόικα και να πάρει τα πιο πάνω μέτρα και την ίδια στιγμή να παραμείνει στο ευρώ. Η Γερμανία έχει κάνει σαφείς τους στόχους της: όποιος δεν σκύβει το κεφάλι και δεν υποτάσσεται θα βρεθεί εκτός ευρώ. Οι Κύπριοι εργαζόμενοι δεν μπορούν να δεχτούν την καταστροφή της οικονομίας και της κοινωνίας για χάρη του ευρώ –το δίλημμα «μέσα» ή «έξω» προκύπτει άμεσα, και σ’ αυτό οι Κύπριοι εργαζόμενοι πρέπει να πουν τολμηρά «έξω απ’ το ευρώ». Την ίδια στιγμή όμως χρειάζεται να υπάρχει η κατανόηση ότι η έξοδος από την κρίση δεν είναι θέμα νομίσματος είναι θέμα κοινωνικού συστήματος και παραγωγικού μοντέλου.
-
Πρέπει να είναι καθαρό δηλαδή ότι η επιστροφή στη λίρα δεν αποτελεί πανάκεια. Μπορεί να βοηθήσει, αλλά κάτω από προϋποθέσεις. Έχοντας τον έλεγχο του νομίσματος η κυπριακή κοινωνία μπορεί να «τυπώσει» λίρες για να καλύψει τις άμεσες ανάγκες στην οικονομία, για να χρηματοδοτήσει τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και να δώσει ρευστότητα στην οικονομία (που αρνείται να δώσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) κλπ. Όμως από μόνη της η επιστροφή στη λίρα δεν αποτελεί λύση! Πρέπει να συνδυαστεί με το πέρασμα των τραπεζών στην ιδιοκτησία, τη διαχείριση και τον έλεγχο της κοινωνίας και με την άρνηση πληρωμής του χρέους καθώς και με ένα πρόγραμμα ανοικοδόμησης της οικονομίας στηριγμένου σε δημόσιο/κοινωνικό σχεδιασμό, αφού αναπόφευκτα η Κύπρος θα αντιμετωπίσει την εχθρότητα των κεφαλαίων, κυπριακών και ξένων που θα σταματήσουν να επενδύουν.
-
Εθνικοποιήσεις – σχεδιασμός της οικονομίας: Γι’ αυτό, πέρα από τα πιο πάνω χρειάζεται: το σταμάτημα κάθε ιδιωτικοποίησης, χρειάζεται να περάσει στο δημόσιο κάθε βιομηχανία που έχει καθοριστική σημασία για την πορεία της οικονομίας και κάθε επιχείρηση που είναι αντιμέτωπη με λουκέτο. Αυτό θα επιτρέψει να λειτουργήσει η οικονομία με βάση ένα σχεδιασμό που να υπηρετεί τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου κι όχι το κέρδος μια χούφτας τραπεζιτών και τζογαδόρων.
-
Σύνδεση με τα κινήματα των εργαζομένων της υπόλοιπης Ευρώπης! Αυτοί είναι οι πραγματικοί και οι μόνοι σύμμαχοί των Κυπρίων εργαζομένων και όχι οι άρχουσες τάξεις και οι κυβερνήσεις της ΕΕ (ούτε βέβαια και της Ρωσίας)! Το κυπριακό εργατικό κίνημα, μαζί με το ελληνικό κίνημα και μαζί με το σύνολο του Νότου, μπορεί να παλέψει ενάντια στις πολιτικές που ισοπεδώνουν τις κατακτήσεις δεκαετιών και που μεταφέρουν μαζικά τον πλούτο που εμείς παράγουμε στις τσέπες των γερμανικών και άλλων πολυεθνικών.
-
Μόνο με σοσιαλιστικά μέτρα όπως τα πιο πάνω υπάρχει ελπίδα. Μόνο θέτοντας το στόχο μιας άλλης Ευρώπης, μιας Ευρώπης σοσιαλιστικής, ομοσπονδιακής, δημοκρατικής, ισότιμης και εθελοντικής υπάρχει προοπτική για τους λαούς, όχι μόνο της Κύπρου αλλά και του συνόλου του Νότου, και τελικά όλης της ηπείρου.
Θα ήταν ασφαλώς τραγική αφέλεια να περιμένει κανείς από τον Αναστασιάδη και τα κόμματα του κεφαλαίου να εφαρμόσουν τέτοιες πολιτικές. Μόνο μια κυβέρνηση στην υπηρεσία των λαϊκών στρωμάτων και των εργαζομένων, μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα μπορούσε να εφαρμόσει μια τέτοια πολιτική.
Το τραγικό στην περίπτωση της Κύπρου είναι το γεγονός ότι μια τέτοια κυβέρνηση, του ΑΚΕΛ, μόλις ολοκλήρωσε την 5ετή θητεία της, και έπεσε «παταγωδώς» στις εκλογές του περασμένου Φλεβάρη. Απέτυχε ολοκληρωτικά να δώσει οποιαδήποτε λύση στα κολοσσιαία προβλήματα της οικονομίας!
Γι’ αυτό το λόγο, η πάλη για μια εναλλακτική Αριστερά, για κινήματα από τα κάτω, από τη βάση της κοινωνίας, που να παλεύουν για τους πιο πάνω στόχους είναι μονόδρομος, είναι περισσότερο απαραίτητη από ποτέ.
