Την Κυριακή 30 Μάη, έγιναν στην Κύπρο βουλευτικές εκλογές τις οποίες κέρδισε το κυβερνών κόμμα του Δημοκρατικού Συναγερμού του προέδρου Νίκου Αναστασιάδη. Το ΑΚΕΛ, που μιλά στο όνομα της Αριστεράς και των λαϊκών στρωμάτων είδε περαιτέρω μείωση των δυνάμεών του. Ιδιαίτερα ενισχυμένο βγήκε το ακροδεξιό ΕΛΑΜ, που είχε δημιουργηθεί σαν παρακλάδι της ελληνικής Χρυσής Αυγής. Ακολουθεί άρθρο ανάλυσης από το site της ΝΕΔΑ (Νέα Διεθνιστική Αριστερά) αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στην Κύπρο.
Των Δώρου Μιχαήλ και Αθηνάς Καρυάτη
Μετά από 8 χρόνια διακυβέρνησης μιας κυβέρνησης-αδίστακτου υπηρέτη μιας δράκας καπιταλιστών που καταλήστεψαν την Κύπρο, το βασικό κόμμα που τους υπηρετεί κατάφερε να διατηρήσει την πρωτιά, με αυξημένη διαφορά από το ΑΚΕΛ, ενώ το παραδοσιακό κόμμα της Aριστεράς έχασε περισσότερα ποσοστά και ψήφους από τον ΔΗ.ΣΥ.
ΔΗ.ΣΥ. για τα πανηγύρια
Το κύριο κόμμα του κεφαλαίου, παρόλο που έχασε 3% της δύναμή του και μία έδρα, και παρόλο που το ψήφισε ΜΟΝΟ το 17,8% του συνόλου των ψηφοφόρων (αν υπολογιστεί το 34,28% αποχή, 1,86% άκυρα και 0,56% λευκά και όχι το 27,77% επί των εγκύρων) πανηγυρίζει και θεωρεί ότι έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης για να συνεχίσει να κυβερνά όπως και κατά την προηγούμενη 8ετία!
Κατά την οποία:
- Τα σκάνδαλά και η διαφθορά (κούρεμα καταθέσεων, χρεοκοπία Συνεργατισμού, «χρυσά» διαβατήρια κ.λπ. κ.λπ.) ξεπέρασαν κάθε φαντασία και πλούτισαν μια δράκα καπιτα-ληστών – τραπεζιτών, ντιβέλοπερς, μεγαλοδικηγόρων κ.ο.κ. και την ίδια την οικογένεια Αναστασιάδη.
- Τα δεινά της πανδημίας φορτώθηκαν στους εργαζόμενους και τη νεολαία και στις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα τη φτωχοποίηση, την ανεργία, το κίνδυνο απώλειας σπιτιών και επαγγελματικής στέγης.
- Μπορεί η κυβέρνηση να έδωσε παροχές και επιδόματα, με μόνο κριτήριο τη διάσωση του συστήματος –της κότας που γεννά τα χρυσά αυγά– κι αυτό σίγουρα επέδρασε στη μείωση των απωλειών του ΔΗ.ΣΥ., ωστόσο πολλοί πλούτισαν στον ιδιωτικό τομέα (μαζικά τεστ, χρησιμοποίηση ιδιωτών γιατρών, στήριξη μεγάλων εταιρειών, οι οποίες έχουν ήδη «ρουφήξει» τις μικρότερες κ.ο.κ).
- Μειώθηκαν οι μισθοί και αυξήθηκε το χάσμα ανάμεσα στους χαμηλά αμειβόμενους και τους κεφαλαιοκράτες.
- Αυξήθηκε στον ένα στους πέντε οι άνθρωποι στην Κύπρο που αντιμετωπίζουν κίνδυνο φτώχειας.
- Οδηγήθηκε το Κυπριακό στο τέλμα, με αποτέλεσμα να εδραιώνεται η διχοτόμηση.
- Κυριάρχησε ο εθνικισμός και ο ρατσισμός, με τις παράνομες «επαναπροωθήσεις» προσφύγων, τα συρματοπλέγματα του Νουρή κ.λπ. κ.λπ. Αυτή η πολιτική και η απουσία οποιασδήποτε προεκλογικής αναφοράς στην αδελφή οργάνωση της εγκληματικής φασιστικής Χρυσής Αυγής, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τη θεαματική της άνοδο στις βουλευτικές
Οι ασήκωτες ευθύνες της ηγεσίας του ΑΚΕΛ
Όλα τα πιο πάνω κι άλλα πολλά που δεν χωράνε σε αυτές τις λίγες στήλες, θα ήταν αρκετά για να καταποντιστεί το ΔΗ.ΣΥ. και να περάσει στην ανυποληψία. Αρκετά για να γίνει το βασικό κόμμα της αντιπολίτευσης, το ΑΚΕΛ, κυρίαρχο στη Βουλή και στον λαό.
Η ηγεσία του ΑΚΕΛ αμφισβητείται πλέον σοβαρά και τα ηγετικά σώματα ψάχνουν τις λύσεις, ενώ επίκειται συνέδριο.
Από τις πρώτες αντιδράσεις φαίνεται ότι τα συμπεράσματα θα κινηθούν στα συνηθισμένα πλαίσια της «λάθος επικοινωνίας», της τάδε ή της δείνα λανθασμένης θέσης, της αποτυχίας να προσεγγιστούν οι απογοητευμένοι κ.λπ. κ.λπ.
Όμως, η τρίτη κατά σειράν εκλογική αποτυχία του ΑΚΕΛ, δεν επιτρέπει πλέον καμιά αμφιβολία ότι ο βασικός λόγος της υποχώρησης έχει να κάνει με τον χαρακτήρα και την πολιτική του Κόμματος.
Γιατί άραγε οι ψηφοφόροι «μας βλέπουν όλους ίδιους», όπως παραπονιέται η ηγεσία; Άραγε το πρόβλημα είναι επικοινωνιακό; Μήπως φταίνε τα κανάλια που πρόσκεινται κατά κανόνα στη Δεξιά; Όση επίδραση κι αν έχουν αυτά, ο κόσμος δεν είναι χαζός. Αναζητεί ριζικές λύσεις στα προβλήματά του. Διερωτάται πώς θα αλλάξει πρακτικά η ζωή του αν ψηφίσει τον τάδε και όχι τον τάδε.
Η ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν πείθει ότι μπορεί να αλλάξει ουσιαστικά την καθημερινότητα του απλού λαού, όσο κι αν το διακηρύττει. Δυστυχώς έχει καταντήσει το μέρος του συστήματος. Και πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς αφού έχει εγκαταλείψει τον αγώνα για καταπολέμηση του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και την αντικατάστασή του με μια σοσιαλιστική κοινωνία με δημοκρατικό έλεγχο από τους πολλούς, στο όνομα των οποίων μιλά η ηγεσία χωρίς να γίνεται πιστευτή.
Οι κυβερνώντες γνωρίζουν καλά την Αχίλλειο πτέρνα της ηγεσίας του ΑΚΕΛ. «Κατά τη δική σας 5ετία οδηγήσατε τη χώρα στα μνημόνια και τα κοινωνικά παντοπωλεία».
Η ηγεσία του ΑΚΕΛ όμως δεν απαντά πειστικά ότι αυτό που έφταιξε ήταν η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού και ακόμα κι όταν το αναφέρουν δεν κάνουν αυτοκριτική για το ότι η πολιτική τους τότε παρέμεινε στο πλαίσιο του συστήματος και υπέκυψε μοιραία στις πιέσεις της Τρόικας. Παρόμοια δηλαδή μ’ αυτά που συνέβηκαν με την προδοσία του Τσίπρα στην Ελλάδα, αργότερα του ΠΟΔΕΜΟΣ στην Ισπανία και πιο παλιά των Σοσιαλδημοκρατών που κατάντησαν ουραγοί του νέο-φιλελευθερισμού.
Μήπως φταίει η «αδιαφορία της νεολαίας»; Μα όταν 10.000 διαδηλωτές, κυρίως νεολαίοι, ύψωναν τη φωνή τους ενάντια στη διαφθορά και τις πολιτικές της κυβέρνησης στην πιο μαζική και μαχητική κινητοποίηση των τελευταίων χρόνων, στις κινητοποιήσεις του «ΩΣ ΔΑΜΕ», η ηγεσία του ΑΚΕΛ καλούσε όσα μέλη του κόμματος είναι αναγνωρίσιμοι να ΜΗΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ, πώς περιμένουν να την εμπιστεύεται η νεολαία;
Μεγάλος κερδισμένος το ΕΛΑΜ
Το ΕΛΑΜ, η Χρυσή Αυγή Κύπρου, σχεδόν διπλασίασε τα ποσοστά του, από 4,81% το 2016 σε 6,78% σήμερα το οποίο του έδωσε 4 έδρες στην βουλή, θέτοντας το κόμμα στην 4η θέση (από την 8η) και σε θέση ρυθμιστή στις ψηφοφορίες της Βουλής.
Παρόλο που το προεκλογικό τους πρόγραμμα βασίστηκε στον «καθαρό» και «αντισυστημικό» τους χαρακτήρα, και στον λαϊκισμό, προτάσσοντας ότι «σταμάτησαν 120 εκποιήσεις», στην πρώτη τους θητεία στη βουλή στην πραγματικότητα ψήφισαν όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης ΔΗΣΥ και έχουν γίνει το ακροδεξιό δεκανίκι του κυβερνώντος κόμματος.
Αντίστοιχα και η κυβέρνηση Αναστασιάδη τους τρέφει με την εθνικιστική στροφή που έχει κάνει στο κυπριακό και την ρατσιστική αντιμετώπιση των προσφύγων.
Οι ευθύνες βέβαια για την άνοδο του ΕΛΑΜ βαραίνουν και το ΑΚΕΛ, που αντί να αρπάξει την ευκαιρία μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής για να οργανώσει ένα μαζικό αντιφασιστικό κίνημα απαιτώντας να καταδικαστεί και το ΕΛΑΜ όπως η μητρική του οργάνωση, το μόνο που έκανε ήταν να οργανώσει μια πορεία και να καταθέσει ένα ψήφισμα καλώντας…την κυβέρνηση και το αστικό κράτος να κινηθεί νομικά ενάντιά του!
Είναι φανερό ότι το ΑΚΕΛ δεν έχει βγάλει κανένα συμπέρασμα από τους αγώνες στην Ελλάδα. Γιατί δεν ήταν το αστικό κατεστημένο που καταδίκασε την Χρυσή Αυγή αλλά το αντιφασιστικό κίνημα που δραστηριοποιόταν και οργανωνόταν σε κάθε γειτονιά και δεν άφησε περιθώρια στο δικαστικό σύστημα να αφήσει τη Χ. Αυγή στα μαλακά.
Ανάγκη για μια Νέα Αντικαπιταλιστική Αριστερά
Η πτώση του ΑΚΕΛ, το οποίο έχει χάσει περίπου 10% των ψηφοφόρων του την τελευταία δεκαετία, προβληματίζει και πρέπει να προβληματίσει. Είναι ένα δείγμα ότι οι εργαζόμενοι και η νεολαία χρειάζονται μια νέα αντικαπιταλιστική και ριζοσπαστική αριστερά.
Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά και ο αντιεξουσιαστικός χώρος στην Κύπρο δοκίμασε πριν κάποια χρόνια να δημιουργήσει νέους σχηματισμούς. Αυτοί απέτυχαν όμως είτε επειδή κατέρρευσαν μέσα από τους ανόητους ανταγωνισμούς και κατακερματισμό των οργανώσεων που επιχείρησαν να τους δημιουργήσουν(Δράσυ-Ευλέμ), είτε επειδή εναπόθεσαν τις ελπίδες τους σε στήριξη υποψηφιοτήτων του ΑΚΕΛ (ΕΡΑΣ).
Χρειαζόμαστε μια νέα αριστερά, έναν νέο φορέα δημοκρατικό, ανοιχτό, συμμετοχικό, που να λέει τα πράγματα με το όνομά τους όχι για να ευχαριστήσει αφτιά, αλλά γιατί είναι αμετάκλητα υπέρ των δικαιωμάτων των εργαζομένων, ντόπιων και ξένων, της νεολαίας, ενάντια στην εκμετάλλευση, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, τον σεξισμό, που σημαίνουν βέβαια σύγκρουση με τις δυνάμεις του κατεστημένου. Η δύναμή του να στηρίζεται σε μαζικές κινητοποιήσεις και αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας κι όχι σε «χάρες» και «λόμπι» συμφερόντων.
Μια αντικαπιταλιστική αριστερά με ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα που να συνδέει τις καθημερινές μάχες με την ανάγκη για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και του χτισίματος μιας δημοκρατικής σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Τους τελευταίους μήνες είδαμε τη γέννηση ενός νέου κινήματος, το “Ως Δαμέ”. Οι κινητοποιήσεις έφτασαν να έχουν μέχρι και 10.000 συμμετέχοντες. Αυτές οι δυνάμεις δείχνουν τις δυνατότητες που υπάρχουν και μπορούν να αποτελέσουν την κοινωνική βάση για ένα νέο ριζοσπαστικό πολιτικό φορέα.
Μπορεί οι περισσότεροι να κατέβηκαν στο δρόμο ενάντια στην διαφθορά, εκφράζοντας την οργή ενάντια στην κυβέρνηση Αναστασιάδη, ενάντια στην αστυνομική ασυδοσία και το κλείσιμο των οδοφραγμάτων αλλά ήταν η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που είχαμε ένα μαζικό κίνημα που πρόβαλε ταξικά ζητήματα, όπως το αίτημα της δημόσιας δωρεάν Υγείας και Παιδείας, μια αξιοπρεπή διαβίωση, και την ουσιώδη στήριξη ντόπιων και ξένων εργαζομένων.
Οι κινητοποιήσεις του κινήματος «Ως Δαμέ» πρέπει να συνεχιστούν. Παράλληλα, εργαζόμενοι και νεολαία που βρεθήκαμε στους δρόμους μέσα από αυτές τις κινητοποιήσεις είναι καιρός να βρεθούμε ξανά και να ξεκινήσουμε να οργανωνόμαστε για να βάλουμε τις βάσεις για έναν νέο φορέα της Αριστεράς, δημοκρατικό, συμμετοχικό, και ανυποχώρητα αντικαπιταλιστικό.
