Array

Δομές Ψυχικής Υγείας (ΜΚΟ ιδιωτικού δικαίου). Να περάσουν στο δημόσιο, κάτω από τον έλεγχο και τη διαχείριση των εργαζομένων

Της Αγγελικής Συλλιγαρδάκη, μέλους του ΔΣ Σωματείου Εργαζομένων στο «Περιβολάκι»

Κατά τη διάρκεια της κρίσης που πλήττει τις Μονάδες Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης και Ψυχικής Υγείας, οι οποίες λειτουργούν από Μη-Κυβερνητικές Οργανώσεις (μη-κερδοσκοπικές, ιδιωτικού δικαίου) οι εργαζόμενοι σ’ αυτές βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια σειρά ζητήματα – εντελώς καινούργια για μας.

Οι υποδομές για τις Μονάδες αυτές, καθώς και η λειτουργία για το πρώτο 12μηνο ή 18μηνο χρηματοδοτήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα με προδιαγραφές που συνιστούσαν σε πολλές πραγματικά περιπτώσεις ποιοτικές υπηρεσίες, με προσωπικό αρκετό (αν και κακοπληρωμένο) να αναλογεί στους ασθενείς, πολλές δραστηριότητες που θα προήγαγαν τη δημιουργικότητα και την κοινωνικοποίηση των ασθενών κ.ο.κ. Πολλοί άνθρωποι επομένως, που ζούσαν στις άθλιες συνθήκες των ασύλων βρήκαν το σεβασμό και την χαμένη για χρόνια αξιοπρέπειά τους.

Όλα αυτά, όμως, με το πέρας των χρηματοδοτήσεων από την ΕΕ άρχισαν να εγκαταλείπονται από το ελληνικό κράτος που θα όφειλε να συνεχίσει τη χρηματοδότηση και την παρακολούθηση των παραπάνω υπηρεσιών. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα η ψυχιατρική μεταρρύθμιση να βρίσκεται σε απόλυτη κρίση.

Το υπουργείο εγκαταλείπει τους φορείς

Το Υπουργείο Υγείας έχει πλέον εγκαταλείψει τους φορείς αυτούς, δεν χρηματοδοτεί παρά με ψίχουλα, δεν ελέγχει και δεν εποπτεύει όπως θα όφειλε. Η δε προσφιλής δικαιολογία του για όλα αυτά είναι να κατηγορεί τις διοικήσεις για κακοδιαχείριση και διαφθορά…

Στην πραγματικότητα όμως η κατάσταση έχει φτάσει εδώ όχι λόγο ανικανότητας ή αφέλειας της κυβέρνησης αλλά κυρίως γιατί δεν υπάρχει ενδιαφέρον και πολιτική βούληση. Το Υπουργείο Υγείας και σε αυτήν την περίπτωση ενδιαφέρεται να εξωθήσει στην πλήρη ιδιωτικοποίηση της ψυχικής υγείας, γιατί τώρα δεν έχει να πάρει χρήματα αλλά να δώσει.

Όσο για την ευαισθησία του κράτους προς τις ανάγκες των ευάλωτων πληθυσμών, εμείς έχουμε πειστεί ότι δεν υπάρχει. Και το έχουμε διαπιστώσει τόσο από τα αποτελέσματα της πολιτικής τους όσο και από τις κατ’ ιδίαν συναντήσεις με την ηγεσία του Υπ. Υγείας.

Οι μόνοι οι οποίοι ενδιαφέρονται για το μέλλον της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στη χώρα μας και γενικά για το τεράστιο θέμα της ψυχικής υγείας, είναι οι εργαζόμενοι – μαζί βέβαια με τους ασθενείς και τις οικογένειές τους.

Αποφασιστική συμμετοχή των εργαζόμενων στον έλεγχο και την διαχείριση

Το ερώτημα λοιπόν είναι τι πρέπει να κάνουμε εμείς, οι εργαζόμενοι στο χώρο, που τα κίνητρά μας δεν είναι μολυσμένα, για ποια πράγματα πρέπει να παλέψουμε.

Το πρώτο βασικό είναι ότι επειδή τα αποτελέσματα της αδιαφορίας ή της κακοδιαχείρισης τα εισπράττουμε εμείς οι εργαζόμενοι, οι ψυχικά ασθενείς και συχνά οι οικογένειές τους, οφείλουμε να διεκδικήσουμε με τους εκπροσώπους και από τις τρεις αυτές πλευρές τη συμμετοχή μας στον έλεγχο της οικονομικής διαχείρισης των φορέων καθώς στη διασφάλιση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Πολλοί αναρωτιούνται: «μα εμείς θα κάνουμε τη δουλειά των ελεγκτικών μηχανισμών του Υπουργείου» και η απάντηση είναι ΝΑΙ γιατί το Υπουργείο δεν θα το κάνει και δεν το ενδιαφέρει τι θα απογίνει η ψυχική υγεία.

Άλλοι αναρωτιούνται: «οι εκπρόσωποι που θα ελέγχουν αποκλείεται να παίξουν το παιχνίδι των κακοδιαχειριστών αν τους τάξουν άλλα οφέλη».

Η απάντηση είναι ότι δεν αποκλείεται αν αυτοί μείνουν ανεξέλεγκτοι από αυτούς που εκπροσωπούν. Για τη διασφάλιση της διαφάνειας σε αυτές τις διαδικασίες οι εκπρόσωποι θα πρέπει να εκλέγονται, να λογοδοτούν και να ανακαλούνται όταν διαπιστώνεται ότι δεν υπηρετούν αυτά για τα οποία έχουν εκλεγεί.

Κάποιοι αναρωτιούνται: «μπορούμε εμείς να καταλάβουμε όλα αυτά τα οικονομικά δεδομένα, τους ισολογισμούς κτλ» και η απάντηση είναι πως αν και όταν χρειαστούν εξειδικευμένες γνώσεις μπορούμε να ζητήσουμε τη συνδρομή λογιστών που θα πληρώνουμε με χρήματα των σωματείων μας.

Να περάσουν στο δημόσιο

Το άλλο σοβαρό θέμα είναι αν θα πρέπει οι εργαζόμενοι στις ιδιωτικού δικαίου εταιρείες να διεκδικήσουν το πέρασμα των φορέων τους στο δημόσιο.

Αν ρωτήσουμε τον οποιοδήποτε αν η Ψυχική Υγεία αλλά και η Υγεία γενικότερα πρέπει να είναι δημόσιο αγαθό τότε ουδείς θα απαντούσε όχι. Πολλοί θα έλεγαν όμως: «δεν εμπιστευόμαστε το δημόσιο, δε λειτουργεί με ποιότητα, το προσωπικό είναι λίγο σε σχέση με τις ανάγκες, είναι χαοτικό και δε μπορεί κανείς να παρέμβει για να αλλάξουν οι κακές πρακτικές τους (καταστολή, υπερβολική χορήγηση φαρμάκων)».

Τέτοιες απόψεις θα είχαν κυρίως όσοι εργαζόμενοι έχουν δουλέψει σε φορείς με καλές και προοδευτικές πρακτικές, με εναλλακτικές θεραπείες, κοκ. Η αλήθεια είναι ότι ούτε η δημόσια ψυχική υγεία όπως είναι σήμερα παρέχει ποιοτικές υπηρεσίες, πόσο μάλλον να είναι αυτή που ονειρευόμαστε. Αλλά ούτε και η εξαθλίωση που βιώνουμε μένοντας χωρίς μισθούς και χωρίς εγγυήσεις στους φορείς ιδιωτικού δικαίου έχει μέλλον. Άλλωστε ακόμη και στους ποιοτικότερους απ’ αυτούς τα όσα καλύτερα είχαν να καυχιόνται έχουν χαθεί, και το προσωπικό μειώθηκε και οι παροχές τείνουν να εξαφανιστούν.

Αν για κάτι όμως αξίζει να παλέψουμε είναι να γίνουν δημόσιες όλες αυτές οι δομές, και ταυτόχρονα να παλέψουμε για να εξασφαλίσουμε την συμμετοχή μας στον έλεγχο της οικονομικής διαχείρισης καθώς στη διασφάλιση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Αυτό που ονειρευόμαστε δεν υπάρχει αλλά οφείλουμε να το διεκδικήσουμε, να το διαμορφώσουμε εμείς, όσοι πραγματικά ενδιαφερόμαστε για την Ψυχική Υγεία.

Ακολουθήστε το «Ξ» στο Google News για να ενημερώνεστε για τα τελευταία άρθρα μας.

Μπορείτε επίσης να βρείτε αναρτήσεις, φωτογραφίες, γραφικά, βίντεο και ηχητικά μας σε facebook, twitter, instagram, youtube, spotify.

Ενισχύστε οικονομικά το xekinima.org

διαβάστε επίσης:

7,243ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,002ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
1,118ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
426ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής

Επίκαιρες θεματικές

Πρόσφατα άρθρα