Του Νίκου Κανελλή
Το τελευταίο βαρόμετρο της Public Issue, που δημοσιεύτηκε στις 15 Ιουνίου 2013[1] εμφανίζει για μια ακόμη φορά ευρήματα που θα έπρεπε να αποτελέσουν καμπανάκι για την Αριστερά
Απαντήσεις και ευρήματα
Στην ερώτηση ποιο είναι το καλύτερο κόμμα αντιπολίτευσης ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται 2ος (με 26%) μετά το κανένας (30%) και ενώ το Μάρτη στην ίδια ερώτηση ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν 1ος με 36% και το κανένας 2ο με 26%.
Στην ερώτηση ποια θα ήταν η καλύτερη κυβέρνηση για τη χώρα το 37% απαντά μια κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και μόνο το 22% μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (κάτω από το ποσοστό του Ιούνη του 2012). Το πιο εντυπωσιακό βέβαια είναι ότι το 37% απαντά «καμία» κυβέρνηση από τις δυο!
Ακόμη χειρότερα είναι τα αποτελέσματα στην ερώτηση ποια παράταξη μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα την κρίση. Εδώ το 43% απαντάει καμία (από 34% το Μάρτη) το 29% λεει η Δεξιά (από 27% το Μάρτη) και μόλις το 20% απαντά η Αριστερά, από 32% το Μάρτη!
Με βάση αυτή την εικόνα δεν προκαλεί έκπληξη το ότι στην εκτίμηση εκλογικής επιρροής[2] ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται 2ος με 27,5%, η ΝΔ συγκεντρώνει 29,5% και «3ο κόμμα» είναι το Λευκό/ Άκυρο/ Αποχή με 23,5%.
Σε ότι αφορά τα υπόλοιπα κόμματα το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνει 6,5%, οι ΑΝΕΛ 6%, η ΔΗΜΑΡ 4,5%, το ΚΚΕ 6% και η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή 11,5%.
Τέλος, στην παράσταση νίκης[3] η ΝΔ είναι επικρατέστερη – συγκεντρώνει 47% και ο ΣΥΡΙΖΑ 31% ενώ τον περασμένο Δεκέμβρη η ΝΔ συγκέντρωνε το 25% και ο ΣΥΡΙΖΑ το εκπληκτικό 60%!
Τα συμπεράσματα
Τα ευρήματα αυτά αποτελούν άλλη μια σοβαρή προειδοποίηση για όλη την Αριστερά αλλά πιο ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι σήμερα το μαζικότερο κόμμα της Αριστεράς. Τα εργατικά – λαϊκά στρώματα έχουν ανάγκη από συγκεκριμένες απαντήσεις στα προβλήματά τους αλλά τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υιοθετούν όλο και πιο θολές και γενικόλογες θέσεις.
Την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ εκπέμπει το μήνυμα ότι «βάζει νερό στο κρασί του» όλος ο κόσμος καταλαβαίνει ότι μια Αριστερή κυβέρνηση είτε θα συγκρουστεί με το κατεστημένο είτε θα υποταχθεί σε αυτό και ότι μέση λύση δεν υπάρχει (αυτό φάνηκε ειδικά στην περίπτωση της Κύπρου).
Παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πάρει κινηματικές πρωτοβουλίες και δεν έχει κάνει τις απαραίτητες προτάσεις ώστε οι αγώνες που αναπτύχθηκαν να οδηγούσαν σε νίκη. Ακόμη χειρότερα στην «απεργία» της ΟΛΜΕ (που δεν έγινε τελικά) οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ συντάχθηκαν μαζί με το ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για να ανατρέψουν πραξικοπηματικά την απόφαση για απεργία μέσα στις εξετάσεις. Αυτό, για τα πιο μαχητικά στρώματα της κοινωνίας, έβαλε τον ΣΥΡΙΖΑ στο ίδιο κάδρο με τα πολιτικά κόμματα του κατεστημένου.
Από την άλλη το ΚΚΕ συνεχίζει την διασπαστική τακτική στο κίνημα (με εξαίρεση ως ένα βαθμό την απεργία της ΕΡΤ) ενώ παραπέμπει όλες τις απαντήσεις, για τα σημερινά προβλήματα, στο σοσιαλισμό που θα έρθει στο μακρινό μέλλον χωρίς να λεει πως θα γίνει αυτό.
Όμως ούτε η λογική του «ώριμου φρούτου» ούτε και η «μεσσιανική αντίληψη» για το σοσιαλισμό μπορούν να προσφέρουν διέξοδο. Το κίνημα έχει ανάγκη από μια αριστερά με ριζοσπαστικές-σοσιαλιστικές θέσεις και με σχέδιο και προτάσεις για τους αγώνες. Αυτό το κατανοούν ήδη σημαντικά στρώματα της βάσης όλων των σχηματισμών της Αριστεράς και αυτό αποτελεί την ελπίδα για το μέλλον.
