Του Πάρη Μακρίδη
Στον προϋπολογισμό του 2016 η φοροεπιδρομή στα λαϊκά στρώματα συνεχίζεται και οι πολιτικές λιτότητας παραμένουν.[1] Ιδιαίτερη σημασία όμως έχουν τα στοιχεία που αφορούν την πορεία του δημόσιου χρέους.
Το χρέος συνεχίζει να αυξάνεται!
Αρχικά, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό, το χρέος θα φτάσει το 2016 τα 327,6 δισ. € (187,8% του ΑΕΠ) από 319,215 δισ. € (177% του ΑΕΠ) το 2013 (Πίνακας 4.2, σελίδα 128). Μας λένε ότι η είσοδος της χώρας σε καθεστώς επιτήρησης, «βοηθάει» στο «νοικοκύρεμα» των οικονομικών και κάνει το χρέος βιώσιμο. Μεγάλο ψέμα. Μετά από πέντε χρόνια Μνημονίων, λιτότητας και πακέτων «σωτηρίας» από την Τρόικα το χρέος συνεχίζει να αυξάνεται, πράγμα που αποτελεί «εγγύηση» για νέα μέτρα και νέα Μνημόνια.
Το νέο δάνειο που «εξασφάλισε» η κυβέρνηση στα πλαίσια της υπογραφής του νέου Μνημονίου (το οποίο σύμφωνα με τον προϋπολογισμό θα φτάσει τα 86 δισ. €) παρουσιάζοντάς το μάλιστα ως τεράστια διαπραγματευτική επιτυχία, μεγαλώνει ακόμα περισσότερο το ήδη ανεξέλεγκτο χρέος. Για του λόγου το αληθές, ακόμα κι αν δεν δανειζόμασταν ούτε ένα ευρώ από ‘δω και πέρα, η χρονική διάρκεια λήξης του χρέους φτάνει μέχρι το… 2059 (Διάγραμμα 4.1, σελίδα 130)!
Πόσα έχουμε πληρώσει;
Σελίδα 132
Ο παραπάνω πίνακας είναι ιδιαίτερα «ενημερωτικός». Μας λέει πόσα πληρώνουμε ετησίως για την εξυπηρέτηση του χρέους. Αν προσθέσουμε όλα τα νούμερα της άκρα δεξιάς στήλης τότε προκύπτει ένας «μαγικός» αριθμός: μόνο από το 1994 και μόνο μέχρι σήμερα έχουμε πληρώσει… 605,033 δισ. €! Το ποσό αυτό αντιστοιχεί περίπου σε δύο φορές το σύνολο του χρέους που έχει αυτή τη στιγμή η χώρα!
Και ο στόχος;
Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό (σελίδα 137) η «επικείμενη αναδιάρθρωση του χαρτοφυλακίου του ελληνικού δημόσιου χρέους» θα καταστήσει το χρέος «περεταίρω εξυπηρετήσιμο» (άρα είναι ήδη;) και θα απελευθερώσει πόρους για τη χρηματοδότηση της οικονομίας και «την επανέναρξη δραστηριότητας της χώρας στις διεθνείς αγορές, συμπεριλαμβανομένης και της εκδοτικής, μετά το δεύτερο εξάμηνο του 2016».
Πόσες φορές έχουμε διαβάσει τα ίδια από τις προηγούμενες κυβερνήσεις; Πολλές. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μια «αριστερή» κυβέρνηση και θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό.
Στόχος λοιπόν η έξοδος στις αγορές. Να δανειζόμαστε πάλι από τα επενδυτικά «κοράκια». Να ανακυκλώσουμε, με λίγα λόγια, τις αιτίες που μας οδήγησαν μέχρι εδώ.
Όσον αφορά την «επικείμενη» αναδιάρθρωση, ας κρατάει μικρό καλάθι η κυβέρνηση. Στο Μνημόνιο που υπέγραψε δεν υπάρχει καμία τέτοια αναφορά. Στην απόφαση της Συνόδου Κορυφής της 12ης Ιούλη αναφέρεται ότι «δεν μπορεί να γίνει ονομαστικό κούρεμα του χρέους. Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την κατηγορηματική δέσμευσή τους να τιμήσουν πλήρως και εγκαίρως τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές τους». Για την «αναδιάρθρωση» οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται είναι «ενδεχόμενο», «πιθανό», «αν χρειαστεί» και άλλα τέτοια… δεσμευτικά. Ακόμα όμως κι αν γίνει μια αναδιάρθρωση θα αφορά μόνο κάποιες… ευκολίες πληρωμής και όχι πραγματικής μείωσης του χρέους. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο «επικείμενη» είναι η αναδιάρθρωση, μπορούμε να το μάθουμε από τα πιο επίσημα χείλη, από αυτούς δηλαδή στους οποίους χρωστάμε. Πρόσφατα, ο επικεφαλής του ESM δήλωσε ότι αν η Ελλάδα κάνει τις μεταρρυθμίσεις που «πρέπει» τότε δεν θα χρειαστεί κάποια ενέργεια για το χρέος!
Τα δείγματα της ελληνικής κυβέρνησης, και όσον αφορά το ζήτημα του χρέους, είναι ξεκάθαρα. Αν πράγματι ήθελε να «παλέψει» αυτό το θέμα, τότε δεν θα διέλυε (με απόφαση Βούτση) την Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, το εξαιρετικό πόρισμα της οποίας αποκαλύπτει την παράνομη και ταξική φύση του χρέους και θα μπορούσε να λειτουργήσει ως εργαλείο διεκδίκησης και εφαρμογής ριζοσπαστικών λύσεων πάνω στο θέμα.
___________________
[1] Προϋπολογισμός 2016: Ούτε πρώτη φορά, ούτε Αριστερά!
