Η Πρωτομαγιά του 2003, συμπίπτει χρονικά με την ωμή ιμπεριαλιστική κατάκτησης του Ιράκ. Ο πόλεμος των ΗΠΑ έχει επιφέρει σημαντικές αλλαγές στον κόσμο. Ο κόσμος είναι πλέον πολύ πιο επικίνδυνος και βίαιος. Ποιος είναι ο επόμενος στη λίστα των στόχων του Λευκού Οίκου – η Συρία, το Ιράν, η Βόρεια Κορέα, ή η Κούβα;
Όπως έδειξε ο πόλεμος, η πάλη ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για εκατομμύρια ανθρώπους. Οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κρίσεις επηρεάζουν σημαντικά τη συνείδηση των εργαζομένων και της νεολαίας σε όλα τα μέρη του κόσμου. Μια νέα γενιά νεολαίων, κυρίως μαθητών, "βαπτίζεται" στον αγώνα ενάντια στους πολέμους και τον καπιταλισμό. Την Πρωτομαγιά, την ημέρα-σύμβολο της διεθνούς ενότητας των εργαζομένων, οι σοσιαλιστές οφείλουν με ανανεωμένη ενεργητικότητα να ξανακάνουν ξεκάθαρη τη δέσμευσή τους να αντισταθούν στον ιμπεριαλισμό και να παλέψουν για την αλλαγή του συστήματος, την ανατροπή του καπιταλισμού.
Μόνο η δημιουργία μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας – μιας κοινωνίας βασισμένης στις ανάγκες των ανθρώπων – μπορεί να βάλει τέλος στους πολέμους και τη φτώχεια.
Εγκληματίες ιμπεριαλιστές
Ο πόλεμος ΗΠΑ – Βρετανίας ενάντια στο λαό του Ιράκ αποτελεί μια εγκληματική ενέργεια τεραστίων διαστάσεων. Δικαιολογήθηκε στη βάση μιας ατελείωτης υποκρισίας, ψεμάτων και παραπλανητικής προπαγάνδας από το Λευκό Οίκο και τα φιλοπόλεμα ΜΜΕ. Χιλιάδες ιρακινοί φαντάροι και πολίτες έχουν δολοφονηθεί πολύ περισσότεροι έχουν μείνει ανάπηροι ή τραυματιστεί. Εκατομμύρια ζουν χωρίς καθαρό νερό και ηλεκτρισμό, πολλά παιδιά έχουν πεθάνει. Ακόμη περισσότεροι θα πεθάνουν από την εκτεταμένη χρήση βομβών και όπλων με απεμπλουτισμένο ουράνιο. Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση του θανάτου και του χάους, το βασικό ενδιαφέρον των αμερικάνικων και βρετανικών δυνάμεων ήταν να ελέγξουν γρήγορα τις πετρελαιοπηγές.
Μια νέα κυβέρνηση – μαριονέτα διαμορφώνεται. Υπό την ηγεσία του Τζέι Γκάρνερ (ενός φιλοϊσραηλινού εμπόρου όπλων), η "προσωρινή διακυβέρνηση" είναι υπόλογη στον Τόμι Φράνκς, τον διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων. Αυτό το νέο καθεστώς θα επιβλέψει στην διάλυση και την ιδιωτικοποίηση του τεράστιου δημόσιου τομέα του Ιράκ. Ο ιρακινός λαός θα γνωρίσει την περαιτέρω υποβάθμιση της υγείας, της παιδείας και άλλων αναγκαίων υπηρεσιών. Και όλα αυτά ύστερα από μια δεκαετία κυρώσεων από τα Ηνωμένα Έθνη που οδήγησε στο θάνατο περίπου ένα εκατομμύριο Ιρακινούς.
Μπορεί στη συνέχεια να δημιουργήσουν κάποια κυβέρνηση που ν’ αποτελείται από ιρακινούς, άλλα στην πραγματικότητα θα είναι υποχείρια των ΗΠΑ. Παρά τις διαβεβαιώσεις τους περί εκδημοκρατισμού, οι ΗΠΑ θα αντισταθούν σθεναρά σε κάθε ενδεχόμενο εκλογής ενός καθεστώτος όπου θα πλειοψηφούν οι Σιίτες ή οποιασδήποτε άλλης κυβέρνησης που δεν θα τους είναι αρεστή
Η θεωρία του Λευκού Οίκου περί εκδημοκρατισμού του Ιράκ και της Μέσης Ανατολής αποτελεί μια εξόφθαλμη κοροϊδία, δεδομένης της ιστορίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Οι ΗΠΑ έχουν υποστηρίξει και φέρει στην εξουσία απάνθρωπες δικτατορίες σε ολόκληρο τον κόσμο όταν αυτό εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από την ανατροπή της κυβέρνησης του Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή. Η ανατροπή της επιτεύχθηκε μέσω της άμεσης συνεργασίας της CIA με τους αρχηγούς του χιλιανού στρατού. Αυτό οδήγησε στον αφανισμό των πιο πρωτοπόρων στρωμάτων της εργατικής τάξης της Χιλής κι αποδεικνύει μέχρι που μπορεί να φτάσει ο καπιταλισμός για να διασφαλίσει τα συμφέροντά του.
Ο ιρακινός λαός αντιστέκεται στα σχέδια των ΗΠΑ. Οι διαδηλώσεις εξαπλώνονται, όσο κι αν ο αμερικάνικος στρατός απαντάει πυροβολώντας διαδηλωτές και πολίτες. Ένα εκατομμύριο Σιιτών μουσουλμάνων οργάνωσαν πριν από λίγες μέρες (τέλη του Απρίλη) μια θρησκευτική συγκέντρωση, η οποία όμως είχε και σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά. Πολλοί αντιτάχθηκαν στους εισβολείς φωνάζοντας συνθήματα όπως "Όχι στον Σαντάμ, όχι στον Μπούς". Επιπλέον, η χώρα όλο και περισσότερο διχάζεται ανάλογα με τις εθνικές ή θρησκευτικές διαφορές που υπάρχουν και απειλείται με οριστική διάσπαση. Ήδη γειτονικές χώρες όπως το Ιράν, επεμβαίνουν στο Ιράκ για να βελτιώσουν τη δική τους θέση.
Τα Ηνωμένα Έθνη δεν μπορούν να δώσουν λύση
Η CWI απαιτεί την άμεση απόσυρση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων από το Ιράκ και τη Μέση Ανατολή. Ο ιρακινός λαός πρέπει να αποφασίσει μόνος του για το μέλλον του. Η εργατική τάξη κι ο ιρακινός λαός στο σύνολό του είναι αυτοί που πρέπει να διαχειριστούν το πετρέλαιο προς όφελος της κοινωνίας.
Κάποιες δυτικές κυβερνήσεις έχουν καλέσει τον ΟΗΕ να αναλάβει άμεση δραστηριότητα στο θέμα του Ιράκ. Αρκετοί εργαζόμενοι και νεολαίοι θεωρούν ότι αυτό είναι προτιμότερο από την ιμπεριαλιστική κυριαρχία των ΗΠΑ. Ο ΟΗΕ όμως δεν είναι ένας ανεξάρτητος οργανισμός. Είναι ένας οργανισμός κρατών που ελέγχεται από καπιταλιστικές δυνάμεις. Για παράδειγμα ο έλεγχος του Αφγανιστάν από τον ΟΗΕ, είναι ένας έλεγχος των ιμπεριαλιστών με διαφορετικό όνομα. Οι Αφγανοί εξακολουθούν να ζουν υπό συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης και υπό την εξουσία αντιδραστικών πολέμαρχων. Ακόμη κι αν το Ιράκ διοικούνταν από τον ΟΗΕ αυτό θα σήμαινε την κατοχή του από τις στρατιωτικές δυνάμεις της "διεθνούς κοινότητας" (δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις). Δε θα υπήρχαν ουσιαστικές διαφορές σε σχέση με την τωρινή κατοχή του Ιράκ από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες για την "αντιπολεμική στάση" που κράτησαν οι κυβερνήσεις της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ρωσίας, και άλλων χωρών. Αυτές οι κυβερνήσεις αντιτάχτηκαν στον πόλεμο για τους δικούς τους λόγους. Τώρα προσπαθούν απελπισμένα να πάρουν ένα κομμάτι από την πίτα της μετά-Σαντάμ εποχής. Δεν είναι οι υπερασπιστές των λαών του νεοαποικιακού κόσμου. Την ίδια ώρα που αντιτάσσονται στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, η Ρωσία έχει καταλάβει και καταστρέψει την Τσετσενία, ο γαλλικός ιμπεριαλισμός παρεμβαίνει στον πόλεμο στην Ακτή του Ελεφαντοστού, και η Γερμανία παίζει ρόλο – κλειδί στην κατοχή του Αφγανιστάν. Την ίδια ώρα στις χώρες τους, όλες αυτές οι δυνάμεις προωθουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Μόνο οι ιρακινοί εργαζόμενοι και ο ιρακινός λαός μπορούν να βρουν τον τρόπο να δώσουν τέλος στην καταπίεση και την εκμετάλλευσή τους μέσα από μαζικούς αγώνες για θεμελιακή αλλαγή. Το Ιράκ έχει πλούσια ιστορία ταξικών αγώνων και όπως έδειξαν οι τελευταίες εβδομάδες οι μάζες αναζητούν τρόπους για να αντισταθούν. Με τις δικές της ανεξάρτητες ταξικές οργανώσεις, με τη συμπαράσταση των μαζών του αραβικού κόσμου, η ιρακινή εργατική τάξη μπορεί να παλέψει και να διώξει τους ιμπεριαλιστές. Το χτίσιμο νέων ταξικών οργανώσεων μπορεί να χρειαστεί καιρό για να γίνει, δεδομένων των ηττών που έχουν υποστεί οι Ιρακινοί εργαζόμενοι, αλλά είναι ο μόνος δρόμος για να προχωρήσουν.
Η "εναλλακτική λύση" των ισλαμικών κινημάτων είναι αδιέξοδη για τις μάζες όπως έχουν δείξει τα οδυνηρά παραδείγματα του Ιράν και του Αφγανιστάν. Είναι πιθανό ένα μαζικό κίνημα αντιπολίτευσης στο Ιράκ με ισχυρό ισλαμικό χαρακτήρα να αντισταθεί σθεναρά και τελικά να οδηγήσει στην εκδίωξη του ιμπεριαλισμού. Χωρίς όμως ένα αποφασιστικό σπάσιμο από τον καπιταλισμό, οι συνθήκες διαβίωσεις των μαζών δεν πρόκειται να αλλάξουν. Μόνο ένα μαζικό σοσιαλιστικό κίνημα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τις τοπικές μαριονέτες του και το σύστημα του κέρδους μπορεί να πετύχει γενική εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.
Τα όρια της δύναμης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού
Πολλοί εργαζόμενοι τώρα αναρωτιούνται τι μπορεί να γίνει για να φράξει ο δρόμος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που έχει διεξάγει και έχει νικήσει σε πολέμους ενάντια στη Σερβία, το Αφγανιστάν και τώρα το Ιράκ. Πολλά εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ, και όμως οι ΗΠΑ και η Βρετανία προχώρησαν ξανά στην επίθεση.
Είναι σίγουρο ότι η αμερικάνικη άρχουσα τάξη διαθέτει μια πάνοπλη στρατιωτική δύναμη. Είναι όμως άλλο να νικάς έναν πόλεμο ενάντια σε μισητά καθεστώτα, όπως των Ταλιμπάν ή του Σαντάμ Χουσεϊν, που είχαν ελάχιστη κοινωνική υποστήριξη, και άλλο όταν η αντίσταση στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα έχει κοινωνική βάση. Αντίθετα ένας στρατός χωρικών στο Βιετνάμ αντιστάθηκε για χρόνια στις γαλλικές και αμερικάνικες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ο κοινωνικός και εθνικός απελευθερωτικός τους αγώνας, (παρά τη σταλινική του ηγεσία), σε συνδυασμό με το μαζικό αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ, ανάγκασε τελικά τον αμερικάνικο στρατό να αποσυρθεί από το Βιετνάμ.
Το πρόσφατο μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα, επηρέασε σημαντικά τον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου στο Ιρακ από τους ιμπεριαλιστές. Αλλά για να αποτρέψει τους πολέμους ένα μαζικό κίνημα, απαιτείται πέρα από τις διαδηλώσεις, όσο σημαντικές κι αν είναι, και η δράση του διεθνούς εργατικού κινήματος. Αυτό σημαίνει απεργιακές κινητοποιήσεις και γενικές απεργίες. Έτσι ολόκληρη η καπιταλιστική μηχανή μπορεί τότε να παραλύσει. Με τέτοιου είδους κινητοποιήσεις και με το να βάζουν μπροστά το σοσιαλιστικό πρόγραμμα, οι ταξικές οργανώσεις του κινήματος μπορούν όχι μόνο να σταματήσουν ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αλλά και να οδηγήσουν τον αγώνα την κατεύθυνση να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία.
Όσο οι ιμπεριαλιστικές απόπειρες επιθέσεων και ελέγχου σε άλλες χώρες συνεχίζονται, η μαζική αντίσταση θα αυξάνεται. Μια πλήρης ρήξη με τη Βόρεια Κορέα αφήνει ανοιχτό το τρομερό ενδεχόμενο χρήσης πυρηνικών όπλων. Η επιθετικότητα των ΗΠΑ ενάντια στην Κούβα θα οξύνει την οργή των εργαζομένων στη Λατινική Αμερική και σε όλο τον κόσμο. Ακόμη, η πρόθεση του ιμπεριαλισμού να συνεχίσει να αρνείται το δικαίωμα των Παλαιστινίων στην αυτοδιάθεση, όπως γίνεται ξεκάθαρο μέσα από τον "οδικό χάρτη", θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη αγανάκτηση μέσα στον αραβικό κόσμο.
Η άλλη υπερδύναμη
Η εφημερίδα Τάιμς της Νέας Υόρκης περιέγραψε τις μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις στις 15 Φλεβάρη ως "την άλλη υπερδύναμη". Πράγματι αυτές οι διαδηλώσεις ήταν μοναδικές σε μέγεθος και σημασία. Δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν στη μεγαλύτερη μέρα παγκόσμιας διαμαρτυρίας που υπήρξε ποτέ. Αλλά το μαζικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό χρειάζεται να υιοθετήσει μια ταξική προσέγγιση και ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για το αντικαπιταλιστικό και το αντι-παγκοσμιοποιητικό κίνημα, το οποίο έχει παίξει σημαντικό ρόλο και έχει κινητοποιήσει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Τώρα, η "παγκόσμια αντιπολίτευση" στον καπιταλισμό και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους χρειάζεται να κάνει ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Με την εργατική τάξη και τις οργανώσεις της να παίζουν κεντρικό ρόλο και με ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, θα ήταν ασταμάτητη.
Τα τελευταία μερικά χρόνια έχουμε δει τεράστια κινήματα αντίστασης και λαϊκές εξεγέρσεις στην Ασία και τη Λατινική Αμερική. Αυτό είναι αποτέλεσμα των φριχτών συνθηκών που αντιμετωπίζουν οι μάζες στον αποκαλούμενο "τρίτο κόσμο". Ο μισός πληθυσμός του πλανήτη ζει με 2 δολάρια την ημέρα ή και λιγότερο. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, μόνο 40 δισεκατομμύρια δολάρια θα ήταν αρκετά για την παροχή πόσιμου καθαρού νερού στο ενα δισεκατομμύριο ανθρώπους που το στερείται. Αλλά αυτά δε θα δοθούν ποτέ από τις μεγάλες κυβερνήσεις που ελέγχονται από τις αχόρταγες πολυεθνικές. Αυτοί έχουν άλλες προτεραιότητες.
Παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις των μέσων ενημέρωσης, οι μάζες στο νεοαποικιακό κόσμο δεν αποδέχονται αδιαμαρτύρητα το κατεστημένο. Απόπειρες ιδιωτικοποιήσεων δημόσιων υπηρεσιών έχουν υποστεί βαριές ήττες σε μια σειρά από χώρες της κεντρικής και νότιας Αμερικής. Μεγάλες εκστρατείες έχουν γίνει ενάντια στα σχέδια για ιδιωτικοποιήσεις της κυβέρνησης του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου, ANC, στη Νότια Αφρική. Στις παραμονές της πρωτομαγιάς του 2003, άλλη μια γενική απεργία ξέσπασε στη Ζιμπάμπουε, ενάντια στο καθεστώς του Mugabe και στις τεράστιες αυξήσεις των τιμών. Η επιδείνωση των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών σε συνδυασμό με τη διαφθορά και την καταπίεση των αρχουσών τάξεων οδηγούν στην αναζήτηση μιας άλλης εναλλακτικής λύσης.
Οι εκλογικές επιτυχίες αριστερών υποψηφίων όπως ο Λούλα στη Βραζιλία, στέλνουν ηχηρά μηνύματα που λένε ότι οι μάζες θέλουν θεμελιώδεις αλλαγές. Ο Λούλα εκλέχτηκε με μεγάλη πλειοψηφία και οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί περίμεναν απ’ αυτόν να προχωρήσει σε σημαντικές αλλαγές στις ζωές τους. Όμως η κυβέρνηση του Λούλα απέδειξε ότι δεν ήταν διατεθειμένη να συγκρουστεί με τον καπιταλισμό και να υιοθετήσει ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Αντί για αυτό έχει εισάγει αντεργατικές πολιτικές. Η CWI στη Βραζιλία παλεύει για μια ανεξάρτητη ταξική πολιτική. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση στα πλαίσια του καπιταλισμού, παρά μόνο η κρίση και η φτώχεια όταν η οικονομία καταρρέει και η μέχρι πρότινος αρκετά εύπορη Αργεντινή το έχει αποδείξει.
Στη Βενεζουέλα έχουμε δει πως οι δυνάμεις της αντίδρασης μπορούν να νικηθούν. Η "απεργία των αφεντικών" τον προηγούμενο χρόνο απέτυχε να ρίξει την αριστερή λαϊκίστικη κυβέρνηση του Χούγκο Τσάβεζ. Οι αντιδραστικές δυνάμεις του στρατού στη χώρα αποδείχτηκαν αδύναμες μπροστά στη μαζική υποστήριξη της κοινωνίας στην κυβέρνηση. Για να διασφαλιστεί όμως και να επεκταθεί η επανάσταση που ξεκίνησε στη Βενεζουέλα, , η εργατική τάξη πρέπει να χτίσει τις δικές της ανεξάρτητες οργανώσεις και να πάρει την οικονομία και κυρίως τη βιομηχανία πετρελαίου στα χέρια της. Μια κυβέρνηση των εργατών και των αγροτών θα μπορούσε να λειτουργήσει ως σύμβολο ελπίδας για την υπόλοιπη κοινωνία και να οδηγήσει σε νέα μαζικά κινήματα. Με την υποστήριξη των εργαζομένων και της νεολαίας της Λατινικής Αμερικής, η επανάσταση στη Βενεζουέλα θα μπορούσε να γίνει ανίκητη απέναντι στην καπιταλιστική αντεπανάσταση.
Ο ίδιος αγώνας για το χτίσιμο μιας εναλλακτικής λύσης για την εργατική τάξη διεξάγεται και στην Αφρική και την Ασία. Μέλη του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κινήματος (DSM), της CWI στη Νιγηρία συγκέντρωσαν το μεγαλύτερο ποσοστό αριστερών ψήφων στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, σαν κομμάτι του National Conscience Party, (παρά τη μεγάλη νοθεία της κυβέρνησης).
Η ενότητα της εργατικής τάξης, παρά τις θρησκευτικές, φυλετικές και εθνικές διαφορές, είναι απαραίτητη για την προβολή μιας εναλλακτικής πρότασης ενάντια στους καπιταλιστές και τους μεγάλους γαιοκτήμονες στο νεοαποικιακό κόσμο. Το Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα στη Σρι Λάνκα, η Νέα Σοσιαλιστική Εναλλακτική Πάλη στην Ινδία και η CWI στο Κασμίρ, τμήματα της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή, προτείνουν και παλεύουν για την ενότητα της εργατικής τάξης και το σοσιαλισμό ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και την εθνική και κοινωνική καταπίεση.
Σοσιαλιστική εναλλακτική λύση
Και στις δυτικές χώρες, οι επαναστάτες σοσιαλιστές χτίζουν την δική τους εναλλακτική αντιπρόταση στα κόμματα της αστικής τάξης, με τη συμμετοχή της νέας γενιάς που τώρα κάνει βήματα μπροστά, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι εδώ και δεκαετίες. Τμήματα της CWI σε πολλές χώρες ανάμεσα στις οποίες η Αυστραλία, η Γερμανία, η Σουηδία, η Βρετανία, η Αυστρία, το Βέλγιο, η Ιρλανδία, (βόρεια και νότια), οι ΗΠΑ, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην οργάνωση μαχητικών καταλήψεων και αποχών από το μαθητικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο. Η ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας είναι εξαιρετικά σημαντική, και δείχνει τη διάθεση της νέας γενιάς να μπει μπροστά στον αγώνα.
Αυτό συμβαίνει και στην Ανατολική Ευρώπη, και την πρώην Σοβιετική Ένωση, όπου μετά από μια δεκαετία υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου, σαν αποτέλεσμα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, μια μεγάλη μερίδα της νεολαίας αναζητά διέξοδο. Μαζικές καταλήψεις και αποχές σχολείων και άλλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις οργανώθηκαν στην Τσεχία και τη Ρωσία. Μέλη της CWI πήραν μέρος στην οργάνωση αρκετών από αυτά τα γεγονότα, όπως και σε σημαντικές διαδηλώσεις στην Ουκρανία και το Καζακστάν.
Η τεράστια όμως απογοήτευση από τη διαφθορά του πολιτικού κατεστημένου μπορεί να ενισχύσει και την ακροδεξιά. Τα ακροδεξιά, νεοφασιστικά και δεξιά λαϊκιστικά κόμματα, προσπαθούν να ενισχύσουν την εκλογική τους απήχηση. Οι μαρξιστές οφείλουν να προειδοποιούν το κίνημα για τους κινδύνους και να είναι μπροστά στον αγώνα ενάντια σ’ αυτά τα φαινόμενα.
Όλοι αυτοί οι στόχοι είναι άμεσα συνδεδεμένοι με το χτίσιμο νέων, μαζικών κομμάτων της εργατικής τάξης. Παλεύουμε για το χτίσιμο αυτών των κομμάτων στη βάση των πραγματικών σοσιαλιστικών ιδεών.
Η πύρρεια νίκη του ιμπεριαλισμού
Βασιζόμενοι στη στρατιωτική τους νίκη εναντίον του Ιράκ, ο Μπους και ο Μπλερ λαμβάνουν τώρα σημαντικά ποσοστά σε δημοσκοπήσεις. Ακόμη και ο Τζον Χάουαρντ, ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας, έχει αρχίσει να ανακάμπτει. Έτσι νομίζουν ότι μπορούν τώρα να πραγματοποιήσουν το όνειρο του ιμπεριαλισμού για τον κόσμο και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών για τις χώρες τους. Γι’ αυτό σε πολλές χώρες, τα δημοκρατικά, ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα δέχονται επίθεση. Πολλές από αυτές τις επιθέσες πρωτοεμφανίστηκαν μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στη Ν.Υ., και εντάσσονται στο λεγόμενο "πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας".
Παρά τα ψηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, του Μπους, του Μπλέρ και του Χάουαρντ, μια μεγάλη μειοψηφία, ιστορικού μεγέθους για περίοδο πολέμου, αντιτάχθηκε στους πολέμαρχους. Οι υπέρμαχες του πολέμου και δεξιές κυβερνήσεις της Ιταλίας και της Ισπανίας, έχουν χάσει τεράστια ποσοστά από τη δημοτικότητά τους. Στην περίπτωση της Ισπανίας, ειδικά, η κυβέρνηση του Αθνάρ, βρίσκεται μπροστά στο ενδεχόμενο της εκλογικής συντριβής.
Παντού, το εργατικό και το νεολαιίστικο κίνημα αντιστέκονται. Οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη όλο και περισσότερο έρχονται σε σύγκρουση με τις κυβερνήσεις της. Πυροσβέστες και εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες έχουν αρχίσει απεργίες στη Βρετανία. Οι εκπαιδευτικοί, που μπαίνουν στο στόχαστρο της πολιτικής της κυβέρνησης, μπορεί να είναι οι επόμενοι. Γερμανοί συνδικαλιστές βρίσκονται στη μέση μιας μεγάλης αναμέτρησης με τις περικοπές της κυβέρνησης Πρασίνων-SPD. Πορτογάλοι εργάτες εδώ και μήνες παλεύουν ενάντια στα μέτρα της δεξιάς κυβέρνησης. Πάνω από 40.000 εργαζόμενοι σε δήμους στη Σουηδία βρίσκονται σε κινητοποίηση. Συνδικάτα στην Αυστρία έχουν καλέσει "απεργίες ενάντια στις επιθέσεις στο συνταξιοδοτικό σύστημα από την πλευρά της κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος και του Κόμματος Ελευθερίας.
Αλλά και έξω από την Ευρώπη η αντίσταση των εργαζομένων αυξάνεται. Εργαζόμενοι στην υγεία βρίσκονται σε κινητοποιήσεις στη Νέα Ζηλανδία. Αυστραλοί συνδικαλιστές αγωνίζονται ενάντια στην προσπάθεια της κυβέρνησης να περικόψει σημαντικά τα δικαιώματά τους. Στις ΗΠΑ έγιναν σημαντικές κινητοποιήσεις στα λιμάνια ενάντια στον πόλεμο του Μπους. Στο Ισραήλ που η οικονομία του βρίσκεται σε κακή κατάσταση, οι δημόσιοι υπάλληλοι ξεκίνησαν γενική απεργία, μέχρι που η συνδικαλιστική ηγεσία τους τη σταμάτησε.
Ο Μπους και ο Μπλερ ελπίζουν να ξεπεράσουν τις θύελλες που έρχονται. Ο Λευκός Οίκος ελπίζει ότι η κατάκτηση του Ιράκ θα του επιτρέψει να σώσει την αμερικάνικη οικονομία. Ο Μπους θεωρεί ότι θα σημάνει τη μείωση των τιμών του πετρελαίου και ότι θα δόσει ώθηση στην καταπτοημένη οικονομία του κόσμου. Αυτή η βελτίωση, αλλά και το ίδιο το αποτέλεσμα του πολέμου, θέλει να πιστεύει, θα του επιτρέψουν να ξανακερδίσει τις εκλογές τον επόμενο χρόνο. Στην πραγματικότητα οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο να ξαναμπεί η οικονομία τους σε ύφεση. Ήδη εκατομμύρια άνθρωποι έχουν χάσει τις δουλειές τους στην αμερικανική βιομηχανία και στον τομέα των υπηρεσιών. Η Γερμανία βρίσκεται σε ύφεση και οι περισσότερες ευρωπαϊκές οικονομίες υπολειτουργούν. Το παράδειγμα της Ιαπωνίας, που βρίσκεται σε κατάσταση οικονομικής στασιμότητας για πάνω από μια δεκαετία και που οδήγησε σε μαζικές απολύσεις και στη δημιουργία μιας νέας τάξης φτωχών, είναι μια προειδοποίηση για τους εργαζόμενους σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Αν αυτό μπορεί να συμβεί στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία, τι θα συμβεί στις υπόλοιπες χώρες;
Όλα αυτά σημαίνουν εξαθλίωση για τους εργαζόμενους και τους φτωχούς, που αναμένεται ως συνήθως να πληρώσουν την κρίση του συστήματος. Και αυτό οι εργαζόμενοι το ξέρουν, και κυρίως στις ΗΠΑ. Η χώρα έχει τα μεγαλύτερα ελλείμματα εδώ και μισό αιώνα. Όλες οι πολιτείες, εκτός από το Βέρμοντ, είναι υπερχρεωμένες και πρέπει άμεσα να ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς τους. Αυτό σημαίνει περικοπές ύψους 122 δισεκατομμυρίων δολαρίων μέσα στα επόμενα δυο χρόνια. Μια από τις συνέπειες θα είναι δεκάδες χιλιάδες φτωχοί να χάσουν κάθε πρόσβαση στη δωρεάν περίθαλψη. Την ίδια ώρα ο Μπους δίνει στους πλούσιους φίλους του σημαντικές φοροελαφρύνσεις.
Ο πόλεμος και η κατοχή του Ιράκ θα αποδειχτούν μια πύρρεια νίκη για τον ιμπεριαλισμό. Γιατί έχουν φέρει στο προσκήνιο τις βαθιές αντιθέσεις του διεθνούς καπιταλισμού. Εκατομμύρια εργαζομένων, κυρίως της νέας γενιάς, έχουν κατανοήσει το ποια είναι η πραγματική φύση του συστήματος του κέρδους, πως αυτό σημαίνει πολέμους, καταπίεση και οικονομική κρίση.
Η Πρωτομαγιά του 2003 θα είναι ένας σημαντικός σταθμός στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος διεθνώς. Σε πολλές χώρες θα σημαδευτεί από τη συνεύρεση συνδικαλιστών, αντιπολεμικών ακτιβιστών, και αντικαπιταλιστών διαδηλωτών. Αυτό θα ενισχύσει το ξαναζωντάνεμα των εργατικών παραδόσεων της πρωτομαγιάς και του ρόλου της εργατικής τάξης στην αλλαγή της κοινωνίας. Με την συλλογική της δύναμη, και τη συλλογική της συνείδηση, η εργατική τάξη είναι η αποφασιστική δύναμη στην κοινωνία και στην πάλη για το σοσιαλισμό.
Πολλοί από τους διαδηλωτές της Πρωτομαγιάς θα καταλήγουν σταδιακά στο συμπέρασμα ότι η εργατική τάξη χρειάζεται το δικό της κόμμα και μια ισχυρή, πραγματικά σοσιαλιστική, Διεθνή. Η CWI δηλώνει την αποφασιστικότητά της να συμβάλει με όλες της τις δυνάμεις στην προσπάθεια για την επίτευξη αυτού του στόχου.
