σε pdf εδώ
Το κίνημα «δεν πληρώνω», με επιτροπές να δημιουργούνται σε πολλούς χώρους, αναπτύσσεται. Χωρίς να υποτιμούμε καθόλου τις δυσκολίες και τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει από την αντεπίθεση της κυβέρνησης, η οποία ασφαλώς θα προσαρμόσει τους νόμους για να διευκολύνει την καταστολή του, η ανάπτυξη αυτού του κινήματος αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές εξελίξεις και μπορεί να αποτελέσει καταλύτη για το μέλλον του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος.
Η δύναμή του…
Το πιο μεγάλο του πλεονέκτημα του, η δύναμή του, είναι ότι βρίσκεται έξω από τον έλεγχο των γραφειοκρατικών ηγεσιών των συνδικάτων και των παραδοσιακών κομματικών μηχανισμών. Προσφέρει έτσι τη δυνατότητα στα 2/3 των Ελλήνων, που λένε «στο διάολο και εσείς και τα μέτρα σας – ψεύτες, κλέφτες», να δράσουν.
Από τα σημαντικά στοιχεία στην εξέλιξή του είναι ότι ενώ στις αρχές του Γενάρη τα δύο μαζικά κόμματα της αριστεράς, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, κοιτάζανε από κάποια απόσταση και με καχυποψία το κίνημα αυτό, μέσα σε πολύ σύντομο χρόνο πήραν πρωτοβουλίες ενίσχυσής του. Παρά τις διαφορές των κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς μεταξύ τους, έχουμε μια από τις λίγες περιπτώσεις που το σύνολο της αριστεράς εμπλέκεται σε μια κοινή μάχη.
Η σημασία της εμπλοκής των μαζικών κομμάτων της αριστεράς
Για κάποιες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς η εμπλοκή των μαζικών κομμάτων της αριστεράς είναι «δυστύχημα» γιατί «κλέβουν» λόγω του μεγέθους τους την πρωτοβουλία.
Δεν συμφωνούμε μ’ αυτό. Η εμπλοκή των μαζικών κομμάτων της αριστεράς βοηθά στην ανάπτυξη και στην δυναμική του κινήματος.
Μέσα στα πλαίσια του κινήματος θα δώσουμε τις ιδεολογικές μάχες που πρέπει να δοθούν και τη μάχη ενάντια στα καπελώματα και υπέρ της δημοκρατίας, γιατί το τελικό ερώτημα «τι αριστερά χρειάζεται να χτίσουμε» ήταν, είναι και θα παραμείνει, επίκαιρο και απαραίτητο.
Και, κατά τη γνώμη μας, αυτή η μάχη δίνεται πολύ πιο καλά και αποτελεσματικά, μέσα σε ένα κίνημα που βρίσκεται σε ανοδική πορεία, που δίνει μάχες και που ελπίζει σε νίκες, παρά σ’ ένα κίνημα που νοιώθει απογοητευμένο, ηττημένο και κουρασμένο.
Επιτροπές παντού, με δημοκρατία και αυτονομία.
Για να μπορέσει να νικήσει αυτό το κίνημα, χρειάζεται, όπως γράψαμε και σε προηγούμενα άρθρα μας, να υιοθετήσει την οργανωτική μορφή των «επιτροπών παντού». Ξεκινώντας από πόλεις και δήμους, να επεκταθεί σε κάθε γειτονιά και χώρο, εργατικό ή νεολαιίστικο. Και να συνδεθούν μεταξύ τους αυτές οι επιτροπές και τοπικά και πανελλαδικά.
Η αυτονομία και η δημοκρατία των επιτροπών αυτών είναι εκ των ουκ άνευ – αν τμήματα της αριστεράς επιχειρήσουν με τις γνωστές σταλινικές μεθόδους να καπελώσουν τις αυθόρμητες πρωτοβουλίες νεολαίων και εργαζομένων, θα έχουν στην ουσία υποσκάψει το κίνημα αυτό προσφέροντας χέρι βοήθειας στην κυβέρνηση.
Όλη η αριστερά – να σπάσει το νόμο!
Η κυβέρνηση θα καταφύγει στη μοναδική μέθοδο που ξέρει – πρώτα λασπολογία (περί τσαμπατζήδων) και μετά καταστολή. Η κυβέρνηση θα αλλάξει το νόμο, έτσι ώστε η μη πληρωμή διοδίων και εισιτηρίου στις αστικές συγκοινωνίες να αποτελεί ποινικό αδίκημα.
Εμείς προτείνουμε την επόμενη μέρα που θα περάσουν αυτό το νόμο, όλη η αριστερά, με τους βουλευτές της, με τους επικεφαλής των κομμάτων της, να βρεθεί στα διόδια, στους σταθμούς του μετρό, στις αφετηρίες των λεωφορείων, κλπ, για μια δράση που να κρατήσει όλη μέρα, σε μια μαζική εκστρατεία καλέσματος στον κόσμο να σπάσει το νόμο, αρνούμενος να πληρώσει.
Ας στείλει η κυβέρνηση την αστυνομία της να μας συλλάβει όλους. Ας κτυπιέται κι ας ωρύεται ο Χατζηνικολάου κι ο Καψής ότι δεν πρέπει να ανατρέπονται οι νόμοι… Η κοινωνία θα είναι μαζί με αυτούς που είναι στο δρόμο και που καταγγέλλουν την εξωφρενική απαίτηση των κυβερνώντων να παίρνει ο νέος εργαζόμενος 500 ευρώ το μήνα και να πληρώνει 1,40 € στις συγκοινωνίες και τα πιο ακριβά διόδια στην Ευρώπη.
Και γιατί; Γιατί αυτοί οι κύριοι θέλουν να ξεζουμίσουν τα λαϊκά στρώματα για να ξεπληρώσουν τα χρέη, που οι ίδιοι δημιούργησαν, στους τραπεζίτες – Έλληνες και ξένους!
Με αυτό το σκεπτικό, ας αναλάβει κάθε κόμμα και οργάνωση της αριστεράς – κι ιδιαίτερα τα μαζικά κόμματα λόγω της δύναμης που έχουν – τις ευθύνες τους!
Ένα κίνημα μακράς πνοής – το παράδειγμα του πολ ταξ (κεφαλικός φόρος) στη Βρετανία
Αυτό το κίνημα δεν είναι κάτι που θα αναπτυχθεί σε 15 – 20 μέρες και θα αναγκάσει την κυβέρνηση να αλλάξει πολιτική. Θέλει χρόνο.
Θα σταθούμε στο πιο σημαντικό παράδειγμα από τα κινήματα άρνησης πληρωμής που έχουν εμφανιστεί στο παρελθόν. Κι αυτό είναι ο πόλ ταξ στη Βρετανία, του οποίου την επιβολή ξεκίνησε η Θάτσερ προς το τέλος του 1987.
Χρειάστηκαν 3 χρόνια και 18 εκατομμύρια Βρετανοί αρνήθηκαν να πληρώσουν, για να πεταχτεί ο πολ ταξ στα σκουπίδια και να ανατραπεί η κυβέρνηση της Θάτσερ!
Η Θάτσερ, οφείλουμε να θυμίσουμε, πέρασε στην ιστορία σαν η «σιδηρά κυρία» και η κυβέρνηση της ήταν χωρίς αμφιβολία η πιο σκληρή κυβέρνηση που υπήρξε στις οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες απ’ το β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Σύντριψε την απεργία των ανθρακωρύχων που κράτησε ένα χρόνο καθώς και τη μεγαλειώδη αντίσταση του δημοτικού συμβουλίου και του λαού του Λίβερπουλ. Δεν νίκησε όμως το κίνημα άρνησης πληρωμής του φόρου που επέβαλε.
Μπροστά στην Θάτσερ, ο Γιωργάκης είναι και μικρός και ασήμαντος αντίπαλος.
Μπορεί να νικήσει
Γι’ αυτό, το κίνημα «δεν πληρώνω» μπορεί να νικήσει.
Εκεί που «δεν μπορούν» επειδή δεν θέλουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, αυτό το κίνημα μπορεί να δώσει προοπτική πάλης, μπορεί να γονατίσει την κυβέρνηση.
Στην πραγματικότητα, από τη στιγμή που μαζικοποιηθεί, δεν υπάρχει καμία δύναμη που να μπορεί να το σταματήσει.
Υπολογίζεται πως πάνω από 1 εκατομμύριο πέρασαν τα διόδια χωρίς να πληρώσουν. Αυτό δείχνει τις δυνατότητες. Ας στείλει η κυβέρνηση 1 εκατομμύριο στα δικαστήρια!
Η Θάτσερ έστειλε 119 άτομα φυλακή. Ανάμεσά τους κι ένα βουλευτή(*). Όμως τελικά κατάρρευσε!
Σαν άμεσος στόχος του κινήματος "δεν πληρώνω" πρέπει να μπει η εδραίωσή του στο χώρο των αστικών συγκοινωνιών. Σε ατομικό επίπεδο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί εύκολα ο ελεγκτής – ειδικά άμα είναι δύο ή τρεις μαζί. Όμως ομάδες των 8 – 10 – 12 ατόμων μπορούν να αποτελέσουν επιτροπές ή τοπικές πρωτοβουλίες που να καλέσουν τους επιβάτες να μην πληρώσουν και να αντιμετωπίσουν και τους ελεγκτές – αρνούμενοι να δώσουν ταυτότητες, να πληρώσουν πρόστιμα ή να πάνε στο αστυνομικό τμήμα.
Το κίνημα μπορεί να μπει στην αντεπίθεση και στο νομικό επίπεδο.
Έχουν ήδη γίνει οι πρώτες μηνύσεις ενάντια και στις εταιρείες των διοδίων και στις αστικές συγκοινωνίες, με την κατηγορία ότι δεν πληρούν τους όρους που έχουν υποχρέωση να πληρούν.
Στο βαθμό που εδραιωθεί στις αστικές συγκοινωνίες το κίνημα αυτό μπορεί εύκολα μετά να επεκταθεί μαζικά και στα νοσοκομεία, με τη στήριξη των συνδικάτων των γιατρών και των υγειονομικών και στη συνέχεια σε άλλους χώρους.
Γι’ αυτό λέμε ξανά: επιτροπές «δεν πληρώνω» παντού.
_____________________
