Του Γιάννη Πιστιόλη
Πολλές φορές ακούμε ότι οι πολιτικοί είναι «όλοι ίδιοι», ότι όλοι κοιτάνε πως θα φουσκώσουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς και πως δεν κάνουν τίποτα ουσιαστικό για την κοινωνία… Πολλές φορές ούτε οι εκπρόσωποι της Αριστεράς ξεφεύγουν από αυτές τις κατηγορίες. Γενικά υπάρχει ένα ερώτημα στην κοινωνία εάν οι «εκπρόσωποι του λαού» είναι «όλοι ίδιοι». Τους εκπροσώπους της αριστεράς η κοινωνία τείνει να τους διαχωρίζει, αλλά μόνο ως ένα βαθμό, καθώς η απαξίωση της αριστεράς στην κοινωνία είναι, για διάφορους λόγους, μεγάλη. Ειδικά όταν έχεις άτομα όπως τον Ψαριανό και τον Κουβέλη να μιλούν στο όνομα της αριστεράς… τότε η μπάλα τείνει να τους πάρει όλους…
Όμως κάποιοι ξεχωρίζουν, και κρατούν ψηλά τη σημαία και την «τιμή», αν θέλουμε, της αριστεράς. Αυτή την εποχή εξέχον παράδειγμα είναι η περίπτωση του συντρόφου ευρωβουλευτή Πόλ Μέρφυ, εκλεγμένου με το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιρλανδίας (τμήμα της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή-CWI, αντίστοιχης οργάνωσης με το Ξεκίνημα).
Με το μέσο μισθό ενός εργαζόμενου
Το πρώτο πράγμα που αξίζει να πούμε είναι ότι ο Πολ ζει με έναν μέσο μισθό εργαζομένου, και όλα τα υπόλοιπα χρήματα της βουλευτικής αποζημίωσης τα διαθέτει για τους σκοπούς του κινήματος και του Σοσιαλιστικού Κόμματος που τον έχει εκλέξει.
Εκτός αυτού είναι όλη η δράση του όσο καιρός είναι ευρωβουλευτής που δείχνει ότι ο Πολ Μέρφι κάθε άλλο παρά «βολεμένος» είναι στην καρέκλα του ευρωκοινοβουλίου. Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Ξύλο από την αστυνομία μαζί με τους ακτιβιστές
Την Παρασκευή 25 Αυγούστου συμμετείχε μαζί με άλλα μέλη του ΣΚ στην ειρηνική διαμαρτυρία στο Ροσπόρτ (Rossport) της Ιρλανδίας που οργάνωναν μέλη της τοπικής κοινωνίας και της καμπάνιας “Shell to Sea”. Αυτή η διαμαρτυρία έγινε ενάντια στο αγωγό φυσικού αερίου που υπάρχει στην ακτή και ο οποίος αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, αλλά και ενάντια στην γενικότερη πολιτική της καταστροφής των φυσικών πόρων από μεγάλες πολυεθνικές όπως η Shell.
Αυτή η συγκέντρωση δέχθηκε την βίαιη καταστολή από μέρους της αστυνομίας – όπως αποτυπώνεται και στις σχετικές φωτογραφίες (βλέπε το τέλος του άρθρου αυτού).
Στη φυλακή στο Ισραήλ
Την περίοδο ανάμεσα στις 4 και τις 11 Νοέμβρη ο σ. Πολ την πέρασε στις φυλακές του Ισραήλ κάτω από εξαιρετικά άσκημες συνθήκες.
Μαζί με άλλους ακτιβιστές της διεθνούς αποστολής «Κύματα Ελευθερίας» ("Freedom Waves") επιχείρησαν να σπάσουν το ναυτικό αποκλεισμό του λιμανιού της Γάζας για να μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στους Παλαιστινίους.
Δέχτηκαν τη βάναυση μεταχείριση των ισραηλινών κομμάντος, οι οποίοι τους συνέλαβαν σε διεθνή ύδατα, δηλαδή εντελώς παράνομα, με ξύλο, πιστόλια στον κρόταφο, δεμένοι με χειροπέδες ακόμα μέσα στα κελιά της φυλακής, άρνηση του δικαιώματος να μιλούν τηλεφωνικά με τους συγγενείς και συντρόφους τους, ατιμωτικές πράξεις όπως να τους γυμνώνουν (3 φορές σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε απ’ τους δικηγόρους) για να κάνουν σωματικό έλεγχο(!) όντας ήδη μέσα στη φυλακή κοκ. Τις πρώτες νύκτες τους στερούσαν τον ύπνο με δυνατούς προβολείς κατευθυνόμενους στα πρόσωπά τους, ενώ στη συνέχεια τους ξυπνούσαν πολλές φορές (περίπου 5) στη διάρκεια της νύκτας και απαιτούσαν απ’ αυτούς να στέκονται προσοχή! Όπως είπε και ο Πολ βέβαια μετά την αποφυλάκισή του και την επιστροφή του στην Ιρλανδία αυτά δεν ήταν τίποτα μπροστά σε όσα υποφέρουν οι Παλαιστίνιοι από τον ισραηλιτικό στρατό.
Ο ισραηλινός στρατός απαίτησε από τους συλληφθέντες να υπογράψουν ένα χαρτί στο οποίο να δέχονται ότι συνελήφθησαν στα χωρικά ύδατα του Ισραήλ κι ότι επομένως νόμιμα έγινε η σύλληψή τους. Τα μέλη των πληρωμάτων των δύο καραβιών υπέγραψαν και αφέθηκαν ελεύθεροι, αλλά ο Πολ Μέρφι μαζί με 20 άλλους αγωνιστές αρνήθηκε κι έτσι τους κράτησαν στη φυλακή.
Χρειάστηκε μια μεγάλη διεθνής εκστρατεία για να αναγκαστεί ο ισραηλινός στρατός να αρχίσει να συμπεριφέρεται στους 21 κρατούμενους σαν πολιτικούς κρατούμενους, να τους επιτρέψει δηλαδή τη μεταξύ τους επαφή και να τους παραχωρήσει βιβλία και γραφική ύλη. Παρόλα αυτά, σε σύνολο 8 ημερών που έμειναν κρατούμενοι τους επέτρεψαν μόνο ένα τρίλεπτο τηλεφώνημα στις οικογένειές τους, και τις τελευταίες δύο μέρες τους έκαναν κανονικό ψυχολογικό πόλεμο για να τους σπάσουν το ηθικό.
Την πρώτη ομάδα θα την απελευθέρωναν την Πέμπτη 10 Νοέμβρη. Ο ισραηλινός στρατός τους πήγε μέχρι το αεροδρόμιο και μετά τους επέστρεψε πίσω στη φυλακή! Είναι να διερωτάται κανείς πώς θα τους συμπεριφερόταν το ισραηλινό κράτος αν ανάμεσα στους κρατούμενος δεν ήταν Πολ Μέρφι, που λόγω της ιδιότητάς του σαν ευρωβουλευτής, αναγκάστηκε να κινητοποιηθεί και η ιρλανδική κυβέρνηση και η προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την τελευταία νύχτα τους στις ισραηλινές φυλακές ο Πολ Μέρφι την περιέγραψε σαν «κολαστήριο» στη συνέντευξη τύπου που έδωσε το βράδυ της 11ης Νοέμβρη, μόλις προσγειώθηκε στην Ιρλανδία.
Τέτοια αριστερά χρειαζόμαστε διεθνώς
Τι αποδεικνύει το παράδειγμα του Πολ; Πως οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι της εργατικής τάξης πρέπει και μπορούν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης. Όχι για να κάνουν το «εφέ» αλλά γιατί γι’ αυτό το λόγο τους εξέλεξαν οι εργαζόμενοι. Με ένα τέτοιο διαφορετικό παράδειγμα πολιτικής πρακτικής και ήθους μπορεί να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη του κινήματος που μετά από τόσες προδοσίες και απογοητεύσεις από τις ηγεσίες της αριστεράς έχει διαρραγεί. Μια τέτοια αριστερά χρειαζόμαστε διεθνώς να μπει μπροστά στις μάχες που έρχονται.
_____________________
Φωτογραφίες από τη σύλληψη του Πολ Μέρφι στο Rossport στα τέλη Αυγούστου
http://www.flickr.com/photos/paulmurphysp/6103088590/in/photostream
http://www.flickr.com/photos/paulmurphysp/6103089800/in/photostream
