«Λοιπόν, τι σημαίνει ότι ένα παιδί δεν έχει ένα ζεστό γεύμα στην Αυστρία; Ξέρετε ποιο είναι το φθηνότερο ζεστό γεύμα στην Αυστρία; Δεν είναι υγιεινό, αλλά είναι φθηνό: ένα χάμπουργκερ στα McDonald’s – 1,40 ευρώ κοστίζει, και αν συνοδευτεί με πατάτες 3,50 ευρώ. Τώρα μπορεί κάποιος να ισχυριστεί στα σοβαρά ότι ζούμε σε μια χώρα που οι γονείς δεν μπορούν να έχουν την οικονομική δυνατότητα για αυτό το γεύμα για το παιδί τους».
«Αν έχω πολύ μικρά εισοδήματα, δουλεύω περισσότερο».
Αυτά τα «μαργαριτάρια» βγήκαν από το στόμα του καγκελάριου Καρλ Νεχάμερ, ηγέτη του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος στην Αυστρία. Και προκάλεσαν οργή και αντιδράσεις όχι μόνο στην Αυστρία αλλά πέρασαν τα σύνορα και ταξίδεψαν στην Ευρώπη.
Και πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει, όταν ο επικεφαλής του αυστριακού κράτους αποδεικνύει πως έχει μηδενική αντίληψη για το πώς ζουν τα πιο φτωχά στρώματα, και καταλήγει να κάνει προτάσεις που είναι απλά κυνικές και προκλητικές!
Ο Νεχάμερ δεν είναι ο μόνος
Φυσικά, σε ένα σύστημα που οι αποφάσεις για τις ζωές των πολλών παίρνονται από τις κυβερνήσεις που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των λίγων, ο Νεχάμερ δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο «λαμπρός» κανόνας. Συμβαίνει αυτό κατά καιρούς, μέσα στον κυνισμό και την απληστία του, το καπιταλιστικό σύστημα να ξεβράζει αντίστοιχα μπουμπούκια που ο πλούτος, η έπαρση και η εξουσία τους κάνουν να νιώθουν άτρωτοι, ό,τι και αν πουν, ό,τι και αν κάνουν.
Σύμφωνα με την Τζίνα Ράινχαρτ, την πλουσιότερη γυναίκα στον κόσμο (και «χρυσή κληρονόμο» του πατέρα της, άλλη μια «αυτοδημιούργητη» που μας κουνά το δάχτυλο)
«οι φτωχοί άνθρωποι είναι φτωχοί επειδή δεν δουλεύουν όσο θα έπρεπε κι επειδή η κυβέρνηση τους εξασφαλίζει με υψηλά επιδόματα ανεργίας».
Ο Μπιλ Γκέιτς έχει πει:
«Το να γεννηθείς φτωχός, δεν είναι δικό σου λάθος. Το να πεθάνεις φτωχός είναι».
Ακριβώς με την ίδια λογική, ο Νεχάμερ κατηγόρησε τους γονείς καταρχήν πως δεν δουλεύουν αρκετά για να βγάλουν αρκετά λεφτά και επίσης πως δεν είναι αρκετά έξυπνοι για να βρουν τη λογική λύση στην πείνα: τα μπέργκερς από τα Mc Donald’s!
Είναι τόσο κακό να τρώμε μπέργκερ;
Στο ντοκιμαντέρ «Super Size Me» ο σκηνοθέτης Μόργκαν Σπέρλοκ πραγματοποιεί ένα πείραμα, κατά το οποίο για τη διάρκεια 30 ημερών θα τρέφεται αποκλειστικά με Mc Donald’s ενώ, κάθε φορά που ένας υπάλληλος θα τον ρωτάει εάν θέλει τη μεγαλύτερη μερίδα (super size), θα απαντάει θετικά.
Το ντοκιμαντέρ δείχνει με στοιχεία, αυτό που φαντάζονται όλοι (εκτός από τον Νεχάμερ) για τις συνέπειες της αποκλειστικής κατανάλωσης «junk food». Σταδιακά, ο Σπέρλοκ βλέπει τις επιπτώσεις τόσο στη σωματική όσο και στην ψυχική του υγεία με συμπτώματα όπως λήθαργος, κατάθλιψη, πονοκέφαλοι, ταχυπαλμίες, αύξηση του σωματικού βάρους κ.α.
Βέβαια, δεν χρειάζεται κάποιος να έχει δει το ντοκιμαντέρ, δεν χρειάζεται καν να κάνει μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο για το εάν είναι ανθυγιεινό να τρως fast food για να γνωρίζει πως το να τρέφεσαι συχνά με μπέργκερ, ειδικά από τα Mc Donald’s με τις τεράστιες ποσότητες ζάχαρης και συντηρητικών και ειδικά αν είσαι παιδί στην ανάπτυξη, είναι καταστροφικό για την υγεία σου.
Το μόνο που χρειάζεται, είναι πραγματικό ενδιαφέρον για τις ανάγκες των παιδιών ώστε να μεγαλώσουν υγιή, πραγματικό ενδιαφέρον για τις ανάγκες των πιο φτωχών στρωμάτων που παλεύουν καθημερινά για να επιβιώσουν.
Ατομική ευθύνη, η αγαπημένη προπαγάνδα του νεοφιλελευθερισμού
Και αυτά τα στρώματα, συχνά καταφεύγουν όντως σε λιγότερο υγιεινές λύσεις για να χορτάσουν τα παιδιά τους, αφού είναι φτηνότερες επιλογές.
Το τραγικό στην ιστορία είναι πως αντί ο καγκελάριος της Αυστρίας να ανακοινώνει με αντίστοιχη αυτοπεποίθηση μέτρα προστασίας για τις φτωχές οικογένειες, αντιμετώπισης της ακρίβειας κλπ, σαν άλλη «Μαρία Αντουανέτα» τους κουνάει το δάχτυλο που δεν έχουν τα μέσα να ταΐσουν τις οικογένειές τους.
Φυσικά, αυτή η λογική προέρχεται από τη «μήτρα» του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και της προπαγάνδας πως «όποιος είναι αρκετά ικανός, θα τα καταφέρει» και πως οι φτωχοί είναι «τεμπέληδες» και βολεμένοι στα επιδόματα που «γκρινιάζουν» για την κατάσταση που βρίσκονται αντί να την αλλάξουν!
Και αυτό γιατί γνωρίζουν πως όσο υπερισχύει η προπαγάνδα της ατομικής ευθύνης και των ατομικών λύσεων, τόσο δεν κινδυνεύουν να καταλήξουν όπως η Μαρία Αντουανέτα. Στο χέρι μας είναι να στραφούμε στους συλλογικούς αγώνες και διεκδικήσεις και να τους δώσουμε λόγους να ανησυχούν…
