Του Πάρη Μακρίδη
Στην Αγγλία, η κυβέρνηση συνεργασίας Συντηρητικών-Φιλελευθέρων ανακοίνωσε ήδη από τον Οκτώβρη ένα σκληρό πρόγραμμα περικοπών δημόσιων δαπανών που άγγιξε τις 81 εκατομμύρια λίρες, την ίδια στιγμή που οι καπιταλιστές γλιτώνουν 120 δισ. λίρες ετησίως λόγω της φορολογικής τους ελάφρυνσης.
Στο πλαίσιο αυτό έχουν ανακοινωθεί, μεταξύ άλλων, το πάγωμα των μισθών στο δημόσιο για μια διετία, περικοπές στους προϋπολογισμούς των υπουργείων σε ύψος έως και 40%, κάτι που αναμένεται να στοιχίσει τα επόμενα χρόνια ίσως και μισό εκατομμύριο θέσεις εργασίας, καταργήσεις επιδομάτων ύψους 18 δισεκατομμυρίων λιρών, η παράταση του εργασιακού βίου σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, καθώς και η μείωση των συντάξεων στο δημόσιο, μέσω της σύνδεσής τους με το μέσο όρο των απολαβών του συνόλου της σταδιοδρομίας του εργαζόμενου.
Από τη νεολαία στους εργαζόμενους
Η αρχική αντίδραση προήλθε από το φοιτητικό κίνημα το οποίο στα τέλη του 2010 προχώρησε σε μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στον τριπλασιασμό των πανεπιστημιακών διδάκτρων. Όμως και η αγγλική εργατική τάξη δεν έμεινε απαθής στον περιορισμό των κατακτήσεών της και του βιοτικού της επιπέδου.
Στις 26/3 διοργανώθηκε από την TUC (την αγγλική ΓΣΕΕ) διαδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στη μείωση των κρατικών δαπανών, ενάντια στη μείωση δηλαδή της κρατικής χρηματοδότησης στην Υγεία, την Παιδεία και τις Κοινωνικές Υπηρεσίες. Στην διαδήλωση συμμετείχαν μαζικά εκτός από εργαζόμενους και συνδικαλιστές, πολλοί φοιτητές και συνταξιούχοι. Πάνω από 700.000 διαδηλωτές πλημμύρισαν τους δρόμους του Λονδίνου με μια διαδήλωση που έσφυζε από οργή και ζωντάνια. Η διαδήλωση αυτή, η μεγαλύτερη εδώ και δεκαετίες για οικονομικούς λόγους, αποτελεί ένα ηχηρό μήνυμα για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο μιας από τις 6 πιο αναπτυγμένες οικονομίες του κόσμου.
Διόλου τυχαία, τα ΜΜΕ προσπάθησαν από την μια να υποτιμήσουν το μέγεθος της διαδήλωσης (το BBC πχ, έκανε λόγο για 250.000 διαδηλωτές) και από την άλλη να στρέψουν την προσοχή, όχι στην μαζική συμμετοχή των εργαζομένων, αλλά στα επεισόδια που έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια παράλληλων, πολύ μικρότερων, κινητοποιήσεων που γινόντουσαν την ίδια μέρα.
Παρόλη την προσπάθεια των ΜΜΕ, το κίνημα ενάντια στις περικοπές, απολαμβάνει μαζική υποστήριξη, ακόμα και ανάμεσα σε σημαντικά τμήματα των μεσαίων στρωμάτων, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις.
Όσο σημαντικές βέβαια κι αν είναι οι μαζικές διαδηλώσεις, δεν αρκούν από μόνες τους για να ανατρέψουν τα σχέδια της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Το εργατικό κίνημα πρέπει να χρησιμοποιήσει το πιο ισχυρό του όπλο, τη Γενική Απεργία (σημ. Στην Αγγλία έχει να πραγματοποιηθεί γενική απεργία από το 1926!). Το Socialist Party (το αγγλικό τμήμα της CWI, στην οποία ανήκει το Ξεκίνημα) κάνει την πρόταση για μια 24ωρη Γενική Απεργία στο Δημόσιο αρχικά, πράγμα που θα έδινε μεγάλη αυτοπεποίθηση σε ολόκληρη την εργατική τάξη και θα έδινε ώθηση για κλιμάκωση του αγώνα. Όμως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες βρίσκονται πίσω από τις ανάγκες του κινήματος και φαίνονται απρόθυμες να κάνουν αυτό το βήμα, προκρίνοντας ακτιβιστικές ενέργειες (πχ καθιστικές διαμαρτυρίες) ως τη μοναδική μορφή δράσης. Η πίεση που μπορεί να ασκηθεί από συντονισμένες κινητοποιήσεις ξεχωριστών κλάδων (ήδη δημόσιοι υπάλληλοι και δάσκαλοι προσανατολίζονται στην κήρυξη απεργιών πριν από το καλοκαίρι) μπορεί να είναι σημαντική. Το αγγλικό εργατικό κίνημα, όπως έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν, είναι πολύ ισχυρό και στο επόμενο διάστημα αναμένονται περαιτέρω εξελίξεις.
