Στις αρχές του περασμένου Μάη, η Γερουσία της Βραζιλίας, αποφάσισε την απομάκρυνση της Ντίλμα Ρούσεφ από το αξίωμα της Προέδρου και την αντικατάστασή της από τον μέχρι τότε Αντιπρόεδρο Μισέλ Τέμερ, εξαιτίας μιας σειράς σκανδάλων στα οποία είχε εμπλακεί το όνομά της. Σύμφωνα με την απόφαση, η Ρούσεφ θα απομακρυνόταν από την προεδρία για τέσσερις μήνες και στη συνέχεια η Γερουσία θα επικύρωνε οριστικά την αποπομπή της, κάτι που ανακοινώθηκε στα τέλη Αυγούστου.

Η πραγματικότητα είναι ότι η Ρούσεφ αποτελεί αποδιοπομπαίο τράγο, αφού τα σκάνδαλα στα οποία εμπλέκεται, εκτείνονται σε ένα μεγάλο φάσμα του διεφθαρμένου πολιτικού φάσματος και διαπερνούν όλα τα κόμματα του κατεστημένου. Αυτοί που την διώκουν ως διεφθαρμένη, είναι στην πραγματικότητα το ίδιο και περισσότερο διεφθαρμένοι απ’ αυτήν.

Η βαθύτερη αιτία της απομάκρυνσής της είναι το γεγονός ότι η χαμένη της αξιοπιστία δεν επέτρεπε να προχωρήσουν υπό την προεδρία της οι επώδυνες για την κοινωνία μεταρρυθμίσεις που επιδιώκει η οικονομική ελίτ της χώρας.

Επιπλέον, η διαδικασία που ακολουθήθηκε για την απομάκρυνσή της, αποτελεί ωμή παραβίαση των δημοκρατικών δικαιωμάτων στη χώρα, γεγονός που οδήγησε από την πρώτη στιγμή σε μαζικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων, της νεολαίας, του κινήματος των ακτημόνων, κλπ ενάντια στο νέο πρόεδρο, Μ. Τέμερ και την κυβέρνησή του.

 Διαβάστε παρακάτω επιμέλεια της ανακοίνωσης της «LSR», αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στη Βραζιλία, για τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις.

Κάτω ο Τέμερ!

Άμεση προκήρυξη εκλογών!

Γενική Απεργία για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας!

Η στρωμένη με κόκκινα χαλιά αίθουσα της Γερουσίας γίνεται για άλλη μια φορά ένα θέατρο ντροπής και παραλόγου. Η απόφαση για την οριστική απομάκρυνση της Ντίλμα Ρούσεφ από τη θέση της προέδρου, με σαθρές κατηγορίες, βάζει σε σοβαρό κίνδυνο τα δημοκρατικά δικαιώματα της βραζιλιάνικης κοινωνίας.

Οι ατελείωτες πολιτικές, δικαστικές και μιντιακές μανούβρες που χρησιμοποιήθηκαν προκειμένου να καταλήξουν στην αποπομπή της Ρούσεφ, μας δίνουν μια καθαρή εικόνα του επιπέδου της σαπίλας του πολιτικού συστήματος. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από όλους αυτούς τους διεφθαρμένους υπαλλήλους του μεγάλου κεφαλαίου, που είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα αφεντικά τους.

Αν μια αντιδραστική ελίτ είναι ικανή να ξεφορτώνεται με τέτοιο τρόπο μια πρόεδρο που δεν αποτελούσε σημαντική απειλή για το σύστημα, μπορούμε να φανταστούμε τι είναι ικανή να κάνει ενάντια σε αριστερές πολιτικές δυνάμεις της εργατικής τάξης, που εκπροσωπούν την ανάγκη για ριζοσπαστικές, δομικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα της χώρας.

Η απόφαση της Γερουσίας επιβεβαιώνει την αλήθεια: ότι η «δημοκρατία» μας δεν είναι πραγματική δημοκρατία, αλλά υπάρχει απλά για να τηρούνται τα προσχήματα, όταν αυτό βολεύει τα αφεντικά του μεγάλου κεφαλαίου.

Είναι μια απόφαση που αποτελεί τμήμα του συνολικότερου σχεδίου για βάθεμα της επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους και της διασφάλισης των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, εν μέσω της μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία της χώρας.

Προκειμένου να εξασφαλίσουν τα προνόμια αυτών που βρίσκονται στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, πρέπει να περιορίσουν τα δικαιώματα αυτών που βρίσκονται στη βάση. Αυτός ο επαίσχυντος ρόλος έχει ανατεθεί στον εξίσου επαίσχυντο εκπρόσωπο του συστήματος, Μισέλ Τέμερ, που έχει αντικαταστήσει τη Ρούσεφ στη θέση του προέδρου.

Η κυβέρνηση Τέμερ δε θα υπολογίσει τίποτα, προκειμένου να επιτεθεί στα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα. Για να εκπληρώσει τους στόχους που επιβάλει ο ρόλος του, δε διστάζει να επιτεθεί στα δημοκρατικά δικαιώματα, ανάμεσα στα οποία και αυτό της διαμαρτυρίας.

Όταν πλέον έγινε καθαρό ότι η αποπομπή της Ρούσεφ ήταν αναπόφευκτη, η πρώην πρόεδρος επέλεξε στην τελευταία της ομιλία να εξαπολύσει επίθεση ενάντια στις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Τέμερ. Αυτό βέβαια που «ξέχασε» να αναφέρει, είναι ότι πολλές από αυτές τις μεταρρυθμίσεις, γίνονται με βάση το δικό της πρόγραμμα. Η τελευταία αυτή ομιλία της, δεν περιείχε ίχνος αυτοκριτικής, ή κριτικής στο «Εργατικό Κόμμα», το οποίο εκπροσωπεί.

Έχοντας χάσει την αξιοπιστία και την κοινωνική υποστήριξή που απολάμβανε στο παρελθόν, αφού αθέτησε όλες τις προεκλογικές της υποσχέσεις, έχοντας υιοθετήσει το πρόγραμμα του δεξιού αντιπάλου της, Αέσιο Νέβες, η Ρούσεφ δεν ήταν πια σε θέση να ολοκληρώσει το πρόγραμμα των περικοπών, των ιδιωτικοποιήσεων και των μεταρρυθμίσεων ενάντια στους εργαζόμενους που απαιτεί η οικονομική ελίτ.

Έτσι, το σύστημα επέλεξε να αναδείξει ένα «νέο» πρόεδρο, ο οποίος εκτός των άλλων δεν πρόκειται να ξανακατέβει σε εκλογές, επομένως δεν έχει καμία ανάγκη την κοινωνική αποδοχή.

Οι μεγάλες κινητοποιήσεις από την πρώτη στιγμή της ανάληψης της προεδρίας από τον Τέμερ, έδειξαν καθαρά την αποφασιστικότητα της εργατικής τάξης να αντισταθεί.

Ωστόσο, οι κινητοποιήσεις αυτές, επίσης από την πρώτη στιγμή, αντιμετώπισαν το ανοιχτό σαμποτάζ του «Εργατικού Κόμματος» και του ηγέτη του Λούλα Ντα Σίλβα. Για τον ίδιο τον Λούλα, η ιδέα να κυβερνήσει ο Τέμερ ως το 2018 είναι φαίνεται αρκετά ελκυστική, αφού αυτό θα σημάνει τη φθορά του αντιπάλου του, που θα ανοίξει το δρόμο στην επάνοδό του.

Η πολιτική της ηγεσίας του «Εργατικού Κόμματος» χαρακτηρίζεται από πλήρη κυνισμό. Τα σκληρά μέτρα που θα περάσει ο Τέμερ στη διάρκεια της θητείας του αντιμετωπίζονται από το «Εργατικό Κόμμα» σαν «αναγκαίο κακό».

Επιπλέον, αν τα μέτρα αυτά παρθούν από την κυβέρνηση Τέμερ, το ίδιο το «Εργατικό Κόμμα» θα απαλλαγεί από την ευθύνη να τα επιβάλει το ίδιο και επιπλέον θα του δοθεί η δυνατότητα να επιστρέψει και πάλι στην αριστερή ρητορική του παρελθόντος, προκειμένου να βγει ενισχυμένο στις επόμενες εκλογές.

Δεν πρέπει κανένα να έχει πια αυταπάτες για το ρόλο της ηγεσίας του «Εργατικού Κόμματος», ούτε στη μάχη ενάντια στον Τέμερ, ούτε βέβαια ως προς το χτίσιμο μιας αριστερής εναλλακτικής δύναμης στη χώρα.

Απέναντι στη νέα κυβέρνηση και τις επιθέσεις της, απαιτείται το χτίσιμο ενός πλατιού, ενωτικού κινήματος, που θα βάλει τις βάσεις για απεργιακούς αγώνες, φτάνοντας μέχρι τη γενική απεργία. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, απαιτείται το παράλληλο χτίσιμο μιας πραγματικά μαχητικής, αριστερής εναλλακτικής, που θα περιλαμβάνει πολιτικές οργανώσεις, κοινωνικά κινήματα και συνδικάτα που είναι πραγματικά αποφασισμένα να φτάσουν τον αγώνα μέχρι το τέλος.

Αυτά είναι τα καθήκοντα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη στις σημερινές συνθήκες η επαναστατική αριστερά, οι ακτιβιστές του εργατικού κινήματος και των κοινωνικών κινημάτων, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι γυναίκες, η ΛΟΑΤ κοινότητα και όλοι οι καταπιεσμένοι. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο!

Κάτω ο Τέμερ!

Άμεση προκήρυξη εκλογών!

Γενική απεργία για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας!

Υ.Γ. Ενδεικτικό της πλήρους σήψης του πολιτικού συστήματος στη Βραζιλία, είναι το γεγονός ότι στις αρχές Σεπτέμβρη, ο Εντουάρντο Κούνια, πρόεδρος της Βουλής, που πρωτοστάτησε στην αποπομπή της Ρούσσεφ, απομακρύνθηκε και ο ίδιος από τη θέση του, κατηγορούμενος για απόκρυψη τραπεζικών του λογαριασμών στην Ελβετία, συνολικού ύψους πέντε εκατομμυρίων δολαρίων.

Σχετικά άρθρα:

Βραζιλία: μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στη νέα κυβέρνηση – 31/05/2016
https://xekinima.org/vrazilia-mazikes-kinitopiiseis-enantia-sti-nea/

Βραζιλία: Πτώση της Ντίλμα Ρούσεφ, νέες επιθέσεις ενάντια στους εργαζόμενους – 25/05/2016
https://xekinima.org/brazilia-ptosi-tis-dilma-rousef-nees-epith/

Η Βραζιλία σε βαθιά κρίση – 28/03/2016
https://xekinima.org/η-βραζιλία-σε-βαθιά-κρίση/

Καπιταλισμός και διαφθορά πάνε μαζί – το παράδειγμα της βραζιλιάνικης Petrobras – 21/02/2015
https://xekinima.org/kapitalismos-kai-diafthora-pane-mazi-to-paradeigma-t/