Array

Βιομηχανίες μετάλλου & μεταλλικών κατασκευών: Κομμένοι μισθοί, συμπιεσμένα δικαιώματα

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε άναυδοι την πρωτοφανή επίθεση της κυβέρνησης στις εργασιακές σχέσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα στρώνοντας έτσι το έδαφος για τον ιδιωτικό. Αν και ο ιδιωτικός τομέας έχει γίνει κόλαση, υπάρχουν παρόλα αυτά περιθώρια επιπλέον «στραγγίσματος» των εργαζόμενων.

Το πρόσωπο της εργοδοσίας

Για αυτόν τον λόγο η εργοδοσία δεν αρκείται ούτε ακόμη και μέσα στα πλαίσια της νόμιμης αυθαιρεσίας αλλά παραβιάζει απροκάλυπτα τους – αν και ανεπαρκείς – υποτυπώδεις κανόνες εργατικού δικαίου. Οι αυθαιρεσίες σχετίζονται με εισφοροδιαφυγές, μονομερείς αποφάσεις αλλαγής ωραρίου με την γνωστή τακτική της τρομοκράτησης των εργαζόμενων για απόλυση αν διαφωνήσουν, ανεπαρκή μέτρα προστασίας που, ακόμη και αν υπάρχουν, αναγκάζεται ο ίδιος ο εργαζόμενος να τα παραβαίνει υπό την πίεση που του ασκείται για να προλάβει να τελειώσει εντός του προβλεπόμενου χρόνου, προκλητική συμπεριφορά στους εργαζόμενους σε σημείο εξευτελισμού πολλές φορές κ. α.

Η δικαιολόγηση όλων αυτών προβάλλεται με το πρόσχημα να μην αποθαρρυνθεί η επιχειρηματικότητα και τι θα απογίνουμε αν τα αφεντικά παρεξηγηθούν, τα σηκώσουν και φύγουν. Μια άθλια ομολογία ανικανότητας και συνενοχής από τα ανδρείκελα της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης που προεκλογικά έθεσαν το ερώτημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Όπως φαίνεται απάντησαν κιόλας.

Δυστυχώς αυτό το γελοίο επιχείρημα συμπληρώνεται από την προτροπή προς την εργατική τάξη να δείξει καλό χαρακτήρα και κατανόηση στα αφεντικά τους και να μην είναι τόσο απαιτητικοί σε περίοδο κρίσης βεβαιώνοντας μάλιστα ότι οι εργοδότες θα ανταποκριθούν θετικά σε έναν ενδεχόμενο συμβιβασμό. Τι βλέπουμε να συμβαίνει όμως στα αλήθεια; Κάνοντας παραχωρήσεις των δικαιωμάτων μας στους καπιταλιστές έχει αποδειχτεί απλά ότι ανοίγει περισσότερο η όρεξή τους ενώ υπονομεύονται ακόμη πιο πολύ στο σύνολό τους τα εργασιακά κεκτημένα με αποτέλεσμα την υποβάθμιση της ζωής μας.

Μια εμπειρία από τις πολλές

Ένα ενδεικτικό παράδειγμα: Συγκεκριμένα σε βιομηχανία μεταλλικών κατασκευών της Θεσσαλονίκης ο εργοδότης, χωρίς καμία προειδοποίηση, μια μέρα ανακοίνωσε στο προσωπικό με σπαρακτικό ύφος ότι για να μην αναγκαστεί να απολύσει κανέναν θα έπρεπε να μειώσει τις ώρες εργασίας από 8 σε 6 με αντίστοιχη μισθολογική μείωση. Έτσι μετέτρεψε τις συμβάσεις σε μερικής απασχόλησης (6ωρο) με ό,τι αυτό συνεπάγεται, πέρα από την καθαυτή χρηματική μείωση.

Υποσχέθηκε μάλιστα ότι η αλλαγή αυτή θα διαρκούσε μόνο για δύο μήνες και μετά θα επανερχόταν το αρχικό καθεστώς (8ωρο). Δεν χρειάζονται βέβαια ιδιαίτερες μαντικές ικανότητες για να υποθέσει κανείς την συνέχεια αν και ορισμένοι εκνευριστικά επιμένουν ακόμη να πέφτουν από τα σύννεφα. Όχι μόνο δεν επανήλθε ποτέ το κανονικό ωράριο, αλλά δόθηκε η ευκαιρία στον εργοδότη να γίνει τόσο ασύδοτος και ανεξέλεγκτος που δεν φαίνεται να αρκείται στα «νόμιμα» περιθώρια κέρδους. Νόμιμο σημαίνει ότι μέχρι την συμπλήρωση του οχταώρου ο εργοδότης δεν υποχρεούται να σου πληρώσει ως υπερωριακές τις επιπλέον ώρες που θα δουλέψεις αφού τελειώσει η κανονική διάρκεια, δηλαδή οι επιπλέον 2 ώρες από το 6ωρο της σύμβασης μέχρι το 8ωρο δε θεωρούνται υπερωρίες.

Επειδή όμως αυτό δεν θα μπορούσε να ήταν αρκετό, ο εν λόγω «κύριος» δεν πληρώνει ούτε καν τις εισφορές που αναλογούν στις παραπάνω ώρες εργασίας. Στην καλύτερη περίπτωση πληρώνεσαι μεικτά στο χέρι, χωρίς να φαίνονται (δηλαδή μαύρα λεφτά), περίπου το ποσό που αναλογεί μαζί με τις εισφορές. Αυτό βέβαια με την προϋπόθεση ότι δεν έχεις απουσιάσει ούτε ένα δεκάλεπτο από την στιγμή που θα αρχίσεις να δουλεύεις μέχρι να συνταξιοδοτηθείς, να απολυθείς ή να έρθει το τέλος του κόσμου! Σε αντίθετη περίπτωση για την απουσία σου κατά την διάρκεια αυτή σου περικόπτουν από τα μαύρα λεφτά από τα οποία περιμένεις να ρεφάρεις για τον μήνα!

Για μέτρα ασφάλειας και υγιεινής ούτε λόγος. Αν εργάζεσαι έστω και λίγο καιρό σε ελληνική μεταλλουργική μονάδα, ακόμη και αν δεν έχεις υποστεί ο ίδιος κάποιο τραυματισμό, θα υπάρχει κάποιος συνάδερφος σίγουρα με κάποιο κομμένο ή λιωμένο δάχτυλο. Οι ελλείψεις μέσων ασφαλείας οι οποίες κοστίζουν λίγο παραπάνω γίνονται εύκολα αντιληπτές και από τον πλέον ανίδεο.

Αν είσαι ένας από τους πολλούς «τυχερούς» που εργάζονται με τέτοιες συνθήκες θα ήθελες ίσως να ρωτήσεις πχ γιατί αφεντικό αφού δεχτήκαμε την αλλαγή ωραρίου τελικά απέλυσες κόσμο; ή γιατί αφού επικαλέστηκες την μειωμένη ζήτηση παραγγελιών για να πετσοκόψεις τον μισθό μας με το 6ωρο, μας βάζεις παρόλα αυτά να κάνουμε μαύρες ή απλήρωτες υπερωρίες και πιο συχνά τους πλέον αδύναμους; Αν πάλι απλά θες να ρωτήσεις στο λογιστήριο για να μάθεις γιατί λείπει ένα ποσό από τον μισθό σου θα λάβεις όχι το ποσό αλλά την απάντηση του εργοδότη «τι δουλειά έχεις εσύ εκεί; Τι να ρωτήσεις; απαγορεύεται να ρωτάς!» Γενικά το αφεντικό σε τέτοιες ερωτήσεις επιβεβαιώνει τον ρόλο του με τον πιο ειλικρινή και αφοπλιστικό τρόπο: «δε κάνω διάλογο μαζί σου ρε», «εγώ κανονίζω το τι γίνεται εδώ» και άλλα τέτοια χαρακτηριστικά της κοινωνικής του ευαισθησίας.

Έλλειψη αλληλεγγύης και συνοχής των εργαζόμενων

Το πιο εξοργιστικό όμως είναι η παρεμβατική ευχέρεια με την οποία μπορεί να επηρεάζει ο εργοδότης τις σχέσεις μεταξύ των εργαζομένων. Μετατρέπει σε «ευκαιρία» αυτό που μέχρι χθες ήταν αυτονόητο και έτσι για τους πιο αδύναμους (πχ μετανάστες ή μονογονεϊκές οικογένειες) δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής ενώ επίσης δίνεται πρόσφορο έδαφος σε καλοθελητές που είναι ανα πάσα στιγμή έτοιμοι να αποδείξουν τι πρόθυμοι υπάλληλοι είναι αλλά και τι χρήσιμες πληροφορίες διαθέτουν για να βοηθήσουν τον αφέντη τους. Αυτό αποτρέπει όπως είναι φυσικό τις συνθήκες δημιουργίας συλλογικής προσπάθειας ενώ καλλιεργείται καθημερινά ένα αρρωστημένο κλίμα μεταξύ των εργαζόμενων με καχυποψία, έριδες και αντιπάθειες που εκδηλώνονται ακόμη και με ρατσιστικά σχόλια. Ο μόνος δυνατός τρόπος για να ανατραπεί αυτό το κλίμα είναι να πιστέψουν οι εργαζόμενοι στην δύναμή τους, να καταφέρουν να συνεννοηθούν ώστε να είναι ενωμένοι ενάντια στην εργοδοσία με κοινούς αγώνες.

Οι ευθύνες των συνδικαλιστικών οργάνων

Υπάρχει πλέον διάχυτη οργή και απογοήτευση γιατί διαπιστώνουμε καθημερινά ότι η εργοδοτική αυθαιρεσία ενθαρρύνεται ή είναι ανεκτή από τους γραφειοκράτες συνδικαλιστές (τουλάχιστον σε επίπεδο κορυφαίων στελεχών) που κανονικά θα έπρεπε να ήταν απέναντι τους. Ασφαλώς υπάρχουν και δράσεις που υποστηρίζονται από πρωτοβάθμιες (τοπικά σωματεία σε χώρους παραγωγής) και δευτεροβάθμιες (ομοσπονδίες επαγγελματικών κλάδων) συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Το μεγαλύτερο μερίδιο των ευθυνών για το κατάντημα του εργατικού κινήματος δε μπορεί παρά να αναλογεί στη ΓΣΕΕ. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες θα ώφειλαν να πρωτοστατούν σε κινητοποιήσεις και να περνάν από χώρους εργασίας για να ελέγχουν την εργοδοσία, να εμψυχώνουν και να ενημερώνουν τους εργαζόμενους. Αντί για αυτό υπονομεύουν με την αδράνειά της τον δίκαιο αγώνα του εργατικού κόσμου. Έτσι δίνεται τροφή στην αστική τάξη να πει μέσω των ΜΜΕ: «αφού οι ηγεσίες σας κρίνουν ότι δεν υπάρχει ανάγκη για απεργία που πας εσύ σαν απλό σωματείο ή κλάδος; Για αυτό κάτσε στα αυγά σου». Εμείς όμως δεν πρόκειται να σταθούμε με σταυρωμένα χέρια!

Ακολουθήστε το «Ξ» στο Google News για να ενημερώνεστε για τα τελευταία άρθρα μας.

Μπορείτε επίσης να βρείτε αναρτήσεις, φωτογραφίες, γραφικά, βίντεο και ηχητικά μας σε facebook, twitter, instagram, youtube, spotify.

Ενισχύστε οικονομικά το xekinima.org

διαβάστε επίσης:

7,243ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,002ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
1,118ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
426ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής

Επίκαιρες θεματικές

Πρόσφατα άρθρα