Της Κατερίνας Κλείτσα
Ο ομαδικός βιασμός και η δολοφονία της 23χρονης φοιτήτριας στην Ινδία, υπήρξε η αφορμή για να ξεσπάσει η οργή της κοινωνίας ενάντια στην γυναικεία κακοποίηση.
Η αντιμετώπιση των θυμάτων βιασμού σαν θύτες είναι ένα φαινόμενο που συναντάμε παγκόσμια, φυσικά με διαφορετική έμφαση σε κάθε χώρα. Παρόλα αυτά, δυστυχώς παραμένει «διεθνές φαινόμενο» και αντίληψη πως ένα θύμα βιασμού πρέπει να είναι σε θέση να αποδείξει πως δεν προκάλεσε τον βιασμό της, με το ντύσιμό της, τη συμπεριφορά της κοκ.
Η κατάσταση στην Ινδία είναι ακόμα χειρότερη: κάθε 20 λεπτά μία γυναίκα βιάζεται, ενώ εάν επιλέξει να το καταγγείλει στην αστυνομία, η βοήθεια που θα λάβει (εάν λάβει), είναι μηδαμινή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η υπόθεση που έγινε γνωστή τις τελευταίες μέρες, μίας έφηβης που μετά από ομαδικό βιασμό αυτοκτόνησε, αφού δεν άντεξε στις πιέσεις των αστυνομικών να αποσύρει την καταγγελία και να παντρευτεί έναν από τους βιαστές της.
Έτσι, το τελευταίο περιστατικό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, για την κοινωνία. Σε πολλές πόλεις της Ινδίας άντρες και γυναίκες βγήκαν στους δρόμους, απαιτώντας την παραδειγματική τιμωρία των βιαστών, να αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζονται οι γυναίκες θύματα βιασμού αλλά και η συνολική αντίληψη για την θέση της γυναίκας στην κοινωνία.
Η κυβέρνηση, τις ημέρες που ακολούθησαν τις κινητοποιήσεις, δήλωσε πως είναι αποφασισμένη να κάνει την Ινδία μια χώρα πιο ασφαλή για τις γυναίκες και εξετάζει την επιβολή μιας αυστηρότερης τιμωρίας για ειδικές περιπτώσεις βιασμού, αφήνοντας να εννοηθεί ότι συζητά τη θανατική ποινή. Η πρόταση της περιφερειακής κυβέρνησης του κρατιδίου Ποντιτσερί ότι οι γυναίκες πρέπει να καλύπτονται με παλτά για να σωθούν από επίδοξους βιαστές από την άλλη, ξεκαθαρίζει ακόμα πιο πολύ την αντίληψη της εξουσίας σε σχέση με τον βιασμό. Ο τρόπος για να προστατευτεί μία γυναίκα, είναι να καλύπτει όλο της το σώμα για να μην προκαλέσει. Αν παρόλα αυτά, πέσει θύμα βιασμού, η κυβέρνηση επενδύει στην «θεραπεία» του φαινομένου, τιμωρεί δηλαδή σκληρά τον βιαστή, πιθανά με θανατική ποινή και δημιουργεί αρνητικό παράδειγμα για τους επόμενους. Όσο για τα αποτελέσματα αυτής της μεθόδου, μία ματιά σε χώρες που ισχύει η θανατική ποινή, θα μας πείσει. Στις Η.Π.Α. για παράδειγμα, όπου αρκετές πολιτείες έχουν σε ισχύ την θανατική ποινή ακόμα, τα εγκλήματα δεν έχουν μειωθεί!
Την ίδια στιγμή, δεν κάνει κουβέντα για την «πρόληψη» του φαινομένου. Δεν παίρνει μέτρα, έτσι ώστε να μειωθούν οι βιασμοί όχι από φόβο των υποψήφιων θυτών, αλλά από επιλογή των αντρών να αντιμετωπίζουν τις γυναίκες ως ίσες.
Έτσι, είναι δουλειά του ίδιου του κινήματος που γεννήθηκε να υιοθετήσει τέτοιες θέσεις και να μετατρέψει αυτό το βάρβαρο περιστατικό σε αφετηρία για πάλη για μία διαφορετική κοινωνία. Η «Νέα Σοσιαλιστική Εναλλακτική» (αδερφή οργάνωση του Ξ στην Ινδία και μέλος της CWI) συμμετείχε στις κινητοποιήσεις, βάζοντας προτάσεις για την καλύτερη μεταχείριση των θυμάτων βιασμού, εξηγώντας πως η θανατική ποινή δεν είναι λύση, και καλώντας την ίδια την κοινωνία, μέσα από μία μεγάλη εκστρατεία ενάντια στην κακοποίηση των γυναικών, να κάνει τους δρόμους της Ινδίας ασφαλείς για κάθε γυναίκα. Παράλληλα, καλούσε τον κόσμο να παλέψει ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που είναι η πηγή του σεξισμού και ζει και δυναμώνει μέσα από τις αντιφάσεις και τις ανισότητες που το ίδιο γεννά.
