Του Δημήτρη Χατζηκώστα
Το καλοκαίρι που πέρασε πραγματοποιήθηκε στο Καράκας της Βενεζουέλας το Παγκόσμιο Φεστιβάλ Δημοκρατικών Νεολαιών, μια εκδήλωση στην οποία κυρίαρχο ρόλο παίζουν αριστερές νεολαίες απ’ όλον τον κόσμο. Η χώρα που πραγματοποιήθηκε το Φεστιβάλ έχει ιδιαίτερη σημασία στη σημερινή συγκυρία, καθώς γίνεται ένα χρόνο μετά την τελευταία αποτυχημένη προσπάθεια ανατροπής του προέδρου από τις δυνάμεις τις αντίδρασης, αλλά και σε μια περίοδο που ο Τσάβεζ έχει στραφεί φραστικά τουλάχιστον προς τα αριστερά.
Όταν είχε εκλεγεί για πρώτη φορά πρόεδρος της Βενεζουέλας, ο Τσάβεζ ασκούσε κριτική στο νεοφιλελευθερισμό και τις Η.Π.Α., μιλούσε όμως υπέρ των μεταρρυθμίσεων εντός του συστήματος και υπέρ της μικτής οικονομίας. Η κατάσταση στη Βενεζουέλα και η πίεση του κόσμου τον έχουν αναγκάσει για πρώτη φορά να μιλάει υπέρ του Σοσιαλισμού σαν τη μόνη εναλλακτική λύση. Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, στην ομιλία του, δεν δίστασε να επαναλάβει τη φράση της Ρ. Λούξεμπουργκ «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα».
Μ’ αυτή του τη στροφή ο πρόεδρος της Βενεζουέλας έχει πυροδοτήσει μια σειρά συζητήσεων στο εσωτερικό της χώρας. Σχεδόν παντού συζητιέται μαζικά το πώς μπορεί να εφαρμοστεί ο σοσιαλισμός, τι μορφή μπορεί να πάρει σήμερα, κτλ. Αυτό φάνηκε και στο ίδιο το φεστιβάλ: οι νέοι και οι νέες που συμμετείχαν προχώρησαν παραπέρα το σύνθημα κατατεθέν του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», θεωρόντας σχεδόν αυτονόητο ότι αυτός ο άλλος κόσμος είναι ο σοσιαλισμός.
Δυστυχώς όμως αυτή η στροφή του Τσάβεζ προς το σοσιαλισμό σταματά περίπου εδώ. Η κυβέρνηση του βέβαια προχώρησε σε κάποιες περιορισμένες εθνικοποιήσεις, ίδρυσε νέες κρατικές επιχειρήσεις στις αερομεταφορές, τα ΜΜΕ και τα τρόφιμα, όμως αφήνει ανέπαφο το μεγάλο τραπεζικό και επιχειρηματικό κεφάλαιο. Εφάρμοσε πειραματικά τον εργατικό έλεγχο σε κάποιες κρατικές επιχειρήσεις, όμως οι μπολιβαριανοί κύκλοι που είναι επιτροπές για την υπεράσπιση του καθεστώτως χαρακτηρίζονται από έλλειψη δημοκρατίας και από μια τυφλή εμπιστοσύνη στο καθεστώς.
Στο Φεστιβάλ συγκεκριμένα έβγαινε μια απίστευτη προσωπολατρεία και ο Τσάβεζ εμφανιζόταν περίπου αλάνθαστος. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες ένα κομμάτι του κόσμου αρχίζει να προβληματίζεται για την πορεία του καθεστώτος, ενώ βρίσκεται στα σκαριά η δημιουργία ενός νέου αριστερού κόμματος, το οποίο προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην κριτική υποστήριξη προς την κυβέρνηση και την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης. Σ’ αυτές τις ενδιαφέρουσες διαδικασίες παρενέβη με αποστολή της και η CWI, προβάλλοντας αιτήματα και προτάσεις που κάνουν πιο συγκεριμένο και πιο άμεσο το στόχο του σοσιαλισμού.
