Από το σάιτ της CWI, www.socialistworld.net
Επιμέλεια Πάρης Μακρίδης
Πριν λίγες βδομάδες, και μετά από 530 μέρες ακυβερνησίας, το Βέλγιο απέκτησε κυβέρνηση με επικεφαλής το γαλλόφωνο σοσιαλδημοκράτη Έλιο Ντι Ρούπο.
Ο προϋπολογισμός που συνέταξε η νέα αυτή κυβέρνηση εμπεριέχει σκληρά μέτρα λιτότητας ύψους 11,3 δις. ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι για ακόμα μια φορά, και σε ακόμα μια χώρα, τα λαϊκά στρώματα καλούνται να πληρώσουν τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος.
Μεταξύ αυτών των μέτρων είναι περικοπές στα επιδόματα ανεργίας, αύξηση των ωρών εργασίας στο Δημόσιο, περικοπές στο σύστημα Υγείας κοκ. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πακέτο λιτότητας στην ιστορία του Βελγίου!
Η άρχουσα τάξη της χώρας βέβαια επιχειρεί να το παρουσιάσει ως μονόδρομο υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Όλα τα κόμματα της (συμμαχικής) κυβέρνησης κινούνται στην ίδια κατεύθυνση ενώ και το «αντιπολιτευόμενο» φλαμανδικό εθνικιστικό κόμμα το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να αποδείξει στο κεφάλαιο ότι αυτό είναι πιο ικανό να λάβει ακόμα πιο σκληρά μέτρα.
Η ΒΕΛΓΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΕ ΑΝΑΒΡΑΣΜΟ
Πριν ακόμα ορκιστεί, η κυβέρνηση Ντι Ρούπο πήρε το μήνυμα της δυσαρέσκειας των εργαζομένων.
Στις 2 Δεκέμβρη 80.000 εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν στις Βρυξέλλες για να διαδηλώσουν ενάντια στη λιτότητα. Σύμφωνα με τα συνδικάτα μάλιστα, αυτή ήταν η μεγαλύτερη εργατική κινητοποίηση των τελευταίων ετών. Πέντε μέρες αργότερα, στις 7/12, εργαζόμενοι κατέβηκαν στους δρόμους της Λιέγης για να διαδηλώσουν ενάντια στο κλείσιμο του εργοστασίου της χαλυβουργίας ArcelorMital- η οποία είναι και η μεγαλύτερη βιομηχανία χάλυβα στον κόσμο- βάζοντας μάλιστα και το αίτημα για κήρυξη πανβελγικής Γενικής Απεργίας και εθνικοποίησης της βιομηχανίας.
Αυτή η δράση ήταν μέρος της προσπάθειας διεθνούς συντονισμού των μεταλλεργατών καθώς κινήσεις αλληλεγγύης με ανάλογες δράσεις (όπως στάσεις εργασίας) έγιναν και σε άλλα ευρωπαϊκά εργοστάσια της ArcelorMital στη Γαλλία, στο Λουξεμβούργο, στη Γερμανία, στην Ισπανία, στη Ρουμανία, στην Ιταλία και σε άλλες χώρες. Στη Λιέγη μάλιστα, παρόντες στη διαδήλωση δεν ήταν μόνο οι χαλυβουργοί αλλά και πολλοί άλλοι αλληλέγγυοι εργαζόμενοι ενώ και τα περισσότερα μαγαζιά στο κέντρο της πόλης ήταν κλειστά σε ένδειξη αλληλεγγύης.
Αυτή ήταν η μεγαλύτερη εργατική κινητοποίηση στην πόλη εδώ και δεκαετίες τώρα! Και είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι το αίτημα της εθνικοποίησης του εργοστασίου αλλά και της βιομηχανίας χάλυβα στο σύνολό της ήταν κυρίαρχο στις συζητήσεις των εργαζομένων.
Στις 22 Δεκέμβρη φάνηκε ακόμα περισσότερο η δυνατότητα μιας μαχητικής απάντησης στα επικείμενα μέτρα λιτότητας με την απεργία στο δημόσιο τομέα. Τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ο δημόσιος τομέας της χώρας παρέλυσε με μια 24ωρη Γενική Απεργία ενάντια στις αλλαγές που σχεδιάζονται στο ασφαλιστικό σύστημα. Η επιτυχία της απεργίας αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία αν υπολογιστεί το γεγονός ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν έκαναν τίποτα για την οργανώσουν σωστά, καθώς η απεργία καλέστηκε μόλις τρεις μέρες πριν.
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 30 ΓΕΝΑΡΗ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΣΧΕΔΙΟΥ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗΣ
Το επόμενο αγωνιστικό ραντεβού είναι η Γενική Απεργία στις 30 Γενάρη του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα μαζί.
Το κάλεσμα μιας γενικής απεργίας από μόνο του βέβαια κάθε άλλο παρά φτάνει για να σταματήσει την επίθεση των καπιταλιστών. Οι εργαζόμενοι χρειάζονται ένα καλά οργανωμένο σχέδιο αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Γι’ αυτό και, ενώ η 30η Γενάρη είναι πολύ σημαντική ημερομηνία, δεν πρέπει η απεργία της μέρας αυτής να είναι απλά μια τουφεκιά στον αέρα. Ήδη από την πλευρά των χαλυβουργών υπάρχει η πρόταση για κλιμακωτές απεργιακές δράσεις, με μια ακόμα 48ωρη Γενική Απεργία τον Απρίλη και μια νέα, 3μερη τον Ιούνη. Η πρόταση αυτή κινείται στη σωστή κατεύθυνση και χρειάζεται αφενός η συγκεκριμενοποίηση των ημερομηνιών, αφετέρου το ξεκίνημα εκστρατείας για την καλή οργάνωση και μαζική συμμετοχή και τέλος η δημοκρατική οργάνωση των απεργιών ώστε τον τελικό λόγο για τις αποφάσεις και την πορεία του αγώνα να τον έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
