Ασία-Αφρική: η εργατική τάξη στο προσκήνιο

Την ώρα που οι εργαζόμενοι και οι κοινωνίες στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, βρίσκονται αντιμέτωποι με την «μαύρη τρύπα» της λιτότητας χωρίς ημερομηνία λήξης, των απολύσεων, της ανεργίας, της ανατροπής δικαιωμάτων δεκαετιών, σε μια σειρά χώρες της Ασίας και της Αφρικής οι εργαζόμενοι αρχίζουν να δίνουν σπουδαίες ταξικές μάχες για να βγουν απ’ αυτήν.

Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι τα ειδικά χαρακτηριστικά αυτών των μαχών.

Καταρχήν η διάρκεια τους

– 3 βδομάδες η γενική απεργία των δημοσίων υπαλλήλων στη Ν. Αφρική (τέλη Αυγούστου).

– Απεργία διαρκείας των εργαζόμενων στις πακιστανικές τηλεπικοινωνίες (τέλη Αυγούστου).

– Απεργία διαρκείας των εργαζομένων (κυρίως γυναικών) στα 4.000 εργοστάσια του κλάδου ένδυσης-υπόδησης στο Μπαγκλαντές (αρχές Σεπτέμβρη).

– Πολύημερες απεργίες στην Κίνα στα θηριώδη εργοστάσια της FoxConn, της Honda, της Hundai, κ.λ.π. στις αρχές του καλοκαιριού.

Τα μεγέθη τους

– Περισσότεροι από 1,5 εκ. εργαζόμενοι απεργοί του δημοσίου τομέα στη Ν. Αφρική.

– 3 εκ. απεργοί στο Μπαγκλαντές.

– 100 εκ. εργαζόμενοι στη γενική απεργία στην Ινδία (7 Σεπτέμβρη).

Τα αιτήματα τους

Σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις αυτές οι κινητοποιήσεις χαρακτηρίστηκαν από τα επιθετικά τους αιτήματα. Για πολύ μεγάλες αυξήσεις στους πενιχρούς μισθούς, δραστικές αλλαγές στις απαράδεκτες εργασιακές συνθήκες και την νομοθετική κατοχύρωση βασικών εργατικών δικαιωμάτων για εμάς τους εργαζόμενους του «Δυτικού Κόσμου», όπως ο ελεύθερος συνδικαλισμός ή η θέσπιση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης.

– Στη Ν. Αφρική το αίτημα ήταν για 15% αύξηση μισθού και 1.000 ραντ (ή 105 ευρώ) για επίδομα στέγασης.

– Στην γενική απεργία της Ινδίας ένα από τα βασικά αιτήματα ήταν η κατοχύρωση των ανεργιακών επιδομάτων αλλά και της κρατικής κοινωνικής ασφάλισης για τα 400 εκ. ανασφάλιστων Ινδών εργαζομένων (δηλ. για το 90% των εργαζομένων)!

– Στο Πακιστάν οι εργαζόμενοι των τηλεπικοινωνιών απέργησαν με αίτημα 50% αύξηση του μισθού τους.

– Στο Μπαγκλαντές το κεντρικό αίτημα ήταν για 85% αύξηση του βασικού μισθού (από 1.662 Taka/18 ευρώ σε 5.000 Taka/53 ευρώ).

– Στην 10ήμερη απεργία στην Honda στην Κίνα τον περασμένο Μάη, οι εργαζόμενοι κατέβηκαν με μια λίστα 147 αιτημάτων (!!) και ανάμεσα τους ήταν το αίτημα για 80% αύξηση μισθού και το δικαίωμα να γίνουν ελεύθερες εκλογές στο εργοστασιακό τους συνδικάτο που ουσιαστικά ελέγχεται από το κράτος και τα τσιράκια της διεύθυνσης της Honda.

Το αποτέλεσμα τους

Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις οι εργαζόμενοι γύρισαν πίσω στις δουλειές τους αποσπώντας μέρος των αιτημάτων τους, αλλά και με την αίσθηση ότι θα επιστρέψουν ξανά μετά από μια προσωρινή ανακωχή, στον δεύτερο γύρο της αντεπίθεσης.

– Στη Ν.Αφρική πέτυχαν 7,5% αύξηση και 81 ευρώ στεγαστικό επίδομα.

– Στο Μπαγκλαντές πέτυχαν 50% αύξηση μισθού (φτάνοντας στα 3.000 Taka/32 ευρώ).

– Στην Honda στην Κίνα πέτυχαν αυξήσεις 32%, και σε άλλες περιπτώσεις απεργιών σε μεγάλα εργοστάσια στην Κίνα μέχρι και 50%!

Η ιστορικότητα τους

Στις περισσότερες από αυτές τις χώρες, είτε δεν υπάρχει συνδικαλισμός, είτε είναι «κίτρινος» συνδικαλισμός, δηλ. ελεγχόμενος από το κράτος ή τους εργοδότες.

Όπως στην περίπτωση της Ν. Αφρικής όπου το Cosatu (η μεγαλύτερη εργατική ομοσπονδία) αποτελεί μέρος της τριμερούς κυβερνητικής συμμαχίας (μαζί με το ANC/Eθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο και το ΚΚ Ν. Αφρικής). Κι ακόμα αυτή η γενική απεργία του δημόσιου τομέα είναι μόλις η 2η γενική απεργία (η προηγούμενη ήταν το 2007), από την εποχή της ανατροπής του απαρτχάιντ το 1994, σε ένα σύνολο δηλαδή 16 χρόνων.

Ή στην περίπτωση της Κίνας όπου η επίσημη εργατική ομοσπονδία ACFTU (All China Federation of Trade Unions) αποτελεί οργανικό τμήμα του κινέζικου καθεστώτος και ο γραμματέας του Γουανγκ Ξιαόγκου, είναι εξέχων στέλεχος στην ιεραρχία του Κ.Κ. Κίνας. Στην πραγματικότητα η ACFTU υπάρχει μόνο για να εμποδίζει τους εργαζόμενους από το να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν.

Η ιστορικότητα όμως αυτών των απεργιών μπορεί να καταγράφεται και με μια άλλη έννοια. Για παράδειγμα η γενική απεργία με 100 εκ. απεργούς στην Ινδία είναι η μεγαλύτερη από την εποχή της ανεξαρτησίας της χώρας το 1947!

Η κατάσταση της εργατικής τάξης και των κοινωνιών σ’ αυτές τις χώρες

Όλες τους "κάτεργα" πραγματικά. Μια ζωντανή διαρκής κόλαση για εκατομμύρια ανθρώπους. Παρόλο που όλες τους παρουσιάζουν ψηλούς και πολύ ψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης όλα τα τελευταία χρόνια, αλλά και ασύλληπτους ρυθμούς κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο, ντόπιο αλλά κυρίως μεγάλες ξένες πολυεθνικές.

Αξίζει βέβαια να σημειώσουμε πως η Κίνα παρουσιάζει ρυθμούς ανάπτυξης κατά μ.ο. 10% ετησίως για τα τελευταία 30 χρόνια! Η Ινδία κατά μ.ο. 8% για τα τελευταία 6 χρόνια! Η Ν. Αφρική κατά μ.ο. 3,5% για τα τελευταία 17 χρόνια.

Το τραγικό είναι ότι όλες αυτές οι χώρες την ώρα που οι ΗΠΑ και η Ευρώπη βυθίζονται στην ύφεση, εμφανίζονται ταυτόχρονα ως πρωταθλητές στους ρυθμούς ανάπτυξης αλλά και ως πρωταθλητές από την ανάποδη, δηλ. στον πάτο όλων των λιστών για το εισόδημα, την φτώχεια, την ανεργία, την παιδική θνησιμότητα, την μετανάστευση, την ανεπαρκή πρόσβαση στα βασικά αγαθά της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης κ.λ.π.

Και το ελπιδοφόρο είναι ότι την ώρα που η αμερικάνικη και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θέλουν να μετατρέψουν τους εργαζόμενους στις χώρες τους σε «Κινέζους», «Μπαγκλαντέζους», «Ινδούς», κλπ,  αυτοί οι εργαζόμενοι-πρότυπα εκμετάλλευσης αρχίζουν να μπαίνουν στην εποχή της δικής τους ρεβάνς, αρχίζουν να σπάνε τις αλυσίδες τους. Απαιτούν μερίδιο από τα κέρδη, απαιτούν να πάψουν να είναι οι παρίες του πλανήτη.

Ο αντίκτυπος τους

Μέχρι στιγμής ο αντίκτυπος αυτών των κινημάτων-απεργιών είναι κυρίως ηπειρωτικός. Για πόσο όμως θα παραμείνει έτσι; Μένει να δούμε. Κι ας μην ξεχνάμε ότι η ασιατική εργατική τάξη αποτελεί το 53% της παγκόσμιας εργατικής τάξης (1,7 δις άνθρωποι από το σύνολο των 3,21 δις εργαζομένων σε όλο τον κόσμο).

Η Κίνα και η Ινδία για την Ασία, αλλά και η Ν. Αφρική για την Αφρική είναι πραγματικά χώρες-κλειδιά για τις εξελίξεις στην κάθε ήπειρο.

Καθόλου τυχαία μετά το απεργιακό ξέσπασμα στην Κίνα την περασμένη άνοιξη, ήταν σαν να άνοιξε μια κλειστή «πόρτα» και σε άλλες ασιατικές χώρες. Εκτός από την Ινδία, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές που ήδη αναφερθήκαμε, εργατικοί αγώνες ξέσπασαν κι αλλού. Μπορεί τα διεθνή και τα ελληνικά ΜΜΕ να μην ασχολούνται, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως «η γη δεν γυρίζει».

Στην Καμπότζη στα μέσα του Σεπτέμβρη ξέσπασε απεργία στα εργοστάσια ένδυσης και υπόδησης που παράγουν για την Benetton, την Adidas και την Puma, η οποία κατέληξε σε 20% αύξηση των μισθών ($ 61 τον μήνα).

Αντίστοιχα στην Ινδονησία τα 3 βασικά συνδικάτα που συγκεντρώνουν την πλειοψηφία των 3,4 εκ. συνδικαλισμένων εργατών προχώρησαν σε απεργίες στον κλάδο της ένδυσης-υπόδησης απαιτώντας καλύτερους μισθούς.

Στο Βιετνάμ όπου η ανεξάρτητη συνδικαλιστική δράση είναι απαγορευμένη αναφέρθηκαν 139 απεργίες μόνο τους πρώτους 5 μήνες του 2010, σύμφωνα με την Εργατική Ομοσπονδία του Βιετνάμ. Οι πιο πολλές απ’ αυτές έγιναν σε εργοστάσια που ανήκουν σε ξένες πολυεθνικές εταιρείες.

Έτσι, επαληθεύεται η θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων. Την ώρα που μεγάλες πολυεθνικές μετακομίζουν τα εργοστάσια τους από την Κίνα στην Ινδονησία, το Μπαγκλαντές, την Καμπότζη κλπ. φοβούμενες την άνοδο των κινέζικων εργατικών μισθών (εξαιτίας των απεργιών, αλλά και εξαιτίας των παραχωρήσεων του καθεστώτος ωσάν η βαλβίδα που ανοίγει για να αποφευχθεί η έκρηξη) έρχονται αντιμέτωποι με όλους αυτούς που θέλουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Κινέζων εργατών.

Η επικαιρότητα των ιδεών του Μαρξ και του Τρότσκι, η επικαιρότητα της θεωρίας της διαρκούς επανάστασης

Κάθε εκατοστό κατάκτησης των εργαζομένων σ’ αυτές τις χώρες απαιτεί μάχη μέχρι εσχάτων και θέτει το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» στις πραγματικές του διαστάσεις.

Ότι ο δυτικός καπιταλισμός ξεριζώνει σήμερα ως στοιχειώδες δικαίωμα των εργαζομένων που υπήρχε για 1-2 αιώνες, ο ασιατικός ή ο αφρικανικός καπιταλισμός δεν είναι σε θέση ούτε καν να υποσχεθούν πως κάποτε θα υπάρξει… Η εργατική τάξη σ’ αυτές τις χώρες θα συνεχίσει να κινείται με μεγάλα άλματα – είτε μπρος είτε πίσω. Αλλά για κάθε τι, μικρό ή μεγάλο, που θα κερδίζουν θα μικραίνουν την απόσταση από την υιοθέτηση των σοσιαλιστικών ιδεών. Γιατί μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να βγάλει τις χώρες τους από την αιώνια κατάρα της βαρβαρότητας.

Υ.Γ. Ο κύριος Παναγόπουλος, πρόεδρος της ΓΣΕΕ, τόλμησε να πει πως αφού με τις 6 γενικές απεργίες σε 6 μήνες (δηλαδή μέσο όρο μία 24ωρη απεργία τον μήνα) οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν νίκησαν το Μνημόνιο και την κυβέρνηση, δεν χρειαζόμαστε άλλες και ας το πάρουμε απόφαση! Η αλήθεια είναι πως οι αν 6 γενικές απεργίες ήταν συνεχείς, τότε θα άνοιγε ο δρόμος για την ήττα των εχθρών μας (της κυβέρνησης και του κεφαλαίου δηλαδή).

Και πως ακόμα και τότε αυτές οι 6 μέρες θα ήταν μόνο το 1/4 των απεργιακών ημερών που συγκλόνισαν τη Ν. Αφρική και το ½ αυτών που συγκλόνισαν την Honda στην Κίνα.

Ακολουθήστε το «Ξ» στο Google News για να ενημερώνεστε για τα τελευταία άρθρα μας.

Μπορείτε επίσης να βρείτε αναρτήσεις, φωτογραφίες, γραφικά, βίντεο και ηχητικά μας σε facebook, twitter, instagram, youtube, spotify.

Ενισχύστε οικονομικά το xekinima.org

διαβάστε επίσης:

7,243ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,002ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
1,118ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
426ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής

Επίκαιρες θεματικές

Πρόσφατα άρθρα