Άλλοι 48 απόστρατοι αξιωματικοί καταδικάστηκαν στην Αργεντινή για τη συμμετοχή τους σε εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας Βιντέλα, στα τέλη Νοέμβρη. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες δίκες στην ιστορία της Αργεντινής, που αποτελεί συνέχεια των δικών που ξεκίνησαν το 2012, σχετικά με τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στη «Σχολή Μηχανικών του Πολεμικού Ναυτικού» (ESMA) της Αργεντινής, οι εγκαταστάσεις της οποίας λειτούργησαν ως χώρος βασανιστηρίων.
Φρικτά εγκλήματα
Στη δίκη εξετάστηκαν 789 υποθέσεις απαγωγών, βασανιστηρίων, εξαφανίσεων, δολοφονιών, κλοπών βρεφών (πολλές κρατούμενες γέννησαν κατά τη διάρκεια της κράτησης τους) παράνομων υιοθεσιών (πολλά από αυτά τα βρέφη δίνονταν σε οπαδούς και συνεργάτες της δικτατορίας) και των περίφημων «πτήσεων του θανάτου». Πτήσεις κατά τις οποίες οι κρατούμενοι ρίχνονταν ζωντανοί στη θάλασσα από αεροπλάνα ή ελικόπτερα, για να εξαφανιστούν χωρίς ίχνη. Οι πιο γνωστές υποθέσεις που εκδικάστηκαν, ήταν αυτές της απαγωγής και εξαφάνισης της 17χρονης Σουηδέζας Ντάγκμαρ Χάγκελιν, της δολοφονίας των Γαλλίδων μοναχών Αλίς Ντομόν και Λεονί Ντικέ, καθώς και της Ασουκένα Βιγιαφλόρ, πρώτης ηγέτιδας των «Μητέρων της Plaza de Mayo» (Μητέρες της πλατείας του Μάη – οι μητέρες δηλαδή των εξαφανισμένων και δολοφονημένων θυμάτων της δικτατορίας).
Για τις παραπάνω υποθέσεις, όπως και πολλές ακόμη, κατηγορούμενοι ήταν συνολικά 68 άτομα, 6 εκ των οποίων αθωώθηκαν, 14 πέθαναν στη διάρκεια της δίκης, 29 καταδικάστηκαν σε ισόβια και 19 ακόμη σε ποινές από 9 έως 25 ετών. Ανάμεσα στους καταδικασθέντες σε ισόβια, βρίσκονται γνωστοί βασανιστές, όπως ο «Ξανθός Άγγελος του Θανάτου» Αλφρέδο Αστίς, ο «Τίγρης» Χόρχε Ακόστα, αλλά και ο Μάριο Αρρού, ο οποίος είναι ο πρώτος πιλότος που καταδικάζεται για τη συμμετοχή του στις λεγόμενες «πτήσεις του θανάτου».
Ακόμα και σήμερα
Η καταδίκη έρχεται την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση Μάκρι κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να καλύψει πρώην βασανιστές της δικτατορίας, αλλά και μέλη των δυνάμεων καταστολής που εγκληματούν σε βάρος αντιφρονούντων μέχρι και σήμερα, χρησιμοποιώντας αντίστοιχες πρακτικές. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της πρόσφατης εξαφάνισης του ακτιβιστή Σαντιάγο Μαλδονάδο, που τελικά βρέθηκε δολοφονημένος τον περασμένο Οκτώβρη. Ο Μαλδονάδο εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια διαδήλωσης των Ιθαγενών Μαπούτσε, που διεκδικούσαν κομμάτια της πατρογονικής τους γης από την εταιρεία Benetton. Παράλληλα η κυβέρνηση, εξακολουθεί να αρνείται ακόμα και να συζητήσει με τις οργανώσεις των θυμάτων της δικτατορίας και των συγγενών τους. Για παράδειγμα, ο Μάκρι αρνείται να συναντηθεί με τις «Μητέρες και τις Γιαγιάδες της Plaza de Mayo».
Η καταδίκη των 48 βασανιστών, είναι μια ακόμα δικαίωση για τα θύματα της δικτατορίας και τους συγγενείς τους. Έρχεται όμως πολύ αργά. Πάνω από τριάντα χιλιάδες άνθρωποι εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, με ελάχιστους από αυτούς να έχουν βρεθεί, ανάμεσα τους και πολλά παιδιά που δόθηκαν παράνομα για υιοθεσία σε οικογένειες χουντικών. Πολλά από αυτά τα παιδιά, ακόμα και σήμερα δε γνωρίζουν τίποτα για το παρελθόν τους. Κυρίως όμως, αυτές οι δίκες γίνονται πολύ αργά, γιατί οι κυριότεροι υπεύθυνοι, με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον Βιντέλα, έχουν ήδη πεθάνει, χωρίς να έχουν ποτέ λογοδοτήσει για τα εγκλήματα τους.
