Του Νίκου Κανελλή, Ρωγμή – αριστερή κίνηση αμφισβήτησης
Την τελευταία περίοδο, με αφορμή την αναμονή της ψήφισης του νομοσχεδίου για την αξιολόγηση των σχολών από τη βουλή, αναπτύχθηκαν κάποιες πρώτες κινητοποιήσεις και συνελεύσεις σε μια σειρά σχολών.
Το κύριο χαρακτηριστικό τους (για άλλη μια φορά), ήταν στις περισσότερες περιπτώσεις η πλήρης απροθυμία συνεργασίας των αριστερών σχημάτων και παρατάξεων, παρά το γεγονός ότι σε κάποιες σχολές έχουν αρχίσει να γίνονται κάποια θετικά βήματα. Στην ΑΣΟΕΕ για παράδειγμα, μετά από πολύ καιρό, κατέβηκε σε συνέλευση κοινό πλαίσιο ΕΑΑΚ, ΠΚΣ, ΔΑΡΑΣ, που ξεπέρασε σε ψήφους ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, ενώ έχουν ήδη γίνει δύο κοινές πορείες, στις οποίες συμμετείχαν όλοι οι παραπάνω και όχι ο καθένας ξεχωριστά όπως συνέβαινε κατά κανόνα μέχρι τώρα.
Οι πορείες αυτές παρότι ουσιαστικά ήταν 2 σε 1, αφού οι φοιτητές της ΠΚΣ μαζευόντουσαν μπροστά στη Βιβλιοθήκη και των ΕΑΑΚ στα Προπύλαια, ήταν οι πιο μαζικές από την άνοιξη του 2001.
Την ίδια ώρα ωστόσο, στις περισσότερες σχολές, π.χ. φιλοσοφική, πολυτεχνεία κλπ, όχι μόνο δεν παρατηρείται τέτοια διάθεση, (ακόμα και μπροστά στον κίνδυνο της ΔΑΠ κατεβαίνουν δύο ή και τρία ξεχωριστά πλαίσια ενάντια στην αξιολόγηση), αλλά όλα θυμίζουν μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, με κύριους πρωταγωνιστές τα ΕΑΑΚ και την ΠΚΣ, που επιδίδονται όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό στην όχι και τόσο ευγενική επίλυση των μεταξύ τους διαφορών. Συνεχείς καταγγελίες, διαστρέβλωση των θέσεων των μεν από τους δε, ακόμη και ξύλο, είναι η εικόνα που παρουσιάζει η φοιτητική αριστερά εν όψει σοβαρών επιθέσεων από την κυβέρνηση, και μπροστά στην ευθύνη να αναλάβει δράση απέναντί της.
Ένα ακόμα θέμα που προκύπτει πάντα σε περιόδους κινητοποιήσεων στις σχολές, είναι αυτό του συντονισμού των φοιτητικών συλλόγων και το πώς το αντιμετωπίζουν οι αριστερές παρατάξεις. Ξαναβλέπουμε τη συνηθισμένη πλέον εικόνα, των δύο διαφορετικών συντονιστικών, (ένα που αποτελείται από τους φοιτητικούς συλλόγους που ελέγχει η ΠΚΣ, και ένα από αυτούς που ελέγχουν τα ΕΑΑΚ). Εκτός από το γεγονός ότι τα δύο διαφορετικά συντονιστικά διασπούν το φοιτητικό κίνημα πριν ακόμη δημιουργηθεί και μαζικοποιηθεί, στην πραγματικότητα, δεν αποτελούν παρά συντονιστικά σφραγίδες, που χρησιμοποιούνται από τους δημιουργούς τους ως όπλο στην μεταξύ τους μάχη, και ως επίδειξη δύναμης. Στην πραγματικότητα δεν παίζουν κανένα θετικό ρόλο με τη σημερινή τους μορφή, αφού ούτε ελέγχονται από τις γενικές συνελεύσεις, ούτε εφαρμόζουν τις αποφάσεις τους, αντίθετα στερούνται κάθε δημοκρατικής λειτουργίας, και ουσιαστικής συμμετοχής των φοιτητών που θέλουν να παλέψουν ενάντια στην αξιολόγηση.
Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε αντίστοιχες λογικές που στην πραγματικότητα απομακρύνουν τους φοιτητές από τις συλλογικές διαδικασίες και δυναμιτίζουν κάθε προσπάθεια αντίστασης. Από την πλευρά μας θεωρούμε ότι ο μόνος τρόπος να χτιστεί ένα μαζικό και με προοπτικές νίκης φοιτητικό κίνημα, είναι να γίνει αντιληπτό από όλους ότι αυτή η κατάσταση δεν οδηγεί πουθενά, και ότι συντονισμός των φοιτητικών συλλόγων δε σημαίνει καταγραφή των δυνάμεων του καθενός. Για να λειτουργήσει και να εξυπηρετήσει τις πραγματικές ανάγκες του φοιτητικού κινήματος, πρέπει υπάρχει ένα ενιαίο συντονιστικό , που να ελέγχεται από τις γενικές συνελεύσεις των σχολών, (με αιρετούς και ανακλητούς από αυτές αντιπροσώπους), και να εφαρμόζει κατά γράμμα τις αποφάσεις τους. Για να λειτουργούν όμως οι γενικές συνελεύσεις, για να είναι μαζικές και να παίζουν ουσιαστικό ρόλο, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση των μόνιμων συγκρούσεων μεταξύ των αριστερών δυνάμεων στις σχολές.
Η προκήρυξη βουλευτικών εκλογών στις 7 Μάρτη και η αναβολή συζήτησης του νομοσχεδίου για την αξιολόγηση στη Βουλή, δίνει λίγο χρόνο για καλύτερη προετοιμασία του κινήματος μπροστά στις επιθέσεις της νέας κυβέρνησης, όποια και αν θα είναι αυτή.
