άρθρο της σύνταξης του Ξ
Αγώνας ή βαρβαρότητα. Αυτό το μήνυμα, αυτό το συμπέρασμα βγαίνει όλο και πιο δυνατά από τη μία άκρη του πλανήτη στην άλλη. Από τις λαϊκές εξεγέρσεις των αραβικών χωρών της Β. Αφρικής και Μ. Ανατολής μέχρι το μακρινό Ουισκόνσιν των ΗΠΑ όπου δεκάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι έχουν ξεκινήσει έναν πρωτοφανή αγώνα διαρκείας που εξαπλώνεται σαν φωτιά και σε άλλες πολιτείες των ΗΠΑ.
Από τον ιστορικό μαζικό ξεσηκωμό των τουρκοκυπρίων της Β. Κύπρου μέχρι τις δυναμικές απεργίες των εργαζομένων στην Γερμανία, την Κροατία, την Βρετανία κ.α και την πολιτική συντριβή του κυβερνώντος Fianna Fail – παραδοσιακού κόμματος της άρχουσας τάξης – στις πρόσφατες ιρλανδικές εκλογές.
Και βέβαια στην Ελλάδα των 8 γενικών απεργιών, των 496 διαδηλώσεων το 2010 στο κέντρο της Αθήνας (σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ – ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 27.2.11) και της μαζικής οργής που αποτυπώνουν όλες οι δημοσκοπήσεις ενάντια στην κυβέρνηση, το Μνημόνιο και τους πρωτοκλασάτους υπουργούς που το υλοποιούν (Πάγκαλος, Ρέπας, Παπ/νου).
Κανένας υπουργός ή πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν τολμάει να ξεμυτίσει άνετος και ωραίος για οποιαδήποτε κοινωνική εκδήλωση χωρίς τον κίνδυνο να γιουχαϊστεί ή και να ξυλοκοπηθεί από τον κόσμο.
Και πώς να είναι διαφορετικά με 4 Μνημόνια σε 10 μήνες που κατεδαφίζουν ότι ξέραμε από μισθούς, συντάξεις και συνολικά το εργατικό δίκαιο; Όταν αυξάνονται δραματικά η ανεργία, οι απολύσεις και η φτώχεια;,
Δύο στοιχεία είναι ενδεικτικά: Πρώτο, μόνο στην Αττική διπλασιάστηκαν το τελευταίο εξάμηνο όσοι σιτίζονται από την Αρχιεπισκοπή – ξεπερνώντας στην Αθήνα τις 17.000 και πανελλαδικά τις 85.000 (στοιχεία της Αρχιεπισκοπής από το athinapoli.gr). Δεύτερο, έχουν γίνει συνολικά 351 απόπειρες αυτοκτονίας λόγω χρεών τους τελευταίους 16 μήνες, όπως ανακοίνωσε η Εθνική Ομοσπονδία Ενώσεων Προστασίας Πολιτών – Καταναλωτών – Δανειοληπτών στις 4.3.11
Μνημόνιο νούμερο 4
38.8 δις € κοστολογούνται τα μέτρα που έχουν παρθεί μέχρι σήμερα και 26.6 δις € αυτά που έπονται με βάση το επικαιροποιημένο Μνημόνιο. Συνολικά 65.4 δις ευρώ θέλει να πάρει η κυβέρνηση από τις τσέπες του ελληνικού λαού την 6ετία 2010-2015 για να μειώσει το έλλειμμα κατά 33.5 δις ευρώ το ίδιο διάστημα (στοιχεία από την Κ. Ελευθεροτυπία 6.3.11).
Και αυτά σε μια χώρα όπου ήδη – πριν την κρίση – είχε 2.100.000 επίσημα φτωχούς, μεγάλη ανεργία ειδικά στη νεολαία πάνω από 30% και διαρκείς πολιτικές λιτότητας από το 1985 και μετά.
Το κεφάλαιο προκαλεί
Την ίδια στιγμή οι τραπεζίτες συνεχίζουν να αυξάνουν τα κέρδη τους, παίρνοντας πάνω από 100 δις ευρώ από το 2008 μέχρι σήμερα από το Δημόσιο με τη μορφή ρευστού ή εγγυήσεων.
Οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις το ίδιο, πετυχαίνοντας μείωση των φορολογικών συντελεστών τους από το 24% στο 20% το 2011, αύξηση των κρατικών επιδοτήσεων που φτάνουν τις 154.000 € ανά θέση εργασίας (Κ. Ελευθ. 27/2/11) και από την άλλη αυξάνοντας τις απολύσεις, μειώνοντας τους μισθούς και καταργώντας τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Τέλος, 600 δις ευρώ καταθέσεις Ελλήνων υπάρχουν στις Ελβετικές τράπεζες – δηλαδή 2.5 φορές το ΑΕΠ της χώρας – σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel (7.2.11)
Συνοψίζοντας: μια δράκα δισεκατομυριούχων, στηριγμένη σε παχυλά αμειβόμενους υπουργούς, βουλευτές και μεγαλοδημοσιογράφους ζητάνε από τους μισθοσυντήρητους, τους άνεργους και τους συνταξιούχους να κάνουμε μια ζωή αιματηρή λιτότητα προκειμένου αυτοί να ζουν καλά και εμείς χειρότερα.
Από την Κερατέα και τους 300 μέχρι το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ
Την κατάσταση ασφαλώς περιπλέκουν τα χάλια της αριστεράς και της πλειοψηφίας των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Στην πιο κρίσιμη στιγμή της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης μετά το 1929, η αριστερά αντί να έχει το πάνω χέρι στις εξελίξεις, εμφανίζει μια εικόνα θλιβερή και απαράδεκτη, με τον σεκταρισμό της ηγεσίας του ΚΚΕ από τη μια και τους συμβιβασμούς και τα αλληλοφαγώματα των ηγεσιών τόσο του ΣΥΝ όσο και του Μετώπου Ανατροπής και Αλληλεγγύης του Α. Αλαβάνου.
Και είναι αυτή η κατάσταση που κρατάει ακόμα τον Γιωργάκη στην εξουσία ή προκαλεί αμηχανία στο ερώτημα και μετά τον Γιωργάκη τι; Στην πραγματικότητα αν για ματοβαμένα δικτατορικά καθεστώτα 30 χρόνων όπως αυτό του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, χωρίς νόμιμα συνδικάτα, κόμματα και δικαίωμα απεργίας, χρειάστηκαν 18 μέρες για να ανατραπούν, η κυβέρνηση του Γιωργάκη θα ήθελε λίγες ώρες πριν πάρει την άγουσα.
Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε. Του μαζικού συντονισμένου αγώνα διαρκείας με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και το χτίσιμο μιας νέας αριστεράς ικανής να διεκδικήσει την εξουσία πάνω στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος.
Διόλου τυχαία τα πιο σημαντικά κινήματα της τελευταίας περιόδου δείχνουν τη μουσική του μέλλοντος. Ο ηρωικός 3μηνος αγώνας της Κερατέας ενάντια στα ΜΑΤ και στα σκουπίδια του Μπόμπολα. Ο 3μηνος αγώνας των συγκοινωνιών – ειδικά στην ΕΘΕΛ- που ξεπέρασε τις συμβιβαστικές διαθέσεις των εργατοπατέρων της ΠΑΣΚΕ. Η συγκλονιστική 44 ημερών απεργία πείνας των 300 μεταναστών. Το κίνημα «Δεν Πληρώνω» σε διόδια και συγκοινωνίες που εξαπλώνεται και προκαλεί πανικό στην κυβέρνηση.
Ποια είναι τα κοινά χαρακτηριστικά αυτών των κινημάτων; Απουσία ελέγχου από τις ηγεσίες της παραδοσιακής αριστεράς και των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών, δημοκρατία στη βάση, ενωτική διάθεση, διάρκεια και δυναμισμός. Πάνω σε αυτά τα κινήματα είναι που πρέπει να κτίσουμε για να έχουμε νίκες, αλλαγή ηθικού και το έμβρυο μιας αριστεράς ενωτικής και πραγματικά σοσιαλιστικής.
