Η ζωή των αναπληρωτών εκπαιδευτικών είναι έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερα δύσκολη, αφού κάθε χρόνο περιμένουν με αγωνία να δουν αν και πού θα διδάξουν τη νέα σχολική χρονιά. Η κατάσταση έγινε ακόμα δυσκολότερη και αποκαρδιωτική πέρσι την άνοιξη, όταν το Υπ. Παιδείας ανακοίνωσε ότι για τα επόμενα δύο χρόνια δεν θα γίνει κανένας μόνιμος διορισμός στην εκπαίδευση, αφήνοντας για μία ακόμα φορά στον αέρα τους 22.000 αναπληρωτές και αναπληρώτριες, με πολλούς/ες να κλείνουν 10 και παραπάνω χρονιά στην ομηρία και την αβεβαιότητα.
Πέρα από τις δύσκολες συνθήκες εργασίας για τους/ις αναπληρωτές/τριες και την αδυναμία τους να προγραμματίσουν τη ζωή τους, αφού κάθε Σεπτέμβρη τα δεδομένα μπορεί να αλλάξουν, το γεγονός ότι εδώ και χρόνια καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες στα σχολεία, αλλά εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται σαν να καλύπτουν έκτακτα κενά, κάνει το φορτίο που κουβαλάνε ασήκωτο.
Πανηγυρισμοί από την κυβέρνηση
Σε αυτό το κλίμα, η Κυβέρνηση πανηγύρισε το γεγονός ότι η σχολική χρονιά ξεκινάει με ελάχιστες ελλείψεις, αφού έχει ήδη τοποθετήσει 15.000 αναπληρωτές/τριες σε σχολεία. Πανηγυρισμοί όμως, που διακόπηκαν απότομα, όταν οι αναπληρωτές/τριες που τοποθετήθηκαν σε τουριστικά νησιά ήρθαν αντιμέτωποι/ες με βασικά ζητήματα επιβίωσης όπως είναι η στέγασή τους.
Σε Σαντορίνη και Μύκονο αρχικά, αλλά και σε άλλες περιοχές όπως το Αργοστόλι στην Κεφαλονιά και το Ρέθυμνο στην Κρήτη, οι εκπαιδευτικοί ανακάλυψαν ότι είτε δεν υπήρχαν δωμάτια ελεύθερα για να μείνουν, είτε τα ενοίκια ήταν απαγορευτικά, της τάξης των 400, 500 αλλά και 700 ευρώ! Έτσι, οι περισσότεροι/ες αναπληρωτές/τριες αναγκάστηκαν σε… υποχρεωτική ρομαντζάδα, αφού διανυκτέρευσαν σε υπνόσακους στην παραλία ή στα αυτοκίνητά τους!
Το ποτήρι ξεχείλισε!
Για πολλούς/ες αναπληρωτές/τριες, αυτή ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Διοργάνωσαν διαμαρτυρίες στα Δημαρχεία Ζακύνθου και Μυκόνου, αλλά και στο Υπουργείο Εσωτερικών, απαιτώντας να βρεθεί λύση τόσο στο θέμα της στέγασης, με επιδότηση ενοικίου από το κράτος, όσο και για τη σίτιση και τη μετακίνησή τους με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
Η είδηση για τους/ις αναπληρωτές/τριες που κοιμούνται στην παραλία με sleeping bags, ανέδειξε μία σειρά από τραγελαφικές καταστάσεις που ζούμε στην Ελλάδα των μνημονίων.
Το πρώτο κομμάτι έχει προφανώς να κάνει με τον ευτελισμό της Δημόσιας Παιδείας και των εργαζόμενων σε αυτήν, που η Κυβέρνηση και το Υπουργείο αντιμετωπίζουν σαν αριθμούς, είτε για να παρουσιάσει έργο, είτε για να τους μετατρέψει σε αποδιοπομπαίους τράγους.
Σήμερα λοιπόν, οι 15.000 τοποθετήσεις αναπληρωτών/τριων στα σχολεία είναι επιτυχία της Κυβέρνησης, άσχετα βέβαια αν πέρα από την κάλυψη των κενών στα σχολεία δεν ασχολήθηκε καθόλου με το ζήτημα της στέγασής τους, της σίτισης τους κλπ. Χτες, για την ίδια Κυβέρνηση, οι 22.000 αναπληρωτές/τριες κρίθηκαν μη απαραίτητοι/ες για τα δημόσια σχολεία και απαγορεύτηκε ο διορισμός τους για τα επόμενα δύο χρόνια…
Εκπαίδευση και «τουριστική ανάπτυξη»
Πέρα όμως από το ζήτημα των εκπαιδευτικών, αναδείχτηκε και το ζήτημα του τουρισμού και της «καραμέλας» της ανάπτυξης που αποτελεί για τη χώρα. Δε μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε ότι οι τουρίστες/τριες σε μία περιοχή φέρνουν μαζί τους και τα λεφτά τα οποία ξοδεύουν. Το ζήτημα όμως είναι ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από την τουριστική δραστηριότητα.
Το παράδειγμα της Μυκόνου και της Σαντορίνης είναι χαρακτηριστικό, αφού το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς έχει γιγαντωθεί. Όσοι/ες έχουν τουριστικές επιχειρήσεις ζουν και βασιλεύουν, ενώ οι εργαζόμενοι/ες δυσκολεύονται να επιβιώσουν στο νησί.
Σε ένα ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας «Guardian» τον περασμένο Αύγουστο, κάτοικοι περιέγραφαν το πώς ο τουρισμός έχει δυσκολέψει οικονομικά ένα κομμάτι του πληθυσμού.
«Έχουμε καθηγητές που εργάζονται στα σχολεία το πρωί και ως σερβιτόροι το βράδυ»
δήλωσε κάτοικος του νησιού, για να συνεχίσει:
«Έβαλα μια αγγελία πρόσφατα για έναν βοηθό στην γκαλερί μου και έμεινα έκπληκτος όταν είδα πόσοι εκπαιδευτικοί ανταποκρίθηκαν»
Ενώ άλλη κάτοικος είπε:
«Υπάρχουν άνθρωποι που δεν εργάζονται στον τουρισμό και έχουν λίγα χρήματα. Ξέρω οικογένειες με τρία παιδιά που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα με 600 ευρώ τον μήνα»
Αν λοιπόν αυτή είναι η ανάπτυξη και οι επιτυχίες της Κυβέρνησης, ευχαριστούμε, δε θα πάρουμε! Θα προτιμήσουμε και πάλι να βρεθούμε από την άλλη πλευρά, αυτή των αδιόριστων εκπαιδευτικών, των φτωχών εργαζομένων και ανέργων, των ανθρώπων που το ηλιοβασίλεμα στην Οία της Σαντορίνης μπορεί να μην καταφέρουν ποτέ να το δουν, παρά μόνο σε φωτογραφίες.
