Τις τελευταίες εβδομάδες η βελγική κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό, ενώ μαζικές κινητοποιήσεις ιστορικής σημασίας συνταράσσουν την χώρα. Στις 6 Νοέμβρη, μια εξαιρετικά μαζική διαδήλωση, με πάνω από 120.000 εργαζόμενους και νεολαίους, «πλημμύρισε» τους δρόμους των Βρυξελλών. (Διαβάστε αναλυτικό άρθρο για την διαδήλωση της 6/11 εδώ: https://xekinima.org/arthra/view/article/belgio-maziki-ekriksi-orgis/).
Κλιμακώνοντας τον αγώνα τους, οι Βέλγοι εργαζόμενοι προχώρησαν σε τοπικές γενικές απεργίες στις 24/11, 1/12 και 8/12, ενώ την Δευτέρα 15/12 θα προχωρήσουν σε πανεθνική γενική απεργία.
Μιλήσαμε γι’ αυτές τις εξαιρετικά σημαντικές εξελίξεις με τη συντρόφισσα. Ελς Ντεσουμάκερ, μέλος του LSP/PSL (Αριστερό Σοσιαλιστικό Κόμμα/Κόμμα Σοσιαλιστικού Αγώνα) αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στο Βέλγιο.
- Ελς, πες μας δυο λόγια για τις εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων
Μετά την μεγαλειώδη πορεία της 6ης Νοέμβρη, το κίνημα κλιμάκωσε με γενικές απεργίες σε τοπικό επίπεδο. Στις 24/11 είχαμε γενική απεργία σε 2 φλαμανδικές περιοχές (Αμβέρσα και Λίμπουργκ) και δυο γαλλόφωνες (Αϊνό και Λούξεμπουργκ). Την 1/12 είχαμε γενική απεργία στην δυτική και την ανατολική περιφέρεια της Φλάνδρας και τη Ναμούρ και τη Λιέγη αντιστοίχως. Στις 8/12 σειρά είχαν οι κεντρικές περιοχές της χώρας (οι Βρυξέλλες και η περιφέρεια του Μπραμπάντ).
Όλες αυτές οι τοπικές απεργίες χαρακτηρίστηκαν από εξαιρετικά υψηλή συμμετοχή των εργαζομένων. Ο δημόσιος τομέας «νέκρωσε» πλήρως, ενώ σχεδόν όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις παρέμειναν κλειστές. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε η συντηρητική οικονομική εφημερίδα De Tidj (βελγικό αντίστοιχο των Financial Times) στην τοπική γενική απεργία της 1/12 οργανώθηκαν περισσότερες από 500 απεργιακές φρουρές στις οποίες συμμετείχαν περίπου 10.000 εργαζόμενοι!
Την Δευτέρα 15 Δεκέμβρη ο αγώνας κλιμακώνεται με 24ωρη πανεθνική απεργία. Όλα δείχνουν πως η συμμετοχή θα είναι εξαιρετικά μαζική.
Οι εργαζόμενοι είναι εξοργισμένοι. Αυτή την στιγμή η πτώση της κυβέρνησης μπορεί να μην περιλαμβάνεται στα επίσημα αιτήματα των συνδικάτων, όμως είναι κάτι που συζητιέται εξαιρετικά πλατιά στις γραμμές του εργατικού κινήματος. Είναι ενδεικτικό πως σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, η δημοτικότητα της βρίσκεται μόλις στο 20% – και μιλάμε για μια κυβέρνηση που ορκίστηκε πριν 2 μήνες!
- Τι είδους μέτρα είναι αυτά που προκάλεσαν τόση οργή;
Η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση συνεργασίας της Δεξιάς (Χριστιανοδημοκράτες, Φιλελεύθεροι, Νέα Φλαμανδική Συμμαχία – Φλαμανδοί εθνικιστές) άρχισε από την πρώτη στιγμή μια βάναυση επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους.
Τα μέτρα που σχεδιάζουν είναι η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 έτη, περικοπές στους μισθούς και χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας στο δημόσιο τομέα, καθώς και το (υποτίθεται προσωρινό) «πάγωμα» της χορήγησης της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής, που ισχύει ακόμη στο Βέλγιο, στην προοπτική της κατάργησης της.
Επιπλέον, ετοιμάζουν σημαντικές περικοπές στις δαπάνες για την δημόσια Υγεία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι ετοιμάζονται να εφαρμόσουν «πλαφόν» στις μέρες που δικαιούται να παραμένουν δωρεάν στο νοσοκομείο οι γυναίκες μετά την γέννα τους.
Την ίδια στιγμή που οι εργαζόμενοι δέχονται μια τέτοιου μεγέθους επίθεση, η κυβέρνηση ψηφίζει φοροαπαλλαγές για τις μεγάλες επιχειρήσεις – τις ίδιες επιχειρήσεις που «κάθονται» πάνω σε αποθεματικά ύψους 240 δις ευρώ, αρνούμενες να επενδύσουν και ενώ η ανεργία αυξάνεται συνεχώς.
Αυτές οι εξελίξεις έχουν εξοργίσει τους εργαζόμενους. Σε μια δημοσκόπηση που έγινε την προηγούμενη εβδομάδα σε παν-φλαμανδικό επίπεδο, το 75% δήλωσε πως «τα μέτρα είναι άδικα γιατί πλήττουν μόνο τους εργαζόμενους», ενώ το 85% τάχθηκε υπέρ του να αυξηθεί η φορολογία στις μεγάλες επιχειρήσεις.
- Ποιες είναι οι προτάσεις του LSP/PSL για τα επόμενα βήματα;
Καλούμε καταρχήν τα συνδικάτα να υιοθετήσουν ξεκάθαρα το αίτημα για πτώση της κυβέρνησης. Όμως μια 24ωρη απεργία, όσο μαζική κι αν είναι τελικά, δεν είναι αρκετή. Προτείνουμε ένα σχέδιο μάχης που περιλαμβάνει νέο γύρο τοπικών γενικών απεργιών και κλιμάκωση, καταρχήν με 48ωρη πανεθνική γενική απεργία, στην προοπτική της γενικής απεργίας διαρκείας μέχρι να ανατραπεί η κυβέρνηση.
Τέλος εξηγούμε πως απέναντι στα κόμματα της άρχουσας τάξης χρειαζόμαστε ένα νέο, μαζικό κόμμα των εργαζομένων.
_________________________________
