Ανακοίνωση από το «Ξ»
Οι φετινές πορείες της ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη είχαν μια σχετικά καλή μαζικότητα, δεδομένων των συνθηκών της περιόδου. Με την Έκθεση στην ουσία να ακυρώνεται, τον πρωθυπουργό να μιλάει σε ένα Φόρουμ κεκλεισμένων των θυρών, τον κορονοϊό να βρίσκεται σε νέα έξαρση και το κλίμα στην κοινωνία να παραμένει εν πολλοίς παγωμένο, τα συνολικά 6.000 άτομα που διαδήλωσαν στους δρόμους της πόλης είναι ένας αξιοπρεπής αριθμός. Ο οποίος βέβαια, για να έχουμε και μια εικόνα της τάξης μεγέθους, είναι αρκετά μικρότερος από άλλες χρονιές και σίγουρα αναντίστοιχος της ανάγκης που αντικειμενικά υπάρχει να διαμαρτυρηθούμε για τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που μας επιβάλλονται με αφορμή τη νέα οικονομική κρίση, την κατάσταση του συστήματος Υγείας, το κλίμα των πολεμικών ανταγωνισμών την ρατσιστική πολιτική που ακολουθεί η ΕΕ σαν σύνολο ενάντια στους πρόσφυγες, κοκ.
Η πιο ελπιδοφόρα εικόνα ήταν η συμμετοχή σημαντικών αριθμών νεολαίας, που με τον δυναμισμό και την αποφασιστικότητα τους έδωσαν τον τόνο σε αρκετά σημεία της διαδήλωσης.
Αλλά και συνολικά, είναι φανερό ότι υπάρχει και παραμένει ενεργό ένα δυναμικό του χώρου της Αριστεράς που έχει μια κρίσιμη μάζα και μπορεί, αν οργανωθεί σωστά, να μπει μπροστά στις μάχες της επόμενης περιόδου.
Τραγέλαφος (πάλι) με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις
Κατά τη γνώμη μας το μεγαλύτερο πρόβλημα του κινήματος σε αυτή τη φάση είναι ο τρόπος που οι διάφορες ηγεσίες του βλέπουν την κατάσταση, πως δρουν και τι κάνουν ή δεν κάνουν για να την βελτιώσουν.
Στην πορεία της ΔΕΘ είδαμε για ακόμα μια φορά 5 διαφορετικές συγκεντρώσεις ή προσυγκεντρώσεις (Πολυτεχνείο, Καμάρα, Αγ. Σοφίας, Άγαλμα Βενιζέλου, ΧΑΝΘ) των δυνάμεων της Αριστεράς, του αντιεξουσιαστικού χώρου και των κινημάτων. Σαν να μην έφτανε αυτό, είχαμε μέσα στις ίδιες τις πορείες φαινόμενα διάσπασης που οδηγούσαν τμήματα τους σε διαφορετικές κατευθύνσεις· είχαμε ξύλο ανάμεσα σε διαδηλωτές για το ποιο πανό θα μπει μπροστά (την ίδια στιγμή που φώναζαν το σύνθημα «φοιτητές, εργατιά, μια φωνή και μια γροθιά»)· συνεννοήσεις για «συμπόρευση» με βασικό αντικείμενο αντιπαράθεσης, το αν θα φύγει η πορεία «και τέταρτο» ή «και μισή»· είχαμε μπλοκ της ίδιας συγκέντρωσης καθώς κατέβαιναν την Αριστοτέλους να χωρίζονται στις δυο πλευρές του πεζοδρομίου και να τρέχουν για το ποιος θα προλάβει να βγει πρώτος στην κεφαλή της πορείας, και πολλά άλλα….
Εικόνες δηλαδή που στην καλύτερη αυτός που τις βλέπει κουνάει το κεφάλι απογοητευμένος ή οργίζεται σκεπτόμενος με τι ασχολούμαστε ενώ η πίεση που δέχονται οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα είναι τεράστια, και η ανάγκη για ενωτικό αγώνα επιτακτική…
Μαζί με τα συνδικάτα, αλλά ποια συνδικάτα;
Για άλλη μια φορά επίσης η Αριστερά της πόλης ενεπλάκη σε αντιπαραθέσεις για τη σχέση που θέλει ή δεν θέλει να έχει με τα συνδικάτα. Παρόλο που η συζήτηση αυτή δεν είναι καινούργια, υπήρχαν φέτος και καινούρια στοιχεία στην αντιπαράθεση.
Η άποψη του «Ξ» είναι γνωστή και πολλές φορές ειπωμένη: η άποψη που λέει πως από θέση αρχής δεν πρέπει να έχουμε καμία σχέση με τα συνδικάτα που η ηγεσία τους δεν ανήκει στην επαναστατική Αριστερά, είναι βαθιά λαθεμένη.
Οδηγεί τις δυνάμεις που μιλούν στο όνομα της ανατροπής του συστήματος στην απομόνωση, στο να κάνουν πορείες «μεταξύ τους», μόνο όσοι είναι «καθαροί» και τελικά να μην μπορούν να παίξουν τον ρόλο που πρέπει, του καταλύτη που επηρεάζει συνειδήσεις πλατιών στρωμάτων.
Αυτός είναι ο λόγος που το «Ξεκίνημα» επέλεξε να ακολουθήσει τη συμπόρευση δυνάμεων από διάφορους χώρους που ξεκίνησε από το Πολυτεχνείο, πέρασε από Καμάρα, Αγ. Σοφίας, Αγ. Βενιζέλου και πλατεία ΧΑΝΘ.
Αυτή η τοποθέτηση όμως δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε ότι στην κεφαλή των πορειών πρέπει να είναι οι ηγεσίες συνδικάτων που έχουν αποδεδειγμένα εγκαταλείψει τα ταξικά και μαχητικά τους χαρακτηριστικά και σαν αποτέλεσμα αντιμετωπίζουν την απαξίωση του κόσμου. Γι’ αυτό και διαφωνούμε με το γεγονός ότι μια πορεία 2000 ατόμων επέτρεψε σε μερικούς συνδικαλιστές που απέδειξαν πως δεν μπορούσαν να κινητοποιήσουν πάνω από μερικές δεκάδες μέλη τους να τεθούν επικεφαλής της.
Στο μακρινό παρελθόν ήταν αναμενόμενο οι ηγεσίες των κεντρικών συνδικάτων (ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) ή των μεγάλων ομοσπονδιών να τίθενται επικεφαλής των πορειών, γιατί αυτά τα Συνδικάτα κατέβαζαν χιλιάδες κόσμο στους δρόμους. Στη σημερινή εποχή, ιδιαίτερα μετά τα ξεπουλήματα της εποχής των Μνημονίων και του ΝΑΙ της ξεφτιλισμένης ηγεσίας της ΓΣΕΕ στο Δημοψήφισμα, αυτές οι ηγεσίες δεν μπορούν να κατεβάσουν ούτε καν τα έμμισθα στελέχη τους – είναι εντελώς απαξιωμένες στην κοινωνία. Οι κινητήριες δυνάμεις στις κινητοποιήσεις σήμερα είναι κατά κύριο λόγο οι οργανώσεις της Αριστεράς και τα συνδικάτα (ομοσπονδίες, σωματεία) που αυτές επηρεάζουν. Δεν έχουν λόγο να παραχωρούν την ηγεσία σε απαξιωμένους γραφειοκράτες – το αντίθετο.
Για να γίνουμε συγκεκριμένοι, η συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ φέτος στη ΔΕΘ (η ΓΣΕΕ δεν κάλεσε καν με το πρόσχημα του κορονοϊού) ήταν μια εντελώς άμαζη συνάθροιση. Στην πορεία που ακολούθησε, τα μπλοκ των Συνδικάτων (της ΕΔΟΘ- νομαρχιακού τμήματος της ΑΔΕΔΥ, της ΠΟΕ-ΟΤΑ, κτλ) είχαν-δεν είχαν 100 άτομα (μάλλον προς το 50 είναι ο πιο ακριβής αριθμός).
Όμως, οι οργανώσεις που βρέθηκαν στην κεφαλή της διαδήλωσης που ακολούθησε την διαδρομή Πολυτεχνείο-Καμάρα-Αγ. Σοφίας- Αγ. Βενιζέλου αντί απλά να περάσουν από το σημείο (και αν ήθελαν οι 50-100 συνδικαλιστές να ακολουθήσουν, δεν τους εμπόδιζε κανένας) επέλεξαν να σταθεί η διαδήλωση στο σημείο της συγκέντρωσης της ΑΔΕΔΥ και μετά να τους τοποθετήσει στην κεφαλή της πορείας!
Θεωρούμε αδικαιολόγητο μια πορεία περίπου 2.000 ατόμων να βάζει μπροστά τους μερικούς γραφειοκράτες του συνδικαλιστικού κινήματος οι οποίοι στη συγκεκριμένη πορεία δεν εκπροσωπούν παρά μόνο τους εαυτούς τους. Πρόκειται για σοβαρό λάθος από την πλευρά των οργανώσεων που πρωταγωνίστησαν σε αυτή την κίνηση, όχι μόνο πολιτικά αλλά και από άποψη δημοκρατίας του κινήματος καθώς δεν τέθηκε ποτέ το ερώτημα σε όσα μπλοκ συμμετείχαν στην διαδήλωση αν υπάρχει συμφωνία για κάτι τέτοιο.
Η άποψή μας είναι ότι έπρεπε να ακολουθηθεί η τακτική της περσινής ΔΕΘ, που ενώ η κοινή πορεία των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς πέρασε από την συγκέντρωση των Συνδικάτων, ούτε κάθισε να ακούσει τις ομιλίες, ούτε φυσικά έβαλε τις ηγεσίες των Συνδικάτων στην κεφαλή της. Αυτή είναι η στάση που έπρεπε να κρατήσει η Αριστερά με βάση τον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων.
