Τα εκλογικά αποτελέσματα της Ακροδεξιάς στις εκλογές της 25ης Ιούνη προκαλούν απογοήτευση και ανησυχία στον κόσμο του κινήματος και της Αριστεράς και αυτοπεποίθηση και ενθουσιασμό στο ακροατήριο της Ακροδεξιάς. Τα 7 ακροδεξιά κόμματα που κατέβηκαν στις εκλογές συγκέντρωσαν 13,93% και 725.248 ψήφους.
Στη βουλή μπήκαν τρία ακροδεξιά κόμματα (Σπαρτιάτες, Ελληνική Λύση και ΝΙΚΗ) με 665.088 ψήφους και 12.77%. Μια βουλή με τρία κόμματα της Ακροδεξιάς και μόνο ένα της Αριστεράς και με το άθροισμα ΝΔ και Ακροδεξιάς να ξεπερνάει το 53% είναι μια βουλή από την οποία τίποτα θετικό δεν έχει να περιμένει το εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Ωστόσο τα αποτελέσματα της 25ης Ιούνη, δεν είναι τα καλύτερα που είχε η Ακροδεξιά μεταπολιτευτικά, ούτε σε ποσοστά, ούτε σε ψήφους.
Στις εκλογές του Μαΐου του 2012, η Χρυσή Αυγή και οι ΑΝΕΛ του Καμένου συγκέντρωσαν 1.112.290 ψήφους και 17,59%, με το ΛΑΟΣ εκτός βουλής με 2,89% και 182.925 ψήφους. Αθροιστικά τότε, η Ακροδεξιά συγκέντρωνε πάνω από 20%. Η Χρυσή Αυγή τότε, ήταν το μεγαλύτερο κοινοβουλευτικό ναζιστικό κόμμα της Ευρώπης, είχε δημιουργήσει περιοχές άβατα, διέθετε τάγματα εφόδου, κοκ.
Βέβαια υπάρχουν σημαντικές διαφορές από τότε – ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμα ένα αριστερό κόμμα και τα κινήματα ήταν σε φάση ανόδου γράφοντας μερικές από τις χρυσές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού κινήματος. Τότε υπήρχε αισιοδοξία και ελπίδα, ενώ σήμερα στα κινήματα υπάρχει η αίσθηση του αδιεξόδου και της υποχώρησης. Οι ευθύνες γι’ αυτό βέβαια είναι γνωστές και έχουν να κάνουν με τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 και μετά και με την κακή κατάσταση της Αριστεράς σήμερα.
Τα τωρινά ακροδεξιά κόμματα, προς το παρόν, έχουν μόνο ψήφους. Δεν διαθέτουν τάγματα εφόδου, δεν δημιουργούν κινήματα, έχουν μεταξύ τους σοβαρούς ανταγωνισμούς και έριδες. Αυτό δεν σημαίνει πως η κατάσταση θα παραμείνει έτσι και δεν θα έχουμε την επανεμφάνιση δολοφονικών επιθέσεων ενάντια σε αριστερούς και άτομα που ανήκουν σε μειονότητες.
Η απειλή του Κασιδιάρη
Ασφαλώς το πιο επικίνδυνο από τα ακροδεξιά κόμματα είναι οι Σπαρτιάτες, που με μερικές μόνο βδομάδες εκστρατεία κατάφεραν να μπουν άνετα στη βουλή. Στις ηλικίες 17-34 ετών συγκεντρώνουν 9,2%. Έχουν ψηλά ποσοστά και σε περιοχές εκτός Β. Ελλάδας. Έχουν από πίσω τους την πανελλαδική δομή του κόμματος «Εθνικό κόμμα Έλληνες».
Το θριαμβολογικό παραλήρημα του Κασιδιάρη μέσα από τις φυλακές δεν αφήνει περιθώρια για το ποιος είναι ο πραγματικός αρχηγός του κόμματος. Χωρίς αυτόν οι Σπαρτιάτες θα παρέμεναν στο περιθώριο που ήταν από το 2017 και ο ηγέτης τους Βασίλης Στίγκας θα ήταν ακόμα ένας γυρολόγος που έχει περάσει από ΝΔ, ΠΟΛ.ΑΝ, ΛΑΟΣ, Πλεύρη, Λαγό, Έλληνες, μέχρι και την Ένωση Κεντρώων του Λεβέντη, όπου στις Ευρωεκλογές του 2019 είχε έρθει τρίτος από το τέλος με 752 σταυρούς.
Κυβέρνηση και Δικαιοσύνη, αφού άφησαν επί 2,5 χρόνια τον Κασιδιάρη να κάνει προεκλογική εκστρατεία μέσα από τη φυλακή, μετά έφεραν άρον άρον τρεις τροπολογίες για να του απαγορεύσουν την κάθοδο και τελικά «δεν είδαν» τους Σπαρτιάτες, το κόμμα – κέλυφος του Κασιδιάρη, επιτρέποντας του να παρομοιάζει τον εαυτό του με τον Σουν Τσου (κινέζος συγγραφέας του βιβλίου «η Τέχνη του Πολέμου» τον 6ο αιώνα π.Χ.) και τους αρχηγούς της Μάχης του Μαραθώνα!
«Θα βγω από την φυλακή σε λίγους μήνες και θα ηγηθώ του αγώνα»
δηλώνει περιχαρής ο ναζιστής που θέλει να κρύψει τη σβάστικα στο μπράτσο κάτω από το κουστούμι και τη γραβάτα, διεκδικώντας ποσοστά ακόμα μεγαλύτερα από αυτά της Χρυσής Αυγής σε παλιότερες εποχές και κεντρικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα.
Στο πρόσφατο pride της Αθήνας είδαμε ομάδες 17χρονων οπαδών του Κασιδιάρη και της Propatria να προσπαθούν επί ώρες να επιτεθούν στον κόσμο που συμμετείχε. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 24 Ιούνη.
Ανάλογες δράσεις υπάρχουν και σε άλλες γειτονιές και πόλεις. Ασφαλώς τα εκλογικά αποτελέσματα θα ενισχύσουν το ηθικό και θα πολλαπλασιάσουν τις δράσεις αυτών των ομάδων.
Νέες προκλήσεις για το αντιφασιστικό κίνημα και την Αριστερά
Το πρώτο καθήκον για το αντιφασιστικό κίνημα και την Αριστερά είναι να αναγνωρίσουμε τη σοβαρή ήττα αυτών των εκλογών και να αναζητήσουμε με σοβαρότητα και ειλικρίνεια τα αίτιά της. Να ξεφύγουμε από την μέγγενη των θεωριών της «κατάθλιψης», «της δεξιάς στροφής της κοινωνίας» κλπ, που μεταθέτουν τις ευθύνες για το εκλογικά αποτέλεσμα από τις πολιτικές ηγεσίες στον λαό. Να βρούμε την ισορροπία που χρειάζεται για να μπορέσουμε να δώσουμε λύση και εναλλακτική στο κίνημα και την κοινωνία.
Ασφαλώς υπάρχουν ευρύτατα ακροατήρια που έλκονται από τις ιδέες της Ακροδεξιάς και το τρίπτυχο Πατρίς–Θρησκεία–Οικογένεια. Το αποτυπώνουν τα εκλογικά αποτελέσματα, αλλά και μια σειρά πρόσφατες έρευνες, όπως αυτές του ΕΤΕΡΟΝ και του Σημείου για την μελέτη και την αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς.
Η Ακροδεξιά σήμερα έχει ανοίξει τη βεντάλια των παρεμβάσεών της πολύ πέρα από τα πάγια ξενοφοβικά, ομοφοβικά, εθνικιστικά συνθήματά της. Για παράδειγμα, έχει δημιουργήσει σχήματα γονέων που παρεμβαίνουν στα σχολεία και απαιτούν απόσυρση του μαθήματος της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Παρεμβαίνει συστηματικά ενάντια στο δικαίωμα στην άμβλωση. Θεωρεί την κλιματική κρίση μύθο του συστήματος. Καλλιεργεί με κάθε ευκαιρία τον ανορθολογισμό και τη συνωμοσιολογία, ψαρεύοντας στα θολά νερά των αντιεμβολιαστών και των λούμπεν στοιχείων της κοινωνίας.
Παρεμβαίνει στο ποδόσφαιρο μέσα από τις θύρες των φανατικών και έχοντας για πρόεδρο της ΕΠΟ τον Μπαλτάκο, πρώην γραμματέα της κυβέρνησης Σαμαρά, συνομιλητή του Κασιδιάρη στο γνωστό βίντεο και ιδρυτή του ακροδεξιού κόμματος ΡΙΖΕΣ. Παρεμβαίνουν στον πολιτισμό με άξονα τα μουσικά σχήματα της τραπ –και όχι μόνο– που προωθούν τον σεξισμό και τη ματσίλα. Στην πρόσφατη έκθεση κόμικς στο Γκάζι, ακροδεξιός σκιτσογράφος επιχείρησε να περάσει σκίτσα με ρατσιστικό περιεχόμενο.
Από την άλλη, είναι η Αριστερά και τμήματα του αντιεξουσιαστικού χώρου που παίζουν κεντρικό ρόλο σε νικηφόρα κινήματα. Να θυμηθούμε και να θυμίσουμε:
- Πως έσπασε στην πράξη η απαγόρευση των πορειών που επιχείρησε η κυβέρνηση αξιοποιώντας τις συνθήκες της πανδημίας;
- Πως αποτράπηκε μέχρι στιγμής η είσοδος της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας στα ΑΕΙ;
- Ποιος καθοδήγησε πετυχημένα τοπικά περιβαλλοντικά κινήματα σε μια σειρά περιοχές της χώρας;
- Ποιος έχει καταφέρει να καθιερώσει τους μαζικούς φεμινιστικούς αγώνες, τις κινητοποιήσεις της 8ης Μάρτη και τα pride και να δημιουργήσει ευρύτατα ποσοστά αποδοχής των αιτημάτων του φεμινιστικού και του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος;
- Ποιος οργανώνει από τα κάτω, κόντρα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, υποδειγματικούς και νικηφόρους εργατικούς αγώνες όπως αυτόν των ντελιβεράδων της efood?
- Σε ότι αφορά την αντιφασιστική μας πάλη, οδηγός μας πρέπει να είναι η 7η Οκτώβρη του 2020, όταν δεκάδες χιλιάδες αντιφασίστες πέτυχαν την πρωτοφανή καταδίκη της Χρυσής Αυγής σαν ναζιστική εγκληματική οργάνωση. Πόσοι φασίστες ήταν εκείνη την ημέρα έξω από το Εφετείο; Κανένας.
Προηγουμένως το αντιφασιστικό κίνημα είχε καταφέρει να θέσει την Χ. Αυγή εκτός βουλής τον Ιούλη του 2019. Ένα κόμμα που ήταν για 7 χρόνια στη βουλή και που είχε φτάσει να είναι τρίτο κόμμα στις ευρωεκλογές του 2014, οκτώ μήνες μετά τη δολοφονία Φύσσα, παίρνοντας 9,3% και 536.000 ψήφους.
Έγιναν χιλιάδες εκδηλώσεις όλων των ειδών. Πορείες και αντισυγκεντρώσεις σε κάθε απόπειρα των φασιστών να εμφανιστούν στον δρόμο. Δημιουργήθηκαν επιτροπές σε χώρους. Βγήκε υλικό που απαντούσε ένα προς ένα τα επιχειρήματα των φασιστών και αποκάλυπτε την παντοτινή σχέση αγάπης τους με το κεφάλαιο και το σύστημα.
Κομβικό στοιχείο είναι η ενότητα του κινήματος. Αυτή αποκαλύπτει το ποια είναι η κυρίαρχη δύναμη στην κοινωνία και τα κινήματα.
Επίσης, σε ένα άλλο επίπεδο, κομβική είναι η μαζική πολιτική εναλλακτική λύση από την ανατρεπτική Αριστερά, η έλλειψη της οποίας αποτελεί τη βασική αιτία ανόδου της Ακροδεξιάς σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Φέτος συμπληρώνονται 10 χρόνια από τις δολοφονίες Φύσσα και Λουκμάν, αλλά και 10 χρόνια από τη δημιουργία του Αντιφασιστικού Συντονισμού Αθήνας – Πειραιά.
Έχουμε μπροστά μας τα αντιρατσιστικά φεστιβάλ σε μια σειρά πόλεις. Τις πορείες για τον Παύλο Φύσσα τον Σεπτέμβρη. Εκεί πρέπει να δοθούν οι πρώτες απαντήσεις. Και πρέπει να υπάρξει συνέχεια.
