Του Γιάννη Παπία
Κάθε χρόνος που περνάει όλο και περισσότερο οι Έλληνες εργαζόμενοι νοιώθουν το τι σημαίνουν πρακτικά οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ:
– υπέρογκες αυξήσεις των τιμολογίων για τους καταναλωτές
– εργασιακός μεσαίωνας για τους εργαζόμενους
– διαλυμένα ασφαλιστικά ταμεία
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ΟΤΕ. Στην αρχή ήταν η μερική ιδιωτικοποίησή του, στη συνέχεια το χάσιμο του πλειοψηφικού πακέτου από το ελληνικό δημόσιο και τώρα η πλήρης ιδιωτικοποίηση. Σήμερα το ελληνικό δημόσιο κατέχει μόλις το 28% του οργανισμού και η κυβέρνηση σχεδιάζει να πουλήσει ακόμα 4 %.
Ευθύνες για την κατάσταση αυτή δεν φέρουν μόνο οι κυβερνώντες, αλλά και οι συνδικαλιστές. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεχνούν ότι η διοίκηση του ΟΤΕ, ωθούσε τους εργαζόμενους να αγοράσουν μετοχές του ΟΤΕ να “πιάσουν την καλή”. Σήμερα οι ίδιοι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν την υποχρεωτική στην ουσία “εθελούσια έξοδο”.
Το πλάνο της διοίκησης του ΟΤΕ μιλάει για την “εθελούσια” έξοδο περίπου 6.000 εργαζομένων που θέλουν λιγότερα από 7 χρόνια για να συνταξιοδοτηθούν. Όσοι αποφασίσουν να πάρουν μέρος στο μέτρο θα πάρουν επιπλέον αποζημίωση από 4.000 έως 34.000 ευρώ. Ο τελικός τους σκοπός είναι από τους 13.000 εργαζόμενους που δουλεύουν αυτήν την στιγμή στον ΟΤΕ μέσα στα επόμενο χρόνια να μείνουν γύρο στους 6.500.
Μήπως αυτοί οι εργαζόμενοι που πρέπει να αποχωρήσουν “εθελούσια” δεν χρειάζονται στον ΟΤΕ; Κάθε άλλο.
Στόχος του ΟΤΕ είναι να διώξει εργαζόμενους με πολλά χρόνια υπηρεσία, και καλούς μισθούς και επιδόματα και στη θέση τους να προσλαμβάνει “φτηνούς” συμβασιούχους! Οι άμεσες προσλήψεις θα είναι στο ύψος του 20% όσων αποχωρήσουν! Οι νέες συμβάσεις θα είναι ιδιωτικού δικαίου, κι έτσι κτυπιέται η πιο σημαντική κατάκτηση των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα που είναι η μονιμότητα!
Μ’ ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια… Γιατί, επιπλέον, μεγάλο μέρος του κόστους των “εθελούσιων” εξόδων θα αναλάβει το δημόσιο (κάπου γύρω στα 600 από τα 1600 εκ. ευρώ).
Κι επιπλέον, με την εθελούσια έξοδο ετοιμάζεται ακόμα ένα γερό χτύπημα στο ήδη πολύπαθο ασφαλιστικό ταμείο που εκτός από τους εργαζόμενους του ΟΤΕ υπάγονται και αυτοί των ΕΛΤΑ και του ΟΣΕ.
Τι κάνουν οι συνδικαλιστές, η ηγεσία της ΟΜΕ-ΟΤΕ, απέναντι σε όλα αυτά; Συμμετέχει στο “παζάρι” με την διοίκηση, και καταλήγει μάλιστα σε συμφωνία η οποία ανατρέπεται τελικά γιατί η κυβέρνηση (Αλογοσκούφης) ζητά ακόμα περισσότερα από τους συνδικαλιστές.
Πότε προκηρύσσουν απεργία, οι συνδικαλιστές, πότε τη ματαιώνουν, πότε συνδιαλέγονται με την κυβέρνηση, πότε το παίζουν ανυποχώρητοι, όμως ποτέ δεν απορρίπτουν εξ’ αρχής, όπως θα όφειλαν, την άρση της μονιμότητας, ούτε αρνούνται τις εθελούσιες εξόδους και την τραγική τους συνέπεια για τα ασφαλιστικά ταμεία.
Αν το μεγαλύτερο σκάνδαλο στον ΟΤΕ είναι η αμαρτωλή διοίκησή του, το δεύτερο μεγαλύτερο είναι η αμαρτωλή ηγεσία του σωματείου των εργαζομένων.
