2.500 συμβασιούχοι στο Δήμο Αθηναίων κινδυνεύουν με απόλυση. 2.500 εργαζόμενοι που εδώ και χρόνια καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των υπηρεσιών του Δήμου και που αν απολυθούν οι υπηρεσίες αυτές θα οδηγηθούν σε παράλυση. Δεν πρόκειται για υπερβολή και αυτό φαίνεται από το ποσοστά των συμβασιούχων στο Δήμο: Στον Οργανισμό Νεολαίας και Άθλησης το 43,3% του προσωπικού είναι συμβασιούχοι, στην καθαριότητα το 20,5%, στον Εθνικό Κήπο και τη Δημοτική Ραδιοφωνία το 47%, στο Δημοτικό Βρεφοκομείο το 30%, στο Κέντρο Υποδοχής Αστέγων το 67,4%, στην Αθηναϊκή Φιλαρμονία το 20%, στα Μουσικά Σύνολα το 28%, στην Επιχείρηση Μηχανογράφησης το 91,4% κ.o.κ.
Δεν πρόκειται για προσωπικό που πλεονάζει. Στην καθαριότητα για παράδειγμα οι βάρδιες βγαίνουν ήδη με μεγάλη δυσκολία. Τι θα γίνει με 706 εργαζόμενους λιγότερους; Στη Φιλαρμονική και στα Μουσικά Σύνολα όσες ώρες και να εργαστεί ένας κρουστός είναι βέβαιο πως δεν θα μπορέσει να καλύψει το κενό που θα δημιουργηθεί με την απουσία ενός φλαουτίστα ή ενός κορνίστα. Όσο για τη Επιχείρηση Μηχανογράφησης, αυτή είναι πρακτικά αδύνατο να συνεχίσει να λειτουργεί αν απολυθεί το 91,4% του προσωπικού.
Στην πραγματικότητα, η απόλυση των συμβασιούχων του Δήμου – πολλοί από τους οποίους μετράνε 8 και 10 χρόνια στη δουλειά και θα έπρεπε να έχουν μονιμοποιηθεί – θα οδηγήσει μια σειρά υπηρεσίες του Δήμου είτε σε κλείσιμο, είτε σε ιδιωτικοποίηση. «Ο δημόσιος τομέας δεν λειτουργεί…», θα λέει η κυβέρνηση και ο Δήμος όταν θα έχουν απολύσει τους συμβασιούχους, «γι’ αυτό πρέπει να αναθέσουμε τις υπηρεσίες σε ιδιώτες που θα τις κάνουν αποδοτικές». Όλες οι πολιτικές των κυβερνώντων στοχεύουν σε ένα πράγμα: να παραδώσουν όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις και υπηρεσίες στο ιδιωτικό κεφάλαιο, το οποίο να συνεχίσει να βγάζει κέρδη όταν χιλιάδες οικογένειες θα πετιούνται στο δρόμο.
Ψέματα, μπλοκάκια και ψηφοθηρία
Η κυβέρνηση, ψηφίζοντας το νόμο Ραγκούση, ανακοίνωνε με υπερηφάνεια ότι επιτέλους δίνει τέλος στο καθεστώς των συμβασιούχων και σταματάει μια για πάντα τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Δεν είπε ποτέ όμως δημόσια ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο δεν κάνει τίποτε άλλο από το να πετάει στο δρόμο τη μεγάλη πλειοψηφία των συμβασιούχων εργαζομένων. Δεν είπε επίσης ότι οι συμβάσεις ελαστικής εργασίας είναι μια δική της παλιά εφεύρεση μέσω της οποίας οι μηχανισμοί εξουσίας αποκόμιζαν διπλά οφέλη:
– χαμηλό εργατικό κόστος (τα «μπλοκάκια» πληρώνονται με 750 ευρώ κατά μέσω όρο) και
– εξασφαλισμένη ψηφοθηρία με την ανέξοδη αλλά και πέρα για πέρα ψευδή διαβεβαίωση της μελλοντικής τακτοποίησης.
Όσο για τη νέα δημοτική αρχή… αυτή έδειξε τις «καλές» και «ειλικρινείς» προθέσεις της με το καλημέρα, καθώς την μια μέρα υπερθεμάτιζε για το δίκαιο των αιτημάτων των συμβασιούχων και την αμέσως επόμενη έστελνε νομικό σύμβουλο σε δικαστήριο για να ταχθεί ενάντια στην προσωρινή διαταγή παραμονής στην εργασία των συμβασιούχων. Επίσης φρόντισε, μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, να ακυρώσει απόφαση που είχε πάρει το ίδιο δημοτικό συμβούλιο και που υποδείκνυε την αναγκαιότητα μετατροπής όλων των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου!
Στην περίπτωση δε των μουσικών της Φιλαρμονικής ο εμπαιγμός δεν έχει όριο. Οι μουσικοί αυτοί (οι οποίοι τυπικά δεν θα έπρεπε να συγκαταλέγονται στους συμβασιούχους) έχουν συμμετάσχει 3 φορές σε διαγωνισμό που προ-κήρυξε ο ίδιος ο Δήμος για την κάλυψη κενών οργανικών θέσεων στη Φιλαρμονική. Σήμερα όμως η διοίκηση προσπαθεί να καταστήσει το διαγωνισμό άκυρο και παράτυπο για να μην προσλάβει τους επιτυχόντες.
Συστράτευση & Συντονισμός
Αυτό τον αγώνα κανείς δεν μπορεί να τον κερδίσει μόνος του. Απαιτείται η συστράτευση και ο συντονισμός όλων των συμβασιούχων του Δήμου Αθηναίων – ανεξάρτητα από το χώρο στον οποίο δουλεύουν – μέσα από επιτροπές αγώνα.
Επιτροπές αγώνα που…
– να εκλεγούν σε γενικές συνελεύσεις συμβασιούχων στον κάθε χώρο εργασίας, να πάρουν πρωτοβουλίες για τη σύνδεση των διάφορων χώρων όπου εργάζονται οι συμβασιούχοι.
– να λειτουργούν δημοκρατικά, χωρίς κομματικά και παραταξιακά «καπέλα», να λογοδοτούν και να ελέγχονται στις συνελεύσεις.
– να είναι ανοιχτές πέρα από τους συμβασιούχους και στους «μόνιμους» εργαζόμενους (με συμβάσεις αορίστου) που καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα της κοινής πάλης. Οι εργαζόμενοι με συμβάσεις αορίστου πρέπει να έχουν δικαίωμα να τοποθετούνται στις συνελεύσεις αλλά να έχουν μόνο συμβουλευτική ψήφο.
Οι μόνιμοι εργαζόμενοι του Δήμου Αθηναίων πρέπει να μπουν στη μάχη υπέρ των συμβασιούχων. Όχι μόνο για λόγους αλληλεγγύης… Αν οι συμβασιούχοι απολυθούν, η δουλειά των μόνιμων εργαζόμενων θα διπλασιαστεί ή και θα τριπλασιαστεί, ενώ στη συνέχεια, όταν οι υπηρεσίες του Δήμου αρχίσουν να υπολειτουργούν και οδηγηθούν είτε σε κλείσιμο, είτε σε ιδιωτικοποίηση, η κυβέρνηση και ο Δήμος δεν θα διστάσουν να απολύσουν και εργαζόμενους «αορίστου». Στο μεσοδιάστημα είναι σίγουρο ότι θα προσπαθήσουν να διασπάσουν οποιαδήποτε συνεργασία και κοινό αγώνα μόνιμων εργαζόμενων και συμβασιούχων με λογικές του τύπου: είτε θα απολύσουμε τους συμβασιούχους είτε θα κόψουμε από τους «αορίστου» υπερωρίες, επιδόματα, μισθούς κοκ. Στην πραγματικότητα θα προσπαθήσουν έτσι κι’ αλλιώς να κάνουν και τα δυο και πολλά περισσότερα…
Δυναμικές κινητοποιήσεις
Μέσα από τις «επιτροπές αγώνα» και με την στήριξη των μόνιμων εργαζόμενων οι συμβασιούχοι μπορούν να προχωρήσουν στην οργάνωση ενός μακρόχρονου σχεδίου μάχης, το οποίο να συμπεριλαμβάνει:
– παραστάσεις και πορείες διαμαρτυρίας,
– καταλήψεις δημοτικών και κυβερνητικών κτιρίων,
– απεργίες,
– συντονισμένες δράσεις με συμβασιούχους άλλων Δήμων και οργανισμών,
– συντονισμό με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα και άσκηση πιέσεων στις ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες των εργαζομένων για γενικευμένους απεργιακούς αγώνες με στόχο την ανατροπή συνολικά των κυβερνητικών επιλογών.
Σχεδιάζοντας τον αγώνα και δίνοντας τη μάχη συντονισμένα και μαζικά μπορεί να διεκδικηθεί με επιτυχία, αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο: σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους με αξιοπρεπείς μισθούς και εργασιακά δικαιώματα!
