Του Νίκου Μποσινάκου
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Εδώ και καιρό, ειδικά από τις 25 Γενάρη και ύστερα, ήθελα να σας μεταφέρω ως πολίτης αυτής της χώρας κάποιες σκέψεις. Τις τελευταίες ημέρες, καθώς έχετε αναλάβει προσωπικά (ή με μια μικρή ομάδα γύρω σας) τις τύχες της χώρας, η ανάγκη μου αυτή εντάθηκε. Βλέπετε, αν και ήμουν για ένα «φεγγάρι» μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, συνειδητοποιώ εν τέλει και οριστικά με αφορμή τα τελευταία γεγονότα, ότι μικρή σημασία έχουν έννοιες όπως εσωκομματική δημοκρατία, συλλογική απόφαση, ανάληψη κοινής ευθύνης, ομαδική προσπάθεια, κόμμα μελών κτλ.
Οπότε, οι προβληματισμοί μου, όντως, απευθείας στον αρχηγό…
Επικαλείστε δημόσια την δύσκολη διαπραγμάτευση, τους εκβιασμούς, το «πραξικόπημα» των θεσμών κ.α. Φυσικά, για εσωτερική χρήση. Αύριο, θα συνομιλήσετε ξανά με τους εκβιαστές…και θα συνυπογράψετε μια δανειακή σύμβαση και ένα μνημόνιο που δεν θα πιστεύετε. Να μου επιτρέψετε, να παρατηρήσω ότι ένας υπεύθυνος πολιτικός (και ειδικά ένας αριστερός πολιτικός) δεν υπηρετεί ένα όραμα, μια πολιτική που δεν πιστεύει. Δεν παραμένει εγκλωβισμένος σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο, μόνο και μόνο για να διαχειριστεί τη δυστυχία όσων θα έπρεπε να υπηρετεί. Στο όρο Κυβέρνηση της Αριστεράς, προτεραιότητα δίνει στην Αριστερα…
Συνυπογράψατε τον εκβιασμό. Λέτε ότι οι επιλογές ήταν τρεις. Η συμφωνία που τελικά υπογράφηκε, η σταδιακή αποχώρηση από την ευρωζώνη και η άτακτη χρεοκοπία. Και οι τρεις επιλογές, τέθηκαν από τους εταίρους. Ειδικότερα, από την Γερμανία…Η δική μας πλευρά ποια επιλογή, ποιο εναλλακτικό σχέδιο αλήθεια έθεσε; Ποια πρόταση προετοίμασε όλα αυτά τα χρόνια; έστω τους τελευταίους μήνες, που η Αριστερά είχε τον έλεγχο του Κράτους;; Ο Σόιμπλε είχε plan A. plan B, plan C και τα ξεδίπλωσε τις κατάλληλες στιγμές. Εμείς, έστω ως διαπραγματευτικό όπλο ποια εναλλακτική είχαμε;
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Αν δεν είναι πολιτικά ύποπτο, είναι εγκληματικά αφελές να ισχυρίζεται κανείς ότι με την επίκληση των αρχών της ΕΕ και του ευρωπαϊκού κεκτημένου, θα λυγίσει το ακραία νεοφιλελεύθερο μέτωπο ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Δεν αρκεί και δεν αρμόζει σε υπεύθυνο πολιτικό, που δεν επιθυμεί να δραπετεύσει όπως ισχυριστήκατε πρόσφατα, να καλύπτεται πίσω από δικαιολογίες του τύπου «κάναμε λάθη», «φτάσαμε στα όρια», «περάσαμε πολλά». Ούτε είναι πολιτικά έντιμο, να ζητάτε ΤΩΡΑ από όποιον θέλει να καταθέσει εναλλακτικό σχέδιο. Οφείλατε να το έχετε προετοιμάσει εσείς και η Κυβέρνηση σας. Εξάλλου, στον δημόσιο διάλογο έχουν κατατεθεί πληθώρα προτάσεων-βημάτων ενός τέτοιου σχεδίου. Η παράλειψη αυτή, είναι που συνιστά απόδραση από τις ευθύνες σας, και υπονόμευση της διαπραγματευτικής προσπάθειας.
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Αν αυτές τις ημέρες γίνεται κάποιου είδους πραξικόπημα αυτό γίνεται στο Κόμμα σας και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του. Δυστυχώς, η μη ανοχή από πλευράς σας της διαφορετικής άποψης, η οποία έγκαιρα έχει διατυπωθεί στα κομματικά όργανα, και η μεθοδευμένη ταύτιση με την πλευρά Σοιμπλε, όσων στελεχών του Κόμματος διαφωνούν με τις αποφάσεις που εσείς λάβατε, χωρίς να προηγηθεί κομματική συζήτηση και απόφαση, συνιστά προανάκρουσμα εσωκομματικού πραξικοπήματος. Ξέρετε, ο λαός ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζοντας τις διαφορετικές απόψεις που υπήρχαν και υπάρχουν. Ψήφισε πάντως πιστεύοντας ότι τα Μνημόνια τελέιωσαν. Οι διαφορετικές απόψεις παραμένουν, τα Μνημόνια δεν τελείωσαν, κύριε Πρωθυπουργέ.
Ας μην σχολιάσω την παραπομπή της Κεντρικής Επιτροπής για τον Σεπτέμβρη μαζί με τα χειμερινά σινεμά…Θυμίζει η τακτική αλλά και η συμπεριφορά σας την εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου ξεκαθάριζε το κόμμα ΤΟΥ, από τους διαφωνούντες στον δρόμο για την εξουσία και για το αρχηγικό ΠΑΣΟΚ. Βαδίζετε, δυστυχώς για τον λαό, με βάση και τις προτροπές Κουρή («Αλέξη, δίωξε του αποστάτες») και όλου του κατεστημένο, στον ίδιο δρόμο…
Ακόμη και οι έμμεσες απειλές προς τους βουλευτές, ώστε να ψηφίσουν ενάντια στην άποψή τους, αλλά, επιτρέψτε μου, ακόμη και ενάντια στο προεκλογικό πρόγραμμα και τις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησής σας, συνιστά πολιτικό εκφοβισμό, κοινοβουλευτική και δημοκρατική παρεκτροπή και σας εξομοιώνει με τις πρακτικές και την πολιτική ηθική όσων κατακρίνατε μέχρι πρότινος. Ολισθαίνετε επικίνδυνα, κύριε Πρωθυπουργέ…
Και σε τελική ανάλυση, δεν συνιστά πραξικοπηματική παρερμηνεία του συντριπτικού ΟΧΙ του ελληνικού λαού, η άμεση ταύτισή του με «εντολή για μη ρήξη» που αυθαίρετα κάνατε το βράδυ της 5ης Ιουλίου; Ρωτήσατε ποτέ τον ελληνικό λαό ευθέως αν επιθυμεί και με ποιους όρους ρήξη με την ΕΕ; Σκεφτήκατε ποτέ ότι το 62% ψήφισε όχι στην συμφωνία, γνωρίζοντας και λαμβάνοντας υπόψη ότι πιθανότατα θα προέκυπτε άμεσακίνδυνος εξόδου από την ευρωζώνη; Αναλογιστήκατε ποτέ το ενδεχόμενο ο λαός να είναι πλέον πιο ριζοσπαστικός από τον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που διαμορφώνετε μέρα με τη μέρα, ερήμην του;
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Αν έγραφα αυτό το γράμμα στις 25 Γενάρη, θα το έγραφα σε πρώτο πρόσωπο. Θα σας αποκαλούσα «Φίλε Αλέξη». Είμαι βλέπετε 2 χρόνια και 2 ημέρες μικρότερος σας. Έχω και δύο μικρά παιδιά σαν και εσάς και για αυτά αγωνίζομαι. Δημόσιος υπάλληλος από αυτούς που είδαν τον μισθό τους να πετσοκόβεται τα τελευταία χρόνια. Από αυτούς που ωστόσο, δουλεύουν σκληρά παρά την λοιδορία και την συκοφάντηση… Πάντα πίστευα στις ομάδες, στην συλλογικότητα, στην κοινή προσπάθεια, στην δημοκρατική λειτουργία, στον σοσιαλισμό με δημοκρατία, χωρίς ηγέτες και προσωπολατρία. Ωστόσο, έστω και για λίγο, όπως πολύς κόσμος, ταύτισα την Αριστερά με το πρόσωπό σας και ρίγησα με την εικόνα του Πρωθυπουργού της Αριστεράς στην Καισαριανή. Δυστυχώς, ήταν απλώς μια απατηλή εντύπωση…Τα πράγματα επανέρχονται στην προτέρα και ίσως χειρότερη κατάσταση.
Τώρα, προτιμώ τον πληθυντικό. Τώρα, είδα να σας αποκαλούν «Φίλε Αλέξη», νεόκοποι «κεντροαριστεροί» – στηρίγματα του Συστήματος του lifestyle, με ύφος μπλαζέ και σακίδιο στη πλάτη. Δημοσιογράφοι του Συστήματος, διανοούμενοι του Συστήματος. Όλοι αυτοί που ότι βλέπουν να ξεχωρίζει και να διαφέρει, ότι φαίνεται επικίνδυνο, με ένα «Φίλε Αλέξη…» το φέρνουν ξανά στο επίπεδό τους. Όλοι αυτοί, που έβαλαν λυτούς και δεμένους, που σκυλιάσανε να «μαντρώσουν» την Αριστερά ξανά στο κλουβί του κατεστημένου. Όλοι αυτοί που τις τελευταίες ημέρες σας καλωσορίζουν στο στρατόπεδο τους και σας ετοιμάζουν περίοπτη θέση, αρκεί να…
Σας προορίζουν λοιπόν, για πολύτιμο στήριγμα εντός του Συστήματος. Η ωφέλιμη Αριστερά. Αν το καταλαβαίνετε και επικροτείτε, κρίμα για όσους πιστέψαμε ότι κάτι διαφορετικό ξεκίνησε στις 25 Γενάρη του 2015. Αν δεν το καταλαβαίνετε, ή αν το καταλαβαίνετε αλλά δεν αντιδράσετε, κρίμα και για εσάς. Νέος άνθρωπος είστε, και ιδεολόγος από ότι λένε. Θα μεγαλώσετε και θα «ωριμάσετε» μάλλον απότομα και θα γίνετε αναπόφευκτα ένας ακόμη «ρεαλιστής» και αναλώσιμος πολιτικός. Το Σύστημα, μπορεί το πολύ-πολύ να θυσιάσει για εσάς 2-3 νέους Τσοχατζόπουλους, ως Ιφιγένειες για να πνεύσει ξανά ούριος άνεμος. Και να ανανεωθεί έτσι το σύστημα διαπλοκής που είναι ενδημικό φαινόμενο, όχι της Ελλάδας, αλλά του καπιταλισμού του ίδιου. Γιατί, αν αφελώς θεωρείτε ότι σε αυτό το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο είναι δυνατόν να παταχθεί η διαφθορά και η διαπλοκή μάλλον ζείτε στη χώρα των θαυμάτων. Είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνετε, όμως…
Κλείνοντας, κύριε Πρωθυπουργέ, με όλο το θάρρος ενός ανθρώπου που σας εμπιστεύτηκε ως πολιτικό πρόσωπο, να σας επισημάνω τα εξής:
Πολλοί άνθρωποι κοπιάζουν μέρα-νύχτα, έχουν μεγάλες ευθύνες στο δικό τους πεδίο, από μια τους κίνηση, μια απόφαση, μπορεί να εξαρτώνται ανθρώπινες ζωές. Αν κάνουν λάθος, δεν αποτελεί δικαιολογία ή προσπάθεια και η καλή τους πρόθεση. Το ίδιο προφανώς βιώσατε και εσείς αυτό το διάστημα που κυβερνάτε. Το είπατε κιόλας «Προσωπικά δεν δύναμαι να επιτρέψω σε κανένα, μετά τα όσα πέρασα 6 μήνες, να θεωρεί ότι έχει ισχυρότερο δίλημμα συνείδησης έναντι των κοινών μας αρχών, αξιών, θέσεων και ιδεολογικών αναφορών». Καταρχήν κανένας δεν σας επέβαλε να επωμιστείτε αυτό το βάρος που γνωρίζατε εκ των προτέρων ότι είναι υπαρκτό, και κανένας δεν σας επέβαλε να το επωμιστείτε μόνος σας (ή με μια μικρή ομάδα συνεργατών). Το δίλημμα τέθηκε (σωστά, αν και άκαιρα) στον ίδιο τον ελληνικό λαό. Και απαντήθηκε, με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης, που για όλους μας ήταν εξίσου μεγάλη. Στο δίλημμα, όμως που προφανώς όλοι στην Κυβέρνηση αντιμετωπίσατε (συμφωνία πάση θυσία ή όχι;), εσείς είχατε εξαρχής απαντήσει, αφού όπως ομολογείτε ποτέ δεν μελετήσατε, σχεδιάσατε, προετοιμάσατε εναλλακτικό σχέδιο. Δική σας η ευθύνη λοιπόν για τις αποφάσεις, αλλά επιτρέψτε σε όλους εμάς να θεωρούμε ότι είναι λάθος και αν βρισκόμασταν στη θέση σας, θα λειτουργούσαμε διαφορετικά. Το βάρος της ευθύνης και η «ταλαιπωρία» δεν μπορούν να είναι άλλοθι ή ελαφρυντικά ακόμη και για τα ανθρώπινα λάθη.
