Η επόμενη μέρα μετά το θριαμβευτικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού, ένα ΟΧΙ σε συνθήκες αδυσώπητου πολέμου από την πλευρά της ελληνικής και ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης, βρήκε την κυβέρνηση, τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίαρχους του πολιτικού παιχνιδιού.
Την ίδια ώρα η ταξικότητα της ψήφου δείχνει και κάτι άλλο: τη διάθεση των εργαζομένων να πάνε τη μάχη μέχρι τέλους, χωρίς «εθνικές συνεννοήσεις», χωρίς μπρος-πίσω, χωρίς συμβιβασμούς με την άλλη πλευρά. Και ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν είναι ένα ΟΧΙ στα χέρια του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ που μπορούν να το κάνουν «ότι θέλουν».
Ποιος όμως έδωσε τη μάχη για τη νίκη;
Η ίδια η ταξική σύνθεση του ΟΧΙ δίνει την απάντηση: τη μάχη την έδωσαν τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι εργαζόμενοι, οι χτυπημένοι από την κρίση και τα μνημόνια. Σε αυτούς κρίθηκε το παιχνίδι. Χρειάζεται ωστόσο μια πιο συγκεκριμένη ματιά στη στάση των πολιτικών δυνάμεων που έδωσαν ή υποτίθεται ότι έδωσαν τη μάχη για αυτό το αποτέλεσμα.
Οι ΑΝΕΛ, παρόλο που δεν είναι ένα κόμμα με σημαντική κοινωνική υπόσταση, υποστήριξαν το ΟΧΙ δημόσια. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα, πρόκειται για ένα κόμμα που προέρχεται από τα σπλάχνα της άρχουσας τάξης και δεν έχει αποκοπεί ουσιαστικά ποτέ από αυτή. Μπροστά στη μάχη του δημοψηφίσματος οι πιέσεις της άρχουσας τάξης προς του ΑΝΕΛ γιγαντώθηκαν και τελικά αντανακλάστηκαν σε 5 ανοικτές διαφοροποιήσεις βουλευτών που πρακτικά πήραν διαστάσεις ανοικτής προδοσίας απέναντι στη μάχη για την επικράτηση του ΟΧΙ.
Η Χρυσή Αυγή που θεωρητικά υποστήριξε το ΟΧΙ στην πράξη δεν το έκανε. Εξάλλου, δυο μόλις μέρες (http://www.stoxos.gr/2015/06/blog-post_2809.html) πριν το δημοψήφισμα πήρε σαφή θέση υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ και την ΕΕ και σύρθηκε προς το ΟΧΙ προκειμένου να μην ταυτιστεί και αυτή με τα μνημονιακά κόμματα. Πέρα από την πλήρη απουσία της από την καθημερινή μάχη, την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα τα δύο πρωτοσέλιδα των εντύπων της οργάνωσης που κυκλοφόρησαν δεν είχαν καμία νύξη για το ΟΧΙ.
Από τις δυνάμεις της Αριστεράς η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν και με χαμηλά εκλογικά ποσοστά, έδωσε ουσιαστική μάχη για την επικράτηση του ΟΧΙ, όχι μόνο στο επίπεδο των εξαγγελιών και ανακοινώσεων αλλά και στη μάχη του δρόμου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έδωσε ενωμένος τη μάχη. Από τη μια η βάση του ΣΥΡΙΖΑ, τα πιο ταξικά του στοιχεία, βγήκαν δυνατά προς τα έξω. Παρέμβηκαν στην κοινωνία, ενημέρωσαν, έστησαν περίπτερα, οργάνωσαν επιτροπές του ΟΧΙ, στήριξαν μαζικά τις κεντρικές αλλά και τις τοπικές εκδηλώσεις. Και όλα αυτά χωρίς καμία βοήθεια από τις κομματικές κορυφές παρά μόνο με το ταξικό τους κριτήριο.
Γιατί πρέπει να ειπωθεί ότι κεντρικά δεν υπήρξε καμιά κατεύθυνση, καμιά επεξεργασία, κανένα σχέδιο για τα απλά ερωτήματα που έβρισκε ο καθένας μπροστά του: τι μπορεί να σημαίνει το ΟΧΙ, τι θα γίνει αν μετά εξακολουθήσουν οι εκβιασμοί, πόσο προετοιμασμένοι είμαστε για σύγκρουση και έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και πολλά πολλά άλλα.
Από την άλλη όμως, καθ’ όλη τη βδομάδα που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος υπήρξε ανοικτή προσπάθεια στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ να αποκοπεί η δυναμική της εκστρατείας υπέρ του ΟΧΙ, ακόμα και να μην γίνει το δημοψήφισμα. Μέσα στην εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα, όταν τα κανάλια ούρλιαζαν και οι τράπεζες ήταν κλειστές, την περίοδο δηλαδή που η μάχη με την αντίδραση κορυφωνόταν, 3 ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, Κούλογλου, Χρυσόγονος (οι οποίοι μάλιστα υποτίθεται ότι σηματοδοτούσαν και τη «διεύρυνση» του ΣΥΡΙΖΑ) και Παπαδημούλης βγήκαν δημόσια και υποστήριξαν ουσιαστικά άμεση υποχώρηση από το δημοψήφισμα και υποχώρηση στις πιέσεις Γιούνκερ.
Συγκεκριμένα, πρώτα ο Κώστας Χρυσόγονος έστειλε επιστολή στον πρωθυπουργό που δημοσιοποίησε κιόλας, όπου υποστήριζε ότι η κυβέρνηση «δεν πρέπει να απορρίψει την πρωτοβουλία Γιούνκερ» για συμφωνία και ακύρωση του δημοψηφίσματος. Αμέσως μετά ο Στέλιος Κούλογλου στον ίδιο ακριβώς τόνο έλεγε ακριβώς τα ίδια με άρθρο του στο tvxs.gr. Ενώ ο Δημήτρης Παπαδημούλης, από τους επικεφαλής της πιο «δεξιάς» τάσης στο ΣΥΡΙΖΑ μέσω twitter έβλεπε να έρχεται «καλή»συμφωνία και μάλιστα προέτρεπε σε «ΝΑΙ στην πρόταση, μέσα και έξω»!
Την ίδια ώρα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ άφηνε ανοικτό το θέμα ακύρωσης του δημοψηφίσματος αν προέκυπτε συμφωνία με αποτέλεσμα να αναπαράγεται από όλα τα μέσα η δήλωσή του, διαστρεβλωμένη είναι η αλήθεια, αλλά όπως και να ‘χει να δημιουργείται μια εικόνα οπισθοχώρησης και εγκατάλειψης της μάχης.
Και μέσα σε όλα αυτά, «πηγές» του Βήματος ανέφεραν διαφωνίες από τους υπουργούς Πανούση, Σταθάκη, Μάρδα για το δημοψήφισμα και πιέσεις για συμφωνία…
Όλες αυτές οι δηλώσεις πάνω στη βδομάδα της μεγάλης μάχης έδωσαν όπλα στον αντίπαλο και έπληξαν τόσο το μέτωπο του ΟΧΙ όσο και τη μαχητικότητα της κομματικής βάσης να βγει και να το υπερασπιστεί.
Λίγες μέρες μετά το δημοψήφισμα και το εκκωφαντικό ΟΧΙ όλα αυτά φαίνονται για κάποιους περασμένα ξεχασμένα. Αλλά δεν είναι. Η ταξική πόλωση που εκφράστηκε στο δημοψήφισμα αντανακλάται ήδη και στο ίδιο το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Από τη μια όλοι εκείνοι που έδωσαν τη μάχη για το ΟΧΙ δυναμικά και θέλουν να το πάνε μέχρι τέλους, χωρίς καμιά υποχώρηση. Από την άλλη όσοι έχουν οχυρωθεί πίσω από τις «αξίες της ΕΕ» και πίσω από την καταστροφολογία για την έξοδο από το ευρώ και δεν είναι διατεθειμένοι να υποχωρήσουν από αυτό ακόμα και αν πρέπει να πάνε σε ένα «αριστερό» Μνημόνιο.
Οι εξελίξεις των επόμενων ημερών θα καθορίσουν πολλά πράγματα. Ένα από αυτά θα είναι και η φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ. Το ποιες απόψεις θα κυριαρχήσουν στη «διαπραγμάτευση», το ποιες θα είναι οι αντιστάσεις στο ίδιο το κόμμα, το αν θα υπογραφεί νέο μνημόνιο ή αν θα πάμε σε ρήξη και grexit, όλα αυτά θα σηματοδοτήσουν το κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να λειτουργεί προωθητικά για την Αριστερά και για μεγάλες μάζες εργατικών και λαϊκών στρωμάτων στην Ευρώπη και διεθνώς ή το κατά πόσο θα υποκύψει στις πιέσεις για ενσωμάτωση.
