Δημοσιεύουμε άρθρο που μας έστειλε ο τακτικός αναγνώστης και συνεργάτης της ιστοσελίδας μας, σύντροφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 3ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
Αναμφισβήτητα μετά το Γιάνη Βαρουφάκη εκείνη που καταφέρνει να τραβά πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας είναι η πρόεδρος της Βουλής, η κα Ζωή Κωνσταντοπούλου. Δυστυχώς, όμως, με τρόπο αρνητικό Όταν έγινε γνωστή η υποψηφιότητα της, πολλοί ξαφνιάστηκαν με την επιλογή του Αλέξη Τσίπρα και προέβλεψαν μια δύσκολη σχέση. Τέσσερις μήνες μετά μάλλον δικαιώνονται. Από τις πρώτες κιόλας μέρες της ανάληψης των καθηκόντων της ξεκίνησαν οι διαφοροποιήσεις και φάνηκε ότι θα ακολουθήσει το δικό της δρόμο. Μια πορεία που συχνά είναι ακατανόητη, άλλες φορές επικίνδυνη και σε κάθε περίπτωση προκαλεί σφοδρές αντιδράσεις. Πού οφείλεται όμως αυτό;
Δεν πάει πολύς καιρός που σε κάποια εκπομπή άκουσα τον αντιπρόεδρο της Βουλής, τον ευγενικό και πράο κ. Μητρόπουλο να λέει ότι έχει όλα τα προσόντα για να γίνει η καλύτερη πρόεδρος αν……αν… αν… Αυτό που δεν είπε ήταν, αν αλλάξει χαρακτήρα. Ίσως γιατί ξέρει ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Πράγματι η απόλυτη και εκρηκτική ιδιοσυγκρασία της, αλλά και η υπερβολική σχολαστικότητα, η προσπάθεια της να καλλιεργήσει φιλολαϊκό προφίλ και οι αρχηγικές της βλέψεις την έχουν οδηγήσει κατ’ επανάληψη σε απαράδεκτες αποφάσεις και συμπεριφορές.
Δεν αναφέρομαι μόνο στις γνωστές ιστορίες με τη Χ.Α., στην υποδοχή της σε κόκκινα χαλιά στο υπουργείο Άμυνας, στην άρνηση της να παραχωρήσει τα αποθεματικά της Βουλής, στις εξαντλητικές «ανακρίσεις» των μελών του νέου Δ.Σ. της ΕΡΤ και σε άλλες σκηνές που πρωταγωνίστησε. Θέλω να μείνω στο τελευταίο και πάρα πολύ σοβαρό, κατά την άποψη μου, επεισόδιο με τον ταξίαρχο της αστυνομίας μπροστά στο Κοινοβούλιο. Μια συμπεριφορά που δίχασε το ΣΥΡΙΖΑ, αφού πολλοί καταδίκασαν τη στάση της, αλλά και αρκετοί, ανάμεσα τους και τάσεις του κόμματος της, την επικρότησαν, αφού βρέθηκε επιτέλους κάποιος που κούνησε το δάχτυλο του στον κατασταλτικό μηχανισμό του αστικού κράτους.
Δεν ξέρω και ειλικρινά μου είναι τελείως αδιάφορο ποιες εντολές έχει δώσει η πρόεδρος της Βουλής και σε ποιον ανήκει η ευθύνη για τη φύλαξη του χώρου έξω από το κτήριο. Αυτό που νομίζω και μαζί με μένα το πιστεύουν και άλλοι είναι ότι το τρίτο θεσμικό πρόσωπο του πολιτεύματος μας δε δίνει live show μπροστά στις κάμερες, επειδή πιστεύει ότι έτσι θα αναδειχθεί σε πόλο συσπείρωσης των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και δεν απευθύνεται με αυτό το ύφος και τον τόνο, που δεν ταιριάζει στο ήθος της αριστεράς, σε έναν ταξίαρχο της ΕΛΑΣ, ο οποίος στο κάτω – κάτω της γραφής ούτε το σχεδιασμό της επιχείρησης είχε, ούτε διέταξε τα ΜΑΤ να χτυπήσουν διαδηλωτές, ούτε να γίνει χρήση χημικών. Η κα Κωνσταντοπούλου επανέλαβε ότι κάνει η αστυνομία με τη δύναμη των globs τόσα χρόνια και το έκανε η ίδια στον αξιωματικό της αστυνομίας με την ισχύ της εξουσίας, πούλησε δηλαδή πολιτικό νταηλίκι και θεσμικό τσαμπουκά; Κρίμα γιατί υπήρχε ένας πολύ απλός τρόπος για να αντιμετωπιστεί ό, τι την εξόργισε. Θα μπορούσε να σηκώσει το τηλέφωνο και να συνομιλήσει από το γραφείο της με τον κ. Πανούση μακριά από κάμερες και χωρίς υστερίες και κοκορομαχίες.
Πολλοί είναι εκείνοι που αναρωτιούνται αν ο πρωθυπουργός μετάνιωσε για αυτήν του την επιλογή και περιμένουν να δουν μέχρι πότε με τη δημόσια σιωπή του θα την υπερασπίζεται. Προσωπικά θα ήθελα να κάνω την ακόλουθη επισήμανση. Είναι λυπηρό μια νέα πολιτικός, η οποία ψηφίστηκε για μια θέση-κλειδί για το πολίτευμα μας με ευρύτατη πλειοψηφία, να «καίει» τον εαυτό της τόσο γρήγορα. Να υπογραμμίσω, επίσης, και κάτι άλλο. Ετούτες τις κρίσιμες για τον τόπο ώρες η αριστερά δεν έχει ανάγκη από συντροφικά μαχαιρώματα και παιχνιδάκια διαδοχής, αλλά από συσπείρωση γύρω από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και επιμονή σε λύσεις φιλολαϊκές. Θα πρέπει, λοιπόν, να πει κάποιος στην κα Κωνσταντοπούλου- και ας επιτρέψει η ίδια στην ταπεινότητα μου να το κάνω- ότι οι μεγάλοι ηγέτες δεν αναδεικνύονται από κομματικούς σωλήνες, ούτε γιατί περιμένουν στη γωνία να πυροβολήσουν κατά ριπάς εναντίον των εσωκομματικών τους αντιπάλων, ούτε επειδή δίνουν παράσταση μπροστά στους δημοσιογράφους. Έτσι προκύπτουν οι δημαγωγοί και οι λαϊκιστές ηγετίσκοι. Το καμίνι του λαϊκού κινήματος, όπως μου έλεγε ένας παλιός αντιστασιακός, καταξιώνει τις ηγετικές μορφές. Αυτό και μόνον αυτό. Ας το ακούσει η εκκολαπτόμενη ηγέτιδα.
