Ψήφισμα του Κεντρ. Συμβουλίου της Νεολ. ΣΥΡΙΖΑ προς την Κεντρ. Επιτροπή

Δημοσιεύουμε ψήφισμα που υιοθέτησε στις 24/5 το Κεντρικό Συμβούλιο της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ και απευθύνεται στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος.

Σύντροφοι και συντρόφισσες της ΚΕ,

Η κα­τά­στα­ση της χώρας, ει­δι­κά σε οι­κο­νο­μι­κό επί­πε­δο, έχει φτά­σει σε ορια­κό ση­μείο με τους συ­νε­χείς οι­κο­νο­μι­κούς και πο­λι­τι­κούς εκ­βια­σμούς που ασκού­νται στην κυ­βέρ­νη­ση και κατ’ επέ­κτα­ση στον ελ­λη­νι­κό λαό. Οι συ­γκε­κρι­μέ­νοι εκ­βια­σμοί προ­σπα­θούν να δη­μιουρ­γή­σουν το πλαί­σιο είτε για μια «αρι­στε­ρή πα­ρέν­θε­ση» είτε για την εν­σω­μά­τω­ση της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­ση στο κυ­ρί­αρ­χο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο υπό­δειγ­μα. Στό­χος τους είναι να στεί­λουν ένα μή­νυ­μα σε όλους τους λαούς της Ευ­ρώ­πης πως η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ηγε­μο­νία είναι αδιαμ­φι­σβή­τη­τη.

Στο λίγο καιρό της κυ­βέρ­νη­σης έχουν γίνει ομο­λο­γου­μέ­νως θε­τι­κά βή­μα­τα για να στα­μα­τή­σει το βά­θε­μα της λι­τό­τη­τας και να εκ­δη­μο­κρα­τι­στούν ορι­σμέ­νοι κρα­τι­κοί θε­σμοί. Το νο­μο­σχέ­διο για την αντι­με­τώ­πι­ση της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης, η κα­τάρ­γη­ση του 5ευ­ρου, οι 100 δό­σεις, το άνοιγ­μα της ΕΡΤ, η κα­τάρ­γη­ση φυ­λα­κών Τύπου Γ, η ακύ­ρω­ση των αυ­ξή­σε­ων στο ρεύμα κ.α. δί­νουν ένα σαφές στίγ­μα της αλ­λα­γής που έχει επέλ­θει μετά τις εκλο­γές. Ταυ­τό­χρο­να, η στι­βα­ρή κι έντο­νη δια­πραγ­μά­τευ­ση έδωσε θάρ­ρος, του­λά­χι­στον αρ­χι­κά, στον ελ­λη­νι­κό λαό που βγήκε στους δρό­μους για να στη­ρί­ξει τις προ­σπά­θειες της κυ­βέρ­νη­σης. Αυτό ανα­δει­κνύ­ει και την ανά­γκη για τη συ­νε­χή «πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση» της δια­πραγ­μά­τευ­σης, εμ­μέ­νο­ντας στη δη­μο­σιό­τη­τα των δια­φω­νιών, στη συ­νε­χή απεύ­θυν­ση προς τους ευ­ρω­παϊ­κούς λαούς και την ανά­δει­ξη του με­γέ­θους των δια­κυ­βευ­μά­των.

Το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα, εκτι­μού­με πως έχει φανεί πως απ’ την πλευ­ρά των «θε­σμών» δεν υπάρ­χει η διά­θε­ση για επί­τευ­ξη «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού». Πα­ρό­λες τις με­τα­ξύ τους δια­φο­ρές, η από­λυ­τη εμ­μο­νή τους στο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο δόγμα, σε συν­δυα­σμό με τον συ­νε­χι­ζό­με­νο οι­κο­νο­μι­κό στραγ­γα­λι­σμό, έχουν οδη­γή­σει την κυ­βέρ­νη­ση είτε σε υπο­χω­ρή­σεις (βλ. ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις), είτε σε κα­θυ­στέ­ρη­ση πυ­ρη­νι­κών στοι­χεί­ων του δικού μας προ­γράμ­μα­τος (βλ. ερ­γα­σια­κά), ως έν­δει­ξη καλής θέ­λη­σης από τη δική μας πλευ­ρά για επί­τευ­ξη συμ­φω­νί­ας.

Ωστό­σο, ούτε καν αυτές οι υπο­χω­ρή­σεις δεν έχουν βρει κα­νέ­να απο­λύ­τως αντί­κρυ­σμα από την άλλη πλευ­ρά, δε­δο­μέ­νης της δικής τους πρό­θε­σης να μην ευ­δο­κι­μή­σει ένα δια­φο­ρε­τι­κό υπό­δειγ­μα από το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο στην Ελ­λά­δα. Με αυτόν τον τρόπο, οι δικές μας υπο­χω­ρή­σεις αδυ­να­τί­ζουν μέρα με τη μέρα τη δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή ισχύ της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης, στο βαθμό που δεν λαμ­βά­νο­νται πρω­το­βου­λί­ες που να με­τα­φέ­ρουν την πίεση προς την άλλη πλευ­ρά.

Γνω­ρί­ζο­ντας ότι η κυ­βέρ­νη­ση δεν ήταν ποτέ για το χώρο μας αυ­το­σκο­πός, αλλά βα­σι­κό μέρος ενός σχε­δί­ου για το σο­σια­λι­στι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό της κοι­νω­νί­ας, κι έχο­ντας μπρο­στά μας κρί­σι­μες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, οφεί­λου­με να θέ­σου­με ως ΚΣ της Νε­ο­λαί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τις προ­τε­ραιό­τη­τες που θε­ω­ρού­με ότι πρέ­πει να έχει τόσο το κόμμα κι η νε­ο­λαία, όσο και η κυ­βέρ­νη­ση, αυτή τη στιγ­μή:

1) Πάση θυσία επι­μο­νή στις δια­κη­ρυγ­μέ­νες κόκ­κι­νες γραμ­μές και ρήξη με το προη­γού­με­νο μνη­μο­νια­κό πλαί­σιο

2) Άμεσο προ­χώ­ρη­μα του κυ­βερ­νη­τι­κού έργου (πρό­γραμ­μα ΔΕΘ και προ­γραμ­μα­τι­κές εξαγ­γε­λί­ες), με έμ­φα­ση στα ζη­τή­μα­τα που αφο­ρούν τις κόκ­κι­νες γραμ­μές (πχ. ερ­γα­σια­κά)

3) Εάν δεν υπάρ­ξει συμ­φω­νία, το αμέ­σως επό­με­νο διά­στη­μα, η οποία θα σέ­βε­ται τα πα­ρα­πά­νω, η κυ­βέρ­νη­ση να μην πλη­ρώ­σει την επό­με­νη δόση στο ΔΝΤ

Αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε ότι τα πα­ρα­πά­νω φέρ­νουν στο προ­σκή­νιο μια σειρά από εν­δε­χό­με­να, από την αθέ­τη­ση πλη­ρω­μών έως και τη συ­νο­λι­κή ρήξη με τους «θε­σμούς» και την ευ­ρω­ζώ­νη. Για εμάς είναι σαφές, πως στο βαθμό που η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ηγε­σία της ευ­ρω­ζώ­νης δε φαί­νε­ται δια­τε­θει­μέ­νη να την κρα­τή­σει ενω­μέ­νη, το βάρος της ευ­θύ­νης αυτής δεν μπο­ρεί να πέ­φτει στις δικές μας πλά­τες με αντί­τι­μο την απα­ξί­ω­ση της δη­μο­κρα­τί­ας και τη συ­νέ­χι­ση της κα­τα­στρο­φι­κής πο­λι­τι­κής της λι­τό­τη­τας. Συ­νε­πώς ακόμα και το σε­νά­ριο της συ­νο­λι­κής ρήξης δεν πρέ­πει να μας τρο­μο­κρα­τεί. Αντί­θε­τα, εάν συ­νο­δεύ­ε­ται από ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή πλού­του και εξου­σί­ας, εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού του κρά­τους, ενί­σχυ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, άμεσο σχέ­διο για την ανα­συ­γκρό­τη­ση της πα­ρα­γω­γής στην κα­τεύ­θυν­ση ενός πα­ρα­γω­γι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού, επι­δί­ω­ξη συμ­μα­χιών στο διε­θνές πεδίο σε μια προ­ο­δευ­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση, στάση πλη­ρω­μών και δη­μό­σιο έλεγ­χο του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος, τότε μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει μια θε­τι­κή προ­ο­πτι­κή παρά τις πο­λι­τι­κές, κοι­νω­νι­κές και οι­κο­νο­μι­κές δυ­σκο­λί­ες της πρώ­της πε­ριό­δου, στο βαθμό που η εναλ­λα­κτι­κή είναι ακύ­ρω­ση της λαϊ­κής βού­λη­σης.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, τόσο το κόμμα και η νε­ο­λαία όσο και η κυ­βέρ­νη­ση, οφεί­λου­με να ανα­δει­κνύ­ου­με διαρ­κώς το μέ­γε­θος του δια­κυ­βεύ­μα­τος κά­νο­ντας το λαό, τους ερ­γα­ζο­μέ­νους και τη νε­ο­λαία συμ­μέ­το­χους με απο­φα­σι­στι­κό τρόπο στη σύ­γκρου­ση με το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό. Ταυ­τό­χρο­να, οφεί­λει να είναι διαρ­κές το κά­λε­σμα στους ευ­ρω­παϊ­κούς λαούς, ώστε να ανα­τρέ­ψουν κι εκεί­νοι τα σχέ­δια των ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων κυ­βερ­νή­σε­ών τους για πλήρη απα­ξί­ω­ση της δυ­να­τό­τη­τας των λαών να απο­φα­σί­ζουν για τις τύχες τους.