Της Μαριάννας Τσακίρη
Τις προηγούμενες μέρες, τα ΜΜΕ αφιέρωσαν στις Σκουριές και στις «κινητοποιήσεις» των εργαζομένων της Eldorado Gold όσο χρόνο δεν είχαν αφιερώσει όλα τα προηγούμενα χρόνια συνολικά για τους αγώνες των κατοίκων τις περιοχής.
Συγκεκριμένα την Πέμπτη 16/4 οι εργαζόμενοι μετά την διαμαρτυρία τους έξω από το υπουργείο παραγωγικής ανασυγκρότησης κατέληξαν με πορεία έξω από την Βουλή διαδηλώνοντας υπέρ της εξόρυξης χρυσού. Τα μνημονικά ΜΜΕ λοιπόν για πρώτη φορά «είδαν» θετικά έναν αγώνα εργαζομένων, έναν «αγώνα» που δεν ταλαιπώρησε κανέναν στους δρόμους της Αθήνας όπως μέχρι τώρα ακούγαμε, που δεν έβλαπτε την ανάπτυξη και την οικονομία, που δεν παρακινούνταν από κάποιο κόμμα, που δεν χρειαζόταν δικαστική απόφαση για να βγει παράνομος, που δεν…, που δεν…., που δεν.
Όμως δεν ήταν μόνο τα μίντια που λάτρεψαν αυτόν τον «αγώνα» αλλά και ο πολέμιος κάθε εργατικής πάλης, κάθε εργατικού δικαιώματος, κάθε εργαζομένου τα προηγούμενα χρόνια Άδωνης Γεωργιάδης ήταν εκεί, να συμπαρασταθεί και να ηγηθεί αυτής της πορείας.
Εργαζόμενοι που έχουν γίνει πιόνια
Πόσο «ελεύθερος» όμως είναι ένας αγώνας που χρηματοδοτείται από την αρχή ως το τέλος του από τον ίδιο τον εργοδότη; Πως μπορεί να χαρακτηριστεί καν αγώνας όταν οι εργαζόμενοι δεν φωνάζουν κανένα εργατικό σύνθημα παρά μόνο ότι τους έχει υπαγορέψει η εταιρεία, που δεν αναφέρονται σε κανέναν άλλο εργατικό αγώνα, που πληρώνονται κανονικά για τις μέρες που «διαδηλώνουν», που οι μετακινήσεις και τα έξοδα τους είναι δωρεάν, που έχουν την εταιρεία και την αστυνομία στο πλευρό τους, που την πορεία τους συνοδεύουν ασθενοφόρα για την περίπτωση τραυματισμού, που τα πανό τους δεν έχουν στάλα κόπου και ιδρώτα αλλά ιλουστρασιόν τυποποιημένο πανί πληρωμένο από τα αφεντικά τους, που κυκλοφορούν όλοι ντυμένοι με το λογότυπο της εταιρείας και με βραχιολάκια στα χέρια τους;
Εργατική συνείδηση
Οι αγωνιστές του κινήματος ενάντια στην εξόρυξη έχουν και περιβαλλοντική και εργατική συνείδηση και το έχουν αποδείξει εδώ και χρόνια. Νοιάζονται για την καταστροφή του περιβάλλοντος και για τις χιλιάδες θέσεις εργασίας που θα χαθούν σε περίπτωση που γίνει η εξόρυξη, θέσεις εργασίας στον τουρισμό, την αλιεία, την κτηνοτροφία, κτλ. Αλλά δεν έχουν την πολυτέλεια να κάνουν εχθρούς τους τους εργαζόμενους στα μεταλλεία, να βοηθήσουν στο κλίμα εμφυλίου που προσπαθεί να δημιουργήσει η εταιρεία.
Οι εργαζόμενοι αυτοί ενδιαφέρονται για τις δουλειές τους (κι όχι… «για την ανάπτυξη», όπως έγραφαν οι πικέτες που τους έδωσαν να κρατάνε) και φοβούνται την ανεργία. Αυτό το πρόβλημα είναι υπαρκτό και είναι πραγματικά μεγάλο!
Το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη, επομένως, πρέπει να πάρει θέση για το τι πρέπει να γίνει με το θέμα της μαζικής ανεργίας που θα προκύψει στην περιοχή από το κλείσιμο του χρυσωρυχείου. Αυτό σημαίνει να απαιτήσει από την κυβέρνηση δύο πράγματα.
- Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει άμεσα στο να κάνει πράξη τις προεκλογικές υποσχέσεις της για κλείσιμο της Eldorado Gold. Η Eldorado δεν αντιμετωπίζεται με «εφαρμογή της νομιμότητας» αλλά με πολιτικές αποφάσεις. Στην πραγματικότητα η Eldorado, όσο και να απειλεί, δεν μπορεί ουσιαστικά να κάνει τίποτα αν η κυβέρνηση αποφασίσει να την διώξει από τη χώρα.[1]
- Η εκδίωξη της Eldorado από μόνη της δε λύνει το πρόβλημα. Αν το αποτέλεσμα είναι η μαζική ανεργία, το κλείσιμο της εξόρυξης θα μετατραπεί σε μπούμερανγκ και για το κίνημα και για την κυβέρνηση. Γι’ αυτό είναι απολύτως απαραίτητο η κυβέρνηση να προτείνει και να στηρίξει, σε συνεννόηση με τις τοπικές κοινωνίες, σχέδιο για την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. [2]
Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να επανέλθει η περιβαλλοντική και κοινωνική ισορροπία στην περιοχή.
