Γ. ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ: Άνθρωποι στην θάλασσα!!!

Οι σκηνές που παρακολουθήσαμε τις τελευταίες μέρες  στους τηλεοπτικούς μας δέκτες  ήταν φοβερές. Τόσο συγκλονιστικές που βούλιαξε η εικόνα. Λαμπεντούζα, Αγαθονήσι, Μυτιλήνη, Κως, Γαύδος , Ρόδος. Απεγνωσμένοι άνθρωποι  στη θάλασσα. Εκατοντάδες. Οικογένειες ολόκληρες, μωρά, έγκυες, μεσόκοποι και νέοι. Άνθρωποι που προσπαθούν  να ξεφύγουν από τον όλεθρο του πολέμου   και προτιμούν να παίξουν τη ζωή του κορώνα – γράμματα στα χέρια των δουλεμπόρων. Φουσκωτά, πλαστικές βάρκες και άλλα σαπιοκάραβα θα τους μεταφέρουν στον  ευρωπαϊκό «παράδεισο»  ή στην κόλαση. Άνθρωποι ψυχικά τραυματισμένοι από διαφορετικές φυλές και κράτη: από το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, την Ερυθραία και αλλού. Δεν ξέρουν αν θα ξαναδούν ποτέ τη γενέθλια γη  τους.  Ο καθένας τους έχει να διηγηθεί μια προσωπική  ιστορία, το δικό του ξεχωριστό δράμα. Πρόσφυγες-ικέτες φτάνουν στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία  και έβαλε στο επίκεντρο της φιλοσοφικής σκέψης  τον άνθρωπο με απώτερο προορισμό την Ευρώπη της Αναγέννησης, του Ανθρωπισμού και της Γαλλικής Επανάστασης. Ο Σαμίρ, η Φατιμέ, η Αζίζα , ο Αχμέτ.  Άνθρωποι , ναι, ΑΝΘΡΩΠΟΙ στη θάλασσα της Μεσογείου, στη θάλασσα του πόνου, του θανάτου, του… της…., της…..του…..

Σύμφωνα με μια πρόσφατη ανακοίνωση της Διεθνούς Αμνηστίας από την αρχή του έτους μέχρι σήμερα  1700  ψυχές  έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθεια  να δραπετεύσουν  από τη χώρα τους. Ο ΟΗΕ υπολογίζει ότι το 2015 μισό εκατομμύριο πρόσφυγες, κυρίως, θα επιχειρήσουν να διασχίσουν τα νερά της Μεσογείου. Πόσοι από αυτούς θα τα καταφέρουν; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει. Πού θα καταλήξουν; Στις χώρες του Νότου, οι οποίες προσπαθούν να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα κατεξοχήν ευρωπαϊκό χωρίς επαρκή μέσα και υποδομές. Ανάμεσα τους και η πατρίδα  μας.

Η Ελλάδα ξέρει από μετανάστευση και από προσφυγιά. Γι αυτό είδαμε ανθρώπους απλούς και φτωχούς  την εποχή της χειρότερης οικονομικής κρίσης να βοηθούν από το υστέρημα τους κατατρεγμένους  πρόσφυγες. Ακούσαμε, όμως, και φωνές μισαλλοδοξίας. Ο άνθρωπος που ανακατέλαβε τις πόλεις, που δημιούργησε τις Αμυγδαλέζες και εμπνεύστηκε το σχέδιο  Ξένιος Ζευς, ο κ. Σαμαράς,  ξαναχτύπησε μαζί με την ακροδεξιά ομάδα του. Τζογάροντας με τον ανθρώπινο πόνο, για να κερδίσει λίγες ψήφους,  ρίχνει την ευθύνη  για την έξαρση του προσφυγικού προβλήματος  στην κυβέρνηση Η οποία , αν εξαιρέσει κανείς την ατυχέστατη δήλωση της κας Χριστοδουλοπούλου ότι οι πρόσφυγες λιάζονται στις πλατείες, κάνει φιλότιμες προσπάθειες για να αντιμετωπίσει το ανθρωπιστικό αυτό ζήτημα. Όμως είναι φανερό ότι τόσο η ίδια όσο και η  ισπανική  και η ιταλική κυβέρνηση χρειάζονται την ουσιαστική συνεργασία των υπόλοιπων Ευρωπαίων.

Μέχρι προχθές οι ηγέτες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης σφύριζαν αδιάφορα. Έπρεπε να υπάρξει και  άλλη Λαμπεντούζα  με πάνω από 700 νεκρούς για να αφυπνιστεί(;), ελαφρώς, η συνείδηση  που τους έχει απομείνει.  Το βέβαιο, όμως,  είναι ότι όσο η ΕΕ  στρουθοκαμηλίζει (όπως φάνηκε από την πρόσφατη σύνοδο των Βρυξελλών  και από τα ημίμετρα που έραψε  ο αρμόδιος επίτροπος μετανάστευσης,  ο κ. Αβραμόπουλος ), τόσο τα ναυάγια και οι θάνατοι θα  πολλαπλασιάζονται.  Μακάρι το πρόβλημα να μπορούσε να   αντιμετωπιστεί ριζικά. Επειδή, όμως, για να είμαστε ρεαλιστές, δεν πρόκειται να εξαλειφθούν άμεσα οι αιτίες που το γεννούν , δηλαδή η φτώχεια και ο πόλεμος, επιβάλλεται να περιοριστεί αισθητά. Μια  λύση θα ήταν η δημιουργία καταυλισμών  σε όμορες χώρες υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και από εκεί οι πρόσφυγες μέσα από νόμιμους δρόμους   να οδηγούνται με ασφάλεια στις χώρες της ΕΕ. Έτσι  θα δοθεί ένα καίριο πλήγμα και στο κύκλωμα της διακίνησης τους. Προϋπόθεση βέβαια, αποτελεί μια γενναία απόφαση  της ΕΕ για το ποσοστό των προσφύγων που θα δεχτεί κάθε χώρα.

Ουτοπία θα σκεφτούν πολλοί και όχι άδικα. Πόσο ανθρωπιστικά μπορεί να φερθούν όσοι κάνουν κουμάντο στην ΕΕ σήμερα; Εδώ βάζουν τα νούμερα και τους αριθμούς πάνω από τους ανθρώπους που επλήγησαν από την κρίση σε   χώρες , όπως η δική μας,  και θα  ενδιαφερθούν   για τους πρόσφυγες; Πικρές αλήθειες που προκαλούν μελαγχολία. Πράγματι η Ευρώπη των λαών, της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης δεν υπήρξε ποτέ.  Η Ευρώπη της Αναγέννησης, του Ανθρωπισμού και των αξιών της Γαλλικής Επανάστασης βρίσκεται στα βιβλία και οι εφτάψυχες δυνάμεις του καπιταλισμού επιβάλλουν ξανά τη θέληση τους. Χρέος, όμως, των πολιτών και των συλλογικών εκφράσεων τους είναι να αγωνίζονται για την επίλυση του προβλήματος  και να  υπενθυμίζουν στους κουστουμαρισμένους, αλλά, μάλλον,  γυμνούς από συνείδηση, ηγέτες  της ΕΕ  ότι την ώρα που απολαμβάνουν τα πλούσια και πληκτικά τους γεύματα στα πολυτελή ανάκτορα των Βρυξελλών σε πολλά σημεία της Μεσογείου πνίγονται άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι, στη θάλασσα. Ναι, ΑΝΘΡΩΠΟΙ σαν τον Κλάους, τη Μαρί, τη Ρομπέρτα, το Χουάν,  τη Γιωργία, το Φράνκ.