Όταν επιχείρησα να περάσω την είσοδο για τις αναχωρήσεις στο αεροδρόμιο της Θεσ/νίκης ο εργαζόμενος που ήταν στο έλεγχο μου εξήγησε, φιλικά και με συμπάθεια, ότι το χαρτί που κρατούσα παρότι είχε όλα τα στοιχεία που χρειαζόμουν για να πετάξω (ονοματεπώνυμο, αριθμό εισιτηρίου, ώρες αναχώρησης και προσγείωσης, αριθμό θέσης, κλπ) δεν ήταν αρκετό για να περάσω. Χρειαζόμουν κάρτα επιβίβασης. «Μα αυτό δεν είναι κάρτα επιβίβασης;» επέμενα εγώ… Όχι, μου εξήγησε, δεν μπορούσα να περάσω, έπρεπε να πάω στο γκισέ της εταιρείας.
Χαλαρός, γύρισα προς το γκισέ της εταιρείας για να τακτοποιήσω την εκκρεμότητα. Σιγά, δεν έγινε και τίποτα. Όταν δεν έχεις κάνει ηλεκρτονικό «τσεκ-ιν» από το σπίτι σου μπορείς να το κάνεις ηλεκτρονικά στο αεροδρόμιο – συνηθισμένα πράγματα. Κι αν δεν ξέρεις από τα σύγχρονα μηχανήματα υπάρχει πάντα κάποιος πρόθυμος εργαζόμενος από την αεροπορική εταιρεία να σε βοηθήσει, ή το πολύ πολύ να μπεις για λίγη ώρα στην ουρά… Συνηθισμένα πράγματα.
***
Πηγαίνοντας στο γκισέ της Ryanair είδα μια γυναίκα μέσης ηλικίας, καταστενοχωρημένη, να συζητά μαζί τους με απελπισμένο ύφος και να τους εξηγεί πως δεν είναι δυνατό να της ζητούν να πληρώσει 80 ευρώ για κάτι που δεν είχε καταλάβει καλά όταν το εισιτήριο κόστισε… 13 ευρώ!
Επέμενε η καημένη η γυναίκα, «μα είναι δυνατό να μου βάζετε πρόστιμο 80 ευρώ όταν το εισιτήριο μου κόστισε 13;». Η υπάλληλος της εταιρείας ήταν όμως ανένδοτη: «λυπάμαι, έτσι είναι οι κανόνες».
Έκανε πίσω η γυναίκα, υποθέτω για να σκεφτεί τι να κάνει. «Μπήκα στο site τους» μου είπε καθώς πλησίαζα «αλλά ήταν όλα στα αγγλικά – εγώ δεν ξέρω αγγλικά, δεν καταλάβαινα».
Πήρα τη θέση της, στο γκισέ, ανήσυχος είναι η αλήθεια από την εικόνα που είχα δει κι απ’ αυτά που είχα ακούσει, χωρίς όμως να έχω καταλάβει τι λάθος είχε κάνει η γυναίκα αυτή και γιατί έπρεπε να πληρώσει τόσο βαρύ πρόστιμο.
***
Εξηγώ το πρόβλημα, πάντα χαλαρά βέβαια θεωρώντας πως, σίγουρα, δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία, η καλή υπάλληλος θα με βοηθούσε μ’ αυτή τη χαζή πρακτική λεπτομέρεια…
«Βεβαίως να εκδώσουμε την κάρτα επιβίβασης» μου απαντά, «όμως υπάρχει ένα πρόστιμο που θα πρέπει να πληρώσετε».
Δε μου άρεσε αυτό, αλλά, ε, τι να κάνουμε, κάναμε το λάθος, θα το πληρώσουμε… «Εντάξει, πόσο είναι» ρωτώ, εξακολουθώντας να χαμογελώ, μη έχοντας καταλάβει ακόμα τι παιζόταν…
«Εβδομήντα ευρώ»!
Εγκεφαλικό!
«Με δουλεύετε!»
«Όχι κύριε, είναι 70 € πρόστιμο όταν δεν κάνετε ηλεκρονικό τσεκ-ιν»
«Μα είναι δυνατό να ζητάτε πρόστιμο 70 ευρώ όταν το εισιτήριο κόστισε 39 ευρώ;»
«Αυτό λένε οι κανόνες κύριε»
Τα έχω πάρει κανονικά στο κρανίο…. «Δεν ντρέπεστε…. να παγιδεύετε τον κόσμο… μας βάζετε να πληρώνουμε το εισιτήριο, δήθεν φτηνό και στη συνέχεια μας παγιδεύετε με κόλπα για να μας φορτώσετε με πρόστιμα 2, 3, και 4 φορές… στην περίπτωση της προηγούμενης κυρίας πάνω από 6 φορές… τι κόλπα είναι αυτά… σα δε ντρέπεστε… σοβαρή εταιρεία είναι αυτή;….» κλπ κλπ
Από το τζέρτζελο ήρθε κάποια προϊστάμενη. Εκεί κατάλαβα πως μας άκουγε όλη η αίθουσα…
«Υπάρχει υποσημείωση κύριε που σας προειδοποιεί…» και μου έδειχνε κάτι ψείρες στο κάτω μέρος της σελίδας…
«Και τι νομίζετε, ότι δεν έχω δουλειά να κάνω να ψάχνω για την κάθε μικροσκοπική υποσημείωσή σας, μπας και με ξεγελάσετε; Ταξιδεύω με αεροπλάνα εδώ δεκαετίες και πρώτη φορά βλέπω μια εταιρεία να προσπαθεί με τέτοιο πρόστυχο τρόπο να κλέψει λεφτά»
«Οφείλατε να διαβάσετε την υποσημείωση»
«Αφήστε τα κόλπα. Εσείς θεωρείτε αυτή τη στάση έντιμη; Είναι έντιμη στάση από μια εταιρεία απέναντι στους πελάτες της αυτή;»
«Και βέβαια είναι»
Δεν υπήρχε νόημα… Αρνήθηκα να τους πληρώσω το πρόστιμο. Προτιμούσα να φάω ολόκληρη μέρα μέχρι να γυρίσω στην Αθήνα (με τρένο πλέον) παρά να πληρώσω πρόστιμο 70 € σ’ αυτούς… Φεύγοντας είδα… ένα άλλο κύριο πίσω μου, να περιμένει σειρά…
Τρία πρόστιμα μέσα σε 5 λεπτά… Καλός τζίρος. Μετά σου λένε αυτοί οι τύποι της Ryanair ότι είναι η πιο φτηνή εταιρεία στην Ευρώπη.
***
Στο τρένο για την Αθήνα, αργότερα διάβασα τις «ψείρες» που υπήρχαν στο κάτω μέρος της σελίδας (που νόμιζα πως ήταν η κάρτα επιβίβασης αλλά ήταν απλά το εισιτήριο).
Έγραφαν πως πρέπει να κάνεις τσεκ-ιν μέχρι δύο ώρες πριν τη πτήση. Μετά δεν μπορούσες! Αν δεν έκανες μέχρι 2 ώρες πριν την πτήση τότε θα έπρεπε να… «κάνετε κλικ εδώ» και βάζανε κάποιο λινκ στο ιντερντετ.
Αν έφτανες στο αεροδρόμιο χωρίς κάρτα, εξηγούσαν οι «ψείρες», μπορούσε να σου την βγάλει η εταιρεία έναντι κάποιας χρέωσης… «κάντε κλικ εδώ».
Πουθενά, ανάμεσα στις «ψείρες» δεν έβρισκες καμία αναφορά που να μιλά για «πρόστιμα» πολύ περισσότερο να αναφέρει τα εξωφρενικά ποσά των 70 €, 80 € και ποιος ξέρει τι άλλο ύψος ακόμα μπορεί να είχαν τα πρόστιμα τους.
Το πιο σκανδαλώδες είναι πως αν για κάποιο λόγο δεν είχες κάρτα επιβίβασης έχοντας φτάσει στο αεροδρόμιο, δεν υπήρχε κανένας, μα κανένας άλλος τρόπος να βγάλεις κάρτα γιατί το ιντερνετ τσεκ-ιν έκλεινε 2 ώρες πριν την πτήση (την ώρα δηλαδή που θα έφτανες στο αεροδρόμιο για να πάρεις την πτήση σου)!! Ήσουν εντελώς αναγκασμένος να πας στην εταιρεία και να πληρώσεις το χαράτσι διαφορετικά δεν ταξίδευες! Κανονική παγίδα!
Αυτή είναι η «ιδιωτική πρωτοβουλία». Είναι η «πρωτοβουλία» των αρπακτικών! Ο «κλέψας του κλέψαντος»! Αυτό είναι το μεγάλο κεφάλαιο… Οι πολυεθνικές, που θα έρθουν στην Ελλάδα για να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και να μας σώσουν από την κρίση, με βάση τη λογική των Σαμαροβενιζέλων και κάτι «δημοσιογράφων» τύπου Μπάμπης στον Σκάι…
