Με αφορμή τις συλλήψεις και την επερχόμενη δίκη των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής έχει ανοίξει μια συζήτηση μέσα στις γραμμές του κινήματος και της Αριστεράς με σοβαρούς προβληματισμούς, ακόμα και αντιπαραθέσεις, ως προς τη στάση που πρέπει να έχει το κίνημα απέναντι στη δίκη και κατά πόσο η Χρυσή Αυγή πρέπει να τεθεί εκτός νόμου ή όχι.
Θα προσπαθήσουμε να καταπιαστούμε με αυτά τα αρκετά σύνθετα και απαιτητικά ζητήματα με στόχο τη συμβολή σε ένα δημιουργικό διάλογο που να καταλήξει σε όσο το δυνατόν πιο ενωτική στάση του κινήματος απέναντι στην πρώτη δίκη, στην σύγχρονη πολιτική ιστορία, συνολικά της ηγεσίας ενός νεοναζιστικού κόμματος με βουλευτές, ευρωβουλευτές και μαζική απήχηση.
Μερικοί αριθμοί που αφορούν τη δίκη
- 30.000 σελίδες δικογραφίας
- 200 μάρτυρες
- 100 δικηγόροι
- 70 κατηγορούμενοι, από τους οποίους οι 30 είναι ήδη στη φυλακή. Στους κατηγορούμενους περιλαμβάνεται όλη η κοινοβουλευτική ομάδα της ΧΑ μαζί με τους Μπούκουρα και Αλεξόπουλο που ανεξαρτητοποιήθηκαν.
Πρόκειται για μια πολύ σημαντική δίκη με την οποία όχι απλά πρέπει να ασχοληθεί το αντιφασιστικό κίνημα και η Αριστερά αλλά πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο εκστρατείας σε πανελλαδική κλίμακα με έναν στόχο: όσο περισσότεροι Ναζί και για όσο περισσότερο χρόνο στη φυλακή.
Όχι σε λεγκαλιστικές αυταπάτες
Αυτή η θέση δεν πρέπει να αφήνει καμία υποψία «λεγκαλισμού». Αυταπατών δηλαδή για την αστική νομιμότητα και δικαιοσύνη και την ειλικρινή διάθεσή του κατεστημένου (πολιτικού – οικονομικού – δικαστικού – μιντιακού) να βάλει τους αρχηγούς στη φυλακή και να «τσακίσει τους Ναζί».
Όχι μόνο δεν πρέπει να έχουμε σαν κίνημα καμιά εμπιστοσύνη στην αστική δικαιοσύνη αλλά, αντίθετα, να έχουμε γνώση ότι αποτελεί έναν από τους στυλοβάτες της εξουσίας 559 οικογενειών μεγαλοεπιχειρηματιών-εφοπλιστών που κατέχουν το 45% του εγχώριου παραγόμενου πλούτου και του πολιτικού τους προσωπικού. Είναι η ίδια δικαιοσύνη που αφήνει ατιμώρητους μεγαλοεπιχειρηματίες και πολιτικούς ή βγάζει παράνομες και καταχρηστικές 249 από τις 285 απεργίες στις σχετικές υποθέσεις που εκδικάστηκαν στο διάστημα μεταξύ Σεπτέμβρη ’09 – Σεπτέμβρη ’13.
Το αστικό κράτος όχι μόνο δεν πρόκειται να τσακίσει το φασισμό αλλά αντίθετα τον υποθάλπει και συγκρούεται μαζί του μόνο όταν αυτός γίνει ανεξέλεγκτος και απειλήσει τα συμφέροντα της κυρίαρχης αστικής τάξης. Η ιστορία έχει δείξει ότι το κεφάλαιο δεν θα διστάσει να καταφύγει σε αυτόν όταν δεν θα μπορεί να κάνει αλλιώς αλλά και ότι μπορεί να συγκρουστεί μαζί του όταν κρίνει ότι δεν το εξυπηρετεί.
Το σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό είναι αυτό που εκκόλαψε την Χρυσή Αυγή και της επέτρεψε καταρχήν να υπάρξει με τη βούλα του Αρείου Πάγου εδώ και 31 χρόνια σαν νόμιμο πολιτικό κόμμα, να κατέβει για πρώτη φορά στις Ευρωεκλογές του 1994 και κατόπιν να εκτοξευτεί από το 0.2% στο 9.4% των ευρωεκλογών του Μάη του 2014.
Το ότι τώρα την δικάζει και έχει προφυλακίσει σχεδόν όλη την ηγετική της ομάδα δεν πρέπει να μας μπερδεύει ή να κρύβει τις ευθύνες αυτών που επέτρεψαν σ’ έναν εσμό δολοφόνων, βομβιστών, βιαστών, νονών της νύχτας, εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου, να γίνει εκφραστής 536.000 ψηφοφόρων.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να θεωρήσουμε ότι αφού ο φασισμός είναι το μακρύ χέρι του συστήματος και η δικαιοσύνη θεσμός του αστικού κράτους θα τα βρουν και άρα εμείς δεν πρέπει να ασχοληθούμε, παρά μόνο να καταγγείλουμε και τους δυο. Αυτή είναι μια πολύ επιφανειακή και λαθεμένη ανάλυση. Με αυτή τη λογική δεν θα έπρεπε να δοθεί καμία δικαστική μάχη, ούτε να έχουμε συνηγόρους υπεράσπισης αγωνιστών της Αριστεράς, του εργατικού κινήματος ή του αντιεξουσιαστικού χώρου σε καμία δίκη.
Η δίκη να γίνει υπόθεση του κινήματος
Ακριβώς επειδή δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη και τους θεσμούς είναι που πρέπει να κάνουμε αυτή τη δίκη υπόθεση του κινήματος και της κοινωνίας. Να δημιουργήσουμε ένα πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον που να μην επιτρέπει εύκολα την αθώωση ή το πέσιμο στα μαλακά των υπόδικων Χρυσαυγιτών. Ούτε βέβαια να την πληρώσει μόνο ο Ρουπακιάς και μερικά τριτοκλασάτα στελέχη ώστε να αφεθεί ένα κρίσιμο πολιτικό δυναμικό ελεύθερο, για να μπορέσει να φτιάξει την «πιο σοβαρή» Χρυσή Αυγή, στήριγμα μιας μελλοντικής, ακόμα σκληρότερης κυβέρνησης, που θέλουν ο Μπαλτάκος, ο στρατηγός Φ. Φραγκούλης, ο Φ. Κρανιδιώτης, ο Βορίδης, δημοσιογράφοι τύπου Μπ. Παπαδημητρίου του ΣΚΑΙ κ.α.
Πρέπει καταρχήν να απαιτήσουμε την επίσπευση της δίκης ώστε να μην περάσει το 18μηνο όριο της προφυλάκισης (τέλη Μάρτη του ‘15) και αφεθούν ελεύθεροι μεταξύ άλλων και οι Μιχαλολιάκος – Παππάς – Λαγός και ο Ρουπακιάς.
Κατόπιν πρέπει να είμαστε εκεί, μέσα κι έξω από τη δίκη. Με μαζικό και ενωτικό τρόπο. Όλες οι τάσεις και φορείς του αντιφασιστικού κινήματος και της Αριστεράς. Με τα καλύτερα νομικά στελέχη του κινήματος. Με όλα τα στοιχεία και τα τεκμήρια. Με ένα παρατηρητήριο –όπως πρότεινε σε άρθρο του ο Δ. Ψαρράς– ελληνικό και διεθνές, στο οποίο θα συμμετέχουν όλοι όσοι ασχολούνται με το θέμα για να ενημερώνουν την ελληνική και διεθνή γνώμη για το τι συμβαίνει αλλά και να καταγγείλουν δημόσια οποιαδήποτε παρατυπία διαπιστώσουν. Με καθημερινές ή τακτικές συγκεντρώσεις έξω από το χώρο της δίκης που να στέλνουν καθαρά το μήνυμα: στη φυλακή για πάντα οι Ναζί δολοφόνοι.
Το στοιχείο της «νομιμότητας» είναι απαραίτητο για τους Ναζί σε δύο επίπεδα. Πρώτον για να κρύψουν το ναζιστικό τους υπόβαθρο, καθώς αυτό δεν τους βοηθάει πολιτικά και δεύτερον, για να κρύψουν τις εγκληματικές τους πράξεις που είναι απόρροια αυτής ακριβώς της ιδεολογίας τους και συστατικό στοιχείο της ανάπτυξής τους ακριβώς όπως τους τα δίδαξαν οι μέντορές τους Μουσολίνι και Χίτλερ.
Γι’ αυτό, μέρος της πάλης του κινήματος πρέπει να είναι το να τους αφαιρέσει αυτή τη «νομιμότητα».
1 χρόνο στη φυλακή οι Χρυσαυγίτες: μερικά συμπεράσματα
Ο ένας χρόνος που είναι φυλακισμένοι οι Χρυσαυγίτες προσφέρεται για μερικά χρήσιμα συμπεράσματα.
Οι επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου μειώθηκαν δραστικά μετά τις συλλήψεις και μέχρι τον περασμένο Αύγουστο.
Τα στοιχεία από το Δίκτυο Καταγραφής ρατσιστικών επιθέσεων αναφέρουν 18 περιστατικά το διάστημα μεταξύ Οκτωβρίου και Δεκεμβρίου 2013 ενώ πριν ήταν 50 κατά μέσο όρο για την αντίστοιχη περίοδο. Το ημερολόγιο ρατσιστικών επιθέσεων που κρατάει συστηματικά εδώ και χρόνια το Αntinazi zone – YRE καταγράφει επίσης μια σημαντική μείωση των ρατσιστικών επιθέσεων μετά τη δολοφονία Φύσσα και μέχρι τον Αύγουστο του 2014.
Σε μια σειρά γειτονιές οι μετανάστες κυκλοφορούν πιο άνετα και με περισσότερη ασφάλεια. Δεν υπάρχει το στοιχείο του καθημερινού τρόμου που ίσχυε παλιότερα, ούτε οι γειτονιές άβατο όπως π.χ. ο Αγ. Παντελεήμονας.
Ο αριθμός των γραφείων των Χρυσαυγιτών μειώθηκε. Έκλεισαν 10 περίπου από πέρυσι, ενώ πολλά από αυτά που είναι ανοικτά υπολειτουργούν, με αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση και την πτώση της δραστηριότητας της ΧΑ.
Προκλήθηκαν σημαντικά εσωκομματικά προβλήματα στη Χρυσή Αυγή σε μια σειρά περιοχές που οδήγησαν σε διαγραφές, αποχωρήσεις ή διασπάσεις (π.χ. Λάρισα, Αγρίνιο, Κεφαλονιά, Ήπειρος, Ημαθία, Μαγνησία κ.α.). Δύο βουλευτές (Αλεξόπουλος και Μπούκουρας) αποχώρησαν από την ΧΑ παριστάνοντας τους ανίδεους και εκλιπαρώντας για να πέσουν στα μαλακά.
Οι συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής για τις συλλήψεις ήταν επιτάφιος. 200-300 θλιβερά άτομα έξω από τα δικαστήρια όταν έγιναν οι συλλήψεις. 300 στον Κολωνό τον περασμένο Μάη όπου ο Κασιδιάρης πήρε 20% στις δημοτικές εκλογές! 700 έξω από τα γραφεία τους στον Στ. Λαρίσης στον ένα χρόνο από τις συλλήψεις. Οι παραπάνω αριθμοί αποδεικνύουν αφενός την αναντιστοιχία εκλογικών ποσοστών και οργανωμένων δυνάμεων και αφετέρου την έλλειψη πίστης και το πεσμένο ηθικό στα στρώματα που την ακολουθούν.
Πρέπει να πείσουμε την κοινωνία, ακόμα και τους ψηφοφόρους της ΧΑ
Κάθε καταδίκη Xρυσαυγιτών για τα εγκλήματά τους αποτελεί ένα πολύ σημαντικό στοιχείο στην επιχειρηματολογία του αντιφασιστικού κινήματος απέναντι στα πιο συντηρητικά λαϊκά στρώματα που θεωρούν την Χρυσή Αυγή «εγγυητή του νόμου και της τάξης». Έχει δηλαδή σημασία για τους κατοίκους π.χ. στο 6ο διαμέρισμα, και ειδικά τους κατοίκους του Αγ. Παντελεήμονα που στήριξαν εκλογικά τη Χρυσή Αυγή, να καταλάβουν ότι οι Χρυσαυγίτες όχι μόνο δεν αποτελούν την λύση στο θέμα της ασφάλειας, αλλά, αντίθετα, είναι μέρος του εγκληματικού πλέγματος συμμοριών – σωματεμπόρων – «προστασίας» σε μαγαζιά – δολοφονιών.
Αρκετοί ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής άλλαξαν στάση ειδικά μετά τη δολοφονία Φύσσα και τις μαζικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις που την ακολούθησαν. Αυτό δεν προκύπτει με την τυπική ή επιφανειακή ματιά των εκλογικών αριθμών καθώς η Χρυσή Αυγή αύξησε τους ψήφους και το ποσοστό της από το 6.92% στις βουλευτικές εκλογές του Ιούνη στο 9.4% στις Ευρωεκλογές του περασμένου Μάη. Ωστόσο τα ποσοστά της ήταν ακόμη μεγαλύτερα δημοσκοπικά πριν την δολοφονία Φύσσα και τις συλλήψεις, καθώς σε μερικά γκάλοπ είχαν αγγίξει το 14%. Στην πραγματικότητα η δυναμική της ανακόπηκε αισθητά μετά τη δολοφονία Φύσσα και τις διώξεις που ακολούθησαν.
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι σε μια σειρά δημοσκοπήσεις αποκαλύπτεται ότι υπάρχει ένα ποσοστό πολιτών που κυμαίνεται από το 23% (δημοσκόπηση της Public Issue, Σεπτέμβρης ‘14) ως το 30% (Ελευθεροτυπία πέρυσι) που έχει θετική ή ουδέτερη στάση απέναντι σε μια δικτατορία γενικά ή στη χούντα του 1967 πιο συγκεκριμένα. Αυτό δείχνει το εύρος των δυνατοτήτων της Χρυσής Αυγής και των δυνητικών κινδύνων που αντιπροσωπεύει στο μέλλον αν το κίνημα δεν σταθεί εμπόδιο στο να «εκμεταλλευτεί» αυτή την κοινωνική δεξαμενή.
Αυτό φυσικά καθόλου δεν σημαίνει ότι είμαστε ευχαριστημένοι με το ότι 1 στους 10 Έλληνες επιμένει πεισματικά να στηρίζει τους Ναζί παρότι μόνο 1 στους 7 (το 14%) από τους ψηφοφόρους της δήλωνε ότι την ψήφισε για το πρόγραμμά της τον Ιούνη του 2012. (Δείτε: http://www.mavris.gr/3625/aktinografia-xa/).
Από την άλλη όμως έχει σημασία να καταγράψουμε σαν επιτυχία του αντιφασιστικού κινήματος τις συλλήψεις των Χρυσαυγιτών και τον σχετικό περιορισμό της επιρροής τους.
Ο ρόλος του μαζικού κινήματος στην ανακοπή της δυναμικής της ΧΑ
Όταν έγινε η δολοφονική επίθεση των Χρυσαυγιτών σε μέλη του ΠΑΜΕ στο Πέραμα, το πράγμα θα πέρναγε «στα ψιλά» εξαιτίας των υποτονικών αντιδράσεων – με κύρια ευθύνη του ΚΚΕ! Η κυβέρνηση τότε δεν έβγαλε ούτε καν μια ανακοίνωση καταδίκης του γεγονότος, ούτε έγιναν συλλήψεις. Κι αυτό παρά το ότι είχαν προηγηθεί τα επεισόδια στο Μελιγαλά όπου οι Χρυσαυγίτες είχαν κάνει επίδειξη δύναμης χωρίς καμία επίπτωση. Πέντε μέρες μετά ακολούθησε η δολοφονία του Π. Φύσσα στο Κερατσίνι.
Ο πανελλαδικός ξεσηκωμός με δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους και τις 100 διαδηλώσεις μέσα σε 15 μέρες δημιούργησε μια αφόρητη πίεση στην κυβέρνηση και έναν φόβο επανάληψης γεγονότων τύπου Δεκέμβρη του 2008. Έτσι μέσα σε λίγες μέρες βγήκαν από το συρτάρι του Δένδια οι 32 υποθέσεις που «έδεναν» τη Χρυσή Αυγή και μέσα σε 10 μέρες άρχισαν να συλλαμβάνονται το ένα μετά το άλλο τα ηγετικά της στελέχη.
Αν δεν είχε αντιδράσει μαζικά το κίνημα κι αν η δολοφονία του Φύσσα δεν είχε γίνει παρουσία πολλών αυτόπτων μαρτύρων, είναι βέβαιο ότι σήμερα οι 30 Χρυσαυγίτες βουλευτές και στελέχη που είναι στις φυλακές θα ήταν ελεύθεροι και θα είχαμε κι άλλα θύματα.
Η δίκη, μια σημαντική μάχη στον πόλεμο κατά του φασισμού
Συνοψίζοντας: η δίκη είναι μια πολύ σημαντική μάχη στον πόλεμο κατά του φασισμού. Ενδεχόμενη καταδίκη θα τους απονομιμοποιήσει στα μάτια πλατιών λαϊκών μαζών και θα τους αποδιοργανώσει πολιτικά και οργανωτικά για σημαντικό χρονικό διάστημα.
Ο πόλεμος όμως δεν θα κριθεί στις δικαστικές αίθουσες αλλά στο δρόμο και στην ταξική πάλη.
Ακόμη κι αν κάναμε την αφαίρεση ότι θα καταδικαστούν όλοι οι Χρυσαυγίτες, και πάλι το πρόβλημα του φασισμού δεν θα είχε λυθεί. Όσο υπάρχουν οι πολιτικοί, οικονομικοί και κοινωνικοί όροι που τους τροφοδοτούν, οι Ναζί με αυτό ή άλλο όνομα θα ξαναβρεθούν μπροστά μας.
Tα «δικαιώματα» των Χρυσαυγιτών και η Αριστερά
Έχει ανοίξει επίσης μια συζήτηση στις γραμμές του κινήματος για το κατά πόσο έχουν διασφαλιστεί τα δημοκρατικά δικαιώματα των Χρυσαυγιτών ή αν καταπατούνται, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί νομικό προηγούμενο που σε κάποια άλλη φάση θα αξιοποιηθεί σε βάρος των κινημάτων ή της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Εδώ πρέπει να πούμε ότι όταν το σύστημα αποφασίσει να στραφεί κατά της Αριστεράς δεν θα κοιτάξει πρώτα νομικά άρθρα, ούτε το Σύνταγμα. Να είμαστε βέβαιοι ότι θα βρει όλα εκείνα τα παράθυρα που χρειάζεται για να δώσει νομική επίφαση στην καταστολή. Είναι τα κοινωνικά-ταξικά ισοζύγια που θα του επιτρέψουν να το κάνει ή θα το αποτρέψουν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Αριστερά πρέπει να είναι υπέρ ή αδιάφορη στο θέμα της καταστρατήγησης των νομότυπων διαδικασιών στην προσπάθεια του αστικού κράτους να «κόψει τα πόδια» των φασιστών που έχουν ξεφύγει από τον έλεγχό του. Για ένα απλό λόγο: ότι πατώντας πάνω σε τέτοιου είδους διαδικαστικές παρατυπίες, οι Χρυσαυγίτες μπορούν να εμφανιστούν στην κοινωνία σαν αδικημένοι και θύματα ενός συστήματος το οποίο δεν αποδίδει δικαιοσύνη.
Η Αριστερά δεν μπορεί να υποστηρίζει παρατυπίες στις νομότυπες διαδικασίες τη στιγμή που υπάρχει απεριόριστο πραγματικό υλικό που αποδεικνύει ότι αυτή η οργάνωση είναι μια συμμορία δολοφόνων. Αν η Αριστερά οφείλει να κάνει κάτι, είναι να στοιχειοθετήσει με ακόμη περισσότερα ατράνταχτα στοιχεία το γεγονός ότι αυτοί είναι πραγματικά δολοφόνοι. Και στη συνέχεια να απαιτήσει την παραδειγματική τους τιμωρία.
Δεν μπορούν φυσικοί ή ηθικοί αυτουργοί δολοφονικών επιθέσεων να έχουν πολιτικά και άλλα δικαιώματα που να τους επιτρέπουν ακόμα και να κυβερνήσουν. Αυτή είναι μια απλή αλήθεια, την οποία μπορεί να κατανοήσει η κοινωνία και πάνω στην οποία μπορεί να στηριχτεί η Αριστερά και το αντιφασιστικό κίνημα για να τσακίσουν τη φασιστική απειλή. Δεν χρειάζονται ούτε κόλπα, ούτε διάτρητες διαδικασίες. Γιατί αν υπάρξουν, τελικά απλά θα ενισχύσουν τους φασίστες, αν δεν συνδράμουν και στην αθώωσή ή τον μετριασμό των ποινών τους.
Η εμπειρία της Γερμανίας
Αν είχε επικρατήσει η γερμανική επανάσταση του 1918-23, ο Χίτλερ και η ηγεσία του ναζιστικού κόμματος (NSDAP) δεν θα μπορούσαν να κάνουν ότι έκαναν στην Γερμανία και στον πλανήτη με τα 50 εκατομμύρια νεκρούς στον B’ παγκόσμιο πόλεμο.
Η γερμανική δικαιοσύνη συνέλαβε τον Χίτλερ όταν έκανε το αποτυχημένο πραξικόπημα της μπυραρίας τον Νοέμβρη του 1923 στο Μόναχο, όπου 600 Ναζί εισέβαλαν σε μια συγκέντρωση 3000 επιχειρηματιών και πολιτικών. Έπειτα 2000 ένοπλοι φασίστες συγκρούστηκαν με την αστυνομία και το στρατό της κυβέρνησης του Μονάχου. Ο Χίτλερ ηττήθηκε και συνελήφθη. Η εφημερίδα Völkischer Beobachter (Λαϊκός Παρατηρητής) όργανο του Κόμματος, απαγορεύθηκε και το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα τέθηκε εκτός νόμου.
Παρότι η κατηγορία ήταν για εσχάτη προδοσία, η ποινή του Χίτλερ ήταν «χάδι»! 5 χρόνια φυλάκιση που μετατράπηκε σε 8μηνη και 500 μάρκα πρόστιμο! Στα χρόνια που ακολούθησαν η κρίση βάθυνε και η Αριστερά δεν κατάφερε να ενωθεί απέναντι στους Ναζί ούτε να προτείνει ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Εννιά χρόνια μετά το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα ήταν πρώτο στις εκλογές και το Γενάρη του 1933 ο Χίτλερ έγινε καγκελάριος της Γερμανίας.
Το συγκεκριμένο ιστορικό παράδειγμα αποτελεί ένα πολύ σημαντικό μάθημα για κάθε ανιδιοτελή αγωνιστή του αντιφασιστικού κινήματος. Δείχνει το είδος των καθηκόντων με τα οποία είμαστε αντιμέτωποι.
Τα σημερινά καθήκοντα
Σήμερα δεν πρέπει να κάνουμε το ίδιο λάθος. Το βασικό είναι η Αριστερά, στην πιο ριζοσπαστική της εκδοχή, να καλύψει το τεράστιο πολιτικό κενό και να μην αφήσει έδαφος στους Ναζί και την ακροδεξιά.
Αυτό απαιτεί πρόγραμμα ανατροπής που να πείθει, ενωτικές κινηματικές πρωτοβουλίες, γερή οργάνωση, ενίσχυση και αύξηση των δομών του αντιφασιστικού κινήματος πανελλαδικά.
Οι Ναζί πρέπει να απομονωθούν πολιτικά. Να μην μπορούν να ελκύουν τη νεολαία ούτε να κερδίζουν υπό την επιρροή τους εργατικά και λαϊκά στρώματα.
Η επερχόμενη δίκη είναι μια ευκαιρία να κλείσουμε στη φυλακή δολοφόνους Ναζί, μέλη ταγμάτων εφόδου. Αν υπάρχουν νομικά κενά στις συλλήψεις των Χρυσαυγιτών πρέπει να καλυφτούν.
Εμείς αυτό που πρέπει να διασφαλίσουμε είναι ότι θα μείνουν στην φυλακή, ότι δεν θα μπορούν να κατεβαίνουν σε εκλογές, ότι δεν θα παίρνουν κρατική χρηματοδότηση, ότι δεν θα μπορούν να ανοίγουν γραφεία κοκ.
Το σημαντικό είναι να είναι δεμένες και τεκμηριωμένες οι κατηγορίες και να μη βγουν έξω μετά βαΐων και κλάδων. Αν συμβεί κάτι τέτοιο οι Χρυσαυγίτες θα έχουν μετατραπεί σε λαϊκούς ήρωες που άδικα τους φυλάκισαν οι κλέφτες και τα λαμόγια.
Δεν πρέπει επίσης να μπερδευόμαστε με την χρήση του άρθρου 187 και 187Α του Ποινικού Κώδικα, πιο γνωστού ως τρομονόμου.
Η Αριστερά σωστά ζητάει την κατάργησή του και αυτό πρέπει να κάνει αν κυβερνήσει. Γιατί αυτός ο νόμος φτιάχτηκε για να καταστείλει και να τρομοκρατήσει το κίνημα και για κανέναν άλλο λόγο. Και σωστά το κίνημα αντέδρασε όταν η εφημερίδα «ΒΗΜΑ» αποκάλυψε μέρος των αλλαγών του Ποινικού Κώδικα στα πλαίσια της Σύμβασης του Παλέρμο(2000) που προέβλεπε ότι για να χαρακτηριστεί μια οργάνωση εγκληματική θα πρέπει να προκύπτει και οικονομικός προσπορισμός. Αν ισχύσει κάτι τέτοιο στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής θα έχει ως αποτέλεσμα τα στελέχη της που δεν εμπλέκονται σε ποινικά αδικήματα να δικαστούν για πλημμελήματα και να πέσουν στα μαλακά.
Η ουσία είναι η ακόλουθη: εφαρμόζοντας τους δικούς του νόμους το αστικό κράτος συνέλαβε τους Χρυσαυγίτες. Δική μας δουλειά από εκεί και πέρα είναι να διασφαλίσουμε ότι αποδεικνύεται πως τα άτομα αυτά είναι δολοφόνοι κι επικίνδυνοι για την κοινωνία.
Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής το πόρισμα της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου αλλά και η πρόταση του εισαγγελέα Εφετών Ι. Ντογιάκου την κατονομάζουν σαν εγκληματική οργάνωση. Δηλαδή ότι ακριβώς υποστήριζε το αντιφασιστικό κίνημα ότι είναι η Χρυσή Αυγή από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε!
Σύμφωνα με την δικογραφία δεν υπάρχει ούτε ένα από τα ηγετικά στελέχη της ΧΑ και της κοινοβουλευτικής της ομάδας που να μην έχει εμπλοκή στην εγκληματική δράση της συμμορίας – είτε σαν φυσικός, είτε σαν ηθικός αυτουργός. Αυτό που διαφέρει είναι ο βαθμός της εμπλοκής. Και όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι τα στελέχη της παραμένουν αμετανόητοι εθνικοσοσιαλιστές (Ναζί) που απλά το κρύβουν για λόγους πολιτικής τακτικής.
Ο Ναζισμός πρέπει να είναι εκτός νόμου
Η Χρυσή Αυγή –με αυτό ή με οποιοδήποτε άλλο όνομα– δεν πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Αυτό δεν είναι κάτι που θα κριθεί από μια δίκη ή ακόμα κι από ένα νόμο που θα την κηρύξει παράνομη. Θα κριθεί πρώτα και κύρια από τη δράση του μαζικού, εργατικού, αντιφασιστικού κινήματος και δευτερευόντως από δικονομικές εξελίξεις. Με αυτό το δεδομένο όμως, στην προκειμένη περίπτωση, το κίνημα είναι σωστό να διεκδικεί πέρα από τη φυλάκιση της ηγεσίας της ΧΑ και το να τεθεί εκτός νόμου, όντας μια συμμορία δολοφόνων Ναζί. Αυτό δεν θα λύσει το πρόβλημα, όμως θα τους αποδυναμώσει για ένα διάστημα και θα δώσει χρόνο στο κίνημα να προετοιμαστεί καλύτερα.
Για τη συγκεκριμένη δίκη πρέπει να παλέψουμε για να διασφαλίσουμε ότι δεν θα την πληρώσει μόνο ο Ρουπακιάς και τα τριτοκλασάτα στελέχη της ΧΑ αλλά θα τιμωρηθούν παραδειγματικά όλα τα ηγετικά της στελέχη. Αυτά τα άτομα, τα οποία είναι αποδεδειγμένα Ναζιστές, δηλαδή εγκληματίες, δεν είναι νοητό να έχουν το δικαίωμα του να μπορούν να συγκροτήσουν πολιτικό κόμμα το οποίο να εκπροσωπεί τις ναζιστικές τους απόψεις και την εγκληματική τους πρακτική. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα πολιτικά δικαιώματα πρέπει να αφαιρούνται.
Αυτό βέβαια είναι ένα καθήκον που πέφτει στους ώμους της Αριστεράς, παράλληλα με το καθήκον της κάθαρσης του κρατικού μηχανισμού και των σωμάτων ασφαλείας από τους φασιστικούς πυρήνες.
Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της δίκης ο αγώνας κατά του φασισμού και του ναζισμού είναι πάνω από όλα πολιτικός.
Είναι, τελικά, αγώνας κατά του καπιταλιστικού συστήματος που γεννά και εκτρέφει τον φασισμό και τον ναζισμό.
Είναι αγώνας με διάρκεια και διεθνή χαρακτήρα καθώς οι βρικόλακες του ναζισμού και της ακροδεξιάς ξανασηκώνουν κεφάλι σε όλη την Ευρώπη όπως επιβεβαίωσαν και οι πρόσφατες ευρωεκλογές αλλά και οι εξελίξεις στην Ουκρανία.
Το αν θα γιγαντωθεί ή όχι η Χρυσή Αυγή και οι όμοιοί της ανά τον κόσμο δεν θα κριθεί στα δικαστήρια. Θα κριθεί από το αν η Αριστερά θα μπορέσει να αποτελέσει εναλλακτική λύση εξουσίας και ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος
Στην περίπτωση της Ελλάδας, στην αμέσως επόμενη περίοδο θα κριθεί σε σημαντικό βαθμό από το αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτήσει την εξουσία και ακολουθήσει τον δρόμο του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης στο σύστημα ή της σύγκρουσης με το κατεστημένο και των μεγάλων κοινωνικών ανατροπών. Αν συμβεί το πρώτο θα έχει ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για την υλοποίηση του σεναρίου της «αριστερής παρένθεσης» που θα την ακολουθήσει μια ακόμα πιο σκληρή και αυταρχική δεξιά διακυβέρνηση με την συμμετοχή ή την αξιοποίηση της Χρυσής Αυγής ή μιας υποτίθεται «πιο σοβαρής» εκδοχής της.
Αυτό είναι ένα εφιαλτικό σενάριο που θα πάει πίσω το κίνημα για πολύ μεγάλο διάστημα. Όμως έχουμε τη δυνατότητα να το αποτρέψουμε. Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού είναι ενάντια στους Ναζί. Κινείται στο να αναδείξει μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην εξουσία ελπίζοντας ότι έτσι θα βγάλει τη χώρα από την κρίση και θα ανοίξει το δρόμο για ένα καλύτερο αύριο. Για μας αυτό το αύριο έχει όνομα και λέγεται σοσιαλισμός. Είναι στο χέρι των πρωτοπόρων και ανιδιοτελών αγωνιστών του κινήματος να δώσουμε υπόσταση και προοπτική σε αυτό το στόχο.
