Νίκος Αναστασιάδης
Θεσ/νίκη
Ανάσες αισιοδοξίας έδωσε στους αγωνιστές του κινήματος η μεγάλη συναυλία που έγινε στην Ιερισσό το Σάββατο 27 Σεπτέμβρη.
Παρά την τρομοκρατία των μετεωρολογικών δελτίων, σχεδόν 10.000 άτομα συνέρευσαν από νωρίς στο σημείο που έχει αποτελέσει το επίκεντρο του αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού. Ομάδες ανθρώπων από σχεδόν όλα τα χωριά της Χαλκιδικής, λεωφορεία και αυτοκίνητα από Θεσσαλονίκη και πόλεις της Μακεδονίας, της Θεσσαλίας και της Θράκης, αλλά και άτομα από Αθήνα, μέχρι και Κρήτη(!) μαζεύτηκαν για να δείξουν για άλλη μια φορά την αντίθεση τους στον παραλογισμό της καταστροφής του περιβάλλοντος.
Οι «οικοδεσπότες» κάτοικοι της Ιερισσού είχαν φροντίσει να ντύσουν το χωριό με αγωνιστικά πανό, με αυτό που δέσποζε στην είσοδο του χωριού να γράφει «μην καρτεράτε να λυγίσουμε ούτε μια στιγμή».
Η συναυλία…
Η συναυλία ήταν για άλλη μια φορά τέλεια οργανωμένη από τους κατοίκους. Η σύνθεση του καλλιτεχνικού προγράμματος κέρδισε δίκαια τον χαρακτηρισμό της «συναυλίας της χρονιάς». Αυτό από μόνο του δεν είναι αμελητέο. Το γεγονός ότι το κίνημα είναι σημείο αναφοράς για τον κόσμο της τέχνης, δείχνει την επιρροή που δίνει η μαζικότητα και η αξιοπρέπεια του κινήματος. Τέτοια πολιτιστικά γεγονότα, όσα λεφτά και αν διαθέτει, δεν μπορεί να οργανώσει η Eldorado!
Όλοι οι καλλιτέχνες τοποθετήθηκαν για τον αγώνα, ο καθένας με τον τρόπο του.
Αυτό που όμως έδινε τον τόνο ήταν η δουλειά όλων των «αφανών ηρώων» που οργάνωναν κάθε πτυχή της συναυλίας, από την περιφρούρηση, την τροφοδοσία, τα εισιτήρια, τα τραπεζάκια με το υλικό του κινήματος, κτλ. Για μια ακόμα φορά οι κάτοικοι της Χαλκιδικής έδειξαν ότι η αυτοοργάνωση είναι εφικτή και αποτελεσματική!
…ήταν η αφορμή
Μαζί με τις ενέσεις κουράγιου και την σημαντική οικονομική ενίσχυση που μαζεύτηκε από τη συναυλία, υπήρχε και ένας υγιής προβληματισμός για το πως συνεχίζουμε.
Όπως έχουμε ξαναγράψει, το κίνημα περνάει μια φάση κάμψης. Τέτοιες φάσεις είναι αναμενόμενες και αναπόφευκτες σε όλα τα κινήματα, και είναι σωστό τα σημάδια κόπωσης και απογοήτευσης να συζητιούνται ανοιχτά ώστε να μετατρέπονται σε δημιουργικό διάλογο για το πως θα τα ξεπεράσουμε, αντί να κρύβονται κάτω από το χαλί.
Η συναυλία ήταν αφορμή για να ανοίξουν τέτοιες συζητήσεις, τουλάχιστον σε ένα όχι ευκαταφρόνητο, πιο συνειδητοποιημένο κομμάτι, που συμμετέχει στο κίνημα. Στις παρυφές της συναυλίας έδιναν και έπαιρναν οι συζητήσεις για την κατεύθυνση που πρέπει να έχει το κίνημα, τους τρόπους πάλης που πρέπει να εφαρμόσει, τον ρόλο του νέου δημάρχου, το τι θα γίνει αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, κτλ.
Γνώμη μας είναι ότι αυτές οι συζητήσεις πρέπει να γίνουν οργανωμένα, με ευθύνη των Επιτροπών Αγώνα που υπάρχουν, ώστε να κατατεθούν όλες οι προτάσεις και να μπορέσει το κίνημα να καταλήξει στις πιο αποδοτικές. Κάποιες από τις προτάσεις μας μοιράστηκαν μαζικά με κείμενο και στη συναυλία[*].
Είναι επικίνδυνοι και τους τρομάζουν
Ταυτόχρονα με τη συναυλία ήταν η επέτειος των 40 χρόνων από την ίδρυση της ΝΔ (όπως μας θύμισε ο Μπαλούρδος της Ελληνοφρένειας επί σκηνής). Αυτό αποτέλεσε έναν βαθύτατο συμβολισμό για δυο κόσμους που συγκρούονται στη Χαλκιδική: από τη μια το πολιτικό κατεστημένο, οι πολυεθνικές, τα ΜΜΕ που ελέγχουν, η αστυνομία και το δικαστικό κύκλωμα, η ηγεσία της εκκλησίας. Από την άλλη, τα κοινωνικά κινήματα, εργαζόμενοι και νεολαία, απλοί άνθρωποι του αγώνα. Το μόνο μειονέκτημα της δικιάς μας πλευράς είναι ότι δεν είμαστε τόσο καλά οργανωμένοι όσο οι εχθροί μας. Δεν τους τρομάζει μια συναυλία, τους τρομάζει όμως η προοπτική να ξεκολλήσουμε από τον φόβο και να τους ανατρέψουμε.
Οι στίχοι του Αγγελάκα που τραγουδήθηκαν από χιλιάδες στόματα αποκτούν περιεχόμενο σε αυτή τη μάχη!
«Πού θα πάει, πού θα πάει τούτη η ρόδα που κολλάει
κι όλο στην αρχή γυρνάει
πού θα πάει θα ξεκολλήσει
κι ο κόσμος σαν σαράβαλο γι’ αλλού θα ροβολήσει»
______________________
