Στις 22 Μαρτίου, πάνω από ένα εκατομμύριο διαδηλωτές από όλη την Ισπανία κατέκλυσαν το κέντρο της Μαδρίτης. Η τεράστια διαδήλωση (η μεγαλύτερη από την πτώση της δικτατορίας του Φράνκο) αποτελούνταν από άνεργους, φοιτητές, συνταξιούχους, συνδικαλιστές, αλλά και μέλη κινημάτων όπως αυτό ενάντια στις εξώσεις. Οι διαδηλωτές που έφτασαν στην πρωτεύουσα είτε περπατώντας, είτε με λεωφορεία, τρένα και αυτοκίνητα μαζί με χιλιάδες Μαδριλένους, βούλιαξαν την πόλη, που σείστηκε από συνθήματα: «Ψωμί, Δουλειά και Στέγη για όλους», «να μην πληρώσουμε το χρέος», «να παραιτηθούν οι κυβερνήσεις της Τρόικα».
Η πορεία ήταν το αποτέλεσμα της αδιάκοπης και υπομονετικής δουλειάς χιλιάδων ακτιβιστών, η οποία ξεκίνησε πριν από πολλούς μήνες.
Οι ηγεσίες των συνδικάτων απείχαν επιδεικτικά, τηρώντας μια διαλλακτική στάση απέναντι στην κυβέρνηση Ραχόι. Μάλιστα, τμήματα των ηγεσιών, μόλις δύο μέρες πριν την διαδήλωση στην Μαδρίτη συναντήθηκαν με τον πρωθυπουργό και τους βιομήχανους για να «συνεχίσουν τον κοινωνικό διάλογο».
Πρακτικά η διαδήλωση οργανώθηκε κυριολεκτικά από τα κάτω!
«Από την Δύση ως την Ανατολή, από τον Βορρά ως το Νότο,
ο αγώνας συνεχίζεται με κάθε κόστος»
Ήταν επίσης το αποκορύφωμα ενός χρόνου μεγάλων αγώνων, κάποιοι από τους οποίους κατάφεραν να νικήσουν. Είχαν προηγηθεί μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, όπως η νικηφόρα απεργία των οδοκαθαριστών της Μαδρίτης, η απεργία των εκπαιδευτικών στις Βαλεαρίδες νήσους, η οποία τελικά ξεπουλήθηκε από την ηγεσία του συνδικάτου, οι «πολύχρωμες παλίρροιες» (διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της υγείας, της παιδείας, ενάντια στις εξώσεις κλπ) αλλά και του τεράστιου αγώνα των κατοίκων της γειτονιάς Gamonal στο Bourgos, που απέτρεψε τουλάχιστον για την ώρα, την μετατροπή της σε ένα πελώριο παρκινγκ.
Σε αντίθεση μάλιστα με το γενικότερο αντικομματικό κλίμα των «Αγανακτισμένων», στην πορεία της 22 Μαρτίου, φαινόταν ότι υπήρχε ένα ισχυρό ρεύμα πολιτικοποίησης, με συνθήματα για την παραίτηση της κυβέρνησης και την ενότητα της εργατικής τάξης. Έγινε εμφανές το γεγονός ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να στρέφεται προς τ’ αριστερά, καθώς και στην αναγκαιότητα της ύπαρξης πολιτικών οργανώσεων.
Χαρακτηριστικό της πορείας ήταν επίσης οι χιλιάδες σημαίες με το έμβλημα της «Ενωμένης Αριστεράς», αλλά και η παρουσία εκατοντάδων συνδικαλιστών της βάσης, παρά το γεγονός ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν υποστήριξαν τις διαδηλώσεις!
«Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια γενική απεργία»
Αυτό το σύνθημα, που κυριάρχησε στη διαδήλωση, δείχνει τις διαθέσεις των Ισπανών εργαζομένων. Κι αυτό γιατί μια γενική απεργία, που θα δώσει ώθηση στα αιτήματα της διαδήλωσης της 22 Μαρτίου, που θα είναι οργανωμένη από τα κάτω, είναι αυτό ακριβώς που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι στη χώρα, για να προχωρήσουν οι αγώνες ένα βήμα παραπέρα.
Σίγουρα δεν χρειάζονται απεργίες – «τουφεκιές στον αέρα», σαν αυτές που έγιναν πριν από ενάμιση χρόνο, ή σαν αυτές που οργανώνει η ΓΣΕΕ στην Ελλάδα. Χρειάζονται πολιτικές απεργίες που θα είναι οργανωμένες από τα κάτω. Αυτό θα είναι το πρώτο αποφασιστικό βήμα για την πτώση του Ραχόι, αλλά και του συστήματος της εκμετάλλευσης.
Αυτό προϋποθέτει τα συντονιστικά που οργάνωσαν την πορεία της 22/3 να συνεχίσουν να λειτουργούν και να διοργανώσουν μαζικές συνελεύσεις στις γειτονιές, τους χώρους εργασίας και στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, που θα οργανώσουν δημοκρατικά αυτόν τον αγώνα.
Μέσα από αυτή τη μάχη μπορεί πραγματικά να αναδειχτεί μια κυβέρνηση των εργαζομένων, των φτωχών στρωμάτων και της νεολαίας της Ισπανίας, μιας και μόνο μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί να ανταποκριθεί στα αιτήματα των διαδηλωτών της 22/3.
