Από το
chinaworker.info
Επιμέλεια: Νίκος Κοκκάλης
Το πυρηνικό ατύχημα στην Φουκουσίμα το Μάρτη του 2011, ήταν το χειρότερο στην ιστορία μετά το ατύχημα στο Τσερνομπίλ. Σύμφωνα μάλιστα με αρκετούς επιστήμονες, οι επιπτώσεις του ατυχήματος αυτού στο περιβάλλον ενδέχεται να είναι χειρότερες από αυτές του Τσερνομπίλ. Στο Τσερνομπίλ καταστράφηκε μόνο ένας αντιδραστήρας, ενώ στην Φουκουσίμα τρεις από τους έξι. Αυτό έγινε αφού ο σεισμός και το τσουνάμι που χτύπησαν την περιοχή στις 11 Μαρτίου του 2011, έθεσαν εκτός λειτουργίας την παροχή ηλεκτρισμού και τα συστήματα ψύξης του νερού του εργοστασίου παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, με αποτέλεσμα να λιώσουν οι πυρήνες των αντιδραστήρων. Πέρα από αυτό, το μέγεθος και μόνο του ραδιενεργού υλικού του εργοστασίου της Φουκουσίμα, είναι τρομακτικό: ενώ το ραδιενεργό υλικό στο εργοστάσιο του Τσερνομπίλ έφτανε μετά βίας τους 180 τόνους, το βάρος του αντίστοιχου υλικού στην Φουκουσίμα ξεπερνάει τους 1.700 τόνους!
Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια, η ιαπωνική κυβέρνηση και η Tepco, που είναι ο μεγαλύτερος ιδιώτης πάροχος ηλεκτρικής ενέργειας στον κόσμο, έχουν δεχτεί σκληρή κριτική, τόσο για την ανεπαρκή και αργή αντίδραση τους όσον αφορά την αντιμετώπιση της καταστροφής, όσο και για τις σημαντικές παραλείψεις σε σχέση με τα μέτρα ασφάλειας του χώρου πριν το ατύχημα. Παράλληλα βέβαια, έχουν κατηγορηθεί για τις προσπάθειες συγκάλυψης του πραγματικού μεγέθους της καταστροφής και των ευθυνών τους.
Από το Μάρτη του 2011 μέχρι και σήμερα, δεν έλειψαν μικρότερης κλίμακας ατυχήματα στη Φουκουσίμα, που οδήγησαν σε διαρροές ραδιενεργών αποβλήτων. Μάλιστα σε δύο σοβαρά γεγονότα, υπήρξαν διαρροές 100 και 300 τόνων ραδιενεργών αποβλήτων αντίστοιχα, ενώ κάθε μέρα τόνοι ραδιενεργών υπογείων υδάτων βγαίνουν στη θάλασσα. Τα ραδιενεργά ύδατα έχουν φτάσει μέχρι και τη Χαβάη, ενώ υπολογίζεται ότι θα φτάσουν στις Δυτικές Ακτές των ΗΠΑ μέχρι το τέλος του 2015! Επιπλέον 160.000 άτομα αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και είναι εξαιρετικά απίθανο να μπορέσουν κάποτε να επιστρέψουν.
Η πλήρης αδυναμία της εταιρίας να αποθηκεύσει με ασφάλεια το ραδιενεργό νερό που χρησιμοποιείται για να ψύξει τους αντιδραστήρες, έχει σαν αποτέλεσμα την τεράστια μόλυνση της θάλασσας. Σε ψάρια που πιάστηκαν στις ακτές της περιοχής μόλις ένα μήνα πριν, ανιχνεύτηκε ραδιενέργεια στις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις από το 2012.
Οι εργαζόμενοι της TEPCO
Το λιγότερο συζητημένο κομμάτι της ιστορίας ωστόσο, είναι οι τραγικές συνθήκες εργασίας των εργαζομένων της TEPCO. Αμέσως μετά το ατύχημα η εταιρία ανακοίνωσε περικοπές ύψους 20% στους μισθούς των εργαζομένων της, ενώ παράλληλα έκανε αίτηση για να διασωθεί από το Ιαπωνικό δημόσιο.
Από τους 12.000 εργαζόμενους που απασχολούνται στην αποκατάσταση των ζημιών του εργοστασίου και τον έλεγχο της διαρροής ραδιενεργών υλικών, οι περισσότεροι είναι εργαζόμενοι που έχουν ενοικιαστεί από υπεργολάβους. Η κατάσταση είναι ίδια και ακόμα χειρότερη για τους εργαζόμενους των συνεργείων που έχουν αναλάβει την εκκαθάριση της γύρω περιοχής από τα συντρίμμια. Ένα μεγάλο μέρος από τις υπεργολαβίες αυτές, τις έχουν «αναλάβει» συμμορίες της Γιακούζα (η ιαπωνική μαφία)! Αυτές οι συμμορίες, που φτάνουν τις 50, απασχολούν μέχρι και άστεγους, τους οποίους υποχρεώνουν να εργάζονται σε άκρως επικίνδυνες συνθήκες, ανασφάλιστοι και με εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς.
Τοξική πολιτική σκηνή
Παρά το γεγονός ότι η Ιαπωνική κοινή γνώμη είναι εξοργισμένη με τον τρόπο λειτουργίας των πυρηνικών εργοστασίων, οι ηγέτες των δύο βασικών αστικών κομμάτων (που εναλλάσσονται στην εξουσία) είναι έρμαια του λεγόμενου «Πυρηνικού Λόμπι». Σύμφωνα με πρόσφατο γκάλοπ του τηλεοπτικού σταθμού Fuji tv το 53% των Ιαπώνων είναι κατά της χρήσης πυρηνικής ενέργειας, παρά το γεγονός ότι το κλείσιμο των πυρηνικών εργοστασίων οδήγησε σε αύξηση 20% στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού.
Η Ιαπωνική κοινωνία αντιδρά με έντονο τρόπο: Μέσα στο 2013 πάνω από 200.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στους δρόμους του Τόκυο ενάντια στην πυρηνική ενέργεια. Αυτή η στάση δεν αποτελεί κανενός είδους έκπληξη από τους κατοίκους της μοναδικής χώρας του πλανήτη που έχει δεχτεί πυρηνική επίθεση. Στις «κορυφές» βέβαια, η κατάσταση είναι διαφορετική.
Από την μία ο πρωθυπουργός Σίνζο Άμπε (Shinzo Abe) έχει βάλει στόχο την επαναλειτουργία των 50 πυρηνικών αντιδραστήρων που παραμένουν ανενεργοί από το ατύχημα και έπειτα. Από την άλλη o Ναότο Καν (Naoto Kan), ηγέτης της αντιπολίτευσης, προερχόμενος από την Κεντροαριστερά και πρωθυπουργός της Ιαπωνίας το Μάρτη του 2011, αν και δηλώνει ότι από το ατύχημα και μετά έχει αλλάξει στάση και δε θέλει να βάζει σε κίνδυνο τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων για χάρη της πυρηνικής ενέργειας, πιθανότατα θα «αναγκαστεί» να αλλάξει στάση κάτω από την πίεση των εταιριών ενέργειας αν εκλεγεί ξανά πρωθυπουργός.
Ένα μέλλον απαλλαγμένο από την πυρηνική απειλή δεν μπορεί να βασιστεί στην καλή θέληση κυβερνήσεων σαν αυτές του Άμπε και του Καν. Μπορεί μόνο να υπάρξει στη βάση των αγώνων των εργαζομένων και της κοινωνίας.
