Η ένταση και οι συγκρούσεις που ξεκίνησαν στην Βενεζουέλα στις 12 Φλεβάρη συνεχίζονται, ενώ μέχρι στιγμής τουλάχιστον 13 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί και 150 έχουν τραυματιστεί. Σχεδόν καθημερινά οργανώνονται διαδηλώσεις, τόσο από τους υποστηρικτές της κυβέρνησης Μαδούρο, όσο και από τη δεξιά αντιπολίτευση, με τη δεύτερη (βασισμένη κυρίως στους φοιτητές – μέλη της) να στήνει οδοφράγματα τις νύχτες, κυρίως σε περιοχές που ελέγχει πολιτικά.
Η πλατεία Αλταμίρα στο Καράκας, ένα παλιό αγαπημένο μέρος συγκέντρωσης για τη δεξιά αντιπολίτευση κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος και του λοκ – άουτ των εργοδοτών, την περίοδο 2002 – 2004, έχει χάσει τις τελευταίες μέρες την «επιβλητικότητά» της. Τα συνήθως καλοδιατηρημένα παρτέρια έχουν καταστραφεί, ενώ υπάρχουν παντού σκουπίδια και γκράφιτι που απαιτούν «δημοκρατία» και την πτώση της «δικτατορίας». Σε κάποιες περιοχές, ιδιαίτερα κοντά στα σύνορα με την Κολομβία, η βία παίρνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις.
Η αντιπολίτευση ακροβατεί
Αρκετοί εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης μιλάνε ανοιχτά ενάντια στη βία και τις συγκρούσεις, ωστόσο ο ίδιος ο Ενρίκε Καπρίλες (αρχηγός της αντιπολίτευσης και υποψήφιος πρόεδρος της χώρας το 2012 και το 2013) κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη διαδήλωση της 22/2 κάλεσε τη νεολαία να παραμείνει στο δρόμο και να παλέψει για «το μέλλον της».
Την ίδια ώρα, ενώ ο Καπρίλες έχει συμμετάσχει σε αρκετές από τις διαδηλώσεις, αποφεύγει να ταυτιστεί με τις ακραίες αντιδράσεις των φοιτητών που υποστηρίζουν την αντιπολίτευση, που έχουν καθαρό στόχο να προκαλέσουν χάος, με σκοπό να ξεσηκωθεί ο κόσμος ενάντια στην κυβέρνηση. Εξακολουθεί να μιλάει για «ειρήνη» και «δημοκρατία», παρά το γεγονός ότι καλεί τους υποστηρικτές του σε συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, οι οποίες πρέπει κατά τον ίδιο να μετατραπούν σε ένα «κοινωνικό κίνημα».
Από την άλλη, ο Λεοπόλντο Λόπες (ένας από τους ηγέτες της δεξιάς, που σύμφωνα με πρόσφατες αποκαλύψεις της ιστοσελίδας Wikileaks είχε άμεση επικοινωνία με το Λευκό Οίκο) κατηγορούμενος από την κυβέρνηση για μια σειρά αδικήματα που σχετίζονται με το βίαιο ξέσπασμα των τελευταίων ημερών, βρίσκεται στη φυλακή μετά την κινηματογραφική, μελοδραματική παράδοσή του στις Αρχές, κατά τη διάρκεια της οποίας κάλεσε τους υποστηρικτές του να συνεχίσουν.
Είναι καθαρό ότι η Δεξιά παραμένει χωρίς ενιαία ηγεσία και χωρίς οργανωμένο σχέδιο σε σχέση με το πώς θα καταφέρει να πετύχει το στόχο της: να αξιοποιήσει τις κινητοποιήσεις προκειμένου να ανατρέψει την κυβέρνηση Μαδούρο και τις παραδόσεις του Τσαβισμού που εκπροσωπεί.
Ο Μαδούρο και η ιμπεριαλιστική απειλή
Τις προηγούμενες μέρες, τρεις διπλωμάτες των ΗΠΑ απελάθηκαν από τη χώρα, κατηγορούμενοι για συμμετοχή στην υποκίνηση των συγκρούσεων. Αυτό είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν, ωστόσο η απέλαση των τριών πυροδότησε ένα νέο φραστικό πόλεμο ανάμεσα στο Μαδούρο και τον Ομπάμα, με τον πρώτο να κατηγορεί τις ΗΠΑ για ανάμειξη στην πολιτική κατάσταση της Βενεζουέλας και τον δεύτερο να εξηγεί «πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι δημοκρατίες».
Και ενώ ο Μαδούρο απάντησε (σωστά) ότι αυτές οι δηλώσεις μόνο υποκριτικές μπορούν να χαρακτηριστούν, δεδομένης της μακράς ιστορίας ανάμειξης των ΗΠΑ στα εσωτερικά των χωρών της Λ. Αμερικής, αμέσως μετά κάλεσε τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζόν Κέρι, να προσέλθει σε διάλογο με τον υπουργό Εξωτερικών της Βενεζουέλας Ελίας Τζάουα προκειμένου να συζητήσουν την κατάσταση της χώρας!
Βασικό μέλημα της κυβέρνησης των ΗΠΑ στις σημερινές συνθήκες, είναι να εξασφαλίσει την ανεμπόδιστη εισαγωγή πετρελαίου από τη Βενεζουέλα και παρά το γεγονός ότι θα έβλεπε με μεγάλη ικανοποίηση το τέλος του Τσαβισμού, είναι απίθανο να προχωρήσει σε δημόσια τοποθέτηση υπέρ της ένοπλης δράσης της αντιπολίτευσης, ή πολύ περισσότερο, να επέμβει η ίδια στρατιωτικά. Όχι μόνο γιατί βρίσκεται αντιμέτωπη με τα δικά της οικονομικά και πολιτικά προβλήματα, αλλά και επειδή γνωρίζει πως οποιαδήποτε επέμβαση σε χώρα της Λατινικής Αμερικής θα προκαλέσει μαζικές λαϊκές αντιδράσεις όχι μόνο στη Λ. Αμερική και διεθνώς αλλά και στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Έχει αποδείξει πολλές φορές ωστόσο, ότι ακόμη κι αν δημόσια κάνει «διάλογο» με τη Βενεζουέλα, παρασκηνιακά θα κάνει οτιδήποτε περνάει από το χέρι της προκειμένου να υποσκάψει το Μαδούρο και τις κατακτήσεις του Τσαβισμού.
Ο Τσαβισμός καλεί σε «ειρήνη και ενότητα»
Ωστόσο, η αντιπολίτευση δεν είναι η μόνη που κινητοποιείται. Στις 20 Φλεβάρη, οι εργαζόμενοι στην κρατική εταιρία πετρελαίου, PDVSA, κινητοποιήθηκαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες, ενώ αντίστοιχη ήταν και η συμμετοχή στην πορεία που κάλεσαν στις 22 Φλεβάρη γυναίκες που υποστηρίζουν την κυβέρνηση, με βασικά συνθήματα την ειρήνη, την ενότητα και τον τερματισμό της βίας.
Ο ίδιος ο Μαδούρο κρατάει αντιφατική στάση απέναντι στις κινητοποιήσεις της αντιπολίτευσης, άλλοτε χρησιμοποιώντας την καταστολή κι άλλοτε αναφερόμενος στο δικαίωμά της να διαδηλώνει ειρηνικά και δηλώνοντας αντίθετος στην καταπίεση.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση σύγχυσης και πόλωσης, οι πιθανότητες κλιμάκωσης των βίαιων συγκρούσεων είναι μεγάλες. Ωστόσο, δεν αρκεί σε καμία περίπτωση απλά και μόνο η υποστήριξη του Τσαβισμού, τόσο για τους ακτιβιστές στο εσωτερικό της χώρας όσο και διεθνώς. Το ενδεχόμενο ενός συμβιβασμού των εκπροσώπων του Τσαβισμού –τουλάχιστον με τα πιο μετριοπαθή τμήματα της δεξιάς– είναι ορατό και μπορεί μόνο να οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη ένταση των επιθέσεων απέναντι στις κατακτήσεις των εργαζομένων.
Για το λόγο αυτό, οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί, η Αριστερά, πρέπει να παλέψουν για τη δική τους, ανεξάρτητη εκπροσώπηση, μέσα από ένα Μέτωπο της Αριστεράς, με επαναστατικό πρόγραμμα και στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού.
Παράλληλα, είναι απαραίτητο να χτιστούν δημοκρατικές επιτροπές βάσης των εργαζομένων και των φτωχών στα εργοστάσια και τις γειτονιές, απαλλαγμένες από τη γραφειοκρατία, που θα παλεύουν για το πέρασμα των βασικών τομέων της οικονομίας στα χέρια της κοινωνίας, όπως και επιτροπές άμυνας, που θα μπορούν να απαντήσουν στις βίαιες προκλήσεις και επιθέσεις της δεξιάς αντιπολίτευσης.
