Από τις 10 Οκτώβρη (ημέρα της υπογραφής της εκεχειρίας στην Γάζα) μέχρι και τις αρχές Νοέμβρη, πάνω από 230 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί από βομβαρδισμούς ή άλλα χτυπήματα, καθώς με διάφορα προσχήματα ο ισραηλινός στρατός την παραβιάζει διαρκώς. Σχεδόν αμέσως μετά τη μεγάλη ανακούφιση του επίσημου τερματισμού της σφαγής, οι αμέτρητοι εκτοπισμένοι της Γάζας άρχισαν να επιστρέφουν στις περιοχές τους, με την ελπίδα ότι θα μπορέσουν τουλάχιστον να ξαναχτίσουν με ασφάλεια τα σπίτια τους πάνω στα ερείπια. Στην πραγματικότητα αποδεικνύεται ότι η ασφάλεια και η ειρήνη βρίσκονται ακόμη πολύ μακριά από την Γάζα.
Η επιθετικότητα του Νετανιάχου δεν σταματάει εκεί. Μετά από νέα χτυπήματα στον Λίβανο (κατά τα οποία σκοτώθηκαν τέσσερις μαχητές της Χεσμπολάχ σύμφωνα με την ισραηλινή κυβέρνηση) προειδοποίησε ότι αν δεν αφοπλιστεί άμεσα η οργάνωση «θα δράσει ανάλογα». Το Ισραήλ συνεχίζει να θέτει διαρκώς σε νέους κινδύνους ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και την ίδια ώρα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ, επιμένει ότι η εκεχειρία είναι σταθερή και ασφαλής και συνεχίζει να στηρίζει τον Νετανιάχου.
Οι βασικές δικαιολογίες για τα ισραηλινά χτυπήματα στην Γάζα μετά την εκεχειρία, έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι η Χαμάς δεν έχει ακόμη καταφέρει να εντοπίσει και να επιστρέψει όλους τους νεκρούς ομήρους. Την Κυριακή 2 Νοέμβρη τρεις ακόμη νεκροί όμηροι παραδόθηκαν στο Ισραήλ, το οποίο για κάθε έναν από αυτούς οφείλει να επιστρέφει δεκαπέντε νεκρούς Παλαιστίνιους που κρατούνταν στις ισραηλινές φυλακές.
Οι περισσότεροι από αυτούς επιστρέφουν στην Γάζα χωρίς ονόματα, χωρίς τη δυνατότητα να αναγνωριστούν εξαιτίας της διάλυσης των υποδομών των νοσοκομείων της περιοχής, ενώ συχνά φέρουν σημάδια βασανιστηρίων όπως εκτεταμένους μώλωπες, αλλά και δεμένα χέρια και πόδια. Το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι κακοποιούνται συστηματικά στις ισραηλινές φυλακές δεν αποτελεί είδηση. Στις αρχές του Νοέμβρη, η πρώην στρατιωτική εισαγγελέας Yifat Tomer-Yerushalmi συνελήφθη από την ισραηλινή αστυνομία, αφού είχε προηγουμένως εξαναγκαστεί σε παραίτηση επειδή άφησε να διαρρεύσει βίντεο στο οποίο φαίνονται στρατιώτες να κακοποιούν Παλαιστίνιο κρατούμενο.
Παράλληλα στις πόλεις της Γάζας η αναζήτηση τουλάχιστον δέκα χιλιάδων νεκρών που εκτιμάται ότι βρίσκονται θαμμένοι κάτω από τα ερείπια συνεχίζεται. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας Guardian τα συνεργεία έρευνας πρέπει να μετακινήσουν 61 εκατομμύρια τόνους ερειπίων προκειμένου να τους εντοπίσουν και να τους ανασύρουν, ενώ υπολογίζεται ότι ακόμη κι αν επιτρεπόταν να φτάσει στην Γάζα ο απαραίτητος μηχανολογικός εξοπλισμός, θα χρειάζονταν τουλάχιστον εννέα μήνες για να ολοκληρωθεί η διαδικασία. Κι αν η καταστροφή σε υποδομές και σπίτια είναι τρομακτική, η καταστροφή σε ανθρώπινες ζωές είναι αδιανόητη. Σύμφωνα με μελέτη του ιατρικού περιοδικού Lancet στην Γάζα χάθηκαν τουλάχιστον τρία εκατομμύρια χρόνια ζωής (με βάση τα χρόνια που εκτιμάται ότι θα ζούσαν οι τουλάχιστον 60.199 νεκροί της γενοκτονίας).
Ακόμη κι αν ο πόλεμος είχε τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα, ο εφιάλτης των κατοίκων της Γάζας θα συνεχιζόταν με διαφορετικές μορφές για τους επόμενους μήνες και χρόνια. Στην πραγματικότητα όμως τίποτα δεν έχει τελειώσει, καθώς η εκεχειρία κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να τιναχτεί στον αέρα από το Ισραήλ και τους συμμάχους του, ενώ ακόμη κι αν αυτό δεν συμβεί, τα σχέδια των «εγγυητών της ειρήνης» προβλέπουν τη «σταδιακή απομάκρυνση» του ισραηλινού στρατού από την περιοχή (στην πραγματικότητα την παραμονή του επ’ αόριστον) και την «ανοικοδόμηση» της Γάζας ώστε να παραδοθεί σε επιχειρηματικά συμφέροντα. Σε κάθε περίπτωση, η κατοχή, η βία και η καταπίεση των Παλαιστινίων θα συνεχιστεί.
Η μόνη δύναμη που μπορεί να φέρει μόνιμη ειρήνη στην περιοχή είναι οι κοινοί αγώνες των εργαζομένων, Παλαιστίνιων και Ισραηλινών, όπως και αυτών των υπόλοιπων χωρών της περιοχής. Τα λαϊκά στρώματα της παλαιστινιακής κοινωνίας, που υπέστησαν αυτή τη γενοκτονία, αλλά και το πιο μαχητικό κομμάτι της ισραηλινής κοινωνίας, αυτό που στάθηκε απέναντι στα δολοφονικά σχέδια της κυβέρνησής του, είναι οι δυνάμεις που μπορούν να μπουν μπροστά σε αυτή τη μάχη, μέσα από κοινές οργανώσεις που να παλεύουν για μια πραγματικά ειρηνική συνύπαρξη και για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων και των δύο λαών. Ένας τέτοιος αγώνας θα έχει αναμφίβολα την έμπρακτη στήριξη και αλληλεγγύη των εργαζομένων και της νεολαίας διεθνώς, που αποτελεί εξάλλου άλλη μια σημαντική προϋπόθεση για να πετύχει τους στόχους του.
