Γενική απεργία καλέστηκε από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ την 1η Οκτώβρη, με θέμα το 13ωρο. Καλέστηκε επίσης μια δεύτερη απεργία, όχι γενική αλλά της ΑΔΕΔΥ και μιας σειράς Εργατικών Κέντρων, στις 14/10/2025. Η δεύτερη ήταν μια απεργία για την οποία βασικά κινητοποιήθηκε το ΚΚΕ. Το θέμα ήταν ξανά το 13ωρο.
Να σημειώσουμε ότι οι δύο απεργίες, στις 1/10/25 και 14/10/25, δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένες. Ο λόγος έχει να κάνει με το ότι οι «γενικές απεργίες» έχουν απαξιωθεί στην Ελλάδα γιατί καλούνται εθιμοτυπικά – χωρίς κανένα σχεδιασμό και χωρίς καμία σοβαρή πιθανότητα να φέρουν αποτέλεσμα.
Αυτό συνδυάζεται με το γεγονός ότι όταν απεργεί κάποιος/α εργαζόμενος/η, χάνει το μεροκάματο αλλά και τις ασφαλιστικές εισφορές τις οποίες πρέπει να πληρώσει από την τσέπη του/της. Σε μια κοινωνία στην οποία το 60% του πληθυσμού σύμφωνα με έρευνα του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ δεν μπορεί να βγάλει το μήνα (ο μισθός τελειώνει σε 19 μέρες), όταν κάποιος/α χάνει κατά μέσο όρο 50 ευρώ και πάνω μετράει, και μετράει πάρα πολύ. Πόσο μάλλον αν κληθεί σε δύο ή τρεις απεργίες σε διάστημα 15 ημερών.
Ενδεικτικά, στις 14/10 στην Αθήνα υπήρχαν μόνο 5.000-7.000 άνθρωποι συνολικά στις συγκεντρώσεις (ο κύριος όγκος, το 60-70% βέβαια ήταν στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ).
Μια γενική απεργία για να είναι πετυχημένη χρειάζεται τα αιτήματά της να αγκαλιάζουν το σύνολο ή τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, να αγκαλιάζει τους εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μαζί με τους συμβασιούχους αυτούς της μερικής απασχόλησης τους εποχιακούς και τους άνεργους – από τους άνεργους μόνο 1 στους 7 παίρνει το φτωχοεπίδομα της ανεργίας (συγκεκριμένα από τις 700.000 και πλέον ανέργους μόνο οι 100.000 το παίρνουν). Αυτό είναι το πρώτο.
Το δεύτερο είναι το να προετοιμάζεται η απεργία σωστά από τους συνδικαλιστές και τις εργοστασιακές ή επιχειρησιακές επιτροπές μέσα από γενικές συνελεύσεις και παρεμβάσεις στους εργοστασιακούς και επιχειρησιακούς χώρους.
Και τρίτον, να υπάρχει πρόγραμμα κλιμάκωσης, μαχητικό μεν, ρεαλιστικό και πραγματοποιήσιμο δε.
Αυτές οι προϋποθέσεις δεν υπήρξαν. Τα αιτήματα είχαν περιοριστεί στο θέμα του 13ωρου: 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο, ενώ έμπαινε γενικά η αύξηση του εισοδήματος και η επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Η αιχμή βέβαια ήταν το 13ωρο. Αλλά τι συμβαίνει με το 13ωρο; Ποια είναι η πραγματικότητα σε σχέση με το ημερήσιο ωράριο των εργαζομένων; Σε μια σειρά κλάδους, π.χ. επισιτισμός, τουρισμός, τράπεζες, στο εργοτάξιο της νέας γραμμής του μετρό κ.α., οι εργαζόμενοι ήδη δούλευαν 13ωρο κάνοντας υπερωριακή απασχόληση με τη θέλησή τους –όχι πάντα βέβαια– για να αυξήσουν τις αποδοχές τους, διότι το μεροκάματο και ο μισθός σκέτος δεν φτάνουν.
Σύμφωνα με μελέτη του Κέντρου Προγραμματισμού και οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) από το 2009 μέχρι το 2022 το μεικτό πραγματικό μεροκάματο έχει χάσει 34% της αξίας του(!!). Σημειώστε ότι πολλοί εργαζόμενοι στους πιο πάνω χώρους επιδίωκαν να δουλεύουν υπερωριακά η δυνατόν καθ όλη τη διάρκεια του χρόνου και όχι μόνο τις ημέρες που ο νόμος προβλέπει!
Κατά συνέπεια, δίπλα από το όχι στο 13ωρο και 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο, χρειαζόταν να μπει συγκεκριμένο αίτημα για αύξηση μισθού και μεροκάματου, τέτοιου που να μη νιώθει την ανάγκη ο εργαζόμενος να δουλέψει υπερωριακά για να πιάσει τόπο και το αίτημα για 7ωρο!
Tο πραγματικό αίτημα με βάση τη σημερινή ανάπτυξη της τεχνολογία θα έπρεπε να είναι: μείωση των ωρών εργασίας τόσο όσο να μηδενισθεί η ανεργία! Η αύξηση δεν μπορεί να είναι λιγότερη από το ποσοστό που έχει χάσει το πραγματικό μεροκάματο δηλαδή 34%, για τον κατώτατο μισθό και μεροκάματο.
Συνεπώς τα αιτήματα θα έπρεπε να είναι:
- Αποκατάσταση του βασικού μισθού στο επίπεδο του 2009 – αύξηση 34%
- Επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο και στους συνταξιούχους
- Επαναφορά της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής (ΑΤΑ) ως αντίδοτο στην καλπάζουσα ακρίβεια. Με τιμάριθμο στη βάση των προϊόντων λαϊκής κατανάλωσης.
- Επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις.
- Μονιμοποίηση των συμβασιούχων.
- Όχι στη μερική απασχόληση πλήρες ωράριο για όλους.
- Επίδομα ανεργίας ίσο με το κατώτατο μισθό καθ’ όλη τη διάρκεια της ανεργίας.
Τελευταίος αλλά κρίσιμος παράγοντας για επιτυχημένες γενικές απεργίες είναι να έχουμε σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ πλειοψηφία έτοιμη να συγκρουστεί με το κεφάλαιο. Που να μην θεωρεί τη γενική απεργία (όπως ο πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκράτης Λεγκέν, ηγέτης των γερμανικών συνδικάτων της εποχής του Μπερστάιν) «γενική ανοησία»!
