Το ελληνικό πολιτικό σκηνικό βρίσκεται σε φάση αναδιάταξης. Οι παλιές «καλές» εποχές του κραταιού δικομματισμού όπου τα δύο μεγάλα κόμματα άθροιζαν ποσοστά πάνω από 75% ή και 80% έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Σε έναν πλανήτη που μαστίζεται από πολυεπίπεδες κρίσεις (οικονομική, γεωπολιτική, περιβαλλοντική, κλπ), η Ελλάδα δεν αποτελεί την εξαίρεση του γενικού κανόνα: πολιτικό κενό, αύξηση της οργής, της ανασφάλειας και της απογοήτευσης στην κοινωνία, τεράστια ποσοστά αποχής στις εκλογές, υποχώρηση της Αριστεράς, άνοδος της Ακροδεξιάς.
Έτσι, ένα κομμάτι της ελληνικής Ακροδεξιάς για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά βλέπει μια ευκαιρία. Ότι θα μπορούσε όχι απλά να εκπροσωπηθεί από κάποια κόμματα στη βουλή, αλλά και να διεκδικήσει την εξουσία. Αυτό προκαλεί διεργασίες.
Για επτά χρόνια ήταν στη βουλή και στην Ευρωβουλή η ναζιστική Χρυσή Αυγή, φτάνοντας να παίρνει 536.000 ψήφους και 9,3% στις Ευρωεκλογές του 2014. Σήμερα, υπάρχουν τρία ακροδεξιά κόμματα στη βουλή (Ελληνική Λύση, Νίκη, Σπαρτιάτες) και τρία στην Ευρωβουλή (Ελληνική Λύση, Νίκη, Φωνή Λογικής) με ποσοστά που αθροιστικά προσεγγίζουν το 20%.
Πέρα από αυτά, πάντα υπάρχει μια ισχυρή ακροδεξιά τάση μέσα στη ΝΔ που περιλαμβάνει πρώην πρωθυπουργούς, κορυφαίους υπουργούς, βουλευτές κτλ.
Ένα από τα πρόσωπα που φαίνεται να διερευνούν το έδαφος για την πιθανότητα να ενωθεί η Ακροδεξιά και να προβάλει πρόταση εξουσίας είναι αναμφισβήτητα ο Αντώνης Σαμαράς. Με το κύρος ενός πρώην πρωθυπουργού, την πολιτική εμπειρία δεκαετιών και την πλήρη αποδοχή του από το κεφάλαιο και τα συστημικά ΜΜΕ, δείχνει να είναι ένα πρόσωπο που μπορεί να συσπειρώσει τον χώρο. Η πρόσφατη διαφαινόμενη σύμπλευση του με τον άλλο πρώην πρωθυπουργό της ΝΔ, Κ. Καραμανλή, παίζει επίσης τον ρόλο της.
Η ηλικία του -73 χρονών- και το γεγονός ότι είναι φθαρμένος ως μέλος του κυβερνητικού κόμματος είναι ανασταλτικοί παράγοντες, αλλά όχι αξεπέραστα τείχη.
Ποιος είναι ο Αντώνης Σαμαράς
Εκλέγεται βουλευτής από 26 χρονών και θεωρείται πολιτικό παιδί του Ευάγγελου Αβέρωφ. Ο Αβέρωφ ήταν πρώην πρόεδρος της ΝΔ και έμεινε στην ιστορία για τις ακροδεξιές του πεποιθήσεις, τη δημιουργία παρακρατικών ομάδων κρούσης στην ΟΝΝΕΔ με την ονομασία Ρέηντζερς και Κένταυροι και για τις πιο αιματηρές ευρωεκλογές στην ιστορία του τόπου: αυτές του 1984, όπου τάγματα εφόδου της ΝΔ έκαναν σωρεία παρακρατικού τύπου επιθέσεων ενάντια σε μέλη κομμάτων της Αριστεράς.
Ο Σαμαράς ήταν δεξί χέρι του πατέρα Μητσοτάκη αρχικά, υπουργός των κυβερνήσεων Τζαννετάκη και Ζολώτα το 1989, υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση ΝΔ το 1990-93.
Έχτισε δικό του μηχανισμό με αδιαφανή κρατικά κονδύλια εκατομμυρίων που επιδοτούσαν δικούς του ανθρώπους σε κάθε χώρο και ΜΜΕ. Φυσικά η έρευνα και για αυτό το σκάνδαλο τέθηκε στο αρχείο. Όμως έμειναν στην ιστορία τα σχετικά ποσά (δείτε το αφιέρωμα του Ιού της Κυριακής Τα μυστικά κονδύλια της ΝΔ: Οι μαύρες σακούλες του 1992).
Διαφώνησε για το Μακεδονικό και προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1993. Έφτιαξε το εθνικιστικό κόμμα Πολιτική Άνοιξη που επέζησε για λίγα χρόνια. Από το 2000 προετοιμάζει την επιστροφή του στην ΝΔ με όλα τα βασικά στελέχη της Πολιτικής Άνοιξης. Το 2004 η ΠΟΛΑΝ διαλύεται και τυπικά και ο Σαμαράς εκλέγεται ευρωβουλευτής με την ΝΔ. Το 2009 εκλέγεται αρχηγός της ΝΔ και το 2012 γίνεται πρωθυπουργός σε κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ. Εντωμεταξύ έχει εντάξει στην ΝΔ βασικά ακροδεξιά στελέχη του ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, όπως τον Βορίδη και τον Α. Γεωργιάδη, αναθέτοντάς τους και υπουργικά πόστα.
Παραιτείται το 2015 μετά την ήττα στο δημοψήφισμα. Έκτοτε ακολουθεί μια σταθερή εσωκομματική αντιπολίτευση στην ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη με περίπου 15 βουλευτές υπό τον έλεγχό του.
Οι απόψεις του
Τα τελευταία χρόνια ουσιαστικά κάνει πανελλαδική καμπάνια με ομιλίες, άρθρα, εκδηλώσεις που προσπαθεί να χτίσει ένα πανελλαδικό δίκτυο υποστηρικτών και να αποδομήσει πλήρως τον Μητσοτάκη ως «πουλημένο» και «ενδοτικό».
Οι ομιλίες του πλέον μοιάζουν σαν ιδεολογικές πλατφόρμες της ελληνικής alt-right (όρος που καθιερώθηκε στις ΗΠΑ και σημαίνει εναλλακτική δεξιά, για να περιγράψει την προσπάθεια της Ακροδεξιάς να εμφανιστεί σαν κάτι νέο) παρά σαν απλές ομιλίες ενός διαφωνούντα βουλευτή.
Χαρακτηριστικά, σε μια ομιλία του στο Ζάππειο το 2023 αναφέρει:
«…οι Ευρωπαϊκές χώρες συρρικνώνονται πληθυσμιακά… Κι αντί να στηρίζουμε τους νέους μας να κάνουν παιδιά, προσπαθούμε να εισάγουμε παράνομους απ’ έξω! Πολλοί των οποίων αρνούνται να ενσωματωθούν.
Σήμερα υπάρχει και η λεγόμενη “αποδόμηση”. Το woke culture… Δηλαδή το γκρέμισμα όσων συνιστούν την κοινή κληρονομιά μας. Όπου τα ιερά πρόσωπα της Μάνας και του Πατέρα, υποβιβάζονται σε απρόσωπους αριθμούς: “Γονέας 1 και Γονέας 2”.
Φτάσαμε σήμερα, των ώρα που τα προβλήματα γιγαντώνονται, να πιθηκίζουμε εισαγόμενες ανοησίες για το πόσα είναι τα… “φύλα”! Στα χρόνια του Μεσαίωνα τσακώνονταν, για το “φύλο των αγγέλων”. Σήμερα τσακωνόμαστε για το πόσα είναι τα “φύλα” των… ανθρώπων!
Είναι λάθος για τη Δύση αυτός ο καταχρηστικός δικαιωματισμός, που οδηγεί σε μια διχαστική και ακατανόητη “νέα γλώσσα”, πολιτικής ορθότητας.
Που θυμίζει το new talk του Όργουελ. Από το έργο του “1984”. Όπως το να μας καλούν, εμάς τους Ευρωπαίους, να μη λέμε “Καλά Χριστούγεννα”, αλλά “Καλές Γιορτές”».
Στην ομιλία του στο 13ο συνέδριο της ΝΔ το 2019 έλεγε:
«Τότε, φυλάγαμε τα σύνορα. Και όσοι πέρναγαν από δω – ή όσοι βρίσκονταν ήδη εδώ και παρανομούσαν – πήγαιναν κατευθείαν στην Αμυγδαλέζα και σε ένα-δύο ακόμα κλειστά κέντρα… Κι από εκεί, μετά από σύντομο χρόνο, έφευγαν οικειοθελώς για τις πατρίδες τους. Απευθείας – όχι μέσω Τουρκίας! Και το σημαντικότερο: τότε δεν είχαμε αφήσει διάφορες ανεξέλεγκτες ΜΚΟ να κάνουν κουμάντο.
Η χώρα μας υφίσταται πλέον ένα άτυπο λαθρο-εποικισμό. Μπαίνουν όσοι θέλουν, ακόμα και από χώρες, όπως το Μαρόκο και η Τυνησία και το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές, που δεν έχουν κανένα πόλεμο…»
Πρόσφατα διαφώνησε και καταψήφισε μια σειρά νομοσχέδια της κυβέρνησης όπως αυτά για την είσοδο εποχιακών μεταναστών εργατών, για τα ομόφυλα ζευγάρια κα.
Μετά τις Ευρωεκλογές
Μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών του Ιούνη, όπου η ΝΔ είχε τη χειρότερη εκλογική επίδοση από άποψη ψήφων στην ιστορία της, πάει ένα βήμα παραπέρα. Στις 2 Ιουλίου, σε εκδήλωση παρουσίασης βιβλίου στο Πολεμικό Μουσείο (στην οποία ήταν παρών και ο Κ. Καραμανλής), λέει τα εξής:
«Το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα ενίσχυσε τις πολιτικές δυνάμεις που υπεραμύνθηκαν της ταυτότητας, ατομικής, εθνικής κι ευρωπαϊκής. Είναι καθαρό ότι αποδοκιμάστηκε η Woke Ευρώπη, η Ευρώπη της αθρόας λαθρομετανάστευσης, της ακατανόητης ενεργειακής πολιτικής της “πράσινης μετάβασης” με τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, της αποβιομηχάνισης, της ανεργίας, της διατροφικής κρίσης, της λογοκρισίας, και της κοινωνικής αποδιοργάνωσης. Φαινόμενα όπως η προσπάθεια αποπνευματικοποίησης της Ευρώπης, η προσπάθεια αποχριστιανοποίησής και η ραγδαία “ισλαμοποίησή” της – δείτε την Αγγλία και το Βέλγιο, για παράδειγμα- δεν οδήγησαν σε έναν πιο φιλελεύθερο κόσμο αλλά σε έναν κόσμο μη κοινωνικό, ασύδοτο, ατομικιστικό. Οι λαοί όμως δηλώνουν ότι δεν συμφωνούν. Γι’ αυτό και υπήρξε Ευρωπαϊκή στροφή προς τα Δεξιά».
και συνεχίζει
«Στη μάχη των ιδεών, ένα κόμμα δεν μπορεί να εκφράζει τους πάντες. Γι’ αυτό και προ καιρού δήλωσα ότι η Ν.Δ. δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει Ποτάμι. Να ανοιχτούμε σε όλους ναι, αλλά να μη χάσουμε τον εαυτό μας. Κεντροδεξιά χωρίς δεξιά, δεν υπάρχει. Και στα δεξιά, δεν χωράει η ακροδεξιά. Το νεοναζιστικό μόρφωμα, εμείς το παραπέμψαμε στη Δικαιοσύνη. Και σήμερα είναι στη φυλακή»
Βλέπουμε μια προσπάθεια του Σαμαρά, που είναι χαρακτηριστική όλων των νέων ακροδεξιών σχηματισμών, να αποστασιοποιηθεί από τις «ακραίες» εκφάνσεις του χώρου της Ακροδεξιάς. Να καταδικάσει τα «τάγματα εφόδου» της Χρυσής Αυγής, να αποποιηθεί τον χαρακτηρισμό του ακροδεξιού, κρατώντας όμως στην ουσία όλες τις απόψεις που αυτός ο χώρος εκφράζει, παρουσιάζοντας τις ως κάτι «φυσιολογικό».
Τα πεπραγμένα του
Στο site antinews.gr, που πρόσκειται στον Σαμαρά, μπορεί κανείς να δει πληθώρα άρθρων ενάντια στον Μητσοτάκη και την κυβέρνηση ή και άρθρα συνολικά ενάντια στο πολιτικό σύστημα, που βέβαια απλά επιδιώκουν να ανοίξουν τον δρόμο για επάνοδο του Σαμαρά στα πράγματα.
Οι θέσεις του Α. Σαμαρά αποτελούν ένα μείγμα εθνικιστικών απόψεων στην εξωτερική πολιτική, ακροδεξιών αντιλήψεων στα κοινωνικά θέματα και πλήρους ασυδοσίας του κεφαλαίου στον οικονομικό τομέα.
Και στους τρεις αυτούς τομείς έχει δώσει δείγματα γραφής. Ως υπουργός εξωτερικών δημιούργησε προβλήματα και τριβές με την τουρκική μειονότητα της Θράκης, ωθώντας την ουσιαστικά στην αγκαλιά των εθνικιστών της τουρκικής πλευράς. Δημιούργησε εντάσεις με τη νεοσύστατη τότε ΠΓΔΜ και νυν Β. Μακεδονία, σε μια περίοδο έξαρσης των εθνικισμών και των πολέμων στα Βαλκάνια. Ως πρωθυπουργός καταπάτησε τα δικαιώματα των μεταναστών με χιλιάδες απελάσεις, επιχειρήσεις σκούπα κα με νόμους που καθιστούσαν αδύνατη τη νόμιμη διαμονή τους στην χώρα.
Αφού ξιφούλκησε εναντίον του πρώτου μνημονίου του 2010, κατόπιν έκανε στροφή 180 μοιρών αποδεχόμενος το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και το 2ο μνημόνιο που οδήγησαν σε ξεπούλημα δημόσιων οργανισμών στο κεφάλαιο, κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων ενός αιώνα, δραστική μείωση των μισθών και συντάξεων, επιβολή του ΕΝΦΙΑ και νέων φόρων, διάλυση του ΕΣΥ, της δημόσιας Παιδείας και του ασφαλιστικού συστήματος.
Το δεύτερο και ακόμα σκληρότερο μνημόνιο έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο. Στηρίχθηκε από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ. Ψηφίστηκε στη Βουλή στις 12 Φεβρουαρίου του 2012.
Αυτά ήταν τα έργα και οι ημέρες του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, μαζί φυσικά με ατέλειωτη καταστολή στους εκατοντάδες χιλιάδες που διαδήλωναν επί μήνες ενάντια στην πολιτική του.
Φυσικά ψήφισε και το 3ο μνημόνιο του Τσίπρα που οδήγησε σε σφίξιμο της μέγγενης της υποχρέωσης αποπληρωμής του δημόσιου χρέους ως το 2060.
Στα θέματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής, οι θέσεις του Σαμαρά συνοψίζονται στα εξής: διαρκής αύξηση των πολεμικών δαπανών, αύξηση της στρατιωτικής θητείας, εξορύξεις παντού και πολεμικές εντάσεις με όλες τις γειτονικές χώρες.
Οι διαφωνίες του με τον Μητσοτάκη στο οικονομικό πεδίο είναι σε δευτερεύοντα ζητήματα, όπως η μείωση του ΦΠΑ, οι αγροτικές επιδοτήσεις, κοκ. Όλα τα βασικά οικονομικά νομοσχέδια τα έχει υπερψηφίσει.
O «όχι ακροδεξιός» ακροδεξιός
Ο Σαμαράς προφανώς δεν είναι νέος και άφθαρτος. Είναι παιδί του κατεστημένου και του κομματικού σωλήνα. Ένας συστημικός πολιτικός που τώρα θέλει να ακολουθήσει τον δρόμο των Τραμπ, Όρμπαν, Λεπέν, κτλ. Στην πραγματικότητα θέλει να ενώσει όλα τα θραύσματα της Ακροδεξιάς γύρω από αυτόν, ή με αυτόν σε ρόλο μέντορα, εντός ή και εκτός της ΝΔ αν οι συνθήκες και οι χρηματοδότες τον ευνοήσουν.
Διαφοροποιείται από τη ναζιστική Ακροδεξιά, αλλά είναι ένας από αυτούς που επώασαν και εξέθρεψαν τη Χρυσή Αυγή επιτρέποντάς της να έχει ανεμπόδιστη δράση για τρεις δεκαετίες και να μπει στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής.
Το Μακεδονικό ήταν το εφαλτήριο και για τον Σαμαρά, αλλά και για την πρώτη δημόσια εμφάνιση της Χρυσής Αυγής.
Ο Σαμαράς δεν είδε ποτέ, ή έκανε πως δεν βλέπει τις εκατοντάδες ρατσιστικές επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής και τους τραυματισμούς μεταναστών και αντιφασιστών. Ούτε την παρολίγο δολοφονία του Δ. Κουσουρή από τάγμα εφόδου το 1998. Ούτε τη δολοφονία του Σ. Λουκμάν τον Γενάρη του 2013. Ούτε τη δολοφονική επίθεση εναντίον στελεχών του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ στο Πέραμα, τέσσερις μέρες πριν από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Χρειάστηκε η δολοφονία Φύσσα και η κοινωνική έκρηξη που οργάνωσε το αντιφασιστικό κίνημα, για να «ανακαλύψει» μαζί με τον Δένδια τους 32 φακέλους που αράχνιαζαν στα συρτάρια του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και έδεναν δικαστικά τη Χρυσή Αυγή.
Ο Σαμαράς είχε για γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου το δεξί του χέρι από την εποχή της Πολιτικής Άνοιξης, Τάκη Μπαλτάκο, που συνομιλούσε με τον Κασιδιάρη και τους Χρυσαυγίτες προκειμένου να έχουν κοινή στάση σε νομοσχέδια.
Ο Α. Σαμαράς θεωρούσε «όμορο χώρο» τη Χρυσή Αυγή, μέχρι αυτή να αρχίσει να απειλεί την εκλογική κυριαρχία της ΝΔ.
Οι άνθρωποι του
Όλοι οι άνθρωποι που είναι γύρω από τον Σαμαρά είναι πατενταρισμένοι ακροδεξιοί με παρελθόν στον χώρο. Για τον Μπαλτάκο, τον Γεωργιάδη και τον Βορίδη γράψαμε παραπάνω. Στελέχη όπως ο Χρύσανθος Λαζαρίδης και ο Φαήλος Κρανιδιώτης ήταν μαζί του στην Πολιτική Άνοιξη, στη ΝΔ και ενδιάμεσα στο Δίκτυο 21.
Το Δίκτυο 21 ήταν μια εθνικιστική ομάδα επώνυμων πολιτικών στελεχών και δημοσιογράφων που ιδρύθηκε τον Δεκέμβρη του 1997. Η ίδρυση του θεωρήθηκε «πολυσήμαντο γεγονός» από τον Α. Σαμαρά.
Ο εισηγητής της ιδρυτικής εκδήλωσης του, Σαράντος Καργάκος, χαρακτηριστικά έλεγε:
«Χανόμαστε ως έθνος. Χάνουμε τη γλώσσα μας, καταρρέουν οι αξίες. Ζούμε την εποχή της εκπούστευσης του έθνους. Κίναιδοι και σπεκουλαδόροι διευθύνουν τη χώρα. Δεν υπάρχουν πολιτικοί άνδρες. Δεν έχουμε σχέδιο αντιμετώπισης της Τουρκίας, της Αλβανίας, που θα γίνει ιταλικό προτεκτοράτο, δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τους Σκοπιανούς, ούτε τους Βούλγαρους. Γεμίσαμε σατανιστές και ναρκομανείς».
Το Δίκτυο 21 έκλεισε δράση και την σελίδα του αρχές του 2014 όταν πια ο Σαμαράς ήταν πρωθυπουργός. Τα στελέχη του παρέμειναν στις ακροδεξιές επάλξεις. Ο Φαήλος Κρανιδιώτης εκδίδει την εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ την οποία βέβαια θέλει να καταλύσει. Έκανε κόμμα μαζί με τον Θ. Τζήμερο, την Εθνική Δημιουργία το οποίο δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή.
Ο Α. Συρίγος έγινε υπουργός διατηρώντας πάντα τις απόψεις του και ξιφουλκώντας υπέρ των ιδιωτικών Πανεπιστημίων και της δημιουργίας Πανεπιστημιακής Αστυνομίας.
Ο σημερινός εκδότης της ναζιστικής φιλοχουντικής εφημερίδας Στόχος, Σάββας Χατζηπαρασκευάς, ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος του Σαμαρά.
Η Λατινοπούλου εκφράστηκε θετικά για την ομιλία του Σαμαρά στο Πολεμικό Μουσείο ενώ ο πρόεδρος των Σπαρτιατών, Β. Στίγκας, δήλωσε πως «αγάπησε τον Σαμαρά τον οποίο ακολούθησε στην Πολιτική Άνοιξη». Διόλου τυχαία, ο Σαμαράς ήταν με όλους αυτούς μαζί αλλά και με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής και της Propatria στο τελευταίο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό το 2018 στο Σύνταγμα.
Να πάει ξανά στα αζήτητα
Η σημερινή πολιτική συγκυρία ευνοεί τις κινήσεις του Σαμαρά. Εκτός από την γενική δυναμική ανόδου της Ακροδεξιάς, έχουμε και την εικόνα διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ, που επειδή δεν απειλεί εκλογικά την ΝΔ λειτουργεί αποσυσπειρωτικά για την κυβέρνηση. Από την άλλη, η Ακροδεξιά έχει και αυτή της φατρίες και τα τσιφλίκια της, και το έργο της συσπείρωσης της δεν είναι καθόλου απλό. Όπως και να έχει πάντως, το εργατικό και ευρύτερο λαϊκό κίνημα έστειλε στα αζήτητα τον Σαμαρά και το κόμμα του ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ στα τέλη της δεκαετίας του 90. Τον ανάγκασε σε παραίτηση μετά την ιστορική επικράτηση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη του 2015.
Ενδέχεται στο μέλλον να χρειαστεί να ξανακάνει το ίδιο.
