1-3 Μάρτη, πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική συνδιάσκεψη της «Νέας Αριστεράς» (ΝΕΑ). Συνολικά συμμετείχαν 1.300 άτομα σύμφωνα με τους διοργανωτές, με 130 ομιλητές, που επί τρεις μέρες συζητούσαν για να καταλήξουν στο τι θέλουν να κάνουν τώρα που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κάποια ηγετικά στελέχη προσπάθησαν να παρουσιάσουν μια αριστερή φρασεολογία. Ενδεικτικά αναφέρουμε:
«Ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα που αποτελεί για εμάς την κινητήρια δύναμη εμπεριέχει στόχους μετασχηματισμού. Η δική μας Αριστερά είναι μετασχηματιστική δεν είναι διαχειριστική.»
Πάνος Σκουρλέτης
«Σοσιαλισμός, όχι ως μία λέξη αλλά ως κεντρική κατεύθυνση».
Νίκος Φίλης
«Τελικός στόχος μας είναι ο κομμουνισμός, δεν είναι ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία. Αυτός είναι ο ενδιάμεσος στόχος.»
Δημήτρης Βίτσας
Από την άλλη ακούστηκαν και πιο μετριοπαθείς τοποθετήσεις, όπως αυτή του προέδρου της ΚΟ του κόμματος Α. Χαρίτση που είπε:
«Μας αξίζει μια οικονομία που λειτουργεί προς όφελος των πολλών. Αυτών που παράγουν και δημιουργούν και δεν απολαμβάνουν τα αποτελέσματα του κόπου τους. Δεν θέλουμε την κοινωνία του 1/3. Θέλουμε ο κάθε άνθρωπος να αμείβεται για την προσπάθειά του και να δουλεύει με όρους αξιοπρέπειας και ασφάλειας.»
Το ερώτημα που φυσιολογικά προκύπτει από αυτές τις τοποθετήσεις είναι: γιατί όλα αυτά οι παραπάνω δεν τα έκαναν πράξη τα προηγούμενα χρόνια που ήταν ηγετικά στελέχη και υπουργοί των κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ;
Τα 2/3 του προσωρινού πανελλαδικού συντονιστικού οργάνου της ΝΕΑ είναι στελέχη που κατείχαν θέσεις ευθύνης (Κ.Ε., πρώην και νυν βουλευτές, πρώην υπουργοί). Και όχι μόνο δεν τα έκαναν πράξη αλλά έκαναν λυσσασμένο αγώνα ενάντια σε οποιαδήποτε φωνή τολμούσε να κάνει κριτική στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ πριν και μετά το 2015.
Γιατί δεν λένε κουβέντα για τον Αλέξη Τσίπρα που πρόσφατα σε ομιλία του στο συνέδριο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ για τα 50 χρόνια της μεταπολίτευσης σχετικά με το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλης του 2015, ομολόγησε ευθαρσώς ότι: «ούτε μια στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό μου η πιθανότητα να διαπραγματευθώ την παρουσία της χώρας στην ΕΕ και στο ευρώ.»; Όλα τα στελέχη της Νέας Αριστεράς μέχρι πριν λίγους μήνες έπιναν νερό στο όνομα του Τσίπρα.
Τι λένε και τι δεν έκαναν ως υπουργοί
Η ιδρυτική διακήρυξη της ΝΕΑ αναφέρει ως επιδιώξεις της:
«Πρώτα και κύρια ένα ανανεωμένο εργατικό κίνημα μπορεί να στηρίξει ένα παραγωγικό μοντέλο που θα στηρίζεται σε καλούς μισθούς».
Τι έκανε η Έφη Αχτσιόγλου ως υπουργός Εργασίας για τα παραπάνω; Όχι μόνο δεν αύξησε τους μισθούς αλλά με τον λεγόμενο «νόμο Αχτσιόγλου» δυσκόλεψε τη διαδικασία προκήρυξης απεργίας και μετέφερε στην κυβέρνηση τον καθορισμό του κατώτατου μισθού αφαιρώντας το δικαίωμα στη συλλογική διαπραγμάτευση. Όσο για το «ανανεωμένο» εργατικό κίνημα (ό,τι και αν εννοούν με αυτό), ήταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην οποία συμμετείχε η Αχτσιόγλου που τσαλαπάτησε τους αγώνες του εργατικού κινήματος και το οδήγησε σε σημαντική υποχώρηση όλα τα τελευταία χρόνια…
«Πρώτα και κύρια το κίνημα για την ειρήνη, ενάντια στους πολέμους, ενάντια στον πόλεμο του Ισραήλ στην Παλαιστίνη και την τεράστια ανθρωπιστική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Γάζα.»
Γιατί τότε αυτά τα στελέχη δεν αντιτάχθηκαν και δεν διαφώνησαν με τη συμμαχία με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ που έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;
«Πρώτα και κύρια το κίνημα κατά των εξορύξεων και της πολιτικής οικολογίας μπορεί να αλλάξει την ατζέντα υπέρ της πράσινης και δίκαιης μετάβασης.»
Το νυν στέλεχος της Νέας Αριστεράς και τότε αρμόδιος υπουργός Γ. Σταθάκης ήταν αυτός που υπέγραψε τις συμφωνίες με την Eldorado Gold για εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, γυρνώντας την πλάτη στο μαζικό κίνημα που για χρόνια έδωσε εξαιρετικές μάχες για την προστασία της περιοχής. Ήταν επίσης η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ άφησε τα βουνά και τον αέρα έρμαιο στα χέρια εταιρειών που εγκατέστησαν 100άδες ανεμογεννήτριες σε όλη τη χώρα.
«Πρώτα και κύρια το κίνημα αλληλεγγύης στον προσφυγικό πληθυσμό μπορεί να μπει μπροστά για να προβάλει τις πανανθρώπινες ιδέες, μακριά και έξω από λογικές απάνθρωπων φραχτών και εγκληματικών επαναπροωθήσεων.»
Ήταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που υπέγραψε τη συμφωνία με ΕΕ και Τουρκία όπου μεταξύ άλλων όριζε την Τουρκία ως «ασφαλή χώρα» και άρα άνοιξε τον δρόμο για μαζικές απελάσεις προσφύγων από την Ελλάδα στην Τουρκία. Γιατί δεν γκρέμισε τον απάνθρωπο φράχτη του Έβρου; Τι σχέση είχαν οι πανανθρώπινες ιδέες με το κολαστήριο της Μόριας στη Μυτιλήνη;
Καμία ουσιαστική αυτοκριτική
Τίποτα συγκεκριμένο δεν ακούστηκε για όλα αυτά στο 3ήμερο συνέδριο. Κάποιοι σύνεδροι από τα κάτω προσπάθησαν να θέσουν κάποια θέματα ή να ασκήσουν κριτική στα ηγετικά στελέχη αλλά ήταν φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Όλοι καταλαβαίνουν ότι ο εκφυλισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήρθε μόνο με την εκλογή Κασελάκη. Ότι ο Κασελάκης δεν «είδε φως και μπήκε», αλλά είδε μια πόρτα ορθάνοικτη από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τις απαράδεκτες πολιτικές της και τις αντιδημοκρατικές εσωκομματικές μεθοδεύσεις της. Και σε όλα αυτά η σημερινή ηγεσία της Νέας Αριστεράς έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο. Και δεν τόλμησε να κάνει καμία ουσιαστική και ειλικρινή αυτοκριτική.
Στο κείμενο της πολιτικής απόφασης αναφέρεται σχετικά ότι:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρίθηκε σε μία πανίσχυρη κοινωνική απαίτηση το 2015 για ριζική αλλαγή στην χώρα μας. Τα θετικά επιτεύγματα της τότε κυβέρνησης είναι πολλά και σημαντικά και σε διαφορετικά πεδία. Όμως ο πήχης των προσδοκιών που καλλιεργήθηκαν, υψώθηκε υπερβολικά με εύκολες υποσχέσεις και άκρατο βολονταρισμό. Η απογοήτευση, η ματαίωση και εντέλει η ακύρωση των προσδοκιών που αναπτύχθηκαν, οδήγησαν την κοινωνία στην απόσυρση από την πολιτική, στην έλλειψη ενδιαφέροντος και στην υποβάθμιση των κοινωνικών αγώνων. Η κρίση αξιοπιστίας για τον ΣΥΡΙΖΑ και η διάρρηξη των σχέσεων εμπιστοσύνης με την κοινωνία είναι πλέον μία αντικειμενική συνθήκη που αφορά όλη την Αριστερά.»
Μαθαίνουμε λοιπόν ότι ο πήχης των προσδοκιών που ήταν ψηλά και ο «άκρατος βολονταρισμός» ήταν οι βασικές αιτίες της απογοήτευσης της κοινωνίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια, δεν φταίει που εφαρμόσαμε λιτότητα και καταστολή, φταίει που πιστέψατε ότι δεν θα τα εφαρμόζαμε!
Καμία αυτοκριτική αναφορά στο δημοψήφισμα του 2015 και την υπογραφή του 3ου μνημονίου. Καμία αναφορά στις μειώσεις μισθών και συντάξεων. Στις ιδιωτικοποιήσεις, στη δημιουργία του χρηματιστήριου ενέργειας. Στο ξεπούλημα του Ελληνικού στον Λάτση ή στις ευθύνες για την τραγωδία στο Μάτι.
Βαφτίζουν ως επιτυχία την έξοδο από τα μνημόνια ενώ στην πραγματικότητα υπάρχει δέσμευση της χώρας για αποπληρωμή του χρέους ως το 2063, με εξοντωτικούς όρους που στην πραγματικότητα αποτελούν μνημόνιο που απλά δεν λέγεται μνημόνιο.
Η Νέα Αριστερά ψελλίζει μια κριτική για τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Αντώναρο της ΝΔ αλλά δεν λέει κουβέντα για την αποδοχή της στην αθρόα εισροή στελεχών του ΠΑΣΟΚ στο κόμμα και στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και πως να πει άλλωστε όταν αποτελεί και δική της σημερινή θέση η συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ και την ανύπαρκτη «αριστερή σοσιαλδημοκρατία».
Αν τα στελέχη της Νέας Αριστεράς όντως κατάφεραν να ανακαλύψουν τα βαθιά πολιτικά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ έστω και αργά, αν έχουν μετανιώσει για την κυβερνητική τους θητεία, αν έχουν καταλάβει τη ζημιά που έκαναν στην ελληνική κοινωνία, τότε οφείλουν να κάτσουν να σκεφτούν και να παρουσιάσουν ένα σοβαρό πολιτικό απολογισμό. Τι τους οδήγησε να εφαρμόσουν τις πολιτικές της αστικής τάξης στο όνομα της Αριστεράς. Αλλά δεν φαίνεται καμιά τέτοια ουσιαστική διάθεση. Αντίθετα, προχωράνε σε στομφώδεις διακηρύξεις όπως «μόνο με μια ισχυρή Νέα Αριστερά η χώρα μπορεί να αποκτήσει μια αξιόμαχη δύναμη κοινωνικής και κινηματικής αντιπολίτευσης». Δηλαδή, παρουσιάζουν τον εαυτό τους και επικεφαλής της κινηματικής αντιπολίτευσης! Αυτή είναι κατά τη γνώμη μας άλλη μια απόδειξη της αλαζονείας που διακατέχει αυτό το χώρο.
Αν κάτι έδειξε η ιδρυτική συνδιάσκεψη της Νέας Αριστεράς είναι ότι στην πραγματικότητα αποτελεί μια προσπάθεια αναβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ πριν το 2015. Μια προσπάθεια να μπουν κάτω από τα χαλί οι αιτίες που οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ από ένα κόμμα που του δόθηκε η δυνατότητα να αποτελέσει σημείο καμπής για ριζοσπαστικές αλλαγές στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, να έχει αφομοιωθεί από το σύστημα και να έχει μπει σε μια βαθιά υπαρξιακή κρίση. Όπως και να έχει, το ρολόι της ιστορίας δεν γυρίζει πίσω, εκτός αν είναι να επαναλάβει το δράμα που βιώσαμε σαν φάρσα.
Μπορεί στη βάση της Νέας Αριστεράς να υπάρχουν αγωνιστές που ειλικρινά αναζητούν μια πολιτική διέξοδο στο ασφυκτικό σημερινό πολιτικό κενό. Κάποιον που να ανατρέψει τον Μητσοτάκη. Όμως δεν μπορεί να ανατρέψει τον Μητσοτάκη αυτός που με τις πολιτικές του έφερε τον Μητσοτάκη αρχικά και τον Κασελάκη αργότερα. Η διέξοδος βρίσκεται μακριά από αυτές τις πολιτικές.
