Της Rukhsana Manzoor, Σοσιαλιστικό Κίνημα, τμήμα της CWI στο Πακιστάν
Πέντε γυναίκες κακοποιήθηκαν και θάφτηκαν ζωντανές
Η φρικιαστική ιστορία πέντε γυναικών στην επαρχία Jaffarabad (Τζαφαραμπάντ) του Baluchistan (Μπαλουχιστάν), που κακοποιήθηκαν, πυροβολήθηκαν και στη συνέχεια θάφτηκαν ζωντανές, δεν έχει μόνο σοκάρει το Πακιστάν, αλλά έχει επαναφέρει και στην επικαιρότητα τα θέματα που αφορούν τις «παραδόσεις».
Οι γυναίκες αυτές «τιμωρήθηκαν» για την απόφαση τριών νεαρών κοριτσιών (που είναι ανάμεσα στα θύματα) να επιλέξουν τους συζύγους τους, παραβιάζοντας τις παραδόσεις της φυλής στην οποία ανήκαν.
Το έγκλημά τους ήταν να αρνηθούν την «τιμή» που τους έκαναν τα γηραιά μέλη της φυλής, να αποφασίσουν οι ίδιοι για τον γάμο τους, χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Σε ολόκληρο το Πακιστάν, γυναίκες, αλλά και μικρά κορίτσια δολοφονούνται σε καθημερινή βάση, επειδή επιλέγουν οι ίδιες τον σύντροφό τους.
Αυτό ακούεται κατ’ αρχήν παράδοξο σε μια χώρα στην οποία η προηγούμενη πρόεδρος ήταν γυναίκα – η Μπεναζίρ Μπούτο. Κι αυτό δείχνει πως ο θρησκευτικός φανατισμός και οι μεσαιωνικές παραδόσεις των φυλών στις αγροτικές περιοχές, συνυπάρχουν με προοδευτικά ρεύματα στις πόλεις όπου οι τάσεις και η διαρκής πάλη για την ισότητα των φύλων, κύρια από τη μεριά της αριστεράς, αποτελούν στοχεία της καθημερινής πραγματικότητας.
Στις νοτιοδυτικές περιοχές της χώρας, όπου κυριαρχεί το σύστημα των φυλών, τοπικές στρατιωτικές ομάδες που συνδέονται με τους Ταλιμπάν και την Αλ Κάιντα προσπαθούν να επιβάλουν τη δική τους εκδοχή του ισλαμικού νόμου. Οι ομάδες αυτές δεν απαγορεύουν μόνο τη γυναικεία εργασία στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αλλά επιτίθενται σε μαγαζιά που πουλάνε τηλεοράσεις και cd, και βάζουν βόμβες σχολεία όπου φοιτούν κορίτσια!
Τόσο η προηγούμενη, όσο και η τωρινή κυβέρνηση, σε επίπεδο δηλώσεων, υποτίθεται ότι υποστηρίζουν τα δικαιώματα των γυναικών. Η προηγούμενη κυβέρνηση μάλιστα, ψήφισε νόμο για την «προστασία των γυναικών», ο οποίος ωστόσο δε βελτίωσε καθόλου την καθημερινή ζωή των φτωχών και των εργαζομένων γυναικών της χώρας.
Αντίθετα, όσο αναπτύσσεται ο θρησκευτικός φανατισμός, η ζωή των γυναικών στο Πακιστάν μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε συνώνυμο του εφιάλτη και της δυστυχίας. Οι ελάχιστες ελευθερίες και δικαιώματα που απολάμβαναν μέχρι πρόσφατα οι γυναίκες στις περιοχές αυτές, συνθλίβονται από τη δράση των εξτρεμιστικών θρησκευτικών ομάδων. Η συμμετοχή των κοριτσιών στην εκπαίδευση θεωρείται μια «δυτική συνωμοσία» και απαγορεύεται, ενώ το τελευταίο διάστημα έχουν κλείσει πάνω από 300 σχολεία όπου φοιτούσαν κορίτσια, πολλά από τα οποία έχουν καταστραφεί ολοκληρωτικά. Με τον ίδιο τρόπο απαγορεύεται στις γυναίκες να επισκέπτονται τις αγορές και τα καταστήματα, και σε πολλές περιοχές ο ενδυματολογικός κώδικας περιλαμβάνει πλέον πολύ αυστηρότερους κανόνες, που ουσιαστικά επιβάλλουν στις γυναίκες να καλύπτουν ολόκληρο το σώμα τους από το κεφάλι, μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών. Φυσικά το δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές, αλλά και σε κάθε είδους πολιτική δραστηριότητα είναι απαγορευμένο για τις γυναίκες στις περιοχές που ελέγχονται από τις εξτρεμιστικές θρησκευτικές ομάδες.
Τα τελευταία χρόνια, έχουν ψηφιστεί αρκετοί νόμοι με σκοπό να περιοριστεί η εφαρμογή αυτών των βάρβαρων παραδόσεων, χωρίς αποτέλεσμα. Το 2007 αναφέρθηκαν στις αρχές πάνω από 800 περιπτώσεις εγκλημάτων «τιμής», ενώ υπολογίζεται ότι ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος.
Οι νόμοι δεν μπορούν να εξαφανίσουν από μόνοι τους αυτές τις αντιδραστικές παραδόσεις. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται, είναι ο κοινός αγώνας, αντρών και γυναικών, της εργατικής τάξης, η οποία έχει μεγάλες αγωνιστικές παραδόσεις στο Πακιστάν, όχι μόνο ενάντια σε αυτού του είδους τις πρακτικές και παραδόσεις, αλλά και ενάντια στο σύστημα που δημιουργεί αυτές τις απαράδεκτες συνθήκες ζωής για τις γυναίκες. Ο αγώνας των γυναικών ενάντια στην καταπίεση και τις δολοφονικές θρησκευτικές παραδόσεις δεν μπορεί να είναι αποκομμένος από τον αγώνα των εργαζόμενων μαζών για την ανατροπή του καπιταλισμού, της φεουδαρχίας, και της παντοδυναμίας των φυλών. Αν ο καπιταλισμός στις «ανεπτυγμένες» βιομηχανικές χώρες δεν μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες πλήρη δικαιωμάτων, ελευθεριών και ισότητας για τις γυναίκες, πόσο μάλλον στον «καθυστερημένο» καπιταλισμό χωρών όπως το Πακιστάν. Ο μόνος τρόπος για να διασφαλιστούν πραγματικά ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες, είναι η πάλη για το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, απαλλαγμένης από κάθε μορφής εκμετάλλευση, καταπίεση και διακρίσεις. Αυτό δεν σημαίνει πως αφήνουμε τον αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών για το… απώτερο μέλλον. Το αντίθετο, ο αγώνας είναι καθημερινός και είναι από τώρα. Είναι μάλιστα απαραίτητος για να βοηθήσει στο χτίσιμο των δυνάμεων που θα μπορέσουν να φέρουν σε πέρας την ανατροπή του καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας στο μέλλον.
