Σε μια εποχή που το χάσμα ανάμεσα στους πολιτικούς του κατεστημένου, που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των μεγάλων εταιριών και των πολυεκατομμυριούχων, και τις μάζες μεγαλώνει ραγδαία, ο Τσάβεζ διέφερε απ’ όλους αυτούς. Στη σημερινή εποχή της λιτότητας, τα μέτρα που πήρε ο Τσάβεζ κινούνταν στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Το καθεστώς του Τσάβεζ κέρδισε την υποστήριξη όχι μόνο των εργαζομένων και της νεολαίας της Βενεζουέλας, αλλά και εκατομμυρίων σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική, καθώς εκπροσωπούσε ένα διαφορετικό δρόμο, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το νεοφιλελευθερισμό και τον καπιταλισμό.
Η υποκρισία των απολογητών του καπιταλισμού
Από τη στιγμή που έγινε γνωστός ο θάνατος του Τσάβεζ γράφτηκαν αναρίθμητα άρθρα που κατήγγειλαν το καθεστώς του σαν «αυταρχικό» και τον ίδιο τον Τσάβεζ σαν «δικτάτορα». Μερικοί προσπάθησαν να πούνε ότι ο θάνατος του Τσάβεζ σηματοδοτεί το τέλος ενός ακόμη αποτυχημένου σοσιαλιστικού καθεστώτος.
Αυτοί οι ίδιοι «αναλυτές» και «δημοσιογράφοι», το 2002, δεν είχαν βγάλει άχνα για την απόπειρα ανατροπής του Τσάβεζ με στρατιωτικό πραξικόπημα, με τις ευλογίες και την υποστήριξη των ΗΠΑ! Όταν όλοι αυτοί οι «υπερασπιστές» της δημοκρατίας που κατηγορούν τον Τσάβεζ αποκρύπτουν το γεγονός ότι από το 1998 μέχρι σήμερα έδωσε 17 εκλογικές αναμετρήσεις και κέρδισε τις 16!
Οι αστοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι ποτέ δεν μπόρεσαν να ανεχτούν το ότι ένας ηγέτης που μίλησε για το «σοσιαλισμό» και τη «σοσιαλιστική επανάσταση» και δεν δίστασε να συγκρουστεί με τον αμερικάνικό ιμπεριαλισμό και την καπιταλιστική τάξη της χώρας του, κατάφερε να κερδίσει τόσο μεγάλη και μαζική υποστήριξη. Ταυτόχρονα, τρέμουν το επαναστατικό κίνημα των μαζών πάνω στο οποίο στηρίχτηκε ο Τσάβεζ.
“Por ahora” – «Για την ώρα»
Ο Τσάβεζ δεν αναδείχτηκε σαν πολιτικός ηγέτης έχοντας από πριν μια ολοκληρωμένη ή ξεκάθαρη ιδεολογία και πρόγραμμα. Στην πορεία του υιοθέτησε διαφορετικές ιδέες με τρόπο εμπειρικό και συχνά ήταν η εξέλιξη των γεγονότων που καθόριζε τη στάση του. Ανέβηκε στην εξουσία το 1998 έχοντας συντριπτική κοινωνική υποστήριξη. Τότε, μιλούσε μόνο για την ανάγκη μιας «Μπολιβαριανής Επανάστασης» και τη μεταρρύθμιση του παλιού διεφθαρμένου συστήματος.
Το κίνημα του «Καρακάτζο» που συγκλόνισε τη Βενεζουέλα το 1989 ήταν η αιτία της ριζοσπαστικοποίησης, πολλών χαμηλόβαθμων αξιωματικών του στρατού, ανάμεσά τους και του Τσάβεζ. Ο Κάρλος Πέρες είχε κερδίσει τις προεδρικές εκλογές αντιτιθέμενος στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του ΔΝΤ. Μετά τις εκλογές όμως έκανε μια απότομη στροφή 180ο και επέβαλλε μια άγρια νεοφιλελεύθερη «θεραπεία σοκ». Το γεγονός αυτό προκάλεσε την εξέγερση των φτωχών στρωμάτων των πόλεων. Παρενέβη ο στρατός και υπολογίζεται ότι στη σφαγή που ακολούθησε έχασαν τη ζωή τους περίπου 3.000 άνθρωποι.
Το 1992 μπήκε επικεφαλής σε στρατιωτικό κίνημα, με αριστερά και φιλολαϊκά χαρακτηριστικά, και στόχο την ανατροπή της δολοφονικής κυβέρνησης του Πέρες. Το πραξικόπημα ηττήθηκε όμως ο Τσάβεζ δήλωσε πως «η επανάσταση έχασε… για την ώρα» (“por ahora”). Αυτό το «για την ώρα» έμεινε βαθιά ριζωμένο στη συνείδηση των μαζών.
Δυο χρόνια αργότερα αποφυλακίστηκε και κατάφερε να αποκτήσει μαζική υποστήριξη. Το 1998 κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του καθώς οι μάζες απαιτούσαν να μπει τέλος στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ζητούσαν αλλαγή.
Ο Τσάβεζ αξιοποίησε τα χρήματα από το πετρέλαιο της χώρας και εφάρμοσε μεταρρυθμίσεις. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές όμως, αν και περιορισμένες, του έδωσαν πολύ μεγάλη λαϊκή υποστήριξη. Την ίδια στιγμή ήταν αρκετές για να εξοργίσουν την άρχουσα τάξη που προσπάθησε να τον ανατρέψει με στρατιωτικό πραξικόπημα το 2002 και στη συνέχεια οργανώνοντας «λοκ αουτ» στην παραγωγή (στμ: τεχνητή παράλυση, «απεργία» των καπιταλιστών). Το πραξικόπημα του 2002 κατέρρευσε μέσα σε 48 ώρες, ο Τσάβεζ επέστρεψε στο Καράκας και ανέλαβε ξανά την εξουσία.
Δεξιό πραξικόπημα το 2002
Η κατάρρευση του πραξικοπήματος, στο οποίο ηγούνταν ο Πέδρο Καρμόνα, κάτω από τη μαζική κινητοποίηση του κόσμου αποτέλεσε ένα ισχυρό χτύπημα για την άρχουσα τάξη και τον καπιταλισμό στη Βενεζουέλα.
Εκείνη τη στιγμή οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είχαν την ευκαιρία να πάρουν στα χέρια τους την τύχη της κοινωνίας. Δυστυχώς, τότε, ο Ούγκο Τσάβεζ επέλεξε να καλέσει σε «εθνική ενότητα» και προσπάθησε να έρθει σε συμβιβασμό με τμήματα της άρχουσας τάξης.
Το «λοκ άουτ» ξέσπασε 12 μήνες αργότερα. Και στις δυο περιπτώσεις ο Τσάβεζ σώθηκε από την μαζική αντίδραση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Αυτά τα γεγονότα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση του Τσάβεζ ο οποίος το 2005 ξεκίνησε να μιλά για την ανάγκη «σοσιαλιστικής επανάστασης». Την ίδια περίοδο έκανε δημόσιες αναφορές στους ηγέτες της Ρώσικης Επανάστασης, όπως ο Λέον Τρότσκι, αλλά και στις ιδέες του Καρλ Μάρξ, ενώ κάλεσε για τη δημιουργία μιας νέας, 5ης Διεθνούς (διεθνής οργάνωση των εργαζομένων).
Όλα αυτά εξόργισαν την άρχουσα τάξη της Βενεζουέλας και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Παράλληλα, σημαντικές εταιρίες εθνικοποιήθηκαν εξολοκλήρου ή πέρασαν εν μέρει σε δημόσια ιδιοκτησία.
Η θεσμοθέτηση βασικής αλλά εντελώς δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και η εφαρμογή μαζικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων και προγραμμάτων ενάντια στον αναλφαβητισμό εκτόξευσαν την υποστήριξη του λαού προς την κυβέρνηση.
Στις εκλογές του 2006, μετά την αριστερή αυτή στροφή, ο Τσάβεζ πέτυχε την μεγαλύτερη εκλογική του νίκη, συγκεντρώνοντας το 62% των ψήφων.
Αυτές οι εξελίξεις έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να τεθεί το ζήτημα του σοσιαλισμού ξανά στην ατζέντα στη Βενεζουέλα και ως ένα βαθμό στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική και διεθνώς. Η ιδέα της «επανάστασης» και του «σοσιαλισμού» καθώς και η ανάγκη ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων είναι κυρίαρχες στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού στη Βενεζουέλα.
Χτυπήματα στον καπιταλισμό αλλά όχι αποφασιστική ρήξη
Ωστόσο, παρά τη ριζοσπαστική ρητορική, ο Τσάβεζ και η κυβέρνησή του αντί να προχωρήσουν σε μια οριστική ρήξη με τον καπιταλισμό, σαν απάντηση στην παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2007, κινήθηκαν στην αντίθεση ακριβώς κατεύθυνση.
Η «από πάνω προς τα κάτω» προσέγγιση και διακυβέρνηση της γραφειοκρατίας και η ανυπαρξία πραγματικά δημοκρατικού ελέγχου και διαχείρισης της επαναστατικής διαδικασίας, παρά την μαζική λαϊκή υποστήριξη στον Τσάβεζ, είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση της κοινωνικής δυσαρέσκειας και της απογοήτευσης. Οι πρόσφατες απεργίες των εκπαιδευτικών και των μεταλλεργατών αντιμετωπίστηκαν με μέτρα καταστολής, και αυτό έδωσε πάτημα στη δεξιά για να χτυπήσει το καθεστώς.
Οι προσδοκίες της κοινωνίας πρέπει να γίνουν πράξη
Η ελπίδα και οι προσδοκίες της Δεξιάς και του υποψήφιου της Ενρίκε Καπρίλες, ότι ο θάνατος του Ούγκο Τσάβεζ θα οδηγήσει σε μια εύκολη επιστροφή τους στην εξουσία θα αποδειχτεί λάθος. Παρά την κοινωνική δυσαρέσκεια η υποστήριξη της επαναστατικής διαδικασίας, η υποστήριξη της ιδέας του σοσιαλισμού και των μεταρρυθμίσεων έχει πλέον αποκτήσει βαθιές ρίζες στην κοινωνία της Βενεζουέλας.
Στις ερχόμενες εκλογές το πιο πιθανό σενάριο είναι η νίκη του Νίκολας Μαντούρο, του αντιπροέδρου τον οποίο ο ίδιος ο Τσάβεζ υπέδειξε σαν συνεχιστή του. Επίσης έχει ήδη ξεκινήσει ο αγώνας των υποστηριχτών του Τσάβεζ και των φτωχών μαζών για να ηττηθεί η δεξιά.
Όμως ο Μαντούρο και η υπόλοιπη τσαβική ηγεσία δεν θα έχουν το κύρος του Τσάβεζ και μια νέα εποχή θα ανοίξει μετά τις ερχόμενες εκλογές. Διαιρέσεις και διασπάσεις μπορεί να προκύψουν ανάμεσα στα διαφορετικά ρεύματα του «τσαβικού» κινήματος. Κομμάτια της άρχουσας τάξης βλέπουν σε αυτές τις εξελίξεις την ευκαιρία για να χτυπήσουν αποφασιστικά το τσαβικό κίνημα.
Αυτές οι διεργασίες και προοπτικές υπογραμμίζουν την ανάγκη τα εργατικά και φτωχά λαϊκά στρώματα να αγωνιστούν για να ηττηθεί η Δεξιά στις εκλογές και στη συνέχεια για να πάρουν στα δικά τους χέρια τον έλεγχο της επαναστατικής διαδικασίας, μέσα από μια ανεξάρτητη οργάνωση, ένα δικό τους ανεξάρτητο πρόγραμμα και με στόχο να γίνουν πραγματικότητα οι «σοσιαλιστικές προσδοκίες» τις οποίες ανέδειξε ο Τσάβεζ.
