Του Νάιτζελ Σμιθ, από το internationaliststandpoint.org
Το αρρωστημένο σενάριο της στέψης του Καρόλου του Τρίτου έγινε πραγματικότητα. Για άλλη μια φορά το βρετανικό κράτος επιβεβαίωσε τους δεσμούς του με το φεουδαρχικό του παρελθόν. Το απαρχαιωμένο και παράλογο θέαμα ανθρώπων με μεγάλα κοσμήματα στα καπέλα να παρελαύνουν μαζί με χιλιάδες στρατιώτες, με φανταχτερές στολές και με όλα τα έξοδα πληρωμένα από τον βρετανικό λαό, είναι ενδεικτικό της πλήρους αδιαφορίας του συστήματος για τις ανάγκες ενός λαού που υποφέρει από συστημική φτώχεια και διαρκείς επιθέσεις στα δικαιώματα, το βιοτικό επίπεδο και τις συνθήκες εργασίας του. Η μεγαλοπρέπεια και η πολυτέλεια αντικαθιστά την ανθρωπιά, η εξουσία και η ισχύς της άρχουσας τάξης, που θα έπρεπε να έχουν ξεπεραστεί σε έναν σύγχρονο κόσμο, γίνονται αντικείμενα επίδειξης.
Καταστολή ενάντια στη διαφορετική άποψη
Το δυστοπικό θέαμα ειρηνικών διαδηλωτών να απομακρύνονται από τους δρόμους του Λονδίνου επειδή απλώς εκφράζουν μια αντίθετη άποψη και η εφαρμογή των νέων νόμων περί δημόσιας τάξης που χρησιμοποιούνται για την καταστολή ειρηνικών συγκεντρώσεων, είναι αναμφίβολα καταστάσεις που προκαλούν ανησυχία. Το Ηνωμένο Βασίλειο προωθεί παγκοσμίως την εικόνα μιας ανοιχτής και ανεκτικής κοινωνίας. Οι περισσότεροι Βρετανοί είναι ανοιχτόμυαλοι και οι απόψεις γύρω από τη φυλή, τη θρησκεία, τα ΛΟΑΤΚΙ ζητήματα κ.λπ., κινούνται καθαρά προς μια προοδευτική κατεύθυνση τις τελευταίες δεκαετίες.
Το βρετανικό κράτος, ωστόσο, κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση, θεσπίζοντας όλο και περισσότερους νόμους που περιορίζουν όχι μόνο τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά και το δικαίωμα στις συγκεντρώσεις και τις πορείες. Το Ηνωμένο Βασίλειο επικρίνει άλλες χώρες, ιδίως την Κίνα, για τα ολοκληρωτικά και αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά της λειτουργίας τους. Έγινε μεγάλη συζήτηση γύρω από την παρουσία του απεσταλμένου που εκπροσωπούσε την κινεζική κυβέρνηση στην τελετή, λόγω του ρόλου της τελευταίας στην καταστολή του κινήματος της ομπρέλας στο Χονγκ Κονγκ. Πόσο ειρωνικό είναι λοιπόν το γεγονός ότι διαδηλωτές απομακρύνονταν από την αστυνομία στους δρόμους του Λονδίνου, επειδή απλώς κρατούσαν πλακάτ, ή επειδή η αστυνομία θεωρούσε ότι σκοπεύουν να δεθούν στα κιγκλιδώματα που «έκοβαν» την κυκλοφορία;
Η μοναρχία ως άλλοθι του κράτους
Το Ηνωμένο Βασίλειο χρησιμοποιεί τον θεσμό της μοναρχίας προπαγανδιστικά, τον αξιοποιεί ως άλλοθι, ισχυριζόμενο ότι οι στόχοι της μοναρχίας και αυτοί της αστικής τάξης δεν είναι ακριβώς οι ίδιοι, αλλά υπάρχουν διαφορές. Η μοναρχία μας φροντίζει και ο μονάρχης μπορεί να λειτουργήσει ως μια μορφή περιορισμού του κράτους – εμποδίζοντάς το να κάνει υπερβολές. Τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Στην Αυστραλία το 1975, ο πρωθυπουργός των Εργατικών, Γκαφ Γουίτλαμ, υποχρεώθηκε κάτω από την πίεση της εργατικής τάξης να προχωρήσει σε φιλολαϊκές οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Απομακρύνθηκε από το αξίωμά του από τον τότε αντιπρόσωπο της Βασίλισσας, τον Γενικό Κυβερνήτη, επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει την καπιταλιστική ορθοδοξία.
Ο μονάρχης είναι επίσης αρχιστράτηγος των ενόπλων δυνάμεων. Οι βασιλείς συχνά κατατάσσονται στις ένοπλες δυνάμεις και είναι συνηθισμένο να φιγουράρουν με πλήρη στρατιωτική περιβολή. Ο στρατός του Ηνωμένου Βασιλείου δίνει όρκο πίστης στον μονάρχη και γενικά ο μέσος στρατιώτης, ναύτης ή πιλότος, λόγω της κατήχησης που υφίσταται όσο υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία, θεωρεί ότι οφείλει μεγαλύτερη αφοσίωση στον μονάρχη παρά στην εκάστοτε κυβέρνηση. Οι στρατιώτες κατηχούνται με την αντίληψη ότι η μοναρχία είναι μόνιμη, ενώ η κυβέρνηση είναι προσωρινή. Η μοναρχία κρατάει επίσης κάποιες εφεδρικές εξουσίες, ανάμεσα στις οποίες η δικαιοδοσία να προκηρύσσει εκλογές, να παύει κυβερνήσεις, ακόμη και να κηρύσσει στρατιωτικό νόμο.
Ο εθνικός ύμνος, ο οποίος αποτελεί από μόνος του όρκο πίστης στον μονάρχη, είναι ένα παράδειγμα σχετικά ήπιας προπαγάνδας. Το ίδιο ισχύει και με την σχεδόν υποχρεωτική χρήση της παπαρούνας (σύμβολο του βρετανικού στρατού) στο BBC τις εβδομάδες πριν από την Ημέρα της Εκεχειρίας (11 Νοεμβρίου, η ημέρα λήξης του Ά Παγκοσμίου Πολέμου) – μια ημέρα κατά την οποία η βασιλική οικογένεια έχει για άλλη μια φορά την ευκαιρία να επιδείξει τους δεσμούς της με τον στρατό και την εξουσία του.
Σκάνδαλα και προκλητικός πλούτος
Τα σκάνδαλα που σχετίζονται με τα διάφορα μέλη της βασιλικής οικογένειας, παρουσιάζουν καθαρά μια εικόνα διαφθοράς, ακόμη και παράνομων συμπεριφορών. Ενώ ο βρετανικός λαός και οι εργαζόμενοι της χώρας αγωνίζονται ηρωικά για να κερδίσουν την επιβίωσή τους, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να βοηθήσουν και να φροντίσουν τους φίλους και τις οικογένειές τους, η βρετανική άρχουσα τάξη αποδεικνύει πόσο πολύ πιο πάνω από τους απλούς ανθρώπους βάζει τον εαυτό της. Δεκάδες χιλιάδες αστυνομικοί και στρατιώτες στους δρόμους, η φρενίτιδα των μέσων ενημέρωσης και η προκλητική επίδειξη πλούτου και δύναμης το καταδεικνύουν. Η πρόσφατη ιδέα να κληθεί ο ίδιος ο βρετανικός λαός να ορκιστεί πίστη στον μονάρχη, όπως κάνει η αριστοκρατία, είναι σχεδόν κωμική μέσα στην προκλητικότητά της.
Η βασιλική οικογένεια είναι μια από τις πλουσιότερες φατρίες της Αγγλίας σύμφωνα με το Forbes, καθώς η περιουσία της ξεπερνά τα 28 δισεκατομμύρια δολάρια (περίπου 25,5 δις ευρώ). Η μοναρχία κοστίζει στους φορολογούμενους στο Ηνωμένο Βασίλειο 102 εκατομμύρια λίρες (σχεδόν 117 εκατ. ευρώ) ετησίως, ενώ είναι απαλλαγμένη από το να πληρώνει τους περισσότερους φόρους.
Ο Στράμερ και η TUC
Την ίδια στιγμή ο ηγέτης των Εργατικών Κέιρ Στράμερ, είναι πλήρως ενταγμένος στο σύστημα και λειτουργεί ως μαζορέτα αυτής της εκμεταλλευτικής και καταπιεστικής πραγματικότητας. Κουνάει τη σημαία δίπλα στα υπόλοιπα πολεμοχαρή προπύργια της συντήρησης και καλεί σε πατριωτισμό αντί για αλληλεγγύη της εργατικής τάξης.
Ακόμη και η TUC (η μεγαλύτερη εργατική ομοσπονδία στη Βρετανία – αντίστοιχη της ΓΣΕΕ) έστειλε ένα εμετικό φιλομοναρχικό μήνυμα στα μέλη της. «Στέλνουμε τα συγχαρητήριά μας στον βασιλιά Κάρολο Γ’ για την ημέρα της στέψης του και ευχαριστούμε όλους όσοι εργάστηκαν για να γίνει η σημερινή ημέρα ένα ασφαλές και ευχάριστο γεγονός». Πρόκειται για μια υποτακτική στάση ενός φορέα που θα έπρεπε να παλεύει ενάντια στα μοναρχικά προνόμια και για τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Καιρός να φεύγουν
Η δημοτικότητα της βασιλικής οικογένειας σταδιακά μειώνεται, αλλά μια οριακή πλειοψηφία των Βρετανών εξακολουθεί να τάσσεται υπέρ της διατήρησης της μοναρχίας. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση το 52% δήλωσε ότι υποστηρίζει τη μοναρχία, ενώ το 23% ήταν αντίθετο και το 20% αδιάφορο. Ωστόσο, η υποστήριξη της μοναρχίας είναι πολύ υψηλότερη μεταξύ των ηλικιωμένων, ενώ οι νέοι ανάμεσα στα 18 και τα 25 είναι μοιρασμένοι στη μέση.
Αν αναλογιστεί κανείς το επίπεδο της προπαγάνδας υπέρ της μοναρχίας και όλη την υποστήριξή της από τους κρατικούς θεσμούς, προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτό το 52% δεν είναι μεγαλύτερο. Το να ζει κανείς στο Ηνωμένο Βασίλειο, το να μορφώνεται σε αυτή τη χώρα, σημαίνει ότι υπόκειται σε μια συνεχή ροή φιλομοναρχικής παραπληροφόρησης: στο σχολείο, σε δημόσιες και αθλητικές εκδηλώσεις, αλλά και μέσω της διαρκούς ροής ειδήσεων και κουτσομπολιών σχετικά με τις ατελείωτες μηχανορραφίες που περιβάλλουν αυτό το τσούρμο από παράσιτα.
Η έννοια της ιεραρχίας, η οποία αποτελεί τόσο σημαντικό μέρος της δομής της βρετανικής κοινωνίας, ενισχύεται δραστικά από την έννοια της βασιλικής εξουσίας. Είναι καιρός να φύγουν. Πρόκειται για εκπροσώπους ενός καπιταλισμού που χρησιμοποιεί κάθε μέσο, βγαλμένο τόσο από τις σημερινές συνθήκες όσο και από το παρελθόν, για να παραμείνει στην εξουσία. Δεν είναι απλά καιρός να φύγουν, έπρεπε να έχουν φύγει ήδη.
