Του Κυριάκου Χάλαρη
Προς τα έξω καλά και προς τα μέσα μέτρια. Σε αυτή τη φράση θα μπορούσε να συμπυκνωθεί η κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, όπως φάνηκε και από την πρώτη σύσκεψη της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής που πραγματοποίησε το περασμένο σαββατοκύριακο.
Ενώ στις δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ σταθεροποιείται σε πολύ υψηλά ποσοστά και φαίνεται να αποτελεί τη βασική ελπίδα της κοινωνίας ενάντια στα δύο κόμματα του κεφαλαίου, στο διήμερο του ΣΥΡΙΖΑ αυτή η δυναμική δεν αντανακλάστηκε.
245 αντιπρόσωποι παραβρέθηκαν, αντί για 400 περίπου που αναμένονταν. Μικρή παρουσία νεολαίας, περιορισμένη στήριξη από αρκετές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Το περιεχόμενο της συνάντησης ήταν μεν αρκετά πλούσιο αλλά ήταν διάχυτη η αίσθηση ότι μετά την πανελλαδική σύσκεψη το Μάρτη ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει μια κοιλιά. Και αυτή η κοιλιά είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με την πορεία και τη δημοτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα.
Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι και πολύ διαφορετικά. Σε μια διαδικασία που δεν υπάρχουν διαδικασίες ψηφοφορίας, αλλά όλες οι αποφάσεις παίρνονται κατά συναίνεση, ακόμα και τα πιο σημαντικά πολιτικά ζητήματα συζητιούνται, βασικά, για να καταγραφούν οι διαφορετικές απόψεις.
Για πολύ κεντρικά θέματα όπως οι ευρωεκλογές, το πρόγραμμα, ο ρόλος των ανένταχτων μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, η ανάπτυξη του κινήματος και η παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε αυτό, η προσαρμογή των δομών του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να δίνει χώρο στους ανένταχτους και πολλά άλλα το διήμερο δεν κατέληξε σε κάτι συγκεκριμένο. Ήταν επομένως λογικό πολλοί συμμετέχοντες και κυρίως οι ανένταχτοι, ιδιαίτερα από τις πόλεις εκτός Αθήνας, να μην βρίσκουν τη διαδικασία πολύ ουσιαστική.
Οι θέσεις των συνιστωσών
Τα ζητήματα που κυριάρχησαν τόσο από τις τοποθετήσεις των οργανώσεων όσο και από τους ανένταχτους ήταν αυτά που αφορούσαν το πρόγραμμα και το κατά πόσο μπορεί και πρέπει να έχει πρόταση εξουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ, το οργανωτικό μοντέλο, η σχέση του κινήματος και των αντιστάσεων στην κοινωνία ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, το ζήτημα της Ευρώπης και των ευρωεκλογών.
Οι τοποθετήσεις των συνιστωσών ήταν, πολύ σύντομα, οι ακόλουθες:
– Ο Αλέκος Αλαβάνος ως πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ έβαλε με έμφαση το ζήτημα του προγράμματος, λέγοντας ότι «η παλιά πλατφόρμα δεν αρκεί σήμερα». Υποστήριξε ότι έχουμε ανάγκη ένα πρόγραμμα ώστε να μπορέσουμε να αντιπαρατεθούμε στο σύστημα και προγραμματικά, στην κατεύθυνση της ανατροπής «για μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία» και για μια «μεγάλης αλλαγής».
Ουσιαστικά, ο Αλαβάνος τόνισε την ανάγκη ενός προγράμματος εξουσίας, χωρίς όμως να μπαίνει στο περιεχόμενό του, που θα καταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ «βασικό αντίπαλο του συστήματος».
Την ίδια ώρα μίλησε για το μέγεθος της διεθνούς κρίσης, το αντιπαράδειγμα της ιταλικής Κομμουνιστικής Επανίδρυσης και έφερε στο κέντρο της ατζέντας για την επόμενη περίοδο το μέτωπο στην παιδεία.
– Ο Αλέξης Τσίπρας, εκπροσωπώντας τον ΣΥΝ, μίλησε για την γενική πολιτική κατάσταση και για το ζήτημα του προγράμματος, για το οποίο πρότεινε διαδικασίες που μοιάζουν με αυτές του φόρουμ, δηλαδή επιτροπές, που θα το επεξεργαστούν. Σε σχέση με τα οργανωτικά ζητήματα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κατηγορηματικά αντίθετος με την άποψη να αποτελέσει ο ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο πολιτικό φορέα, λέγοντας ότι οι όροι πλειοψηφίας και μειοψηφίας που ισχύουν θα έδιναν τη δυνατότητα στο ΣΥΝ, ως η πιο μεγάλη συνιστώσα, να κυριαρχεί στις αποφάσεις.
– Ο Ρούντι Ρινάλντι (ΚΟΕ) ξεκίνησε λέγοντας ότι ο βασικός λόγος που δεν έχουν εφαρμοστεί οι αποφάσεις του πανελλαδικού σώματος του ΣΥΡΙΖΑ είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει γραφείο τύπου ούτε πολιτικό κέντρο αποφάσεων. Είπε επίσης ότι το βασικό καθήκον τώρα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αλλαγή των συσχετισμών στην κοινωνία και επίσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το επαναστατικό υποκείμενο που θα πάρει την εξουσία.
– Ο Αντώνης Νταβανέλλος (ΔΕΑ) έβαλε ως κεντρικό στόχο την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού προκειμένου να αλλάξει ο ταξικός συσχετισμός. Ως προς το πρόγραμμα είπε ότι δεν μπορεί να είναι άλλο από τα άμεσα αιτήματα του κόσμου και ότι δεν μπορούμε να ανατρέψουμε το νεοφιλελευθερισμό «από τα κεραμίδια», εννοώντας το κυβερνητικό πρόγραμμα. Και ότι αν ανοίξει ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτημα κυβερνητικού προγράμματος, αυτό θα είναι «άλμα στο κενό». Για το οργανωτικό του ΣΥΡΙΖΑ ο εκπρόσωπος της ΔΕΑ είπε ότι αν προχωρήσουμε σε ενιαίο πολιτικό οργανισμό θα αντιμετωπίσουμε τεράστια προβλήματα και ότι πρέπει να επιμείνουμε στο ίδιο μοντέλο.
– Οι σύντροφοι Γ. Σαπουνάς και Π. Κοσμάς από το Κόκκινο έδωσαν έμφαση κυρίως στο οργανωτικό κομμάτι υποστηρίζοντας ότι «χρειαζόμαστε έναν ενιαίο πολιτικό φορέα» που θα παίρνει τις αποφάσεις στις δύσκολες στιγμές.
– Ο Γιάννης Μπανιάς από την ΑΚΟΑ υποστήριξε ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ στοχεύσει στην ήττα του δικομματισμού και νεοφιλελευθερισμού και το καταφέρει τότε θα μπορέσει να θέσει το ζήτημα της εξουσίας. Αν το κάνει πιο πριν δημιουργεί αυταπάτες.
– Ο Γιάνης Θεωνάς από την ΚΕΔΑ μίλησε για την αναγκαιότητα στοιχειώδους οργάνωσης και λειτουργίας, «αλλιώς δεν πάμε πουθενά». Και επίσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη πρόγραμμα το οποίο όμως χρειάζεται εμβάθυνση.
– Ο Παναγιώτης Μαντάς (ΔΗΚΚΙ) μίλησε για την αναγκαιότητα ενός προγράμματος που θα περιλαμβάνει ζητήματα επανεθνικοποιήσεων των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ, την επαναδιαπραγμάτευση της ΟΝΕ, την έξοδο από το ΝΑΤΟ με στόχο την αλλαγή της θέσης της Ελλάδας στον κόσμο. Είπε επίσης ότι χρειάζονται προγραμματικές θέσεις που θα δώσουν στο ΣΥΡΙΖΑ την «πολιτική ηγεμονία των αριστερών ιδεών».
Η παρέμβαση του Ξεκινήματος
Το Ξεκίνημα τοποθετήθηκε στην Πανελλαδική Συνάντηση με 5 ομιλητές (υπήρξε περιορισμός λόγω πίεσης χρόνου, κι έτσι δεν μίλησαν όλοι οι καταγραμμένοι σ. ) και μοιράζοντας προκήρυξη (βλέπε το σάιτ του «Ξ» 11/7/08, https://xekinima.org/news/display.php?tbl=news&id=618) για τα κεντρικά ζητήματα που απασχόλησαν τη συζήτηση.
Το κεντρικό θέμα κατά τη γνώμη μας είναι το ζήτημα του προγράμματος – το κατά πόσο μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει πρόταση εξουσίας καθώς και το ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο της. Ένα ζήτημα που τέθηκε και από τον Αλέκο Αλαβάνο (σαν «προσωπική άποψη») και από τον ΣΥΝ σαν κόμμα. Αυτό το θέμα είναι, για το «Ξ» κεντρικό, γιατί από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως όλοι παραδέχονται, αποτελεί τη βασική δύναμη αντιπολίτευσης στις πολιτικές της κυβέρνησης, από τη στιγμή που τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις σταθεροποιούνται σε πολύ υψηλά επίπεδα, το ερώτημα που η ίδια η κοινωνία βάζει είναι αναπόφευκτα το εξής: Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ αν γίνει κυβέρνηση;
Αυτό το ερώτημα, όπως έχουμε εξηγήσει, σε πολλά κείμενα, άρθρα και ανακοινώσεις μας (πχ σάιτ «Ξ» 10/7/08, https://xekinima.org/news/display.php?tbl=news&id=616), υπάρχει και περιμένει απάντηση. Γιατί όταν η ίδια η κοινωνία δίνει σε ένα πολιτικό σχηματισμό τέτοια δυναμική ουσιαστικά τον βάζει στο δρόμο της διεκδίκησης της εξουσίας. Και αυτό το ερώτημα θέλει συγκεκριμένη απάντηση.
Αλαβάνος και ΣΥΝ
Ως προς αυτό, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δύο απόψεις.
Α. Αυτή που εκφράζεται από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος αναγνωρίζει την αναγκαιότητα να δοθεί μια συγκεκριμένη απάντηση σε αυτό το συγκεκριμένο ερώτημα και για αυτό το λόγο το έβαλε στην ατζέντα της ΠΣ. Την ίδια ώρα όμως που αναγνωρίζει αυτή την αναγκαιότητα δεν μπαίνει στην ουσία. Που είναι η εξής: ποιο πρόγραμμα, με τι περιεχόμενο και με τι κατεύθυνση.
Ο Αλέκος Αλαβάνος «υποχρεωμένος» να συμβιβάσει τις αντίθετες απόψεις στο εσωτερικό του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, προτείνει κάποιες γενικές φόρμουλες όπως «για μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία» γιατί αν μπει στην ουσία του προγράμματος τα πράγματα… δυσκολεύουν. Ήδη στο ΣΥΝ υπάρχει η τάση των «ανανεωτικών» (…) που θέλει ένα πρόγραμμα που θα κινείται στην κατεύθυνση της κεντροαριστεράς. Ο ίδιος ο ΣΥΝ δεν είναι ένα κόμμα το οποίο μιλάει στο όνομα της κοινωνικής επανάστασης και ανατροπής, έτσι δεν μπορεί να προτείνει ένα ταξικό, εργατικό και στο τέλος-τέλος σοσιαλιστικό πρόγραμμα.
Σε σχέση με όλα αυτά, δεν είναι τυχαίες οι αναφορές του προέδρου του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα στο «μοντέλο» της Κύπρου. Σε πρόσφατες ομιλίες του στην Κύπρο και στην ΚΠΕ του ΣΥΝ, ο σ. Α. Τσίπρας, μίλησε με τα καλύτερα λόγια για το ΑΚΕΛ, παρουσιάζοντας το, λίγο πολύ, σαν πρότυπο. Όμως, τι είναι η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ; Είναι μια κυβέρνηση της κεντροαριστεράς, (ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ) η οποία καθόλου δεν επιχειρεί να αμφισβητήσει τις πολιτικές της αγοράς, του νεοφιλελευθερισμού και της ΕΕ.
Με λίγα λόγια: το ζήτημα της «πρότασης εξουσίας» υπάρχει, ο Αλέκος Αλαβάνος (και η ηγεσία του ΣΥΝ) το αναγνωρίζει, αλλά δεν μπαίνει ακόμα στο περιεχόμενό του. Αυτή όμως είναι όλη η ουσία – το περιεχόμενο. Αν, όταν επιχειρήσει να το προτείνει, καταλήξει σ’ ένα συμβιβασμό με την δεξιά-ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ, τότε οι κίνδυνοι για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ σε μια κεντροαριστερή κατεύθυνση θα είναι μεγάλοι.
ΔΕΑ, ΑΚΟΑ κα.
Η άλλη άποψη είναι αυτή που εκφράζεται από συντρόφους της ΔΕΑ, της ΑΚΟΑ, και άλλων η οποία πάνω κάτω λέει: δεν πρέπει να μπει ζήτημα προγράμματος εξουσίας γιατί αυτό καταλήγει αναγκαστικά στην κεντροαριστερά.
Κατά τη γνώμη μας η θέση αυτή έχει δύο προβλήματα. Πρώτον, δεν απαντά στο ερώτημα που η ίδια η κοινωνία βάζει και είναι το εξής: «τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ αν του δώσουμε την εξουσία». Και αυτό είναι προβληματικό επειδή, όσο δύσκολη και αν είναι η ερώτηση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να την αγνοήσει. Γιατί, αν το αγνοήσει, ο κόσμος που σήμερα στρέφεται σ’ αυτόν και αναζητά λύσεις και απαντήσεις, θα του στρέψει την πλάτη.
Το δεύτερο πρόβλημα έχει να κάνει με το εξής: αν δεν υπάρχει μια σαφής απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα που να απαντά περιγράφοντας με αρκετή ακρίβεια το «όραμα» μιας Αριστερής Κυβέρνησης, η μόνη απάντηση που η ίδια η κοινωνία βλέπει είναι η πρόταση της κεντροαριστεράς. Δεν είναι τυχαίες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις που δείχνουν ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας αλλά και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ να βλέπουν θετικά το ενδεχόμενο μια κυβερνητικής συνεργασίας ΠΑΣΟΚ ΣΥΡΙΖΑ. Και ο λόγος είναι προφανής. Η κοινωνία απορρίπτει το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και ψάχνει να βρει μια άλλη λύση. Και η μόνη πρόταση που υπάρχει στο τραπέζι – όπως τα λαϊκά στρώματα το κατανοούν –αυτή τη στιγμή είναι η κεντροαριστερά.
Το ζήτημα αυτό βέβαια δεν αφορά μόνο την κοινωνία, γενικά, αλλά και πολλούς από τους ανένταχτους του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι μην μπορώντας να διακρίνουν μια συγκεκριμένη πρόταση εξουσίας που να απαντά στην κεντροαριστερά έχουν εύλογους φόβους και ανησυχίες για την κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Το «Ξ» για το ζήτημα της «πρότασης εξουσίας»
Οι τοποθετήσεις του Ξ στην ΠΣ προσπάθησαν να απαντήσουν συγκεκριμένα σε αυτό που για πολλούς συντρόφους φαίνεται να είναι αδιέξοδο. Στην ερώτηση «τι κυβέρνηση θα κάνετε;» χρειάζεται να απαντήσουμε με ένα πρόγραμμα ταξικό, εργατικό, σοσιαλιστικό. Ένα πρόγραμμα που θα απαντάει στα βασικά ζητήματα του κινήματος και θα κινείται στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού (βλέπε «ΣΥΡΙΖΑ, ιστορική ευκαιρία, ιστορικά καθήκοντα» στο σάιτ του «Ξ»), ξεκινώντας, βέβαια πάντα, από τα άμεσα προβλήματα της κοινωνίας και των λαϊκών στρωμάτων (ακρίβεια, ιδιωτικοποιήσεις, κοινωνική ασφάλιση, κοινωνικό κράτος, κοκ).
Ένα τέτοιο πρόγραμμα, σοσιαλιστικό, είναι το μόνο που μπορεί να δώσει απαντήσεις στα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων και κατεύθυνση στις βασικές μάχες που δίνει το κίνημα – είναι ταυτόχρονα το μόνο που μπορεί να αποτελέσει τη βάση για μια κυβέρνηση της αριστεράς που να σταθεί με συνέπεια στις αρχές και τις διακηρύξεις της. Σε αυτό το πλαίσιο χρειάζεται, κατά τη γνώμη του «Ξ», να συνεχίσουν τα καλέσματα προς το ΚΚΕ να παλέψει για ένα τέτοιο πρόγραμμα στη βάση της προοπτικής για μια (κοινή) κυβέρνησης της αριστεράς. Είναι γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το ΚΚΕ, γενικά, σε συνεργασία και κοινή δράση, όμως το ανοιχτό κάλεσμα για την ανάδειξη μιας κοινής κυβέρνησης της αριστεράς έχει άλλη δυναμική!
Έτσι μπορεί να συσπειρωθεί ο κόσμος της αριστεράς, η εργατική τάξη και η νεολαία, με αυτό τον τρόπο μπορεί το κίνημα να δει μια ορατή εναλλακτική πολιτική λύση. Στην ουσία, ένα ταξικό, εργατικό, σοσιαλιστικό πρόγραμμα, από μια κοινή κυβέρνηση της αριστεράς, είναι η μόνη απάντηση που μπορεί να υπάρξει στα κεντροαριστερά σενάρια. Η μόνη που μπορεί να τα απομακρύνει και να τα αποκλείσει.
Καθήκοντα απέναντι στο κίνημα και οργανωτικά
Για το Ξ όλα τα υπόλοιπα, οργανωτικού τύπου ζητήματα που μπήκαν από τις συνιστώσες και πολλούς ανένταχτους δεν μπορούν να αποσπαστούν το ένα από το άλλο.
Το πολιτικό πρόγραμμα, οι προτάσεις δράσεις και το οργανωτικό πρέπει να αποτελούν στοιχεία μιας συζήτησης η οποία δεν μπορεί να διαχωρίσει το ένα από το άλλο καθώς αλληλοεπηρεάζονται. Για παράδειγμα δεν μπορείς να λύσεις τα οργανωτικά ζητήματα του ΣΥΡΙΖΑ, που όντως είναι πολλά, όταν παραμένουν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ οι τεράστιες πολιτικές αντιφάσεις που τον χαρακτηρίζουν. Στην ουσία τα οργανωτικά προβλήματα είναι σε μεγάλο βαθμό αντανάκλαση των πολιτικών αντιφάσεων.
Ως εκ τούτου οι τοποθετήσεις των συντρόφων του Κόκκινου πχ που δίνουν (υπερβολική, κατ’ εμάς) έμφαση στο οργανωτικό κομμάτι αποτελούν τη μισή ουσιαστικά συζήτηση.
Πολύ περισσότερο οι τοποθετήσεις των συντρόφων της ΚΟΕ που δίνουν γενικούς στόχους, όπως «πιο αριστερά πιο ενωτικά», και άλλα παρόμοια, (την ίδια στιγμή που η ΚΟΕ πρόσφατα έστελνε ενημερωτικά στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ για τον Εμφύλιο στον ΣΥΡΙΖΑ) χωρίς να τους δίνουν συγκεκριμένο περιεχόμενο και σχεδόν πάντα καταλήγουν στην αναγκαιότητα ύπαρξης γραφείου τύπου. Το γραφείο τύπου όμως, όσο χρήσιμο και να είναι δεν θα μπορέσει από μόνο του να λύσει όλα τα ζητήματα που είναι κατά βάση πολιτικά.
Πάνω σε αυτό το πλαίσιο οι τοποθετήσεις του Ξ προσπάθησαν να δώσουν απαντήσεις, τόσο στο ζήτημα του προγράμματος, όσο και στην παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο κίνημα, την εμπλοκή του στους αγώνες των εργαζομένων, στο κίνημα της παιδείας και ακόμα στη μεταφορά της διεθνούς εμπειρίας και στο οργανωτικό.
Εργατικά μέτωπα
Θεωρούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προσπαθήσει να κλείσει την ψαλίδα μεταξύ της μεγάλης κοινωνικής του απήχησης και της παρέμβασής του στην κοινωνία. Και σε σχέση με αυτό υπάρχουν παραδείγματα όπου δοκιμάστηκε εντατική και καλά οργανωμένη παρέμβαση η οποία είχε αποτελέσματα.
Σε ένα γενικό κλίμα πολλών αμφιβολιών, και σε αρκετές περιπτώσεις, απαισιοδοξίας, στη διάρκεια της διήμερης συνάντησης, στελέχη του «Ξ» προσπάθησαν να μεταφέρουν ένα τόνο αισιοδοξίας – όχι γενικά κι αφηρημένα αλλά με συγκεκριμένα παραδείγματα. Στη Θεσσαλονίκη για παράδειγμα, δόθηκαν παραδείγματα από πολύ πετυχημένες τοπικές εκδηλώσεις όπως της Τούμπας με 120 παρόντες και πολύ ζωντανή συζήτηση καθώς και μια πολύ πετυχημένη παρέμβαση στους εργαζόμενους στο ΙΚΕΑ.. Αυτή την περίοδο υπάρχουν καινούριες προκλήσεις σε μαζικούς χώρους νέων εργαζομένων των 700 ευρώ, όπως είναι η Vodafone και η Teleperformance. Χώροι στους οποίους εργάζονται χιλιάδες εργαζόμενοι, δεν υπάρχει συνδικαλισμός και όπου ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να παίξει ρόλο. Πολύ σημαντική, αν όχι σημαντικότερη απ’ όλες τις πιο πάνω, αυτό τον καιρό, είναι η κινητοποίηση των εργαζομένων στο χώρο της Ψυχικής Υγείας. Τα παραδείγματα αυτά δείχνουν τις μεγάλες δυνατότητες που υπάρχουν.
Το μέτωπο της παιδείας
Στα εκπαιδευτικά, όπου θα υπάρξουν καινούρια μέτωπα την επόμενη περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει απλά να εμπλακεί/στηρίξει όπως έκανε το 2006, αλλά να παίξει ρόλο. Που σημαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΡΕΝ στα πανεπιστήμια να πάρουν την πρωτοβουλία και να θέσουν το στόχο συγκρότησης κινήματος ενάντια στην αναγνώριση των ΚΕΣ κ των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Να βάλουν ως στόχο το σταμάτημα των ιδιωτικών πανεπιστημίων και να κάνουν προτάσεις που να βοηθήσουν το κίνημα να το πετύχει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να αρκείται στο να στηρίζει κινήματα στην παιδεία, όπως την προηγούμενη περίοδο, πρέπει να επιδιώκει τη δημιουργία τους, να παίζει τον ρόλο του καταλύτη, που σημαίνει συγκεκριμένο σχέδιο δράσης (προτάσεις για κινητοποιήσεις, ορισμός συγκεκριμένων ημερομηνιών για δράσεις) και απεύθυνση στους φοιτητές μέσα από τις γενικές συνελεύσεις. Έτσι να χτιστεί ένα μαζικό κίνημα για την παιδεία, μακριά από τους τυχοδιωκτισμούς των ΕΑΑΚ (αλλά, δυστυχώς και της ΚΟΕ) που νομίζουν πως με μερικές δεκάδες «ομάδων κρούσης» μπορούν να αντικαταστήσουν κινήματα.
Διεθνής πτυχή και πρότυπα
Τέλος το «Ξ» στάθηκε στη διεθνή πτυχή της αριστεράς, στα διάφορα πρότυπα τα οποία συζητούνται στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, για να υποστηρίξει πως σήμερα, δεν υπάρχει κάτι το οποίο να λειτουργεί σαν πρότυπο. Ούτε κόμματα όπως το «Αριστερό Κόμμα» στη Γερμανία, ή το «Σοσιαλιστικό Κόμμα» στην Ολλανδία (που έχουν ήδη μπει στο δρόμο της κεντροαριστεράς) ούτε το ΑΚΕΛ στην Κύπρο, αλλά ούτε οι Τσάβεζ και Μοράλες στη Λατινική Αμερική πρέπει να αποτελέσουν πρότυπα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλο θέμα βέβαια η στήριξη των προσπαθειών και η συνεργασία με τέτοια κινήματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αν θέλει να είναι συνεπής με τις αρχές και τις διακηρύξεις του, αν δεν θέλει να επαναλάβει το δρόμο του ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του 80 ή της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης στην Ιταλία, τα τελευταία 2 χρόνια, οφείλει να καταλήξει σε ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα – καθαρά, χωρίς μασημένα λόγια και νερόβραστους συμβιβασμούς.
Αν αυτό πρέπει να περάσει μέσα από συγκρούσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ, τότε καλώς να περάσει. Αν αυτό σημαίνει πως ένα κομμάτι προτιμά να πλησιάσει το ΠΑΣΟΚ γιατί ο σοσιαλισμός του κάθεται βαρύς, τότε «καλό δρόμο». Ένα πράμα δεν πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, πάση θυσία. Να συμβιβαστεί! Γιατί το κόστος θα το πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ θα περάσει στην ιστορία σαν μια θλιβερή επανάληψη του παρελθόντος.
