Της Αγγελικής Συλλιγαρδάκη, προέδρου του ΣΕΨΑΕΚΟ (Σωματείο Εργαζομένων σε φορείς Ψυχικά Ασθενών και Ευάλωτων Κοινωνικά Ομάδων)
Το τελευταίο διάστημα, στους εργαζόμενους της ψυχικής υγείας (σε ΝΠΙΔ) έχει ανοίξει η συζήτηση για τις διαφορετικές μορφές αγώνα που πρέπει να αναπτύξουμε, δεδομένου ότι αυτή τη φορά δεν πρόκειται για μια καθυστέρηση στη χρηματοδότηση και την καταβολή των μισθών μας, όπως συνέβαινε τακτικά από το 2005, αλλά για περικοπή της χρηματοδότησης σε βαθμό που ισοδυναμεί με κατάργηση της ψυχικής υγείας*.
Όσον αφορά στους μισθούς μας, ανησυχούμε ότι θα χάσουμε ακόμα και τα δεδουλευμένα μας, μια και πολλοί από εμάς είναι απλήρωτοι μέχρι και επτά μήνες, και σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας, οι δομές ψυχικής υγείας δεν θα λάβουν άλλα χρήματα για το 2012**. Όσον αφορά τη γενικότερη κατάσταση στον κλάδο μας, οι δομές ψυχικής υγείας αντιμετωπίζουν, όχι μόνο τα τεράστια διαχρονικά κενά και τις στρεβλώσεις, αλλά αδυναμία να ανταποκριθούν σε καθημερινές λειτουργικές δαπάνες.
Η όποια συζήτηση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η επίσχεση εργασίας είναι η επιλογή που μας απομένει. Επίσχεση εργασίας δικαιούται να κάνει κάθε εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα που δουλεύει χωρίς να πληρώνεται, δικαίωμα που ποτέ μέχρι τώρα δεν το ασκήσαμε παρά μόνο μεμονωμένοι συνάδελφοι. Δε μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι θα αφήναμε τους ανθρώπους που φροντίζαμε για να διεκδικήσουμε τα χρήματα μας κι ας πιεζόμασταν αφόρητα να τα βγάλουμε πέρα. Τώρα όμως, αν συνεχίσουμε να δουλεύουμε απλήρωτοι, οδηγούμαστε κυριολεκτικά στην εξουθένωση και την ανέχεια, ενώ πιστεύουμε πως δεν θα προσφέρουμε υπηρεσίες ποιότητας στους ασθενείς μας. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε “σαν να μην συμβαίνει τίποτα”, σαν “τίποτα να μην έχει αλλάξει”. Τον μόνο που θα εξυπηρετούσε αυτή η ταχτική είναι το Υπουργείο Υγείας, το οποίο αφήνει σιωπηλά τις δομές να καταρρέουν, αδιαφορώντας και για τους ασθενείς και για τους εργαζόμενους.
Επίσχεση Εργασίας έχουν ήδη ξεκινήσει η πλειοψηφία των εργαζομένων στην Κινητή Μονάδα «ΜΕΤΑΒΑΣΗ» Κεφαλονιάς – Ιθάκης – Ζακύνθου, στην «ΑΝΙΜΑ» Αθήνας, στην ΕΨΥΚΑ Θεσσαλονίκης και Δράμας, στο «ΠΕΡΙΒΟΛΑΚΙ» (Αθήνα), αλλά και πολλοί μεμονωμένοι συνάδελφοι σε άλλες δομές. Υπάρχουν πολλοί ακόμα συνάδελφοι που έχουν πειστεί ότι πρέπει να κάνουν επίσχεση, και συζητούν το πότε να αρχίσουν και άλλοι που έχοντας τον ίδιο προσανατολισμό ρωτούν δικηγόρους για να λύσουν τις απορίες τους και τις τελευταίες επιφυλάξεις τους. Η επίσχεση εργασίας που εξελίσσεται αυτή την περίοδο στο χώρο της ψυχικής υγείας είναι ένα σημαντικό “προχώρημα”. Είναι η πιο μαζική επίσχεση που έχει λάβει ποτέ χώρα στον κλάδο μας. Ωστόσο, οι δυνατότητες που υπάρχουν είναι πολύ μεγαλύτερες, με την έννοια ότι η πλειοψηφία των δομών και των εργαζομένων μένει να “κερδηθεί” στην επίσχεση.
Η κατάσταση δεν είναι καθόλου εύκολη. Όσοι εργάζονται σε στεγαστικές δομές (είναι τα σπίτια των ασθενών που έχουν βγει από τα άσυλα) αναρωτιούνται πως θα κάνουν επίσχεση χωρίς να βάλουν σε κίνδυνο τους ασθενείς – δεν εμπιστεύονται ότι εργοδότες και Υπουργείο θα τους διαφυλάξουν. Άλλοι λυγίζουν μπροστά στην τρομοκρατία των εργοδοτών τους που τους απειλούν ποικιλοτρόπως και εντελώς απροκάλυπτα. Και άλλοι φοβούνται μήπως η επίσχεση εργασίας χρησιμοποιηθεί από το Υπουργείο Υγείας ως πρόσχημα για να κλείσει τις δομές και να φορτώσει την ευθύνη στους εργαζόμενους.
Εμείς λέμε ότι οι ασθενείς είναι ήδη σε κίνδυνο, και πως αν δεν κινητοποιηθούμε δραστικά τότε θα χαθούν όλα. Λέμε επίσης πως ο φόβος που καλλιεργείται δεν πρέπει να επικρατήσει γιατί πλέον όσο αναμένουμε παθητικοί ο χρόνος θα “δουλεύει” εναντίον μας. Θα παγιώνεται δηλαδή μια κατάσταση όπου η ψυχική υγεία θα “λειτουργεί” με εργαζόμενους που εργάζονται για ένα μεγάλο διάστημα “εθελοντικά” – για το καλό της πατρίδας όπως μας έλεγε σε μια συνάντηση και ο κ. Λυκουρέντζος – και όπου οι δομές θα χάσουν τον θεραπευτικό τους ρόλο και θα θεωρείται δεδομένο ότι αποτελούν μικρά αποκεντρωμένα άσυλα – αποθήκες ψυχών.
Σίγουρα δεν είναι εύκολη η εποχή που ζούμε και σίγουρα τίποτε δε μας εγγυάται ότι και με την επίσχεση θα πετύχουμε να σώσουμε τις υπηρεσίες μας, τις δουλειές μας και τα δεδουλευμένα μας (σημειωτέο ότι με την επίσχεση εργασίας θα έχουμε τουλάχιστον το αντίστοιχο επίδομα που δικαιούμαστε από τον ΟΑΕΔ για να καλύπτουμε ένα μικρό μέρος από τα τεράστια χρέη που έχουν συσσωρευτεί σε όλους μας). Το ίδιο ισχύει για κάθε μεμονωμένο κλάδο, άλλωστε. Αλλά αν όλοι προχωρήσουμε σε μαζική και συντονισμένη επίσχεση, τότε οι υπεύθυνοι θα πρέπει τουλάχιστο να απαντήσουν τι στα αλήθεια θα κάνουν, κι όχι να αφήνουν την ψυχική υγεία να εξανεμίζεται στο αθόρυβο και σιγά σιγά. Ήδη έχουν κλείσει δομές: η «Ίρις» της ΕΨΥΠΕ, δύο Δομές στο Περιβολάκι, Δομές του ΕΚΕΨΥΕ. Αυτές οι δομές δεν πρέπει να ξεχαστούν και σίγουρα δεν πρέπει να ακολουθήσουν κι άλλες. Επιπρόσθετα, η μαζική επίσχεση των εργαζομένων θα πρέπει να είναι ζωντανή και στους δρόμους – όχι στα σπίτια μας – για να εκθέτουμε δημόσια τα όσα διεκδικούμε και να επιδιώκουμε να συναντηθούμε με όλους αυτούς τους κλάδους εργαζομένων που εξαθλιώνονται καθημερινά και προσπαθούν να αγωνιστούν για να γίνει εφικτή η ανατροπή αυτής της μισάνθρωπης κυβέρνησης και πολιτικής.
_______________________________
